Hof Amsterdam, 22-09-2015, nr. 200.166.060/01

In dit geding gaat het om het volgende.

( a) [geïntimeerde] is eigenaar van het appartementsrecht aan de [adres] te [plaats] . Uit hoofde daarvan is hij van rechtswege lid van de VvE. Op grond van dat lidmaatschap dient [geïntimeerde] het van toepassing zijnde reglement en de door de vergadering van eigenaars (verder: de Vergadering) genomen besluiten na te komen. Op grond van dergelijke besluiten is [geïntimeerde] aan de VvE periodieke voorschotbij-dragen (verder: bijdragen) verschuldigd, waarvan de hoogte door de Vergadering wordt vastgesteld.

( b) Bij (verstek)vonnis van 29 november 2012 is [geïntimeerde] door de kantonrechter te Amsterdam veroordeeld tot betaling aan de VvE van een bedrag van - in hoofdsom - € 2.701,41 wegens achterstallige betaling van bijdragen tot en met september 2012. [geïntimeerde] heeft het uit hoofde van dat vonnis verschuldigde inmiddels voldaan.

( c) In verband met een (nieuwe) achterstand in de betaling van bijdragen heeft de VvE [geïntimeerde] bij brieven van 10 april 2013, 27 september 2013 en 24 december 2013 vergeefs aangemaand/gesommeerd om tot betaling van de achterstand over te gaan.

( d) In eerste aanleg van dit geding vorderde de VvE van [geïntimeerde] de betaling van, voor zover thans nog relevant:

- € 2.225,55 wegens achterstand in de bijdragen tot en met juli 2014;

- € 512,87 wegens buitengerechtelijke incassokosten;

- de wettelijke rente over de bijdragen vanaf 10 april 2013 tot en met 17 juli 2014 ad € 36,63, alsmede verdere wettelijke rente vanaf 18 juli 2014;

- de bijdragen en opeisbare stookkosten en/of opeisbare kosten voortvloeiend uit water- en/of elektraverbruik vanaf augustus 2014 tot en met de dag der algehele voldoening, dan wel zoveel eerder als het lidmaatschap van [geïntimeerde] van de VvE zal eindigen,

alles met veroordeling van [geïntimeerde] in de kosten van het geding.

( e) Na verweer van [geïntimeerde] heeft de kantonrechter bij het bestreden vonnis de vorderingen afgewezen op de grond dat de VvE, gelet op het verweer van [geïntimeerde] , onvoldoende feiten en omstandigheden heeft gesteld en onderbouwd om het gevorderde te dragen. De VvE is in de proceskosten verwezen, begroot op nihil.

De grieven kunnen gezamenlijk worden behandeld en strekken ten betoge dat de kantonrechter de vorderingen van de VvE ten onrechte heeft afgewezen.

Alvorens op de grieven in te gaan, overweegt het hof het volgende. In het petitum van de appeldagvaarding vordert de VvE alsnog toewijzing van haar vorderingen. Die vorderingen zijn vervolgens, bij memorie van grieven, op onderdelen anders geformuleerd dan de vordering in eerste aanleg. Hierdoor is de eis echter niet veranderd of vermeerderd als bedoeld in art. 130 lid 3 Rv maar (slechts) verminderd. Ten aanzien van de periode van augustus 2014 tot en met mei 2015 vordert de VvE immers niet langer de betaling van de volledige bijdragen maar van een bedrag van € 419,80. Verder wordt wegens buitengerechtelijke incassokosten thans € 403,94 gevorderd in plaats van € 512,87.

Wat er zij van zijn verdere vertogen, [geïntimeerde] heeft in zijn conclusie van antwoord in eerste aanleg onder meer aangevoerd:

“-de uiteindelijke specificatie van de nu openstaande bedragen en betalingen kloppen overigens. (Te betalen t/m juli 2014: € 4.078,45 en betaald: € 1.852,90. (…)

Ik stel voor dat het openstaande bedrag te betalen aan de VVE bedraagt: € 4.115,08 - € 1.852,90 = € 2.262,18.”

Hiermee heeft [geïntimeerde] zowel het bedrag van € 2.225,55 wegens achterstallige bijdragen als de wettelijke rente daarover tot en met 17 juli 2014 (€ 36,63) erkend. De kantonrechter had deze onderdelen van de vorderingen dan ook moeten toewijzen en het hof zal dat onder vernietiging van het bestreden vonnis alsnog doen. Bij gebreke van een specifieke betwisting is ook de gevorderde wettelijke rente over de achterstallige bijdragen vanaf 18 juli 2014 toewijsbaar.

Het door de VvE in appel gevorderde bedrag van € 419,80 wegens achterstand in de bijdragen over de periode van augustus 2014 tot en met mei 2015 is door [geïntimeerde] in hoger beroep niet weersproken en komt het hof niet onrechtmatig of ongegrond voor, reden waarom ook dat bedrag toewijsbaar is.

Op grond van de in dit geding vastgestelde achterstallige betalingen en het feit dat [geïntimeerde] ook in het verleden, namelijk bij het onder 3.1 (b) genoemde vonnis, tot betaling van achterstallige bijdragen is veroordeeld, bestaat naar het oordeel van het hof een reële vrees dat [geïntimeerde] ook in de toekomst zijn verplichtingen ter zake niet vrijwillig zal nakomen. Daarom zal ook de vordering van de VvE tot betaling van nog te vervallen bijdragen en toekomstige opeisbare stookkosten e.d., een en ander vanaf juni 2015, worden toegewezen.

Met betrekking tot de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten ter grootte van € 403,94 overweegt het hof als volgt.

De VvE baseert dit onderdeel van haar vordering op artikel 6 lid 3 van het splitsingsreglement, dat inhoudt dat een (appartements)eigenaar verplicht is alle door de VvE gemaakte kosten (die van rechtskundige bijstand daaronder begrepen) voor het verhalen van het door die eigenaar aan de VvE verschuldigde te vergoeden, alsmede op een door de Vergadering vastgestelde incassoprocedure (verder: de incassoprocedure) die, voor zover thans van belang, als volgt luidt:

“1. Ongeveer 4 tot 5 weken na de vervaldag (…) ontvangt een “nalatige betaler” een aanmaning (…).

2. Betaalt men niet dan volgt na enige weken wederom een – dit maal aangetekende – aanmaning (…).

3. Indien men dan nog niet tot betaling binnen de gestelde termijn overgaat volgt een laatste sommatie (…) en wordt de vordering bij niet-betaling “uit handen” gegeven aan een door VVE Beheer de bestuurder/administratief beheerder van de VvE; hof) aan te wijzen bureau, welk bureau buitengerechtelijke- en zo nodig gerechtelijke handelingen zal verrichten ter incassering van de vordering. (…)

(…)

5. De – in deze procedure tot punt 5 opgenomen – kosten zijn redelijke kosten ter vaststelling van schade en aansprakelijkheid en komen ten goede van VVE Beheer.

(…)

7. Indien de vordering onverhoopt “uit handen” moet worden gegeven aan een extern bureau op grond van het hiervoor bepaalde, dan zal dit bureau eveneens buitengerechtelijke- en zo nodig gerechtelijke handelingen verrichten ter incassering van de vordering. Ter zake van de buitengerechtelijke incassoverrichtingen zal “de nalatige betaler” dienen te betalen: over de eerste € 2.500,-- een bedrag gelijk aan 15% van de totale achterstand (…) en over het eventuele meerdere een bedrag gelijk aan 10%, een en ander te vermeerderen en met de geldende BTW (thans 21%). (…)

(…)”

De VvE wijst er onder meer op dat [geïntimeerde] ondanks de volgens de incassoproce-dure vereiste aanmaningen/sommaties, zoals hiervoor onder 3.1 (c) vermeld, niet heeft betaald en daarom op grond van (artikel 7 van) de incassoprocedure een bedrag van 15% over de hoofdsom ad € 2.225,55, te vermeerderen met BTW, mitsdien een bedrag van in totaal € 403,94 aan buitengerechtelijke incassokosten aan haar verschuldigd is. [geïntimeerde] heeft in eerste aanleg aangevoerd dat hij deze kosten niet wil betalen, omdat hij “met een reden” de bijdragen niet meer heeft betaald.

De door de VvE te dezen gevorderde kosten moeten worden aangemerkt als kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte als bedoeld in het tweede lid onder c van art. 6:96 BW. Blijkens het vijfde lid van art. 6:96 BW worden bij algemene maatregel van bestuur nadere regels gesteld voor de vergoeding van dergelijke (redelijke) kosten. Deze nadere regels zijn neergelegd in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (verder: het Besluit). Het hof is - anders dan de VvE - van oordeel dat de onderhavige vordering tot betaling van achterstallige bijdragen voor de toepassing van het Besluit een vordering uit overeen-komst betreft en niet een vordering uit de wet. Het Besluit is derhalve, op grond van artikel 1 ervan, toepasselijk, evenals (dus) de daarbij vastgestelde nadere regels.

Gelet op de tussen partijen bestaande lidmaatschapsverhouding, is er geen aanleiding te veronderstellen dat [geïntimeerde] te dezen handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf. Op grond van art. 6:96 lid 6 BW kan de vergoeding volgens de nadere regels daarom pas verschuldigd worden nadat [geïntimeerde] na het intreden van het in artikel 81art. 6:81 BW bedoelde verzuim, onder vermelding van de gevolgen van het uitblijven van betaling, waaronder de vergoeding die in overeenstemming met de nadere regels wordt gevorderd, vruchteloos is aangemaand tot betaling binnen een termijn van veertien dagen, aanvangende de dag na aanmaning. Omdat de VvE reeds in haar eerste aanmaningsbrief aan [geïntimeerde] ter zake van de thans gevorderde bijdragen, die van 10 april 2013, aanspraak heeft gemaakt op buitengerechtelijke incassokosten (toen nog gesteld op € 255,72), kan die brief niet worden aangemerkt als een in art. 6:96 BW bedoelde (veertiendagen)brief, evenmin als de latere aanmaningsbrieven.

De conclusie is dat de vordering tot betaling van buitengerechtelijke incassokosten moet worden afgewezen.

[geïntimeerde] zal, als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij, worden verwezen in de kosten van het geding in beide instanties.