Hof 's-Gravenhage, 08-03-2002, nr. 2200138701

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg en het onderzoek op de terechtzittingen in hoger beroep van dit hof van 7 december 2001, 21 december 2001, 13 februari 2002, 18 februari 2002, 20 februari 2002 en 22 februari 2002.

Aan de verdachte is tenlastegelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaardingen, zoals op de terechtzitting in eerste aanleg op vordering van de officier van justitie gewijzigd.

Van de dagvaardingen en van de vordering wijziging tenlastelegging zijn kopieën in dit arrest gevoegd.

Het hof heeft de feiten die in deze dagvaardingen zijn opgenomen, van een doorlopende nummering voorzien.

Het zal die nummering in dit arrest aanhouden.

[ingevoegde tenlastelegging]

In eerste aanleg is de verdachte van het onder 1 primair, 2 primair, 5 primair, 5 subsidiair en 5 meer subsidiair tenlastegelegde vrijgesproken en terzake van het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 primair, 4, 5 meest subsidiair en 6 tenlastegelegde veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van achttien jaren, met aftrek van voorarrest, met beslissingen omtrent de vorderingen van de benadeelde partijen als nader in het vonnis omschreven.

De rechtbank heeft tevens in haar vonnis de terbeschikkingstelling met dwangverpleging van de verdachte gelast.

Namens de verdachte is tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Het hoger beroep van de verdachte is blijkens de akte rechtsmiddel d.d. 24 juli 2001, houdende de partiële intrekking van het reeds ingestelde hoger beroep, niet gericht tegen de in het vonnis waarvan beroep genomen beslissing ten aanzien van het onder 5 primair, 5 subsidiair, 5 meer subsidiair en 5 meest subsidiair tenlastegelegde -hierna verder te noemen de zaak H..

Het herhaalde verzoek 1 d.d. 7 december 2001 tot splitsing van de zaken onder parketnummer 1002001800 onder 1 tot en met 4 tenlastegelegd -hierna verder te noemen de zaken-Beatrixpark- en de zaak onder parketnummer 1002205301 onder 6 tenlastegelegd -hierna verder te noemen de zaak-Van der L.- wordt door het hof afgewezen. Het verwijst naar de overwegingen dienaangaande in de tussenbeslissing van 21 december 2001, welke overwegingen ook thans nog onverkort van kracht zijn. Ook in dit stadium van het proces wegen de bezwaren van de verdachte in onvoldoende mate op tegen het onderzoeksbelang.

Waar hierna wordt gesproken van "de zaak" of "het vonnis", wordt daarmee bedoeld de zaak of het vonnis voorzover op grond van het vorenstaande aan het oordeel van het hof onderworpen, behoudens -wat betreft de zaak H.- de toepasselijkheid van artikel 423 lid 4 van het Wetboek van Strafvordering.

Met betrekking tot de zaken-Beatrixpark

De verdediging stelt dat door een aantal feiten en omstandigheden doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekort gedaan. De raadsman voert daartoe het volgende aan -zakelijk weergegeven-:

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

Ad a.: Verdachte is op 5-9-2000 aangehouden en inverzekering gesteld, welke inverzekeringstelling op

8-9-2000 is verlengd. Na verhoor van de door zijn raadsman bijgestane verdachte is deze inverzekeringstelling door de rechter-commissaris getoetst en bij beschikking van 8-9-2000 niet onrechtmatig bevonden. Naar eigen zeggen heeft de raadsman zich alstoen, na summiere kennisname van de stukken, aan het oordeel van de rechter-commissaris gerefereerd. In het licht van deze gang van zaken is de huidige stellingname van de raadsman onvoldoende onderbouwd. Overigens blijkt uit het rapport van 28-8-2000 van verbalisant P.J. van der S., ten grondslag liggend aan de vordering gerechtelijk vooronderzoek d.d. 4-9-2000, genoegzaam van feiten en omstandigheden als bedoeld in artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering ten aanzien van verdachte.

Ad b., d. en e.: de raadsman heeft niet concreet onderbouwd in welk opzicht de verdediging door deze gang van zaken zou zijn geschaad, terwijl evenmin is gebleken dat hier sprake is van doelbewuste benadeling zijdens Openbaar Minsterie en/of politie. Het hof verenigt zich met de betreffende beschouwingen van de rechtbank te dezen en neemt die hier - als ingelast - over. Aan deze stellingen wordt dan ook voorbij gegaan.

Ad c.: de raadsman laat na deze stelling inzichtelijk te maken en zijn zienswijze concreet uit de doeken te doen. Ook bij de rechtbank heeft hij een dergelijk verweer gevoerd, waarop de rechtbank in het vonnis op pagina 3 onder 3 uitgebreid is ingegaan. De raadsman heeft in hoger beroep deze overwegingen met geen woord besproken. Het hof verenigt zich met de betreffende beschouwingen van de rechtbank te dezen en neemt die hier - als ingelast - over. Het hof verwijst daarenboven naar zijn overwegingen in de tussenbeslissing met betrekking tot verzoek 13, welk een en ander nog bevestiging vindt in de toelichting van de vordering van de benadeelde partij M.W., ter terechtzitting van 22 februari 2002, zoals door diens raadsman naar voren gebracht, dat M.W. in verband met deze zaak thans nog steeds onder behandeling van het Riagg is.

Slotsom is dat aan de in 5.1.1. vermelde stellingen, ook in onderling verband beschouwd wordt voorbij gegaan, en dat het niet-ontvankelijkheidsverweer wordt verworpen.

Met betrekking tot de zaak-Van der L.

De raadsman van de verdachte heeft aangevoerd dat de officier van justitie ten aanzien van dit feit niet ontvankelijk dient te worden verklaard in de vervolging, omdat -zo begrijpt het hof de stellingen van de raadsman- het hier een klachtdelict betreft, de klacht is ingediend door J.H. van der L. als wettelijk vertegenwoordiger van het minderjarige slachtoffer M. van der L., en die klacht niet is ingediend binnen de termijn van artikel 66, eerste lid, Wetboek van Strafrecht.

Dit verweer wordt op de volgende grond verworpen.

J.H. van der L. is als wettelijk vertegenwoordiger in burgerlijke zaken van zijn zoon M. van der L., zijnde de persoon ten aanzien van wie het feit is begaan terwijl deze de leeftijd van zestien jaren nog niet heeft bereikt, terzake van het feit klachtgerechtigd. De aangifte en klacht zijn door J.H. van der L. gedaan op 22 september 2000. De klacht is gedaan ten overstaan van een hulpofficier van justitie. Het feit dateert van 30 mei 1999. Uit de verklaring van J.H. van der L., zoals op 10 mei 2001 tegenover de rechter-commissaris afgelegd, blijkt dat hij op 30 mei 1999 van zijn zoon M. heeft vernomen dat deze op die dag door een onbekende man seksueel was lastig gevallen zoals in de tenlastelegging bedoeld. Uit de verklaring van J.H. van der L., zoals opgenomen in het door hem als politie-ambtenaar op 12 juli 2000 opgemaakte proces-verbaal van politie, alsmede uit diens verklaring, zoals op 10 mei 2001 tegenover de rechter-commissaris afgelegd, blijkt voorts dat zijn zoon M. op 12 juli 2000 vorenbedoelde onbekende man weer was tegengekomen, dat M. hem die man toen had aangewezen, dat hij die man vervolgens had aangesproken, dat die man hem toen had opgegeven [naam verdachte] te zijn en dat deze bekend had dat hij op 30 mei 1999 M. op de Lepelaarsingel te Vlaardingen achterna was gefietst en hem had gevraagd of hij ƒ 50,- wilde verdienen door hem af te trekken. Voorts vernam J.H. van der L. toen van de verdachte dat hij ongecontroleerde opwellingen en drang tot het verleiden van kinderen had, dat hij soms zelfs niet wist wat hij met de kinderen deed en dat hij daarvoor onder behandeling van het Riagg was geweest. J.H. van der L. verklaart dat hij daaruit begreep dat de verdachte hulp nodig had in verband met diens neigingen. Het hof leidt uit de verklaringen van J.H. van der L. voorts af, dat hij niet eerder dan op 22 september 2000 tot het doen van aangifte en klacht is overgegaan met het oog op de belangen van zijn zoon M. met betrekking tot de verwerking van het delict, maar dat hij daartoe uiteindelijk heeft besloten nadat hij uit de mededelingen van de verdachte begrepen had dat de verdachte een gevaar voor kinderen vormde, waardoor justitieel ingrijpen geboden was. Op grond van een en ander oordeelt het hof dat J.H. van der L. eerst op 12 juli 2000 -bij gelegenheid van zijn ontmoeting met de verdachte- op de hoogte is geraakt van alle omstandigheden die voor zijn beslissing omtrent het indienen van zijn klacht van belang waren. Aldus wordt de klachttermijn geacht eerst te zijn aangevangen de dag na 12 juli 2000, zodat de op 22 september 2000 gedateerde klacht ingediend is binnen de daarvoor bij de wet voorziene termijn.

Voorzover de raadsman stelt dat het niet waarschijnlijk is dat M. van der L. zelf een klacht zou hebben ingediend, overweegt het hof dat uit de verklaringen die M. van der L. tegenover de politie en de rechter-commissaris heeft afgelegd, niet kan worden afgeleid dat hij zelf geen vervolging van de verdachte wenst. Tegenover de rechter-commissaris heeft J.H. van der L. verklaard dat hij na overleg met zijn zoon M. besloten heeft om aangifte te doen en dat M. dat goed vond. M. van der L. heeft zich bovendien in eerste aanleg als benadeelde partij in het strafproces tegen de verdachte gevoegd.

Het herhaalde verzoek 2 d.d. 7-12-2001 betreffende nader onderzoek naar de (on)partijdigheid van de rechtbank in eerste aanleg

Dit verzoek - waaraan thans geen nieuwe gezichtspunten ten grondslag zijn gelegd - wordt afgewezen, onder verwijzing naar hetgeen in voormelde tussenbeslissing dienaangaande is overwogen.

Er zijn ook thans geen relevante feiten gesteld of aannemelijk geworden die enige schending van het recht, in het bijzonder van artikel 6 EVRM, zouden kunnen opleveren.

Verzoek 3 d.d. 7-12-2001 betreffende een reconstructie en verzoek 4 d.d. 13-2-2002 tot descente

De verdediging verzoekt het hof een reconstructie te doen houden van de gebeurtenissen die op 22 juni 2000 tussen 15.30 uur en 18.30 uur in en rond het Beatrixpark te Schiedam hebben plaatsgevonden. De verdediging stelt hiertoe dat zodanige reconstructie verhelderend kan werken, - naar het hof begrijpt - in het bijzonder in relatie tot de voor de aan de verdachte tenlastegelegde feiten relevante tijdstippen van de gebeurtenissen. Voorts verzoekt de verdediging een gerechtelijke plaatsopneming te houden, zulks - naar het hof begrijpt - ter aanschouwing van de afstanden tussen de locaties in het park, in het bijzonder met betrekking tot locatie C.

Aan de hand van de processtukken, in het bijzonder van de zich daarbij bevindende kaarten en foto's (inzicht gevend in de toenmalige ruimtelijke situatie en begroeiing), de daarin gerelateerde afstandmetingen, tijdmetingen en waarnemingen, alsmede van het onderzoek ter zitting acht het hof zich genoegzaam voorgelicht omtrent de feitelijke situatie in het park ten tijde van de tenlastegelegde feiten, ook bezien in relatie tot de relevante tijdstippen en afstanden, die voor de opheldering van de

zaak van belang zijn. Aldus acht het hof een reconstructie noch een descente noodzakelijk.

Daarenboven doet zich de omstandigheid voor dat - naar door de advocaat-generaal ter terechtzitting in hoger beroep is verklaard en door de raadsman is bevestigd - de situatie in het park sedert 22 juni 2000 is gewijzigd, in dier voege dat de bosschages van de plaats delict inmiddels zijn verwijderd. In zijn verzoekschrift d.d. 13-02-2002 stelt de raadsman voorts dat de begroeiing in het park hier en daar is gerooid of gesnoeid. In zoverre kan het houden van een reconstructie en/of descente niet geacht worden bij te dragen tot de opheldering van de zaak en is ook daarom niet noodzakelijk.

De verzoeken 4 en 5 d.d. 7-12-2001 betreffende DNA-onderzoek, het daaraan gegeven gevolg bij tussenbeslissing met betrekking tot locaties A en D, en de in dit verband gedane nadere verzoeken, waaronder het horen van nieuwe getuigen

Het hof heeft in zijn tussenbeslissing van 21 december 2001 verzoek 4 d.d. 7-12-2001 gehonoreerd en aan het NFI is opgedragen -zakelijk weergegeven- de DNA-mengprofielen van het nagelvuil van N.K. en op de wreef van haar linkerlaars te vergelijken met de DNA-profielen in de profielenregistratie.

Blijkens de conclusie van het rapport d.d. 7-2-2002 van de vaste gerechtelijke deskundige drs A.D. Kl. heeft de vergelijking plaats gevonden met de profielen-registratie d.d. 17-1-2002 en is geen overeenkomstig profiel gevonden.

Verzoek 5 d.d. 7-12-2001 luidde: "Op de plaats van het delict zijn verschillende voorwerpen aangetroffen als sigarettenpeuken en een bierfles. Het is de verdediging onbekend of er ook voorwerpen zijn aangetroffen bij het bankje aan de zijkant van de boerderij. De verdediging acht het van het grootste belang dat DNA-profielen van die voorwerpen worden vergeleken met het DNA-profiel van de tot op heden onbekend gebleven man".

Het hof heeft bij voormelde tussenbeslissing dit verzoek gehonoreerd in dier voege dat aan het NFI is opgedragen - zakelijk weergegeven - DNA-onderzoek in te stellen aan specifiek genoemd sporenmateriaal (te weten: 4 sigarettenpeuken van locatie A - zijnde de plaats delict -, twee lange haren [AFP 054] en de poot van een bril van locatie D) en aan het overige nog niet onderzochte sporenmateriaal van die twee locaties waaraan een DNA-onderzoek mogelijk is.

De deskundige bericht in zijn voormelde rapport te dier zake als volgt:

Bij schrijven van 12-2-2002 heeft de deskundige bericht dat met dit nader LCN-onderzoek geen bruikbare DNA-profielen zijn verkregen.

Bij zijn "verzoeken ter terechtzitting" d.d. 13-2-2002 voert de raadsman - naar het hof begrijpt - aan dat hij belang heeft bij het onder 6.3.4. genoemde nadere mitochondriaal onderzoek van de daar bedoelde haar van locatie D. Hij voert daartoe aan, zakelijk en voor zover hier van belang:

In het licht van deze onderbouwing door de raadsman van zijn verzoek, heeft de verdediging geen belang bij dit nader onderzoek van die haar [AFP 054]. Immers, in het rapport van het NFI d.d. 13 november 2000 van de vast gerechtelijk deskundige ing M.J. van der S, pagina 9 valt het volgende te lezen:

Uit de opmerking van de raadsman op pagina 9 van zijn op 13-2-2002 gedane verzoeken volgt dat hij met betrekking tot PD D verder geen onderzoek meer behoeft en dat zodanig onderzoek niet kan bijdragen aan de opheldering van de zaak.

Blijkens het onder 6.3.5.1. weergegevene, stelt de verdediging zijn belang bij het horen van Kr. en Van der Ln. afhankelijk van de positieve vaststelling dat de betreffende haar van het slachtoffer N.K. is.

Blijkens het onder 6.3.5.2. overwogene, kan worden vastgesteld dat aan de door de verdediging zelf gestelde voorwaarde niet is voldaan.

Daarnaast geldt het volgende. Aan de raadsman kan worden toegegeven dat het betreurenswaardig is dat de vorenbedoelde processen-verbaal (twee verklaringen van Kr. en een verklaring van Van der Ln.), alsook de ontbrekende laatste pagina (pagina 1376) van de verklaring van Van B. (G7) eerst vrijdag 8 maart 2002 (blijkens de fax: om 10:00 uur) aan de verdediging (en aan het hof) bekend zijn geworden. Niet is gesteld of gebleken dat hier sprake is van doelbewust achterhouden/misleiding zijdens het Openbaar Ministerie danwel politie.

Deze processen-verbaal (7 pagina's in totaal, plus de ontbrekende pagina) bevatten evenwel slechts vage en tegenstrijdige beschrijvingen van een of meer personen die deze getuigen op andere locaties dan op de plaats van het delict zeggen te hebben waargenomen en welke persoon/personen naar hun zeggen op hen een rare en/of nerveuze indruk maakte(n), welke gegevens, ook gezamenlijk bezien, onvoldoende concreet zijn om enige verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering - en daar is het de raadsman om te doen - te kunnen genereren.

Redelijkerwijs valt dan ook aan te nemen dat de verdachte door het niet horen van deze drie getuigen, niet in zijn verdediging wordt geschaad.

In dit verband verdient nog opmerking dat het nader uitgevoerde DNA-onderzoek op locatie D (waarover Kr. en Van der Ln. het in hun verklaringen kennelijk hebben) geen enkel relevant gegeven heeft opgeleverd.

Voorzover de verdediging nog heeft bedoeld te verzoeken om op de betreffende haar nog nader mitochondriaal onderzoek te doen met het oog op vergelijking met de DNA-profielen van de meergenoemde laars/nagelvuil alsook met het DNA-profiel van verdachte, wordt dit verzoek afgewezen. Wat betreft het profiel van verdachte wordt overwogen dat deze - lange - haar blijkens het gerelateerde op pagina 8 van het onder 6.3.5.2. genoemde rapport niet past in het haarpalet van verdachte, dat een gemiddelde lengte van 3,5 cm heeft, zodat die vergelijking niet geacht kan worden bij te dragen tot opheldering van de zaak en derhalve niet noodzakelijk is. Op grond van het hierna onder 6.4.3. overwogene, is ook overigens geen onderzoek noodzakelijk.

