CBb, 26-06-2014, nr. AWB 13/93

Appellant en zijn echtgenote [naam 1] hebben bij brief van 8 februari 2013, bij het College binnengekomen op 11 februari 2013, op nader aan te voeren gronden hoger beroep ingesteld tegen bovenvermelde uitspraak van de accountantskamer, gegeven op de klacht, die zij bij brief van 20 mei 2012 hebben ingediend tegen [betrokkene 1] (hierna: betrokkene 1) en [betrokkene 2] (hierna: betrokkene 2). Bij griffiersbrief van 13 februari 2013 zijn appellant en zijn echtgenote in de gelegenheid gesteld om uiterlijk op 13 maart 2013 de gronden van het hoger beroep in te dienen. De gronden van het hoger beroep zijn ingediend bij brief van 20 februari 2013, bij het College binnengekomen op 22 februari 2013.

Bij brief van 3 april 2013 heeft betrokkene 1 een reactie op het hoger beroepschrift ingediend.

Bij brief van 3 maart 2014 heeft appellant mededeling gedaan van het overlijden van zijn echtgenote. De procedure is vervolgens voortgezet door appellant.

Op 15 mei 2014 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgehad.Appellant en betrokkene 1 zijn verschenen. Namens betrokkene 2 is verschenen[naam 2]. Voorts is verschenen [naam 3], directeur van [naam 4].

Bij de bestreden uitspraak heeft de accountantskamer de tegen betrokkene 1 gerichte klacht gegrond verklaard, voor zover deze betrekking heeft op het laten bestaan van onduidelijkheid bij appellant en zijn echtgenote over de aard van de relatie van betrokkene met [naam 4] en met [naam 5], op het niet informeren van appellant en zijn echtgenote over de overgang van [naam 4] naar [naam 5], op het niet voldoen aan het verzoek van appellant en zijn echtgenote om hun een specificatie te verstrekken van de factuur voor het verzorgen van de concept-aangifte IB 2009 en op het niet reageren op herhaalde vragen van appellant en zijn echtgenote bij welke beroepsvereniging een klacht tegen hem kon worden ingediend. De accountantskamer heeft de klacht voor het overige ongegrond verklaard en betrokkene 1 geen maatregel opgelegd.

Bij de bestreden uitspraak heeft de accountantskamer voorts de tegen betrokkene 2 gerichte klacht gegrond verklaard, voor zover deze betrekking heeft op het vragen bij de belastingdienst in 2011 van financiële stukken betreffende appellant en zijn echtgenote, terwijl betrokkene 2 wist dat appellant en zijn echtgenote geen cliënt van hem waren en ook nooit waren geweest, op het niet behoorlijk ingaan op de laatste uitnodiging van appellant en zijn echtgenote om een gespreksdatum vast te stellen en op het niet reageren op herhaalde vragen van appellant en zijn echtgenote bij welke beroepsvereniging een klacht tegen hem kon worden ingediend. De accountantskamer heeft de klacht voor het overige ongegrond verklaard en betrokkene 2 geen maatregel opgelegd.

Ter zake van de formulering van de klachten door de accountantskamer, de beoordeling daarvan en de daarbij in aanmerking genomen feiten en omstandigheden verwijst het College naar de inhoud van de bestreden uitspraak van de accountantskamer (www.tuchtrecht.nl, ECLI:NL:TACAKN:2013:YH0339), die als hier ingelast wordt beschouwd.

Het hoger beroep van appellant is uitsluitend gericht tegen het feit dat de accountantskamer, ondanks dat de klachten gedeeltelijk gegrond zijn verklaard, aan betrokkenen geen maatregel heeft opgelegd.

De accountantskamer heeft hiertoe overwogen dat de geconstateerde schendingen door beide betrokkenen van het fundamentele beginsel van professioneel gedrag hun wel moet worden aangerekend, maar niet zodanig dat ter zake een maatregel moet worden opgelegd. In het geval van betrokkene 1 heeft de accountantskamer daarbij rekening gehouden met het gegeven dat hij zich per 1 juli 2012 heeft doen doorhalen in het accountantsregister en in het geval van betrokkene 2 heeft de accountantskamer rekening gehouden met het feit dat hij mede door de nalatigheid van betrokkene 1 op het verkeerde been is gezet.

Aangezien betrokkenen geen hoger beroep hebben ingesteld tegen de bestreden uitspraak, vormt de gegrondverklaring van de klachten, als hiervoor weergegeven in rubriek 2, het uitgangspunt bij de beoordeling.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de ernst van de door betrokkenen begane overtredingen zich niet laat verenigen met het niet opleggen van een maatregel. Ten aanzien van betrokkene 1 heeft appellant voorts aangevoerd dat het feit dat hij zich tijdens de klachtprocedure uit het register heeft doen uitschrijven geen rol mag spelen bij de vraag of een maatregel dient te worden opgelegd. Ten aanzien van betrokkene 2 heeft appellant gewezen op zijn eigen verantwoordelijkheid: betrokkene 2 had zelf moeten controleren of appellant en zijn echtgenote ermee hadden ingestemd om zijn cliënt te worden, zodat niet ter zake doet of betrokkene 2 door betrokkene 1 al dan niet op het verkeerde been is gezet.

Het College acht het hoger beroep gegrond. Betrokkenen hebben, zoals uit de gegrond verklaarde klachtonderdelen blijkt, het fundamentele beginsel van professioneel gedrag geschonden. Aldus hebben zij er blijk van gegeven de belangen van hun cliënten bij hun werkzaamheden onvoldoende voor ogen te houden. Het College is dan ook van oordeel dat het opleggen van een tuchtrechtelijke maatregel geboden is. Appellant heeft terecht aangevoerd dat de door de accountantskamer gegeven redenen om van oplegging van een tuchtrechtelijke maatregel af te zien van onvoldoende gewicht zijn. Dat betrokkene 1 zich inmiddels als accountant heeft doen uitschrijven doet immers niet af aan het hem verweten handelen. Dat betrokkene 2 wellicht door betrokkene 1 onjuist is geïnformeerd ten aanzien van de overgang van appellant en zijn echtgenote als cliënt, doet niet af aan zijn eigen verantwoordelijkheid. Het College acht ten aanzien van beiden het opleggen van de maatregel van schriftelijke waarschuwing passend en geboden.

Na te melden beslissing op het hoger beroep berust op artikel 43, eerste lid, Wtra, en artikel 40 van de Wet turbo 2004.

Het College

- verklaart het hoger beroep gegrond;

- vernietigt de bestreden tuchtuitspraak voor zover het betreft de beslissing om daarbij geen

maatregel op te leggen;

- legt aan beide betrokkenen de maatregel van schriftelijke waarschuwing op.

Aldus gewezen door mr. W.E. Doolaard, mr. W.A.J. van Lierop en mr. M. Munsterman, in

tegenwoordigheid van mr. J.M.M. Bancken, als griffier, en uitgesproken in het openbaar op

26 juni 2014.

w.g. mr. W.E. Doolaard w.g. mr. J.M.M. Bancken