HR, 02-11-2012, nr. 11/03870

1.

2.

(i)

Direktbank heeft een doorlopend krediet verstrekt tot fl. 50.000, waarbij de kredietovereenkomsten telkens de namen noemen van [eiser] en van [betrokkene 1]. Onder de overeenkomsten zijn telkens handtekeningen geplaatst, zowel op de plaats voor de handtekening van de eerste contractant, cliënt 2A ([eiser]) als van de tweede contractant, cliënt 2B ([betrokkene 1]).

(ii)

[Eiser] is internationaal vrachtwagenchauffeur. Met [betrokkene 1] had hij ten minste twee en/of-rekeningen. [Betrokkene 1] hield de administratie bij en deed de financiën.

(iv)

De kredietruimte is benut en enkele maandelijkse termijnen zijn voldaan van en/of-rekeningen van [betrokkene 1] en [eiser].

(v)

Op 22 april 2006 is een door of namens Direktbank gedaan betalingsvoorstel van € 400 per maand ondertekend. Vermeld zijn de naam van [eiser] en de aantekening "Kopieën betreft overige schulden zijn aangevraagd als deze binnen zijn, stuur ik deze gelijk naar U. Hoopende u steld zich hiermee tevreden" met daaronder opnieuw de naam van [eiser]. Daaraan is een post scriptum toegevoegd, luidende: "deze schuld (Direktbank) is geheel en alleen op mijn naam, en geen ander". Vervolgens is driemaal een bedrag van € 400 betaald.

(vi)

In augustus/september 2007 is de affectieve relatie tussen [eiser] en [betrokkene 1] geëindigd.

(vii)

Op 5 december 2007 is [eiser] aangeschreven voor het nog openstaande bedrag, waarop [eiser] heeft geantwoord dat hij geen kennis draagt van de gestelde feiten en dat hij nooit een contract heeft ondertekend.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

13.

Deze klachten falen. Het hof heeft geoordeeld dat [eiser] niet onmachtig maar onwillig is de verzochte historische handtekeningen over te leggen. De uitvoerige motivering die het hof daarvoor in rov. 2.6 heeft gegeven, is niet onbegrijpelijk.

14.

Nu de deskundige geen nadere vragen heeft gesteld of opmerkingen heeft gemaakt, stelt [eiser] dat hij er op mocht vertrouwen dat hij aan zijn medewerkingsplicht had voldaan.

15.

Zoals het hof in rov. 2.6 heeft overwogen, is de verplichting historische handtekeningen over te leggen uitvoerig in de procedure aan de orde geweest, waren de door de deskundige gestelde vragen helder en is het voor [eiser] duidelijk geweest dat hij niet alle gevraagde handtekeningen heeft aangeleverd. Aldus behoefde het hof [eiser] geen tweede kans te bieden alvorens te concluderen dat hij niet aan zijn medewerkingsplicht heeft voldaan. Dit oordeel is niet onbegrijpelijk, zodat de klacht faalt.

16.

[Eiser] klaagt dat het hof zijn essentiële stelling heeft gepasseerd dat het ontbreken van de handtekeningen voor de deskundige geen aanleiding vormde van een rapportage af te zien. De deskundige was kennelijk van mening dat er geen belemmering was het onderzoek naar behoren uit te voeren en daaraan conclusies te verbinden.

17.

Ook deze klacht faalt. Volgens vaste jurisprudentie behoeft de rechter niet op alle door partijen aangevoerde stellingen in te gaan.1. Hoewel de deskundige zich in staat heeft geacht een onderzoek uit te voeren, daaraan conclusies te verbinden en daarover te rapporteren, heeft het onvoldoende meewerken van [eiser] wel gevolgen gehad voor de conclusies in het rapport. Dat het hof [eiser] deze gevolgen aanrekent, is niet onbegrijpelijk. Van een ten onrechte gepasseerde essentiële stelling is derhalve geen sprake.

