Hof 's-Gravenhage, 22-04-2009, nr. 105.012.952.01, nr. 523-R-08

De vrouw is op 2 april 2008 in hoger beroep gekomen van een beschikking van 4 februari 2008 van de rechtbank Rotterdam.

De man heeft op 6 augustus 2008 een verweerschrift ingediend.

Van de zijde van de vrouw zijn bij het hof op 29 juli 2008 en op 10 februari 2009 aanvullende stukken ingekomen.

Van de zijde van de man zijn bij het hof op 2 februari 2009 aanvullende stukken ingekomen.

Op 13 februari 2009 is de zaak mondeling behandeld. Verschenen zijn: de vrouw, bijgestaan door haar advocaat, en de man, bijgestaan door zijn advocaat. Tevens is verschenen mr. P.G.J. van Loo, een kantoorgenoot van de advocaat van de man. De verschenen personen hebben het woord gevoerd, de advocaat van de vrouw onder meer aan de hand van de bij de stukken gevoegde pleitnotities.

Voor het procesverloop en de beslissing in eerste aanleg verwijst het hof naar de bestreden beschikking. Bij die beschikking is het verzoek van de vrouw tot wijziging van de door de man aan haar verschuldigde uitkering tot levensonderhoud, afgewezen.

Partijen hebben op 28 januari 2005 een echtscheidingsconvenant gesloten, dat door mr. J.W. de Haij op 1 juli 2005 is gecertificeerd. Bij beschikking van 15 augustus 2005 is door de rechtbank Rotterdam de echtscheiding uitgesproken. In deze beschikking is de door partijen overeengekomen uitkering tot levensonderhoud ten laste van de man en ten behoeve van de vrouw ten bedrage van € 2.500,- per maand opgenomen, onder verwijzing naar het genoemde convenant.

In het echtscheidingsconvenant zijn partijen, voorzover te dezen van belang, ten aanzien van de uitkering tot levensonderhoud van de vrouw, het volgende overeengekomen:

In geschil is de hoogte van de uitkering tot levensonderhoud voor de vrouw ten laste van de man, zoals vastgelegd in het echtscheidingsconvenant van partijen.

De vrouw verzoekt de bestreden beschikking te vernietigen en, opnieuw rechtdoende, het door de rechtbank Rotterdam bij beschikking van 15 augustus 2005 toegekende bedrag tot levensonderhoud van € 2.500,- bruto aan de vrouw te wijzigen met ingang van 15 augustus 2005, althans met ingang van een datum als het hof in goede justitie zal vermenen te behoren met een bedrag van € 12.500,- bruto per maand, althans een dusdanig bedrag en een dusdanige ingangsdatum als het hof in goede justitie zal vermenen te behoren.

De man bestrijdt haar beroep en verzoekt het hof de bestreden beschikking te bekrachtigen en de vrouw niet-ontvankelijk te verklaren in haar hoger beroep, dan wel haar dit te ontzeggen als zijnde ongegrond en onbewezen dan wel een zodanige beslissing te nemen als het hof in goede justitie zal vermenen te behoren.

De vrouw stelt in haar eerste grief dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat niet is gebleken of aannemelijk is geworden dat de beschikking van 15 augustus 2005 met betrekking tot de partneralimentatie is gegeven met grove miskenning van de wettelijke maatstaven. In haar tweede grief verzet de vrouw zich tegen de overweging van de rechtbank dat de vrouw bewust van de wettelijke maatstaven is afgeweken, nu partijen per de datum echtscheiding over een nagenoeg gelijk vermogen beschikten.

Ter onderbouwing van haar stellingen legt de vrouw stukken over waaruit naar haar mening blijkt dat partijen ten tijde van de echtscheiding in een ongelijke financiële positie verkeerden, van welke omstandigheid de man op de hoogte was. Voorts voert de vrouw aan dat de man eveneens op de hoogte was van de omstandigheid dat zij vanaf juli 1999 tot december 2002 maandelijks f 7.000,- heeft bijgedragen in de kosten van de gemeenschappelijke huishouding (totaal f 287.000,-), waardoor haar vermogen reeds voor de datum echtscheiding aanzienlijk was verminderd. De vrouw stelt dat partijen altijd in goede welstand hebben geleefd, hetgeen onder meer blijkt uit de door haar overgelegde bescheiden van de gemeenschappelijke Postbankrekening. Vele luxe uitgaven werden ook via de vennootschappen van partijen gedaan. De vrouw kan dit echter niet aantonen aangezien de man ondanks herhaaldelijke verzoeken van de vrouw daartoe bewust heeft geweigerd financiële bescheiden aangaande zijn goed lopende uitzend- en detacheringsbedrijf in het geding te brengen. De vrouw had destijds tevens geen beschikking over de gemeenschappelijke privé-administratie van partijen omdat haar de toegang tot de echtelijke woning was ontzegd.

De vrouw stelt dat zij nauwelijks betrokken is geweest bij de totstandkoming van het echtscheidingsconvenant, dat is opgesteld door een advocaat van de groep van besloten vennootschappen van partijen die nog altijd de belangen van de man behartigt. Volgens de vrouw is zij destijds niet op de hoogte gesteld van haar rechten en de geldende maatstaven. Tevens zijn er geen alimentatieberekeningen gemaakt en aan het convenant gehecht. De vrouw wijst er ten slotte op dat er geen niet-wijzigingsbeding in het convenant is opgenomen.

De man stelt dat in 1999 huwelijkse voorwaarden tussen partijen zijn opgemaakt in verband met de alcoholverslaving van de vrouw. Volgens de man waren de vermogens van partijen na de verdeling in 1999 van gelijke omvang Partijen hebben vervolgens op financieel gebied gescheiden geleefd, waarbij de vrouw onder meer ongelukkige investeringen heeft gedaan, aldus de man. De man stelt dat de vrouw geenszins aantoont dat de beschikking van 15 augustus 2005 met betrekking tot de partneralimentatie is gegeven met grove miskenning van de wettelijke maatstaven. Tevens stelt hij dat er geen enkele grondslag is voor de kennelijk door de vrouw gewenste wijziging op grond van artikel 1:159 lid 3 BW, nu daarvoor andere criteria gelden.

De man stelt dat de echtscheiding destijds correct en met goede voorlichting aan de vrouw is afgewikkeld door de gezamenlijke advocaat van partijen. Hij biedt vervolgens aan deze advocaat, die het convenant heeft opgesteld, als getuige te laten horen.

In haar derde grief stelt de vrouw dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de vrouw niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij ten tijde van het ondertekenen van het echtscheidingsconvenant emotioneel en fysiek niet in staat was haar belangen naar behoren waar te nemen. Volgens de vrouw was zij destijds labiel en zwak vanwege het overlijden van haar ouders in respectievelijk 2003 en 2004, de confrontatie met een buitenechtelijk kind van de man en de constatering van borstkanker bij de vrouw, gevolgd door chemokuren en bestralingen. Ten gevolge van deze problemen was de vrouw geruime tijd voor en tijdens de echtscheiding alcoholverslaafd. De vrouw stelt dat zij in de periode van de totstandkoming van het echtscheidingsconvenant derhalve geestelijk onvoldoende sterk was om een eigen adviseur in te schakelen dan wel op andere wijze voor zichzelf op te komen gedurende de echtscheidingsprocedure. Bovendien vertrouwde zij er destijds op dat de man haar financiële belangen loyaal zou behartigen, zoals hij voordien gewoon was te doen.

De man betwist dat de vrouw ten tijde van het tot stand komen van het convenant emotioneel en fysiek niet in staat was haar belangen naar behoren waar te nemen. Volgens de man was het destijds de eigen keuze van de vrouw om te worden bijgestaan door de gezamenlijke advocaat van partijen.

De vrouw klaagt in haar vierde en laatste grief — kort gezegd — dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de man gemotiveerd heeft omschreven hoe het bedrag van partneralimentatie tot stand is gekomen en dat zijn betwisting van het inkomsten- en uitgavenpatroon van partijen ten tijde van het huwelijk is onderbouwd met de aangifte inkomstenbelasting. Volgens de vrouw heeft de rechtbank geoordeeld zonder over de complete onderliggende financiële stukken van de man te beschikken, die een ander licht op de situatie werpen. De vrouw is van mening dat zij met de door haar in hoger beroep overgelegde stukken heeft aangetoond dat de zij nauwelijks betrokken is geweest bij de totstandkoming van het echtscheidingsconvenant en de daarin vastgelegde partneralimentatie. Daarnaast stelt de vrouw dat zij niet in staat is te werken vanwege de behandeling die zij in het kader van haar ziekte nog immer ondergaat.

De man stelt dat de rechtbank terecht heeft overwogen zoals zij heeft gedaan. Volgens de man verzoekt de vrouw om alimentatieverhoging omdat haar is gebleken dat de verdeling van 18 juni 1999 niet meer voor vernietiging vatbaar is. Zij tracht op deze wijze alsnog gelden te genereren, aldus de man.

Het hof:

vernietigt de bestreden beschikking en, in zoverre opnieuw beschikkende:

bepaalt — met dienovereenkomstige wijziging van het tussen partijen op 28 juni 2005 gesloten echtscheidingsconvenant dat is opgenomen in de beschikking van 15 augustus 2005 van de rechtbank Rotterdam — de door de man aan de vrouw te betalen uitkering tot levensonderhoud met ingang van 23 augustus 2005 op € 12.500,- per maand, voor wat de na heden te verschijnen termijnen betreft bij vooruitbetaling te voldoen;

verklaart deze beschikking uitvoerbaar bij voorraad;

wijst het in hoger beroep meer of anders verzochte af.

Deze beschikking is gegeven door mrs. Mink, Stille en Burgers-Thomassen, bijgestaan door mr. De Witte-Renkema als griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 22 april 2009.