Rb. Haarlem, 12-02-2009, nr. 07/616, 07/617, 07/2104 en 07/2116

In de onderhavige procedures heeft verweerder aanslagen Inkomstenbelasting / Premie Volksverzekeringen alsmede vergrijpboeten over de jaren 2002 en 2003 opgelegd, mede gebaseerd op informatie afkomstig uit België van het Ministerie van Financiën, Centrale Administratie van de Bijzondere belastinginspectie.

Eisers hebben gesteld dat de uit België verkregen informatie op de zaak betrekking hebbende stukken zijn als bedoeld in artikel 8:42 Awb. Zij verzoeken daarom overlegging van alle microfiches zoals die door de Belgische overheid aan verweerder ter beschikking zijn gesteld of in ieder geval de uitdraaien/prints daarvan.

Ter zitting van 2 oktober 2008 is het onderzoek ter zitting geschorst en het vooronderzoek heropend en heeft de meervoudige kamer van de rechtbank, die de zaak behandelt, aan de rechter-commissaris opgedragen te beoordelen welke uit België afkomstige informatie moet worden aangemerkt als op de zaak betrekking hebbende stukken en een beslissing te nemen op het verzoek van verweerder op grond van artikel 8:29 Awb dat alleen de rechtbank van die stukken kennis mag nemen. Op 22 januari 2009 heeft de rechter-commissaris de beide verzoeken ter zitting behandeld. Eisers zijn daar verschenen bij hun gemachtigde en verweerder is ter zitting vertegenwoordigd door B en C.

Ter zitting heeft verweerder aan de rechter-commissaris de originele uitdraaien/prints van de microfiches getoond, waarover de FIOD beschikt, waaronder de (complete) prints waarvan delen in kopie als bijlagen 2 en 3 bij het verweerschrift zijn overgelegd en waarop namen voorkomen, die volgens verweerder op eisers slaan. Van die twee prints heeft verweerder complete versies in afschrift aan de rechtbank overgelegd. Verweerder heeft zich ter zake van deze stukken beroepen op artikel 8:29 van de Awb en verzocht dat alleen de rechtbank van die complete versie van die stukken kennis mag nemen (geheimhouding jegens eisers).

1.7.De rechter-commissaris heeft eerst onderzocht welke uit België afkomstige prints op de zaak betrekking hebbende stukken zijn. Verweerder heeft in dit verband aangevoerd dat hij van de FIOD als inlichting ten behoeve van de beoordeling van de omvang van de belastingverplichtingen van eisers uitsluitend de twee prints heeft toegestuurd gekregen die als bijlagen 2 en 3 bij het verweerschrift zijn overgelegd en die als paginanummers rechtsboven dragen [nummer] en [nummer] en dat hij, als bestuursorgaan, niet beschikt over de andere vele duizenden prints, maar dat die onder de FIOD berusten. Volgens verweerder vormen daarom alleen die twee prints op zaak betrekking hebbende stukken en niet de duizenden andere prints die onder de FIOD berusten. Eisers hebben aangevoerd dat alle duizenden prints gedingstukken in hun zaak zijn.

De rechter-commissaris ziet geen aanleiding eisers in dat standpunt te volgen. Genoegzaam is gebleken dat niet de inspecteur over de prints als complete verzameling beschikt maar een ander onderdeel van de Belastingdienst/het Ministerie van Financiën en dat die dienst, de FIOD, verweerder bij een proces-verbaal, dat is overgelegd als bijlage 1 bij het verweerschrift, heeft gerenseigneerd en daarbij uitsluitend (kopie van) de volgens die dienst op eisers betrekking hebbende twee prints heeft toegezonden. Tot de stukken van het geding behoren van de onder de FIOD berustende stapel prints daarom uitsluitend de twee prints die als bijlagen 2 en 3 zijn overgelegd.

1.8. Ten aanzien van het verzoek van verweerder tot beperkte kennisname als bedoeld in artikel 8:29 Awb, overweegt de rechter-commissaris als volgt. De beperking van kennisneming van de stukken is gerechtvaardigd. Aan dat oordeel ligt het volgende ten grondslag.

1.9. De rechter-commissaris heeft geconstateerd dat het verzoek van verweerder uitsluitend betrekking heeft op namen van derden, die op de fiches vermeld staan tussen nummers van bankrekeningen en bedragen.

1.10. De bescherming van de persoonlijke levenssfeer van derden door verweerder, zoals dat tot uitdrukking komt in artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wet openbaarheid van bestuur en artikel 67 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, vormt een reden voor geheimhouding die in de afweging op grond van artikel 29 Awb van bijzonder gewicht is. Het publiek worden van de namen, zoals die voorkomen op de prints, door het verlenen van inzage aan eisers, vormt een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van derden. Eisers hebben ter zitting gesteld dat zij een belang bij kennisname van die namen hebben om andere personen waarvan de namen op de prints voorkomen, te kunnen benaderen teneinde zelfstandig te kunnen onderzoeken of de lijst fouten bevat en van die anderen verklaringen te vragen over hun betrokkenheid bij bankrekeningen bij de Luxemburgse bank waarvan de gegevens op de prints/microfiches afkomstig zouden zijn. Daarnaast wensen zij van die andere namen kennis te nemen om te kunnen onderzoeken of daar bijvoorbeeld de naam “Dagobert Duck” of andere vermeldingen op staan, die meebrengen dat aan de betrouwbaarheid van de vermelding van hun namen op de prints moet worden getwijfeld. Deze belangen zijn van onvoldoende gewicht om op te wegen tegen het belang van anderen bij geheimhouding van de (mogelijk) op hen betrekking hebbende gegevens op de prints. Het eerste argument van eisers vormt immers juist op zichzelf een voornemen tot directe, ernstige inbreuk op de levenssfeer van derden, waarvoor een redelijke rechtvaardiging ontbreekt, zodat daaraan te minder gewicht moet worden toegekend. De tweede reden ziet er aan voorbij dat de namen die op anderen betrekking zouden hebben, geen of nauwelijks relevant licht kunnen werpen op de wel aan eisers kenbaar gemaakte vermelding die volgens verweerder op eisers betrekking heeft.

1.11. Voor zover eisers in dit verband een beroep op artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) hebben willen doen, leidt dat niet tot een ander oordeel, omdat de waarborgen van een eerlijke berechting door de regeling in artikel 8:29 Awb voldoende zijn gewaarborgd. Zo al sprake is door de beperking van de kennisneming van een inbreuk op een door eisers aan het EVRM te ontlenen recht, is die inbreuk dan ook gerechtvaardigd.

1.12. Uit het vorenstaande vloeit voort dat het beroep van verweerder op artikel 8:29 Awb slaagt.

De rechtbank: