HR, 22-12-2015, nr. 14/05443

“hij op 8 september 2012, in de gemeente Venlo opzettelijk mishandelend zijn echtgenoot, te weten [betrokkene] , een knietje heeft gegeven, waardoor deze letsel heeft bekomen en pijn heeft ondervonden.”

5. Deze bewezenverklaring steunt onder meer op de inhoud van de volgende bewijsmiddelen:

“1. De op 14 september 2012 gedane aangifte van [betrokkene] , voor zover inhoudende:

Ik woon aan de [a-straat 1] te Blerick, gemeente Venlo.

Op 8 september 2012, omstreeks 19.30 uur, was ik in de woning met mijn man, [verdachte] . We kregen ruzie om een telefoon. [verdachte] vroeg waar deze telefoon was. Toen ik zei dat hij de telefoon niet kreeg, pakte hij mijn zwarte IPhone van het aanrecht. Hij zei tegen mij dat ik deze nu niet meer terug kreeg. Hij pakte mij met zijn linker onderarm om mijn nek. Ik probeerde de telefoon uit zijn hand weg te pakken maar dat lukte niet. Ik heb [verdachte] in zijn rechterhand gebeten waardoor ik de telefoon uit zijn hand kon wegnemen. Hij liet mij los. Hij schopte mij. Ik had pijn. Ik had een blauwe plek op mijn bovenbeen. Intussen kan ik niet meer gewoon lopen. Bij iedere stap die ik zet voel ik hevige pijn in mijn been.

2. De door de verdachte ter terechtzitting in hoger beroep afgelegde verklaring, voor zover inhoudende:

Op 8 september 2012 had ik de gsm van [betrokkene] in mijn hand en [betrokkene] probeerde de telefoon bij mij af te pakken. Omdat dit niet ging beet [betrokkene] in mijn hand. Dit deed ontzettend pijn. Mijn reactie hierop was dat ik van de pijn af wilde. Om dat te bereiken heb ik [betrokkene] toen een klein knietje gegeven tegen de zijkant van haar rechterbovenbeen.

3. Het relaas van bevindingen van de verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] , voor zover inhoudende:

als relaas van voornoemde verbalisanten:

Op 9 september 2012 te 22.21 uur ontvingen wij van de meldkamer de melding om te gaan naar de [a-straat 1] te Venlo. Betrokkene [betrokkene] deelde ons mede een relatie te hebben gehad met [verdachte] , geboren op [geboortedatum] 1989 te [geboorteplaats] . Deze [betrokkene] verklaart (zo begrijpt het hof het relaas van de verbalisanten) dat [verdachte] haar heeft geschopt waardoor [betrokkene] een blauwe plek op haar bovenbeen heeft opgelopen.

[betrokkene] heeft ons deze blauwe plek laten zien. Wij, verbalisanten, zagen dat er een blauwe plek op het bovenbeen van [betrokkene] zichtbaar was.”

6. Het bestreden arrest houdt met betrekking tot het door het middel bedoelde beroep op noodweer in:

“De raadsman van verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep betoogd dat verdachte behoort te worden ontslagen van rechtsvervolging, nu hij heeft gehandeld uit noodweer.

De raadsman is hierbij uitgegaan van de volgende toedracht van het gebeuren. Nadat tussen de verdachte en zijn echtgenote ruzie was ontstaan over een mobiele telefoon, probeerde

zijn echtgenote deze telefoon van hem af te pakken. Toen dat niet lukte beet zij in verdachtes hand. De verdachte probeerde zich toen los te rukken en toen dat niet lukte gaf hij haar een ‘knietje’ tegen haar bovenbeen. Dit geven van een knietje kan in de visie van de raadsman als proportioneel worden beschouwd.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

Uit het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep is komen vast te staan dat de verdachte de mobiele telefoon van zijn echtgenote in handen had en dat zijn echtgenote - [betrokkene] - die terug wilde hebben. Toen [betrokkene] probeerde om deze telefoon terug te pakken, maar dat niet lukte, beet zij de verdachte in zijn hand, hetgeen pijn deed bij verdachte. Om hiervan af te zijn/los te komen, beging de verdachte vervolgens de onder 1 bewezen verklaarde mishandeling; hij gaf [betrokkene] een knietje tegen de zijkant van haar rechter boven been.

Het hof is van oordeel dat, nu voor de verdachte in de gegeven omstandigheid de mogelijkheid open stond om deze confrontatie met zijn echtgenote te voorkomen en eenvoudig los had kunnen komen van haar bijten door deze telefoon aan haar terug te geven, niet kan worden gezegd dat sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding van verdachtes lijf ter verdediging waartegen verdachtes handelen geboden was.

Daarom wordt het beroep op noodweer verworpen.”

7. In het middel wordt gesteld dat het hof “in het geheel niet, dan wel bepaaldelijk niet gemotiveerd heeft beslist op het ter terechtzitting in hoger beroep door requirant gedane beroep op noodweer”. Zoals blijkt uit de hierboven onder 6 aangehaalde passage van het bestreden arrest, heeft het hof wel degelijk een beslissing genomen op het beroep op noodweer van de verdediging en is deze beslissing door het hof ook van een (in ieder geval op zichzelf genomen) goed te volgen motivering voorzien. Het middel ontbeert dus feitelijke grondslag.

8. Voor zover het middel, gelet op de daarop gegeven toelichting, voor het overige nog bespreking behoeft, wil ik het volgende opmerken. Het hof heeft het beroep op noodweer verworpen met de overweging dat voor de verdachte geen sprake was van een situatie waarin diens (gewelddadige) handelen was geboden ter verdediging van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding, aangezien hij de mogelijkheid had om de confrontatie met zijn echtgenote te voorkomen en hij een einde had kunnen maken aan het bijten van zijn echtgenote door haar haar telefoon te geven. Aan de verwerping van het beroep op noodweer ligt derhalve een dubbele ‘culpa in causa-redenering’ ten grondslag, waarbij het hof kennelijk heeft geoordeeld dat de echtgenote van de verdachte noch voorafgaand aan de confrontatie met de verdachte noch tijdens deze confrontatie zelf het gebruik van geweld als zelfstandig doel had. Het oordeel van het hof dat de verdachte het ontstaan c.q. voortduren van de genoemde confrontatie steeds in zijn eigen macht had en zich voor hem dus geen noodweersituatie voordeed, getuigt gelet op het voorgaande niet van een onjuiste rechtsopvatting. Evenmin is dit oordeel onbegrijpelijk. Daarbij verdient nog opmerking dat de in de toelichting op het middel betrokken stelling dat de vechtpartij van de verdachte en zijn echtgenote door deze laatste is geinitieerd niet strookt met het beeld dat het hof zich kennelijk van de onderhavige zaak heeft gevormd, nu het hof voor het bewijs onder meer gebruik heeft gemaakt van de aangifte van de echtgenote van de verdachte die inhoudt dat de verdachte zijn echtgenote voordat zij tot bijten overging met zijn linkerarm om haar nek pakte (bewijsmiddel 1).1.

9. Het middel faalt. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

10. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG