Hof 's-Hertogenbosch, 15-01-2010, nr. HD 103.006.025

Tegen de feitenvaststelling in het vonnis van 25 januari 2006 zijn geen grieven gericht, zodat deze feiten ook in hoger beroep het uitgangspunt vormen. Voorts staan nog andere feiten als enerzijds gesteld en anderzijds niet weersproken vast.

Het gaat in dit hoger beroep om het volgende.

Op 27 mei 1995 heeft [appellante] - geboren op 19 oktober 1983 en destijds dus 11 jaar oud - bij een val haar linker onderarm gebroken. Op 28 mei 1995 is de arm onder narcose in het AZM gezet. Op 31 mei 1995 heeft [appellante] zich met pijnklachten op de EHBO van het AZM gemeld; het gips bleek te strak te zitten en is over de hele lengte ingezaagd. Op 2 juni 1995 heeft [appellante] de polikliniek Heelkunde van het AZM bezocht. Vervolgens heeft [appellante] zich op 13 juni, 20 juni, 23 juni en 25 juni 1995 met pijnklachten aan haar linkerarm op de EHBO van het AZM gemeld. Na dit laatste bezoek is zij opgenomen voor een operatie. Het operatieverslag van 26 juni 1995 vermeldt onder meer:

Aansluitend hebben er op 27 juni, 4 juli, 11 juli en 18 juli 1995 onder narcose wondbehandelingen plaatsgevonden, op laatstgenoemde datum met een huidtransplantatie van het linker bovenbeen naar de linker elleboog.

Bij brief van 4 maart 1996 heeft de Stichting Rechtsbijstand (hierna: de Stichting) namens [appellante] het AZM aansprakelijk gesteld wegens een beroepsfout c.q. onoordeelkundige medische behandeling. Tevens is aanspraak gemaakt op wettelijke rente over de schadevergoeding vanaf 1 juli 1995 c.q. 4 maart 1996 en vergoeding van buitengerechtelijke kosten.

Bij brief van 6 maart 1996 deelt het AZM aan de Stichting Rechtsbijstand mede dat de zaak in handen is gegeven van zijn verzekeraar de Stichting [X] i.o.(hierna: [X]).

Na advies te hebben ingewonnen bij expertisebureau [Y] (hierna [Y]), wijst [X] bij brief van 30 september 1998 aansprakelijkheid af. De Stichting reageert bij brief van 20 januari 1999, geeft gemotiveerd aan dat haar medisch adviseur zich daarin niet kan vinden en verzoekt [X] alsnog aansprakelijkheid te erkennen. Zij vraagt, onder voorbehoud van alle rechten, om antwoord binnen drie weken. Daarop deelt [X] in een brief van 2 maart 1999 aan de Stichting mede geen aanleiding te zien haar standpunt te wijzigen.

Hierna volgt nog enige correspondentie tussen (de medische adviseurs van) de Stichting en [Y].

Bij brief van 7 februari 2000 schrijft de Stichting aan expertisebureau [Z] BV (hierna: [Z]), welk bureau per 1 januari 2000 het dossier van [Y] overgedragen heeft gekregen, dat de verjaring van de vordering uitdrukkelijk wordt gestuit. Bij brief van 19 juni 2000 bericht de Stichting aan [Z] dat het standpunt van haar medisch adviseur ongewijzigd is en dat er wel sprake is van een beroepsfout en aansprakelijkheid aan de zijde van het AZM. In zijn antwoordbrief van 24 juli 2000 schrijft [Z], dat over het al of niet erkennen van aansprakelijkheid formeel gezien zou moeten worden gecorrespondeerd met zijn opdrachtgever (hof: [X]) en dat zijn opdrachtgever overigens niet van mening is veranderd.

Bij dagvaarding van 24 maart 2005 heeft [appellante] het AZM in rechte betrokken en gevorderd dat:

Het AZM heeft de aansprakelijkheid gemotiveerd betwist: primair omdat de vordering is verjaard en subsidiair omdat het AZM niet tekort is geschoten.