Het verzoek d.d. 13-2-2002 tot nader DNA-onderzoek

Naar het hof begrijpt betoogt de raadsman thans dat hij met zijn verzoek 5 d.d. 7-12-2001 - vide de hierboven onder 6.3.2. weergegeven formulering - destijds heeft bedoeld alle in het dossier genoemde locaties - A, B, C en D - op DNA-sporen te doen onderzoeken. Hij stelt thans dat (behoudens het onder 6.3. overwogene) op locaties B en D geen relevante voorwerpen zijn aangetroffen en verzoekt nu nader DNA-onderzoek van de volgende voorwerpen:

Locatie A:

In verband met deze onder 6.4.1. bedoelde verzoeken heeft het hof ter terechtzitting van 18-2-2002 de deskundigen van het NFI, drs Kl. en ing R.E., als getuigen/deskundigen gehoord. Daarbij is tevens aan de orde gekomen de beantwoording van de door het hof in de tussenbeslissing in het kader van verzoek 4 gestelde vragen. In het meergenoemde rapport van 7-2-2002 is die vraagstelling als volgt beantwoord: "Het is niet mogelijk bij benadering aan te geven hoelang het sporenmateriaal in het nagelvuil [ADH674] en op de wreef van de linkerlaars [ADH561] van N.K. aanwezig kan zijn geweest. Tevens kan geen uitspraak worden gedaan of de DNA-sporen via direct of indirect contact met de donor van het celmateriaal zijn aangebracht."

Ter terechtzitting heeft deze deskundige onder meer het volgende verklaard, zakelijk weergegeven: In de zaken-Beatrixpark is geen sperma aangetroffen. Er is strategisch naar een mogelijk daderspoor gezocht op N.K.'s lichaam. Wat er aan DNA op een slachtoffer wordt gevonden, kan niet zonder meer aan een dader gekoppeld worden. Van het gevonden DNA-mengspoor in het nagelvuil/op wreef laars gaan wij er in het NFI van uit dat het van een man afkomstig is. Men is met de huidige DNA-techniek niet in staat de leeftijd van de donor te bepalen. Het kan zijn dat het slachtoffer N.K. bijvoorbeeld op school DNA van een vriendje onder haar nagel heeft gekregen en later op die dag haar laars aandoet waardoor het DNA op die laars terechtkomt. Het DNA in het nagelvuil/op wreef laars kan van velerlei herkomst zijn en behoeft geen relatie met het delict te hebben. Aldus heeft het DNA-onderzoek louter een ondersteunende functie ten behoeve van het recherche-onderzoek. Het is niet zo dat, indien je een mengspoor hebt, je de bekende profielen kunt afscheiden van de onbekende fragmenten. DNA geeft geen wiskundige zekerheid. Ik kan niet uitsluiten dat het restant (dus afgezien van het zich in het mengspoor bevindende bekende DNA van N.K. en M.W.) van het aangetroffen mengprofiel van meerdere personen is. Het is niet gelukt om enig verband met een dader aan te tonen. DNA kan gemakkelijk achtergelaten worden. Iedereen die N.K. heeft aangeraakt, kan zijn DNA op haar achtergelaten hebben. Ook is "secondary transfer" mogelijk: het oplopen van vreemd DNA door aanraking van een voorwerp waarop een ander/de donor door contact zijn DNA heeft achtergelaten. Het is niet precies vast te stellen hoe lang aangetroffen DNA al op iets/iemand zit. Ik heb er geen verklaring voor dat er geen geïncrimineerd spoor is gevonden. Het is ook niet te zeggen of iedere aanraking een DNA-spoor achterlaat. De één geeft namelijk veel DNA af, maar een ander weer niet of heel weinig. Dit kan te maken hebben met fysiologische processen in het lichaam. Het is in de zaken Beatrixpark niet uit te sluiten dat N.K.'s DNA het DNA van de dader heeft gemaskeerd. Met maskeren wordt bedoeld dat er zoveel DNA van het slachtoffer aanwezig is, dat men niet meer in staat is het DNA van een andere donor, eventueel de dader, naar boven te halen. De hedendaagse techniek is niet in staat om het vreemde DNA te ontmaskeren. Waar de grens ligt met betrekking tot het onderzoek naar DNA is naar mijn ervaring voor elk misdrijf anders. In de zaken Beatrixpark is er geen klaarheid door DNA-onderzoek ontstaan, terwijl er tot op heden bij het NFI geen andere zaak is geweest waarin zoveel sporen zijn onderzocht. Het is het grootste onderzoek op het gebied van DNA dat ooit door het NFI is verricht, nog steeds.

Ik hoor de voorzitter mededelen dat uit een brief d.d. 13-2-2002 van het NFI blijkt dat de veter van de schoen die om de nek van het slachtoffer M.W. zat [T20] niet is onderzocht. Ik kan hierover zeggen dat dit komt door het eerdergenoemde maskeren van DNA. Er zat teveel bloed op van M.W. waardoor het onmogelijk was om onder dit bloed nog een andere cel te vinden voor nader onderzoek. Ook Low Copy Onderzoek ondervindt veel last van dit maskeren. Mitochondriaal onderzoek levert in zo'n geval niets op.

Dit laatste soort onderzoek is voornamelijk bedoeld voor onderzoek op haren en hele oude botten en is lastig te gebruiken in geval van een mengspoor. Ik baseer dit alles op mijn ervaring als gerechtelijk deskundige en op common forensic sense.

Een veter wordt bij onderzoek geheel uitgestrekt. Je hoeft niet veel uiterlijk waarneembaar bloed te zien. Door de tetrabasetest is in casu gebleken dat op alle plekken die zijn onderzocht een positieve reactie op bloed werd gegeven. Dat wordt bedoeld als wij verklaren dat de veter totaal bebloed was.

Op de veter van de schoen die om M.W.'s nek zat is niet gezocht naar de aanwezigheid van voorvocht of spermacellen, omdat er geen enkele indicatie was van de aanwezigheid van dergelijke stoffen op die veter.

De getuige/deskundige E. heeft als volgt verklaard, zakelijk weergegeven:

Ik ben degene die het onderzoek op de schoen en veter, afkomstig van de hals van M.W., heeft verricht. Er zijn geen sporen van deze voorwerpen afgehaald. Er zat te veel bloed van het slachtoffer M.W. op de schoen en de veter, waardoor er te veel DNA van M.W. aanwezig was, wat het DNA van een eventuele andere donor zou maskeren. Bovendien is de veter door personen ter plaatse van de nek van M.W. afgehaald waardoor er contaminatie kan hebben plaatsgevonden.

De gehele veter was totaal bebloed. De aangeleverde veter zat met de schoen in een zak; aangezien de contaminatie in zo'n zak altijd hoog is, was overal veel celmateriaal van M.W. aanwezig. Overigens zit in dode huidcellen weinig DNA. Het grootste probleem was evenwel de grote hoeveelheid DNA-materiaal van M.W..

Ik heb de veter op een aantal verschillende plekken onderzocht op de aanwezigheid van bloed. Er bleek een grote hoeveelheid bloed op de veter te zitten. In principe zouden we naar materiaal van de dader zoeken, we zoeken dan naar plekken waar de dader het meest waarschijnlijk aan heeft gezeten. Ik kon met het blote oog waarnemen dat de veter onder het bloed zat. Op de veter is de tetrabasetest uitgevoerd.

Aangaande de verzoeken betreffende de onder 6.4.1. genoemde voorwerpen wordt als volgt overwogen.

Ad a.: het hof verenigt zich met hetgeen de deskundigen van het NFI in combinatie met de door hen uitgebrachte rapporten naar voren hebben gebracht en is van oordeel dat dit een en ander een genoegzame uiteenzetting vormt voor het achterwege blijven van verder onderzoek aan dit voorwerp. Het verzoek wordt dus afgewezen omdat zodanig onderzoek niet geacht kan worden bij te dragen tot enige in deze zaak te nemen beslissing en derhalve niet noodzakelijk is. Eveneens wordt voorbij gegaan aan het ter terechtzitting gedane verzoek van de raadsman om de schoen met veter ter terechtzitting te aanschouwen, daar niet valt in te zien wat een dergelijke exercitie vermag bij te dragen. Ook in zoverre verwijst het hof naar de verklaringen van de deskundigen van het NFI.

Ad b en c en 6.3.5.5.: Uit hetgeen de deskundigen naar voren hebben gebracht volgt onder meer dat in de zaken Beatrixpark niet kan worden gezegd dat - in weerwil van zeer uitgebreid DNA-onderzoek - enig DNA-daderspoor is kunnen worden vastgesteld; in het bijzonder valt het meergenoemde mengspoor in nagelvuil/op wreef laars niet zonder meer als een zodanig daderspoor aan te merken. Mede in het licht van hetgeen de deskundigen in combinatie met de door hen uitgebrachte rapporten naar voren hebben gebracht valt niet in te zien dat het verzochte DNA-onderzoek op deze voorwerpen geacht kan worden bij te dragen tot enige in deze zaak te nemen beslissing. Dit is derhalve niet noodzakelijk.

Dit geldt voor de resterende voorwerpen van locatie A waarvan geen enkele relevantie tot het delict aannemelijk is of blijkt, en evenzeer voor de door de raadsman genoemde voorwerpen van locaties D en C. De met betrekking tot locatie C in hoger beroep door de rechter-commissaris gehoorde getuigen hebben overigens ook geen enkele verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering ten aanzien van mogelijke andere personen opgeleverd. Wat betreft voorwerp R017 (de baseball-pet): dit voorwerp is ver van de plaats delict aangetroffen, en eerst op 27 juni 2000, en ook hier is enige relatie tot deze zaak noch aannemelijk, noch gebleken.

Slotsom is dat alle verzoeken tot nader DNA-onderzoek worden afgewezen wegens gebrek aan noodzaak.

Het herhaalde verzoek 6 d.d. 7-12-2001 tot DNA-onderzoek aan een anonieme brief

De raadsman heeft aangevoerd dat hij inmiddels DNA-onderzoek op de plakrand van de enveloppe van de betreffende brief heeft laten uitvoeren en dat daarop een DNA-spoor is vastgesteld. Hij verzoekt "te bevelen dat dit onderzoeksresultaat wordt meegenomen in het DNA-onderzoek dat nog dient plaats te vinden. Dit strekt ertoe uit te sluiten dat de enveloppe van de anonieme brief is dichtgelikt door de onbekende man waarvan DNA is aangetroffen in het nagelvuil van N.K.".

Dit verzoek wordt afgewezen. Het verzochte onderzoek kan niet geacht worden bij te dragen tot enige in deze zaak te nemen beslissing en is derhalve niet noodzakelijk. Het hof verwijst naar hetgeen in voormelde tussenbeslissing is overwogen. Daarenboven verwijst het hof naar hetgeen de deskundigen van het NFI hebben verklaard (zie hierboven onder 6.4.2.) en het onder 6.4.3. door het hof overwogene, dat m.m. ook hier geldt.

Het verzoek 7 d.d. 7-12-2001 "Contra-expertise observatie door Pieter Baan Centrum"

De raadsman heeft verzocht "een contra-expertise te gelasten door een team van gerenommeerde, onafhankelijke gedragsdeskundigen, waarbij de duur van de observatie, de standaarden en omstandigheden zoveel mogelijk gelijk zijn aan die van een onderzoek in het Pieter Baan Centrum".

Als argumenten hiervoor voert hij -naar het hof begrijpt- aan:

Dienaangaande wordt als volgt overwogen.

Ad a.: hierop wordt elders in het arrest ingegaan

Ad b.: niet valt in te zien waarom het Pieter Baan Centrum bij zijn onderzoek geen kennis had mogen nemen van de zaken H. en Van der L..

Het dossier geeft geen enkele steun om te veronderstellen dat de stukken met betrekking tot die zaken niet op de bij de wet voorgeschreven wijze aan het Pieter Baan Centrum zijn verstrekt. Uit de aanhef van voormeld rapport volgt het tegendeel. Deze luidt: "In opdracht van mr. P., rechter-commissaris, hebben ondergetekenden M.D. van E., psychiater ... en J.M. O., psycholoog en vast gerechtelijke deskundige bij het Pieter Baan Centrum... na inzage van de gerechtelijke stukken, een onderzoek ingesteld naar de geestvermogens van [naam verdachte]". Het hof merkt in dit verband nog op dat voor alle tenlastegelegde feiten in de zaken H. en Van der L. voorlopige hechtenis is toegelaten.

Ook overigens is niet aannemelijk geworden of gebleken van enige onrechtmatigheid met betrekking tot de totstandkoming van het PBC-rapport.

Ad c.: een recht op een onderzoek zoals door de raadsman toegelicht, vindt geen steun in het recht. Het hof acht zich overigens door het PBC-rapport genoegzaam voorgelicht.

Slotsom is dat dit verzoek wordt afgewezen.

Het herhaalde verzoek 14 d.d. 7-12-2001 betreffende toevoeging aan het dossier van tips, almede het verzoek tot het horen van de getuige D.

Het hof wijst het herhaalde verzoek 14 af. Het verwijst naar de overweging dienaangaande in de tussenbeslissing van 21 december 2001. Ook thans ontbeert het verzoek voldoende concrete onderbouwing, ook niet voor de kennelijke veronderstelling van de verdediging, dat de tips belangrijke informatie zouden bevatten over mogelijke andere betrokkenen bij de tenlastegelegde feiten dan de verdachte en dat politie en justitie onvoldoende bereid zijn onderzoek te verrichten naar een andere verdachte. Het hof blijft van oordeel dat geen noodzaak bestaat tot het aan het dossier toevoegen van alle bij de politie ingekomen tips, zoals het hof in voormelde tussenbeslissing ten aanzien van alle onder punt 14 behandelde verzoeken heeft geoordeeld. Voorts zijn er geen aanwijzingen dat er nog relevante verklaringen aan het dossier ontbreken.

Het hof ziet geen aanleiding om terug te komen op de beslissing, genomen ter terechtzitting van 13 februari 2002, met betrekking tot het horen als getuige van één van de gestelde tipgevers, L.A.D. Verwezen wordt naar hetgeen dienaangaande is gerelateerd in het proces-verbaal van voormelde terechtzitting.

Het verzoek d.d. 13-2-2002 betreffende onderzoek in de waterpartijen bij locaties C en D

De verdediging verzoekt het hof een onderzoek te doen verrichten in de waterpartijen bij de locaties C en D, zulks -naar het hof begrijpt- teneinde het bij de delicten gehanteerde mes op te sporen. Volgens de

verdediging is weliswaar naar dat mes gezocht in de waterpartijen in de nabijheid van de plaats delict, maar

niet in de waterpartijen bij de locaties C en D, hetgeen - volgens de verdediging - voor de hand had gelegen gelet op de mogelijke vluchtweg van de dader, die dezelfde man zou kunnen zijn geweest als degene die getuigen hebben gezien op locatie C dan wel op locatie D.

Uit het terzake van het nader onderzoek naar het mes opgemaakte proces-verbaal van politie (AH-13 pagina's 906/7) kan blijken dat diverse gedeelten van het park zijn doorzocht met behulp van een metaaldetector. Die gedeelten zijn op de bijbehorende kaart (pagina 908) rood gearceerd. Voorts is met behulp van metaaldetectoren een gedeelte van de bedding van de waterpartij bij brug B afgezocht, zulks na het plaatsen van damwanden en het wegpompen van water. Dat gedeelte van de waterpartij is op de kaart blauw gearceerd. De doorzochte gedeelten bevinden zich in de nabijheid van de plaats delict. Het mes is niet gevonden.

Kennelijk relateert de verdediging het verzoek aan de hypothese dat een van de personen die getuigen hebben gezien op locatie C respectievelijk op locatie D mogelijk de dader is. Die hypothese is evenwel louter speculatief van aard en vindt geen steun in enige aanwijzing die een verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering zou kunnen opleveren. Het hof verwijst in dit verband tevens naar hetgeen hiervoor is overwogen onder 6.3.. Aldus valt niet in te zien dat het door de verdediging gevraagde nader onderzoek kan bijdragen aan opheldering van de zaak. Het verzoek wordt derhalve bij gebrek aan noodzaak afgewezen.

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

In eerste aanleg zijn de zaken-Beatrixpark vermeld op de dagvaarding met parketnummer 1002001800 en de zaken-H. en -Van der L. vermeld op de dagvaarding met parketnummer 1002205301 gevoegd, en zijn alle tenlastegelegde feiten bewezenverklaard. Terzake van de bewezenverklaarde feiten is één hoofdstraf uitgesproken.

Nu de verdachte geen rechtsmiddel heeft aangewend tegen de tenlastegelegde en bewezenverklaarde zaak-H. zal het hof de straf op de voet van artikel 423 lid 4 van het Wetboek van Strafvordering voor het in die zaak bewezenverklaarde feit bepalen in voege als hierna te vermelden.

Wat betreft de in dit verband door de verdediging aan het hof gemaakte verwijten verwijst het hof naar de gang van zaken zoals gerelateerd in het proces-verbaal van terechtzitting.

Naar het oordeel van het hof is niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen aan de verdachte onder 1 primair en 2 primair is tenlastegelegd.

De verdachte moet derhalve hiervan worden vrijgesproken.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 primair, 4 en 6 tenlastegelegde heeft begaan op de wijze als is vermeld in de hierna ingevoegde bijlage die van dit arrest deel uitmaakt.

BIJLAGE:

Hetgeen terzake meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voorzover in de tenlastelegging taal- en/of schrijf-fouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandig-heden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

De bewijsmiddelen zullen in die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest met de bewijsmiddelen vereist in een aan dit arrest gehechte bijlage worden opgenomen.

Het bewezenverklaarde levert op:

4: opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven en beroofd houden, meermalen gepleegd;

6: poging tot door beloften van geld een minderjarige van onbesproken gedrag, wiens minderjarigheid hij kent, opzettelijk bewegen ontuchtige handelingen met hem te plegen.

Er zijn geen feiten of omstandigheden gebleken die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten. De feiten zijn strafbaar.

De raadsman van de verdachte heeft ten aanzien van feit 6 aangevoerd dat het enkele aanbieden van geld voor ontuchtige handelingen geen strafbaar feit oplevert, nu een poging tot verleiding niet goed denkbaar is.

Dit verweer wordt verworpen, omdat het geen steun vindt in het recht.

De raadsman heeft voorts nog aangevoerd dat het enkele aanbieden van geld voor ontuchtige handelingen in een te ver verwijderd verband staat tot de voltooiing van de ontucht, om van een begin van uitvoering van de ontucht te kunnen spreken.

Dit verweer wordt verworpen. Het benaderen door de verdachte van het slachtoffer met de vraag met de strekking of het slachtoffer hem tegen een geldelijke beloning wilde aftrekken, moet naar de uiterlijke verschijningsvorm worden beschouwd als te zijn gericht op de voltooiing van de seksuele verleiding, nu uit die vraag duidelijk een voldoende vaste intentie bij de verdachte blijkt om het slachtoffer seksueel te verleiden en die vraag bij bewilliging door het slachtoffer zonder meer tot het in artikel 248ter (oud) Wetboek van Strafrecht bedoelde feit zou hebben geleid. Aldus is sprake van een begin van uitvoering van dat feit.