18.

[Eiser] acht rov. 2.7 onbegrijpelijk en voert aan dat de deskundige geen opmerkingen heeft gemaakt dat de toegezonden kopie van het paspoort onvoldoende zou zijn en dat alsnog een betere kopie zou moeten worden overgelegd. [Eiser] stelt dat de deskundige heeft aangegeven, dat hij met een fotokopie kon volstaan. Volgens [eiser] is in de brief van 26 juli 2010 van de deskundige waarin om duidelijke kopieën wordt gevraagd, niet te lezen dat [eiser] een betere fotokopie zou moeten overleggen dan hij heeft gedaan.

19.

Ook deze klacht treft geen doel. De eerste zin van rov. 2.7, waarin het hof overweegt dat Direktbank terecht opmerkt dat de overgelegde kopie van het paspoort allesbehalve duidelijk is, is als zodanig niet bestreden. [Eiser] wijst er bovendien zelf op dat de deskundige in de brief van 26 juli 2010 heeft gevraagd om duidelijke kopieën. Daarmee is het oordeel van het hof geenszins onbegrijpelijk dat zonder uitleg niet valt in te zien waarom niet een betere kopie kon worden overgelegd waarop de handtekening beter te zien zou zijn, temeer nu de deskundige daar in haar brief van 26 juli 2010 expliciet om had gevraagd. Bovendien miskent de klacht dat het hof niet uitsluitend deze omstandigheid ten grondslag heeft gelegd aan zijn oordeel dat [eiser] zijn medewerkingsplicht heeft verzaakt.

20.

Vervolgens bestrijdt [eiser] de passage in rov. 2.7 waarin het hof uit de opmerking van de deskundige dat de vervaardigde schrijfproeven een ietwat verdraaide indruk maken, afleidt dat [eiser] de schrijfproeven niet vlot en ongekunsteld heeft afgelegd. Het middel acht deze overweging onbegrijpelijk omdat over die gevolgtrekking in het deskundigenbericht niets is terug te vinden.

21.

Deze gevolgtrekking is inderdaad niet in het deskundigenbericht terug te vinden (overigens ook niet in de memorie na deskundigenbericht van Direktbank). Het betreft een eigen interpretatie van het hof van de feiten. Die interpretatie is niet onbegrijpelijk, zodat ook deze klacht faalt.

22.

Ten slotte stelt [eiser] dat sprake is van een verrassingsbeslissing. Daartoe voert hij aan dat Direktbank geen opmerkingen had met betrekking tot het conceptdeskundigenrapport en dat de deskundige met hetgeen Direktbank in de memorie na deskundigenbericht heeft opgemerkt geen rekening heeft kunnen houden en die opmerkingen niet in haar oordeel heeft kunnen betrekken. Nu het hof deze opmerkingen vervolgens heeft overgenomen en tot de zijne heeft gemaakt zonder de deskundige daarover eerst te raadplegen, is volgens [eiser] sprake van een verrassingsbeslissing.

23.

De klacht voldoet niet aan de daaraan te stellen eisen, omdat niet duidelijk is tegen welk oordeel de klacht zich richt. Overigens heeft het hof reeds in rov. 2.1 (in cassatie onbestreden) overwogen dat het feit dat Direktbank jegens de deskundige heeft afgezien van een reactie op de het conceptdeskundigenbericht, haar niet het recht ontneemt een standpunt in te nemen over de gevolgen die de conclusies van de deskundige volgens haar voor deze procedure moeten hebben. Bovendien is van een verrassingsbeslissing geen sprake nu het hof kennelijk de opmerkingen van een van partijen heeft overgenomen en [eiser] in de antwoordmemorie na deskundigenbericht nog heeft kunnen reageren op de stellingen van Direktbank. Daarmee faalt ook deze klacht.

24.

De conclusie strekt tot verwerping van het cassatieberoep met toepassing van art. 81 RO.