Bij gelegenheid van de comparitie na antwoord d.d. 23 september 2005 heeft het AZM het beroep op verjaring - onder voorbehoud van alle rechten - laten rusten totdat een deskundigenrapport zal zijn uitgebracht. In het vonnis van 25 januari 2006 heeft de rechtbank overwogen dat, los van de verjaringsperikelen, tussen partijen in geschil is of één of meer van de bij het AZM werkzame artsen toerekenbaar tekort is/zijn geschoten in de nakoming van een of meer verplichtingen uit de met [appellante] gesloten behandelingsovereenkomst, dat maatstaf voor de beoordeling van dat geschilpunt is de vraag of de behandelend arts(en) van [appellante] heeft/hebben gehandeld zoals van redelijk handelende of redelijk bekwame vakgenoten mocht worden verwacht en dat [appellante] de bewijslast draagt van haar stelling dat zulks niet het geval is geweest. Het rapport van [persoon 1] is volgens de rechtbank wel een onderbouwing van die stelling, maar in het licht van hetgeen daar van de zijde van het AZM tegen is ingebracht, levert dat rapport onvoldoende bewijs op. De rechtbank acht daarom termen aanwezig een deskundige te benoemen, waarna bij vonnis van 23 augustus 2006 [persoon 4], traumatoloog van het UMC Radboud te Nijmegen, tot deskundige is benoemd. [persoon 4] komt in zijn rapport van 12 maart 2007, bij de rechtbank binnengekomen op 13 april 2007, tot de conclusie, zeer kort weergegeven, dat door het AZM op verschillende momenten niet is gehandeld met de zorgvuldigheid die van een redelijk bekwaam en redelijk handelend vakgenoot verwacht mag worden.

Het AZM heeft zich vervolgens wederom beroepen op verjaring, welk beroep door de rechtbank in het vonnis van 26 september 2007 is gehonoreerd. De vordering van [appellante] is daarop afgewezen, [appellante] is veroordeeld in de proceskosten van de eerste aanleg, maar gelet op de door de rechtbank overgenomen conclusie van het deskundigenrapport is het AZM veroordeeld in de kosten van het deskundigenrapport.

in principaal appel

[appellante] richt bij memorie van grieven enkel grieven tegen het eindvonnis van 26 september 2007, zodat zij niet-ontvankelijk is in haar hoger beroep tegen het vonnis van 25 januari 2006.

De grieven van [appellante] zijn naar de kern genomen gericht tegen de honorering van het beroep op verjaring.

De rechtbank heeft geoordeeld dat de verjaring is gaan lopen op de dag na de aansprakelijkstelling van [appellante] in de brief van 4 maart 1996, dus op 5 maart 1996. Tegen dit oordeel zijn - terecht - geen grieven gericht, zodat ook in hoger beroep uitgangspunt is dat de hier toepasselijke verjaringstermijn van 5 jaar (art. 3:310 lid 1 BW) is gaan lopen op 5 maart 1996.

De rechtbank heeft in het eindvonnis van 26 september 2007 vervolgens geoordeeld dat de verjaring op 6 maart 2001 een feit is, omdat de vanaf 5 maart 1996 lopende verjaring niet rechtsgeldig is gestuit. De brief van 7 februari 2000 (zie r.o. 4.2.4), met daarin de mededeling dat de verjaring is gestuit, is namelijk gericht aan [Z] en niet aan het AZM en/of [X], terwijl gesteld noch gebleken is dat dit bericht het AZM heeft bereikt. De stuitingsbrief van 6 september 2001 aan [X] is een half jaar te laat, aldus de rechtbank.

Grief 1 komt tegen dit oordeel op.

stuiting van de verjaring

Vooropgesteld wordt dat uit artikel 3:317 lid 1 BW juncto artikel 3:37 lid 3 BW volgt dat [appellante], die stelt een vordering op het AZM te hebben, de verjaring van deze vordering dient te stuiten door een schriftelijke mededeling aan het AZM dan wel aan degene die bevoegd is het AZM dienaangaande te vertegenwoordigen. Dit betekent dat in het onderhavige geval de verjaring ook kan worden gestuit door een brief aan [X]. [X] is door het AZM in de brief van 6 maart 1996 immers aangewezen om namens het AZM de claim van [appellante] te beoordelen.

[appellante] beroept zich in hoger beroep tevens op de brief van 20 januari 1999 van de Stichting aan [X] (zie r.o. 4.2.3) en stelt dat de verjaring door deze brief rechtsgeldig is gestuit. Volgens [appellante] moet niet alleen gekeken worden naar de inhoud van deze brief, maar ook naar de overige correspondentie. Het AZM betwist evenwel gemotiveerd dat met deze brief de verjaring van de vordering rechtsgeldig is gestuit.

Op grond van vaste jurisprudentie van de Hoge Raad moeten de woorden "een schriftelijke mededeling waarin de schuldeiser zich ondubbelzinnig zijn recht op nakoming voorbehoudt" van art. 3:317 lid 1 BW worden begrepen in het licht van de strekking van een stuitingshandeling van deze aard, die neerkomt op een - voldoende duidelijke -waarschuwing aan de schuldenaar dat hij rekening ermee moet houden dat hij ook na het verstrijken van de verjaringstermijn de beschikking houdt over zijn gegevens en bewijsmateriaal, opdat hij zich tegen een dan mogelijkerwijs nog door de schuldenaar ingestelde vordering behoorlijk kan verweren (zie HR 14 februari 1997, NJ 1997, 244, HR 1 december 2000, NJ 2001, 46 en HR 27 juni 2008, LJN: BD1494).

De brief van 20 januari 1999 bevat anders dan de brief van 6 september 2001 niet een expliciete stuitingsmededeling. Desondanks is het hof van oordeel dat deze brief voor [X] een voldoende duidelijke waarschuwing bevat in de zin van de hiervoor genoemde jurisprudentie. Daarbij neemt het hof in aanmerking dat deze brief van de Stichting een reactie is op de brief van [X] van 30 september 1998, waarin [X] na een uitvoerige correspondentie tussen (de medisch adviseurs van) partijen over de eventuele aansprakelijkheid van het AZM meedeelt dat het bestuur van [X] heeft besloten de aansprakelijkheid af te wijzen. Wanneer de Stichting in reactie daarop in haar brief van 20 januari 1999 [X] verzoekt "alsnog aansprakelijkheid te erkennen", dan moet het voor [X] duidelijk zijn geweest dat [appellante] zich niet bij deze afwijzing wenste neer te leggen en daartegen, mogelijk in rechte, zou opkomen.

De conclusie luidt dan ook dat door de brief van 20 januari 1999 aan [X] de verjaring rechtsgeldig is gestuit.

In zoverre slaagt grief 1. De overige standpunten die [appellante] in te toelichting op deze grief heeft ingenomen, behoeven geen afzonderlijke behandeling.

Voorts betekent dit dat grief 2, inhoudende dat het beroep op verjaring op grond van de eisen van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, wegens gebrek aan belang niet behoeft te worden besproken.

tussenconclusie

Nu grief 1 slaagt, is de vordering van [appellante] door de rechtbank ten onrechte op grond van verjaring afgewezen. Dit betekent dat de voorwaarde waaronder het incidenteel appel is ingesteld, is vervuld.

Het incidenteel appel strekt ertoe de toewijsbaarheid van de vordering van [appellante] opnieuw ter beoordeling aan het hof voor te leggen. Zoals het AZM overigens terecht opmerkt, volgt reeds uit de devolutieve werking van het appel dat het hof de toewijsbaarheid van de vordering - en de in dat verband aangevoerde en onbehandeld gelaten verweren - opnieuw dient te beoordelen.

in incidenteel appel

de vordering van [appellante]

[appellante] baseert haar vordering op een toerekenbare tekortkoming van het AZM bij de behandeling van de fractuur aan haar linker onderarm. [appellante], zo leidt het hof uit de stukken af, verwijt het AZM meer in het bijzonder dat de behandelend artsen haar op 27 mei 1995 niet direct antibiotica hebben toegediend, en voorts onvoldoende alert hebben gereageerd op de diverse momenten dat [appellante] zich in het AZM meldde met aanhoudende klachten en zodoende de ontsteking niet tijdig hebben herkend. De stelplicht en bewijslast dienaangaande rust op [appellante].

Tussen partijen is niet in discussie dat bij de beoordeling van de vordering van [appellante] dient te worden onderzocht of de handelend artsen van het AZM, op grond van de in 1995 binnen de betrokken beroepsgroep geldende normen en naar de toenmalige stand van de wetenschap, hebben gehandeld zoals van redelijk bekwame en redelijk handelende vakgenoten in gelijke omstandigheden verwacht mocht worden. De door de rechtbank benoemde deskundige [persoon 4] concludeert in zijn rapport, kort gezegd, dat de behandeling van [appellante] niet aan deze maatstaf heeft beantwoord, welke conclusie de rechtbank heeft overgenomen. In de kern wordt met de incidentele grieven de juistheid van de conclusie van de deskundige en dus ook het oordeel van de rechtbank gemotiveerd betwist.

grief 3: 'een graad I open fractuur'?

Grief 3 klaagt erover dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat er sterke aanwijzingen zijn dat sprake was van een graad I open fractuur.

Het hof oordeelt dienaangaande als volgt.

Een graad I open fractuur is een fractuur 'waarbij de huid weliswaar geperforeerd is door een fractuurdeel, maar waarbij de fractuurdelen niet zichtbaar zijn', zo staat in de brief van de medisch adviseur van [appellante] van 16 februari 2007 (prod. 2 bij conclusie na deskundigenbericht d.d. 13 juni 2007). Deze definitie is door het AZM niet betwist, zodat het hof daar vanuit gaat.

[appellante], die voor de tekortkoming onder meer stelt dat ervan moet worden uitgegaan dat zij een open fractuur had, verwijst ter onderbouwing daarvan naar het voorlopig ontslagbericht van 28 mei 1995. Daarin heeft [persoon 5], arts-assistent, als ontslagdiagnose opgenomen: "antebrachiifractuur links: graad I gecompliceerd".

Het AZM betwist dat bij [appellante] sprake was van een open fractuur. De aantekening van [persoon 5] is de enige keer dat in het medisch dossier gewag wordt gemaakt van een graad I gecompliceerde fractuur. Nergens in het dossier, niet bij de anamnese, niet in het SEH-verslag van 27 mei 1995, niet in het operatieverslag van 27 mei 1995 en niet in het definitieve ontslagbericht, is een andere aantekening terug te vinden waaruit zou blijken dat sprake is geweest van een graad I gecompliceerde fractuur. Aannemelijk is dat Van [persoon 5], die arts-assistent was, zich bij zijn aantekening heeft vergist, aldus het AZM.

Voor zover het AZM een beroep heeft willen doen op de omstandigheid dat [persoon 5] arts-assistent was, gaat het hof daaraan voorbij. Die enkele omstandigheid laat niet de conclusie toe dat [persoon 5] de aard van de fractuur niet correct heeft aangeduid.

Ook de omstandigheid dat de diagnose van [persoon 5] nergens anders in het medisch dossier voorkomt, betekent nog niet dat sprake is van een vergissing. Integendeel. Een van de verwijten die [appellante] het AZM maakt, is nu juist dat bij haar behandeling op de SEH op 27 mei 1995 als ook tijdens de vele keren daarna dat zij zich in het AZM met klachten meldde, is veronachtzaamd dat zij een open fractuur graad I had.

Voorts passeert het hof het bezwaar van het AZM dat [persoon 4] zijn hypothese, dat moet worden uitgegaan van een graad I open fractuur, baseert op een opmerking in het rapport van [persoon 1] (pag. 2) dat sprake is van een wond aan de volaire zijde van de arm die met een pleister is behandeld. Volgens het AZM is deze opmerking enkel gebaseerd op de eigen verklaring van [appellante] en wordt deze niet ondersteund door feiten of aantekeningen uit het medisch dossier. Het AZM ziet daarbij evenwel over het hoofd dat deze opmerking reeds voorkomt in de brief van 5 juli 1995 van de vader van [appellante] aan zijn rechtsbijstandverzekeraar, waarin deze vermeldt dat de artsen voorbij gegaan zijn aan de wond op de onderarm van [appellante]. Nu deze brief kort na het ongeval is geschreven, levert dat naar het oordeel van het hof een sterke aanwijzing op dat [appellante] inderdaad een wond aan haar onderarm had. Daarbij neemt het hof mede in aanmerking dat [appellante] bij pleidooi desgevraagd heeft toegelicht hoe zij is gevallen, namelijk buiten tijdens het tikkertje spelen in een tuin van gras met modder er tussen. Zij struikelde over een klein hondje dat tussen haar benen door liep en is met haar hele gewicht op haar onderarm gevallen. [appellante] heeft ook verklaard dat zij daarbij een schaafwond heeft opgelopen.

Derhalve neemt het hof als vaststaand aan dat [appellante] in ieder geval een schaafwond op haar onderarm had. Naar het oordeel van het hof betekent dit, gelet op de hiervoor weergegeven definitie, dat [appellante] dus een graad I open fractuur had.

Mitsdien faalt grief 3.

grief 1: het deskundigenrapport

Volgens grief 1 heeft de rechtbank ten onrechte overwogen dat het rapport van [persoon 4] een duidelijke conclusie bevat en dat alle vragen gemotiveerd zijn beantwoord. In de toelichting op deze grief worden de volgende bezwaren genoemd:

[persoon 4] trekt onjuiste conclusies als gevolg van aanvankelijk ontbrekende informatie;

de hypothese 'open graad fractuur' is pas in het definitieve rapport toegevoegd;

[persoon 4] geeft twee elkaar uitsluitende hypotheses de kwalificatie "zeer waarschijnlijk";

het rapport is onduidelijk, bevat tegenstrijdigheden en niet alle vragen zijn beantwoord.

Het hof gaat hierna op deze bezwaren afzonderlijk in.

Voor zover het AZM erover klaagt dat [appellante] niet alle relevante (medische) informatie aan [persoon 4] heeft toegezonden, gaat het hof aan dit bezwaar voorbij. Zoals de rechtbank in r.o. 3.13 van het vonnis van 25 januari 2006 terecht heeft overwogen, diende het AZM het medisch dossier volledig aan de deskundige ter beschikking te stellen. Van belang is dat de deskundige uiteindelijk over het volledig medische dossier heeft kunnen beschikken en gesteld noch gebleken is dat zulks niet het geval is geweest.

Het AZM klaagt er daarentegen terecht over dat het AZM niet heeft kunnen reageren op door de deskundige eerst in het definitieve rapport gebruikte informatie. Zeker nu de deskundige op grond van die eerst later, na het concept-rapport dat wél aan partijen is voorgelegd, aangereikte informatie in het eindrapport een nieuwe hypothese heeft toegevoegd, had de deskundige zijn aangepaste rapport nogmaals aan partijen dienen voor te leggen.

Het hof is met het AZM van oordeel dat de conclusie van [persoon 4] in zijn eindrapport niet duidelijk is. In het concept-rapport wordt uitgegaan van twee hypotheses, te weten een compartimentsyndroom en een secundaire infectie van het fractuur hematoom, en in dat rapport wordt laatstgenoemde hypothese aangemerkt als 'veel waarschijnlijker'. In het eindrapport wordt vervolgens de hypothese dat sprake is van een graad I open fractuur toegevoegd. Echter, ook deze hypothese wordt gekwalificeerd als 'veel waarschijnlijker'. Naar valt aan te nemen heeft [persoon 4] bij het verwerken van de later aangereikte informatie verzuimd aan te geven welke van deze twee hypotheses de meest waarschijnlijke is. Dit is kennelijk in de hand gewerkt doordat [persoon 4] de opmerkingen van partijen naar aanleiding van zijn concept-rapport in het definitieve rapport heeft verwerkt door de veranderingen in de bestaande tekst grijs gearceerd weer te geven en de tussengevoegde tekstblokken in een kader te plaatsen en eveneens lichtgrijs te arceren. Derhalve zijn er alleen teksten toegevoegd doch geen teksten geschrapt c.q. gewijzigd. Daardoor is het rapport wat betreft de uiteindelijke conclusie niet duidelijk. Het hof zal de deskundige verzoeken zijn rapport in ieder geval op dit punt nader te verduidelijken, uitgaande van een gecompliceerde fractuur graad I.

Door de hiervoor genoemde wijze van aanpassing, bevat het rapport voorts nog andere tegenstrijdigheden. Ook op deze punten zal de deskundige gevraagd worden zijn rapport, uitgaande van een graad I open fractuur, te verduidelijken c.q. aan te passen.

Zo staat thans in het rapport op p. 1: "er waren geen open verwondingen bij, het betrof derhalve een gesloten fractuur.", terwijl op p. 7/8 de volgende tekst is toegevoegd: "Expertise [persoon 1]: "Zij had ook een wond aan de volaire zijde van de arm en die is met een pleister behandeld" In de verdere rapportage geen vermelding gemaakt van de diagnose "open"/"gecompliceerde" fractuur van de onderarm."

En op p. 10 staat onder 'Medische conclusie': "status na antebrachiifractuur links, zeer aannemelijk graad I gecompliceerd", terwijl op p. 10/p.11 staat:

En voorts staat op p. 12: "Gezien het positieve effect van deze handeling was op dat moment een directe inspectie onder het gips niet geïndiceerd, indien uitgegaan is van een gesloten fractuur. Echter, in het geval van de diagnose graad I open fractuur had wel een aanvullende inspectie dienen te geschieden en had eveneens gezocht moeten worden naar algemene tekenen van infectie zoals koorts eventueel aangevuld met laboratoriumonderzoek (...)".

Op p. 3 staat overigens ook ten onrechte dat [appellante] van een paard is gevallen. Vast staat echter dat [appellante] haar onderarm heeft gebroken doordat zij buiten tijdens het tikkertje spelen is gestruikeld over een hond.

Ook het bezwaar van het AZM dat het antwoord van [persoon 4] op vraag d) niet duidelijk is dan wel ontbreekt, treft doel. Deze vraag bestaat uit twee gedeelten, te weten:

Resumerend zal het hof de volgende - nadere - vragen aan de deskundige ter beantwoording voorleggen:

Kunt U, uitgaande van een gecompliceerde fractuur graad I, Uw rapport aanpassen c.q. herschrijven gelet op de daarin voorkomende en hiervoor onder r.o. 4.15-4.15.5 vermelde tegenstrijdigheden?

Kunt U, uitgaande van een gecompliceerde fractuur graad I, gemotiveerd aangeven welke van de twee in uw rapport op p. 14 genoemde hypotheses - secundaire infectie van het fractuurhematoom als gevolg van een druknecrose dan wel een graad I open fractuur - de meest waarschijnlijke is?

Kunt U, uitgaande van een graad I open fractuur, aangeven of de behandeling die van [appellante] in de periode van 27 mei 1995 tot 25 juni 1995 in het AZM heeft gekregen - zoals daarvan blijkt uit het medisch dossier - getoetst aan de binnen de betrokken beroepsgroep geldende normen en aan de toenmalige stand van de wetenschap, heeft voldaan aan de zorgvuldigheid die van redelijk bekwame en redelijk handelende vakgenoten mag worden verwacht? Kunt u ingeval de behandeling van de behandelend artsen op (een aantal) onderdelen niet aan genoemde maatstaf heeft voldaan, dit ten aanzien van de onderdelen/stappen van de behandeling nader concretiseren en onderbouwen?

Zouden de door U in uw rapport van 12 maart 2007 geconstateerde beperkingen aan de linkerarm van [appellante] (vraag 1a) ook zijn opgetreden indien bij de behandeling van [appellante] in de periode van 27 mei 1995 tot 25 juni 1995 door de behandelend artsen zou zijn gehandeld zoals van redelijk bekwame en redelijk handelende vakgenoten - getoetst aan de binnen de betrokken beroepsgroep geldende normen gelet op de toenmalige stand van de wetenschap - verwacht mocht worden?

Hoe is Uw reactie op de stelling van het AZM dat het heel gebruikelijk is om een letsel waarbij zich als gevolg van een breuk een klein prikgat in de huid voordoet te behandelen als een gesloten fractuur?

Is uw antwoord hetzelfde als sprake is van een schaafwond?

Geeft de onderhavige zaak u voorts nog aanleiding tot het maken van opmerkingen?

Nu het hof op grond van de incidentele grieven een nader deskundigenonderzoek nodig acht, is het redelijk het voorschot van de deskundige - vooralsnog - ten laste van het AZM te brengen.

Nu in deze procedure ervan moet worden uitgegaan dat bij [appellante] sprake was van een graad I open fractuur behoeft grief 2 geen bespreking. Deze grief neemt namelijk tot uitgangspunt dat sprake is van een gesloten fractuur.

veroordeling inzake kosten deskundige

Bij pleidooi heeft het AZM voor het eerst uitdrukkelijk bezwaar gemaakt tegen het feit dat de rechtbank het AZM heeft veroordeeld in de kosten van het deskundigenbericht. Deze klacht is geen nieuwe grief. Mocht het beroepen vonnis worden vernietigd, dan zal de proceskostenveroordeling, zowel van de eerste aanleg als van het hoger beroep, immers ambtshalve moeten worden beoordeeld. Alsdan zal dit punt daarbij worden meegenomen.

slotsom

In afwachting van het nader deskundigenonderzoek wordt iedere verdere beoordeling aangehouden.