HvJ EU, 17-07-2014, nr. C-169/14

Het verzoek om een prejudiciële beslissing betreft de uitlegging van artikel 7 van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (PB L 95, blz. 29) en van artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: ‘Handvest’).

Dit verzoek is ingediend in het kader van een geding tussen enerzijds J. C. Sánchez Morcillo en M. C. Abril García en anderzijds Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A. (hierna: ‘Banco Bilbao Vizcaya Argentaria’) betreffende het verzet van Sánchez Morcillo en Abril García tegen de hypothecaire executie van hun woonhuis.

Blijkens de verwijzingsbeslissing hebben verzoekers in het hoofdgeding op 9 juni 2003 bij notariële akte een lening afgesloten bij Banco Bilbao Vizcaya Argentaria voor een bedrag van 300 500 EUR en hun woning als hypothecaire zekerheid gesteld.

Dat bedrag moest in 360 maandelijkse termijnen worden terugbetaald, met als einddatum 30 juni 2028. In geval van niet-nakoming door de schuldenaren van hun betalingsverplichting mocht Banca Bilbao Vizcaya Argentaria de aan verzoekers in het hoofdgeding verstrekte lening vervroegd opeisen. Volgens bepaling 6 bis van de leningsovereenkomst bedroeg de vertragingsrente 19 % per jaar. De wettelijke rente in Spanje bedroeg in het in het hoofdgeding aan de orde zijnde tijdvak 4 % per jaar.

Aangezien verzoekers in het hoofdgeding hun verplichting tot betaling van de maandelijkse aflossingen op de lening niet waren nagekomen, heeft Banco Bilbao Viczaya Argentaria op 15 april 2011 gevorderd dat de lening geheel zou worden terugbetaald, vermeerderd met rente en vertragingsrente, en dat zou worden overgegaan tot gedwongen verkoop van de verhypothekeerde onroerende zaak.

Nadat de hypothecaire executieprocedure was geëntameerd, hebben verzoekers in het hoofdgeding verzet gedaan, welk verzet bij beschikking van de Juzgado de Primera Instancia n^o 3 de Castellón (rechtbank nr. 3 Castellón) van 19 juni 2013 is afgewezen. Verzoekers in het hoofdgeding hebben tegen deze beschikking hoger beroep ingesteld. Het hoger beroep is ontvankelijk verklaard en naar de Audiencia Provincial de Castellón (provinciaal gerechtshof Castellón) verwezen.

De verwijzende rechter wijst erop dat op grond van het Spaanse civiele procesrecht hoger beroep kan worden ingesteld tegen de rechterlijke beslissing waarbij het door de schuldenaar gedane verzet wordt toegewezen en een einde wordt gemaakt aan de hypothecaire executie, maar dat de schuldenaar wiens verzet is afgewezen, geen hoger beroep kan instellen tegen de in eerste aanleg gedane uitspraak waarbij de voortzetting van de gedwongen executie wordt gelast.

De verwijzende rechter vraagt zich af of deze nationale regeling zich verdraagt met de door richtlijn 93/13 beoogde consumentenbescherming en met het in artikel 47 van het Handvest neergelegde recht op een doeltreffende voorziening in rechte. Hij geeft ook aan dat het aan de schuldenaren toekennen van de mogelijkheid om hoger beroep in te stellen nog van groter belang kan zijn als een aantal bedingen van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde leningsovereenkomst kan worden aangemerkt als ‘oneerlijk’ in de zin van artikel 3, lid 1, van richtlijn 93/13.

Tegen deze achtergrond heeft de Audiencia Provincial de Castellón de behandeling van de zaak geschorst en het Hof verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen:

Op verzoek van de verwijzende rechter heeft de president van het Hof beslist de onderhavige zaak te behandelen volgens de versnelde procedure bedoeld in artikel 23 bis van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie en artikel 105, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof (beschikking van de president van het Hof Sánchez Morcillo en Abril García, C-169/14, EU:C:2014:1388).

Met zijn vragen, die gezamenlijk moeten worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13, gelezen in samenhang met artikel 47 van het Handvest, aldus moet worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een stelsel van executieprocedures, zoals het in het hoofdgeding aan de orde zijnde stelsel, op grond waarvan de hypothecaire executieprocedure niet kan worden geschorst door de rechter in de declaratoire procedure, die in zijn einduitspraak hoogstens een vergoeding kan toekennen voor de schade die de consument heeft geleden, voor zover de consument, in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar, geen hoger beroep kan instellen tegen de rechterlijke beslissing waarbij zijn verzet tegen de executie wordt afgewezen, terwijl de kredietverstrekker, de executerende schuldeiser, dat rechtsmiddel wel kan aanwenden tegen de rechterlijke beslissing waarbij de beëindiging van de executie of de buitentoepassinglating van een oneerlijk beding wordt gelast.

Om te beginnen moet in herinnering worden geroepen dat volgens vaste rechtspraak van het Hof het beschermingsstelsel van richtlijn 93/13 berust op de gedachte dat de consument zich tegenover de kredietverstrekker in een zwakke onderhandelingspositie bevindt en over minder informatie dan de kredietverstrekker beschikt (arresten Barclays Bank, C-280/13, EU:C:2014:279, punt 32, en Aziz, C-415/11, EU:C:2013:164, punt 44).

Gelet op deze zwakke positie bepaalt artikel 6, lid 1, van de richtlijn dat oneerlijke bedingen de consument niet binden. Het gaat om een dwingende bepaling die beoogt het in de overeenkomst vastgelegde formele evenwicht tussen de rechten en verplichtingen van de contractpartijen te vervangen door een reëel evenwicht dat de gelijkheid tussen die partijen herstelt (arrest Banco Español de Crédito, C-618/10, EU:C:2012:349, punt 40 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In dit verband heeft het Hof herhaaldelijk geoordeeld dat de nationale rechter ambtshalve moet toetsen of een contractueel beding dat binnen de werkingssfeer van richtlijn 93/13 valt, oneerlijk is, en aldus het gebrek aan evenwicht tussen de consument en de kredietverstrekker moet compenseren zodra hij over de daartoe noodzakelijke gegevens, feitelijk en rechtens, beschikt (arresten Aziz, EU:C:2013:164, punt 46, en Barclays Bank, EU:C:2014:279, punt 34).

Nationale executieprocedures, zoals de hypothecaire executieprocedure, dienen te voldoen aan de uit die rechtspraak van het Hof voortvloeiende eisen ten aanzien van een effectieve bescherming van de consument.

Zo heeft het Hof in dergelijke procedures reeds vastgesteld dat richtlijn 93/13 aldus moet worden uitgelegd dat zij zich verzet tegen een regeling van een lidstaat op grond waarvan een rechter die om een betalingsbevel is verzocht, zelfs indien hij daartoe over de nodige gegevens ten aanzien van het recht en van de feiten beschikt, niet ambtshalve, wanneer de consument geen verzet heeft aangetekend, in limine litis of op enig ander moment in de procedure kan toetsen of een vertragingsrentebeding in een overeenkomst tussen een kredietverstrekker en een consument oneerlijk is (zie arrest Banco Español de Crédito, EU:C:2012:349, punt 57).

Het Hof heeft ook verklaard dat deze richtlijn aldus moet worden uitgelegd dat zij zich verzet tegen een regeling van een lidstaat waarbij bij hypothecaire executie geen verzetsgronden omtrent de oneerlijkheid van een aan de executoriale titel ten grondslag liggend contractueel beding kunnen worden aangevoerd en de rechter in de declaratoire procedure, die bevoegd is om te oordelen of dat beding oneerlijk is, geen voorlopige maatregelen, waaronder met name de schorsing van de executie, kan opleggen wanneer deze maatregelen noodzakelijk zijn ter verzekering van de volle werking van zijn einduitspraak (zie arrest Aziz, EU:C:2013:164, punt 64).

Het is tevens vaste rechtspraak van het Hof dat richtlijn 93/13 zich verzet tegen een nationale regeling waarbij de executierechter bij hypothecaire executie niet ambtshalve of op verzoek van de consument kan toetsen of een beding dat is opgenomen in de overeenkomst waaruit de gevorderde schuld voortvloeit en dat ten grondslag ligt aan de executoriale titel, oneerlijk is, en evenmin voorlopige maatregelen, waaronder met name de schorsing van de executie, kan opleggen wanneer deze maatregelen noodzakelijk zijn ter verzekering van de volle werking van de einduitspraak van de rechter die de desbetreffende declaratoire procedure behandelt en bevoegd is om te oordelen of dat beding oneerlijk is (beschikking Banco Popular Español en Banco de Valencia, C-537/12 en C-116/13, EU:C:2013:759, punt 60).

Overeenkomstig de aangehaalde rechtspraak en met name naar aanleiding van de uitspraak in het arrest Aziz (EU:C:2013:164) zijn bij Ley 1/2013 in het bijzonder de artikelen van de LEC die betrekking hebben op de executie van verhypothekeerde of verpande zaken, gewijzigd en is in artikel 695, lid 1, LEC de mogelijkheid opgenomen voor de geëxecuteerde partij om zich tegen hypothecaire executie te verzetten op de grond dat een contractueel beding dat de grondslag vormt voor de executie, oneerlijk is.

Met deze wetswijziging is er een probleem ontstaan dat verschilt van het probleem dat heeft geleid tot het arrest Aziz (EU:C:2013:164) en de beschikking Banco Popular Español en Banco de Valencia (EU:C:2013:759). Het betreft het feit dat op grond van de nieuwe nationale regeling het instellen van hoger beroep slechts is toegestaan wanneer de rechter in eerste aanleg is overgegaan tot toewijzing van het verzet dat is gedaan op grond van de oneerlijkheid van het aan de executie ten grondslag liggende contractuele beding, waardoor sprake is van een verschillende behandeling van kredietverstrekkers en consumenten als partij in de procedure. Hoger beroep kan immers slechts worden ingesteld wanneer het verzet gegrond is verklaard, hetgeen impliceert dat de kredietverstrekker een rechtsmiddel kan aanwenden tegen een rechterlijke beslissing waardoor hij in zijn belangen wordt geschaad, terwijl bij afwijzing van het verzet de consument die mogelijkheid niet heeft.

Bij gebreke van harmonisatie van de nationale regelingen inzake gedwongen executie zijn de regels voor het instellen, in een hypothecaire executieprocedure, van hoger beroep tegen de rechterlijke beslissing over de rechtmatigheid van een contractueel beding, krachtens het beginsel van procedurele autonomie van de lidstaten een zaak van hun interne rechtsorde. Het Hof heeft er evenwel op gewezen dat deze regels aan twee voorwaarden moeten voldoen, namelijk niet ongunstiger zijn dan die welke voor soortgelijke situaties naar nationaal recht gelden (gelijkwaardigheidsbeginsel) en de uitoefening van de door het Unierecht aan de consument verleende rechten in de praktijk niet onmogelijk of uiterst moeilijk maken (doeltreffendheidsbeginsel) (zie in die zin arresten Mostaza Claro, C-168/05, EU:C:2006:675, punt 24; Asturcom Telecomunicaciones, C-40/08, EU:C:2009:615, punt 38; Aziz, EU:C:2013:164, punt 50, en Barclays Bank, EU:C:2014:279, punt 37).

Wat het gelijkwaardigheidsbeginsel betreft, beschikt het Hof niet over gegevens die twijfel doen ontstaan over de overeenstemming van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale regeling met dit beginsel.

Uit het bepaalde in artikel 695, leden 1 en 4, LEC blijkt immers met name dat op grond van het Spaanse procesrecht de consument geen hoger beroep kan instellen tegen de rechterlijke beslissing waarbij zijn verzet tegen de executie wordt afgewezen, en dit niet alleen wanneer verzet is gedaan op de grond dat een beding in een tussen een kredietverstrekker en de consument gesloten overeenkomst oneerlijk is in de zin van artikel 6 van richtlijn 93/13, maar ook wanneer verzet is gedaan op de grond dat sprake is van schending van een nationale regel van openbare orde, hetgeen evenwel ter beoordeling van de verwijzende rechter staat (zie arrest Aziz, EU:C:2013:164, punt 52).

Wat het doeltreffendheidsbeginsel betreft, heeft het Hof reeds geoordeeld dat ieder geval waarin de vraag rijst of een nationale procedureregel de toepassing van het Unierecht onmogelijk of uiterst moeilijk maakt, moet worden onderzocht met inaanmerkingneming van de plaats van die regel in de gehele procedure voor de verschillende nationale instanties en van het verloop en de bijzondere kenmerken van die procedure. Daartoe moet zo nodig rekening worden gehouden met de beginselen die aan het nationale stelsel van rechtspleging ten grondslag liggen, zoals de bescherming van de rechten van de verdediging, het rechtszekerheidsbeginsel en het goede verloop van de procedure (zie arresten Asociación de Consumidores Independientes de Castilla y León, C-413/12, EU:C:2013:800, punt 34, en Pohotovost', C-470/12, EU:C:2014:101, punt 51 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

De voor de lidstaten geldende verplichting tot waarborging van de effectiviteit van de rechten die de justitiabelen aan richtlijn 93/13 ontlenen om op te komen tegen het gebruik van oneerlijke bedingen, impliceert dus dat moet worden gezorgd voor rechterlijke bescherming, welk vereiste tevens in artikel 47 van het Handvest is neergelegd en door de nationale rechter in acht dient te worden genomen (zie in die zin arrest Banif Plus Bank, C-472/11, EU:C:2013:88, punt 29). Die bescherming moet zowel gelden voor de aanwijzing van de rechterlijke instanties die bevoegd zijn kennis te nemen van vorderingen die op het Unierecht zijn gebaseerd, als voor de vaststelling van de procedureregels voor dergelijke vorderingen (zie in die zin arrest Alassini e.a., C-317/08–C-320/08, EU:C:2010:146, punt 49).

Volgens het Unierecht heeft het beginsel van effectieve rechterlijke bescherming geen betrekking op een recht op rechtspraak in twee instanties, maar is het voldoende dat sprake is van toegang tot één enkele rechter (zie in die zin arrest Samba Diouf, C-69/10, EU:C:2011:524, punt 69). Dat de consument, in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar in een hypothecaire executieprocedure, zich slechts tot één enkele rechterlijke instantie kan wenden om de rechten die hij ontleent aan richtlijn 93/13 te doen gelden, is dus op zich niet in strijd met het Unierecht.

Wordt echter rekening gehouden met de plaats van artikel 695, leden 1 en 4, LEC in de gehele procedure, dan moet het volgende worden vastgesteld.

In de eerste plaats moet erop worden gewezen dat uit de aan het Hof overgelegde stukken blijkt dat naar Spaans procesrecht een hypothecaire executieprocedure met betrekking tot een onroerende zaak die voorziet in een essentiële behoefte van de consument, namelijk huisvesting vinden, door een kredietverstrekker kan worden geëntameerd op grond van een notariële akte die executoriale werking heeft, zonder dat een rechterlijke toetsing van de inhoud van die akte heeft plaatsgevonden om na te gaan of een of meer bepalingen daarvan mogelijk oneerlijk zijn. Gelet op die aan de kredietverstrekker geboden mogelijkheid is het van nog groter belang dat de consument, in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar, effectieve rechterlijke bescherming geniet.

Wat betreft de toetsing die in dit verband door de executierechter wordt uitgevoerd, dient te worden opgemerkt dat, zoals de Spaanse regering ter terechtzitting heeft bevestigd, ondanks de wijzigingen die met Ley 1/2013 in de LEC zijn doorgevoerd naar aanleiding van de uitspraak in het arrest Aziz (EU:C:2013:164), artikel 552, lid 1, LEC de executierechter niet verplicht ambtshalve te beoordelen of de aan de vordering ten grondslag liggende contractuele bedingen mogelijk oneerlijk zijn, nu sprake is van een facultatieve toetsing.

Voorts kan bij hypothecaire executie de geëxecuteerde op grond van artikel 695, lid 1, LEC, zoals gewijzigd bij Ley 1/2013, zich tegen de executie verzetten wanneer daartoe met name wordt overgegaan op grond van een oneerlijk contractueel beding dat de grondslag vormt voor de executie of op basis waarvan het verschuldigde bedrag is vastgesteld.

Vastgesteld moet echter worden dat in artikel 552, lid 1, LEC termijnen zijn gesteld aan de beoordeling door de rechter van het op grond van de oneerlijkheid van een contractueel beding gedane verzet, zoals de omstandigheid dat twee weken later een zitting wordt ingepland voor de partijen en de termijn van vijf werkdagen voor het nemen van een beslissing.

Bovendien volgt uit de aan het Hof overgelegde stukken dat het Spaanse procesrecht op het gebied van hypothecaire executie zich kenmerkt door het feit dat wanneer de executieprocedure is geëntameerd, andere door de consument eventueel ingestelde vorderingen, waaronder vorderingen die de geldigheid van de executoriale titel of de opeisbaarheid, de vaststaande aard, het tenietgaan of het bedrag van de schuldvordering betreffen, in een separate procedure en uitspraak worden behandeld, zonder dat die procedure of uitspraak tot gevolg kan hebben dat de lopende executie wordt geschorst of vertraagd, tenzij de consument een voorlopige aantekening met betrekking tot het verzoek tot nietigverklaring van de hypotheek heeft gemaakt vóór de vermelding in de marge van de afgifte van de verklaring omtrent zekerheden, welke situatie zich niet snel zal voordoen (zie in die zin arrest Aziz, EU:C:2013:164, punten 55–59).

Gelet op de genoemde kenmerken wordt de consument, en met hem — zoals het geval is in het hoofdgeding — ook zijn gezin, in geval van afwijzing van zijn verzet tegen de hypothecaire executie van de onroerende zaak waarvan hij eigenaar is, door het Spaanse procesrecht, als geheel bezien en zoals van toepassing op het hoofdgeding, blootgesteld aan het risico dat hij zijn woning kwijtraakt als gevolg van een gedwongen verkoop, terwijl de executierechter hoogstens eventueel is overgegaan tot een snelle toetsing van de geldigheid van de contractuele bedingen die de kredietverstrekker aan zijn vordering ten grondslag legt. De bescherming die aan de consument in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar eventueel wordt geboden door een afzonderlijke rechterlijke toetsing die plaatsvindt in een aan de executieprocedure parallel lopende declaratoire procedure, kan dat risico niet wegnemen, aangezien de consument, indien daaruit zou blijken dat sprake is van een oneerlijk beding, geen aanspraak kan maken op schadeherstel in natura waarbij hij wordt teruggebracht in de situatie waarin hij verkeerde vóór de executie van de verhypothekeerde onroerende zaak, maar in het beste geval een vergoeding zal ontvangen. Met dat eventuele herstel waarbij uitsluitend sprake kan zijn van schadevergoeding, wordt aan de consument slechts onvolledige en ontoereikende bescherming geboden. Het betreft geen geschikt en doeltreffend middel, in de zin van artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13, om een einde te maken aan het gebruik van het als oneerlijk aangemerkte beding van de authentieke akte tot vestiging van een hypotheek op de onroerende zaak, welk beding de grondslag vormt voor de executie van die zaak (zie in die zin arrest Aziz, EU:C:2013:164, punt 60).

In de tweede plaats moet, als nogmaals wordt gekeken naar de plaats van artikel 695, lid 4, LEC in de structuur van de gehele Spaanse hypothecaire executieprocedure, erop worden gewezen dat de kredietverstrekker, in zijn hoedanigheid van executerende schuldeiser, krachtens deze bepaling hoger beroep kan instellen tegen de rechterlijke beslissing waarbij de beëindiging van de executie of de buitentoepassinglating van een oneerlijk beding wordt gelast, terwijl de consument geen rechtsmiddel kan aanwenden tegen de rechterlijke beslissing waarbij het verzet tegen de executie wordt afgewezen.

Derhalve is duidelijk dat in de voor de nationale rechter plaatsvindende procedure tot verzet tegen executie als bedoeld in artikel 695 LEC, de consument, in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar, zich in een zwakke positie bevindt ten opzichte van de kredietverstrekker, in zijn hoedanigheid van executerende schuldeiser, waar het gaat om de rechterlijke bescherming van de rechten waar hij zich krachtens richtlijn 93/13 op kan beroepen om op te komen tegen het gebruik van oneerlijke bedingen.

Vastgesteld moet dus worden dat de in het hoofdgeding aan de orde zijnde procedureregeling de verwezenlijking van het doel van richtlijn 93/13 in gevaar brengt. De onevenwichtigheid tussen de processuele middelen van de consument en die van de kredietverstrekker vergroot immers alleen maar de tussen de contractpartijen bestaande onevenwichtigheid, die reeds is vermeld in punt 22 van het onderhavige arrest en die zich ook voordoet in het kader van een individuele actie die door een consument is ingesteld tegen de kredietverstrekker met wie hij een overeenkomst is aangegaan (zie naar analogie arrest Asociación de Consumidores Independientes de Castilla y León, EU:C:2013:800, punt 50).

Voorts is een dergelijke procedureregeling in strijd met de rechtspraak van het Hof dat de specifieke kenmerken van de gerechtelijke procedure, waar in een nationaalrechtelijke context de kredietverstrekker en de consument tegenover elkaar staan, geen factor kunnen vormen die de rechtsbescherming kan doorkruisen die de consument op grond van richtlijn 93/13 dient toe te komen (zie in die zin arrest Aziz, EU:C:2013:164, punt 62).

Tevens staat vast dat naar Spaans recht het verloop van de voor de nationale rechter plaatsvindende procedure tot verzet tegen hypothecaire executie als bedoeld in artikel 695 LEC, wanneer bij hypothecaire executie een consument en een kredietverstrekker tegenover elkaar staan, in strijd is met het beginsel van processuele gelijkheid van partijen of van ‘equality of arms’. Dat beginsel is een onderdeel van het beginsel van effectieve rechterlijke bescherming van de rechten die de justitiabelen aan het Unierecht ontlenen, zoals gewaarborgd door artikel 47 van het Handvest (zie in die zin arresten Otis e.a., C-199/11, EU:C:2012:684, punt 48, en Banif Plus Bank, EU:C:2013:88, punt 29).

Blijkens vaste rechtspraak van het Hof is het beginsel van processuele gelijkheid van partijen, net als met name het beginsel van hoor en wederhoor, immers slechts een logisch uitvloeisel van het begrip eerlijk proces, dat inhoudt dat elke partij een redelijke mogelijkheid moet worden geboden om haar zaak onder zodanige omstandigheden voor te dragen dat zij ten opzichte van de tegenpartij niet wezenlijk wordt benadeeld (arrest Zweden e.a./API en Commissie, C-514/07 P, C-528/07 P en C-532/07 P, EU:C:2010:541, punt 88).

Vastgesteld moet dan ook worden dat een nationale hypothecaire executieprocedure zoals die welke aan de orde is in het hoofdgeding, afbreuk doet aan de effectiviteit van de consumentenbescherming die wordt beoogd met richtlijn 93/13, gelezen in samenhang met artikel 47 van het Handvest, doordat die procedureregeling de processuele ongelijkheid tussen kredietverstrekkers, in hun hoedanigheid van executerende schuldeisers, en consumenten, in hun hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaren, vergroot wanneer vorderingen worden ingesteld op grond van de rechten die consumenten krachtens richtlijn 93/13 hebben, temeer daar de voor die vorderingen geldende procedureregels onvolledig en ontoereikend zijn om een einde te maken aan het gebruik van een oneerlijk beding dat is opgenomen in de authentieke akte tot vestiging van de hypotheek die de grondslag is voor de executie van de als zekerheid gestelde onroerende zaak door de kredietverstrekker.

Gelet op een en ander moet op de gestelde vragen worden geantwoord dat artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13, gelezen in samenhang met artikel 47 van het Handvest, aldus moet worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een stelsel van executieprocedures, zoals het in het hoofdgeding aan de orde zijnde stelsel, op grond waarvan de hypothecaire executieprocedure niet kan worden geschorst door de rechter in de declaratoire procedure, die in zijn einduitspraak hoogstens een vergoeding kan toekennen voor de schade die de consument heeft geleden, voor zover de consument, in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar, geen hoger beroep kan instellen tegen de rechterlijke beslissing waarbij zijn verzet tegen de executie wordt afgewezen, terwijl de kredietverstrekker, de executerende schuldeiser, dat rechtsmiddel wel kan aanwenden tegen de rechterlijke beslissing waarbij de beëindiging van de executie of de buitentoepassinglating van een oneerlijk beding wordt gelast.

Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de verwijzende rechter over de kosten heeft te beslissen. De door anderen wegens indiening van hun opmerkingen bij het Hof gemaakte kosten komen niet voor vergoeding in aanmerking.

Het Hof (Eerste kamer) verklaart voor recht:

Artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten, gelezen in samenhang met artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, moet aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een stelsel van executieprocedures, zoals het in het hoofdgeding aan de orde zijnde stelsel, op grond waarvan de hypothecaire executieprocedure niet kan worden geschorst door de rechter in de declaratoire procedure, die in zijn einduitspraak hoogstens een vergoeding kan toekennen voor de schade die de consument heeft geleden, voor zover de consument, in zijn hoedanigheid van geëxecuteerde schuldenaar, geen hoger beroep kan instellen tegen de rechterlijke beslissing waarbij zijn verzet tegen de executie wordt afgewezen, terwijl de kredietverstrekker, de executerende schuldeiser, dat rechtsmiddel wel kan aanwenden tegen de rechterlijke beslissing waarbij de beëindiging van de executie of de buitentoepassinglating van een oneerlijk beding wordt gelast.

ondertekeningen