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

De advocaat-generaal mr. Renckens heeft gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd en dat de verdachte terzake van het onder 1 primair, 2 primair en 3 primair tenlastegelegde zal worden vrijgesproken en terzake van het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 subsidiair, 4 en 6 zal worden veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van zeventien jaren, met aftrek van voorarrest. Voorts heeft de advocaat-generaal de terbeschikkingstelling met dwangverpleging van de verdachte gevorderd.

Bij requisitoir heeft de advocaat-generaal gesteld dat in haar visie het hof de straf in de zaak-H. dient te bepalen op een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twaalf maanden.

Het hof heeft de op te leggen straf en maatregel bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en op grond van de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan is gebleken uit het onderzoek ter terechtzitting.

Daarbij is in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Wat betreft de zaken Beatrixpark heeft de verdachte zich schuldig gemaakt aan gruwelijke en schokkende feiten door op klaarlichte dag in een openbaar park een meisje van tien en een jongen van elf jaar met seksuele bedoelingen te benaderen, van hun vrijheid te beroven en het meisje achtereenvolgens te verkrachten en om het leven te brengen, en de jongen te proberen te doden. Gruwelijke feiten, die onzegbaar leed voor de ouders, broertjes en verdere familie van het gedode meisje teweeg brengen, feiten die de overlevende jongen als een zware last zal hebben mee te dragen, feiten ook die gevoelens van afschuw, angst en onveiligheid in de samenleving teweeg brengen.

Wat betreft de zaak Van der L. heeft de verdachte een minderjarige jongen eveneens met seksuele bedoelingen lastig gevallen.

Het hof heeft kennis genomen van de in artikel 37 lid 2 van het Wetboek van Strafrecht bedoelde rapportage d.d. 8 mei 2001 die het Pieter Baan Centrum in opdracht van de rechter-commissaris belast met de behandeling van strafzaken bij de arrondissementsrechtbank te Rotterdam met betrekking tot de verdachte heeft uitgebracht. Blijkens dit rapport is de verdachte lijdende aan een persoonlijkheidsstoornis met ontwijkende, afhankelijke, passief-agressieve en antisociale trekken en kent hij als gevolg hiervan een ernstig identiteitsprobleem en staat hij in sociaal-emotioneel opzicht zeer gehandicapt in het leven. Wat betreft de tenlastegelegde zedendelicten is "de seksuele behoefte van de verdachte dusdanig gekoppeld aan de bij de stoornis passende voortwoekerende seksuele frustratie dat seksuele en agressieve gevoelens als het ware als een ongedifferentieerd brok gekoppeld zijn en tezamen naar buiten komen in het dreigend en intimiderend benaderen van kinderen en in de verkrachting en de wederrechtelijke vrijheidsberoving". Wat betreft de levens- en geweldsdelicten is de verdachte "vooral gericht op het voorkomen van ontdekking van de eerdergenoemde feiten, waardoor hij op een sterk egocentrische,

instrumentele en objectmatige wijze min of meer kiest voor het gebruiken van functioneel geweld en dwang uitoefent op de kinderen om zijn doelen te bereiken". De rapporteurs van het Pieter Baan Centrum zijn van mening dat de verdachte ten tijde van de tenlastegelegde feiten weliswaar de ongeoorloofdheid hiervan heeft kunnen inzien, doch in mindere mate dan de gemiddelde normale mens in staat is geweest zijn wil in vrijheid -overeenkomstig een dergelijk besef- te bepalen. Zij komen tot de conclusie dat de verdachte ten tijde van het plegen van de hem ten laste gelegde feiten lijdende was aan een zodanige gebrekkige ontwikkeling zijner geestvermogens dat voor zover het eerstgenoemde feiten aangaat "deze feiten - indien bewezen - hem slechts in verminderde mate kunnen worden toegerekend" en voor zover het laatstgenoemde feiten aangaat "deze feiten - indien bewezen - hem slechts in enigszins verminderde mate kunnen worden toegerekend". De rapporteurs achten bij de verdachte de kans op herhaling van zedendelicten groot en zij adviseren dan ook de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege op te leggen.

Het hof neemt deze visie van het Pieter Baan Centrum over en maakt de in het rapport vervatte conclusie en aanbeveling tot de zijne.

Gezien de geconstateerde grote kans op herhaling van seksuele delicten ten opzichte van kinderen acht het hof, mede gezien het daaraan inherente gevaar voor de (algemene) veiligheid van jonge personen de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel verpleging van overheidswege vereist. Daarnaast resteert voor verdachte een aanzienlijke verantwoordelijkheid voor de gepleegde delicten.

Gelet op het vorenstaande is het hof dan ook van oordeel dat de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen het opleggen van de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege eist, waarbij het hof mede heeft gelet op de ernst van de begane feiten.

Het hof ziet in al het vooroverwogene tevens aanleiding de vrijheidsbenemende straf van langere duur te doen zijn dan in eerste aanleg is opgelegd en in hoger beroep is gevorderd.

Verdachte heeft tijdens het onderzoek in hoger beroep er blijk van gegeven fundamenteel geen enkel inzicht te hebben in de ernst van zijn problematiek, zoals door het Pieter Baan Centrum geschetst, en voor het daaraan inherente gevaar voor de samenleving.

Het hof acht het dan ook, in het belang van de samenleving, bepaaldelijk gewenst dat de verdachte eerst de op te leggen gevangenisstraf uitzit alvorens met de verpleging een aanvang wordt gemaakt en zal een daartoe strekkend advies uitbrengen op de voet van artikel 37b lid 2 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank heeft ten aanzien van de strafmotivering in de zaak-H. als volgt overwogen:

Ten aanzien van dit feit bepaalt het hof de straf, gelet op de aard en de ernst van het bewezenverklaarde, op een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van één jaar.

In het onderhavige strafproces hebben R.J.G. K. en Y. K-E. zich als benadeelde partij gevoegd en een vordering ingediend tot vergoeding van geleden materiële schade tot een bedrag van ƒ 27.152,60 (€ 12.321,31) en immateriële schade tot een bedrag van ƒ 50.000,- (€ 22.689,01) als gevolg van het aan de verdachte onder 1, 3 en 4 tenlastegelegde.

In hoger beroep is deze vordering wederom aan de orde tot dit in eerste aanleg gevorderde bedrag.

Naar het oordeel van het hof heeft de benadeelde partij genoegzaam aangetoond dat de gestelde materiële schade is geleden en dat deze schade het rechtstreekse gevolg is van het ten laste van de verdachte onder 1 subsidiair bewezenverklaarde.

De vordering tot materiële schadevergoeding van de benadeelde partij zal derhalve worden toegewezen.

Voorzover door de benadeelde partij vergoeding van geleden immateriële schade is gevorderd oordeelt het hof als volgt:

Recente jurisprudentie op het gebied van shockschade (vide HR 22-02-2002, zaaknummer C00/227HR) opent onder omstandigheden voor nabestaanden een verruimde mogelijkheid voor een vordering tot immateriële schade. De vordering, zoals deze thans voorligt, is in dat licht bezien, evenwel niet genoegzaam onderbouwd en toegelicht.

Gelet op het voorgaande is de benadeelde partij op dit onderdeel van haar vordering niet-ontvankelijk. Zij kan dit onderdeel van haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Dit brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt, welke kosten het hof begroot op nihil, en de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Tevens heeft M.S. W. zich in het onderhavige strafproces als benadeelde partij gevoegd en een vordering ingediend tot vergoeding van geleden immateriële schade tot een bedrag van ƒ 10.000,- (€ 4.537,80) als gevolg van het aan de verdachte onder 2 en 4 tenlastegelegde.

Naar het oordeel van het hof heeft de benadeelde partij genoegzaam aangetoond dat de gestelde schade is geleden en dat deze schade het rechtstreekse gevolg is van het ten laste van de verdachte onder 2 subsidiair en 4 bewezenverklaarde.

De vordering van de benadeelde partij zal derhalve worden toegewezen.

Dit brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met zijn vordering heeft gemaakt, welke kosten het hof begroot op nihil, en de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Nu vaststaat dat de verdachte naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit onder 1 subsidiair tenlastegelegd en bewezenverklaard is toegebracht, zal het hof aan de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van ƒ 27.152,60 (€ 12.321,31) ten behoeve van de ouders van het slachtoffer N.K.

Nu vaststaat dat de verdachte tevens naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de strafbare feiten onder 2 subsidiair en 4 tenlastegelegd en bewezenverklaard is toegebracht, zal het hof aan de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van ƒ 10.000,- (€ 4.537,80) ten behoeve van het slachtoffer M.S. W..

Het hof heeft gelet op de artikelen 36f, 37, 37a, 37b, 45, 57, 63, 242, 248ter (oud), 282 en 288 van het Wetboek van Strafrecht.

Beslissing

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep -voorzover aan het oordeel van het hof onderworpen- en doet opnieuw recht.

Verklaart niet bewezen dat de verdachte het onder 1 primair en 2 primair tenlastegelegde heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat de verdachte het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 primair, 4 en 6 tenlastegelegde, zoals hierboven omschreven, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen terzake meer of anders is tenlastegelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Bepaalt dat het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 primair, 4 en 6 bewezenverklaarde de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart de verdachte strafbaar terzake van het bewezenverklaarde.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van ACHTTIEN JAREN.

Bepaalt dat de tijd, die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering wordt gebracht, voorzover die tijd niet reeds op een andere vrijheidsstraf in mindering is gebracht.

Gelast dat de verdachte ter beschikking wordt gesteld en beveelt dat de verdachte van overheidswege wordt verpleegd.

Adviseert de Minister van Justitie dat de terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege eerst dient aan te aanvangen nadat de hiervoor vermelde gevangenisstraf geheel ten uitvoer is gelegd.

Bepaalt de straf voor het onder 5 meest subsidiair tenlastegelegde en bewezenverklaarde feit op een gevangenisstraf voor de duur van

ÉÉN JAAR

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij R.J.G. K. en Y. K-E. tot een bedrag van € 12.321,31 en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Verklaart de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk en bepaalt dat de vordering tot schadevergoeding in zoverre slechts bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht.

Veroordeelt de verdachte in de kosten die de benadeelde partij in verband met de vordering heeft gemaakt -welke kosten tot aan deze uitspraak zijn begroot op nihil - en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken.

Legt aan de verdachte voorts de verplichting op tot betaling aan de Staat der Nederlanden van een bedrag van € 12.321,31 ten behoeve van R.J.G. K. en Y. K-E., welk bedrag bij gebreke van betaling en verhaal wordt vervangen door hechtenis voor de tijd van HONDERD DAGEN.

Bepaalt dat door voldoening aan de verplichting tot betaling aan de Staat der Nederlanden van het bedrag van € 12.321,31 ten behoeve van R.J.G. K. en Y. K-E., de veroordeling tot betaling aan de benadeelde partij van het bedrag van € 12.321,31 komt te vervallen, alsmede dat door betaling van voormeld bedrag aan de benadeelde partij de verplichting van de verdachte tot betaling aan de Staat van dit bedrag komt te vervallen.

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij M.S. W. tot het gevorderde bedrag van € 4.537,80 en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Veroordeelt de verdachte in de kosten die de benadeelde partij in verband met zijn vordering heeft gemaakt -welke kosten tot aan deze uitspraak zijn begroot op nihil- en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken.

Legt aan de verdachte voorts de verplichting op tot betaling aan de Staat der Nederlanden van een bedrag van € 4.537,80 ten behoeve van het slachtoffer M.S. W., welk bedrag bij gebreke van betaling en verhaal wordt vervangen door hechtenis voor de tijd van VIJFTIG DAGEN.

Bepaalt dat door voldoening aan de verplichting tot betaling aan de Staat der Nederlanden van het bedrag van € 4.537,80 ten behoeve van het slachtoffer M.S. W., de veroordeling tot betaling aan de benadeelde partij van het bedrag van € 4.537,80 komt te vervallen, alsmede dat door betaling van voormeld bedrag aan de benadeelde partij de verplichting van de verdachte tot betaling aan de Staat van dit bedrag komt te vervallen.

Dit arrest is gewezen door

mrs. Ritter, Van Nievelt en Van Boven,

in bijzijn van de griffier mr. Van Griensven.

Het is uitgesproken op de openbare terechtzitting van het hof van 8 maart 2002.