Rb. Den Haag, 15-02-2013, nr. SGR 12/1950

Eiseres exploiteerde een meubelverkoopbedrijf. De aandelen van eiseres werden gehouden door Stichting [G] (de Stichting). Sinds

1 januari 2000 was [B] enig bestuurder van eiseres.

Bij rechterlijke uitspraak van 3 augustus 2005 is eiseres in staat van faillissement verklaard en is [H] als curator aangewezen. In het handelsregister van de Kamer van Koophandel (KvK) staat ten aanzien van eiseres het volgende vermeld:

“Op 07-05-2010 is geregistreerd dat de ontbonden rechtspersoon is opgehouden te bestaan, omdat geen bekende baten meer aanwezig zijn met ingang van 06-05-2010”.

Geschil en beoordeling

In geschil is de ontvankelijkheid van het beroep. Daarnaast is in geschil of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd.

[B] stelt zich namens eiseres op het standpunt dat het beroep ontvankelijk is, nu het door [B] als enig bestuurder van de aandeelhouder van eiseres is ingediend en hij derhalve als belanghebbende kan worden aangemerkt. Bovendien heeft [B] nooit besloten tot ontbinding van eiseres. Verder stelt [B] namens eiseres dat er geen sprake was van salarisbetalingen maar van aflossingen op aan eiseres en haar gelieerde ondernemingen verstrekte leningen. Namens eiseres concludeert [B] tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en tot vernietiging van de naheffingsaanslag.

Verweerder neemt het standpunt in dat het beroep van eiseres niet-ontvankelijk is nu [B] die het beroep heeft ingesteld niet als belanghebbende kan worden aangemerkt. Verder heeft verweerder de stellingen van eiseres gemotiveerd weersproken en concludeert hij primair tot niet-ontvankelijkverklaring en subsidiair tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Artikel 2:19 van het Burgerlijk Wetboek (BW) luidt:

“1. Een rechtspersoon wordt ontbonden:

Vaststaat dat eiseres op 3 augustus 2005 in staat van faillissement is verklaard en uiteindelijk vanwege de afwezigheid van bekende baten met ingang van 6 mei 2010 is ontbonden en is opgehouden te bestaan. De stelling van [B] dat hij als bestuurder dan wel aandeelhouder, wat daar ook van zij, niet heeft besloten tot het ontbinden van eiseres treft geen doel. Uit artikel 2:19 van het BW volgt dat in geval van faillissement en opheffing daarvan wegens de toestand van de boedel eiseres wordt ontbonden en dat daarvoor geen aandeelhouders- dan wel bestuurderbesluit nodig is.

Zodra een rechtspersoon is opgehouden te bestaan, kunnen niet langer op diens naam rechtshandelingen, waaronder het instellen van beroep, worden verricht, tenzij de rechtbank op verzoek van een belanghebbende, de vereffening heeft heropend overeenkomstig artikel 2:23c van het BW. Derhalve kunnen vanaf 6 mei 2010 op naam van eiseres geen rechtsmiddelen meer worden aangewend. Het beroep is derhalve niet-ontvankelijk.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 19 september 2003 (nr. 38 372, LJN: AK8288) geoordeeld onder welke omstandigheden niet-ontvankelijkheid in geval van een niet meer bestaande rechtspersoon achterwege kan blijven:

“De omstandigheid dat een rechtspersoon ingevolge artikel 2:19, lid 6, BW, in geval van vereffening ophoudt te bestaan op het tijdstip waarop de vereffening eindigt en eerst herleeft als de vereffening op de voet van artikel 2:23c, lid 1, BW wordt heropend, brengt mee dat de termijn voor het indienen van bezwaar tegen een aanslag die wordt vastgesteld nadat de rechtspersoon is opgehouden te bestaan, eerst een aanvang neemt zodra, nadat die vereffening is heropend, die aanslag aan de vereffenaar is bekend gemaakt. Indien voordat de vereffening is heropend door of namens de voormalige vereffenaar of degene wiens belang rechtstreeks bij de vereffening is betrokken omdat hij een uitkering heeft ontvangen uit hetgeen na de voldoening van de schuldeisers van het vermogen van een ontbonden rechtspersoon was overgebleven, op naam van de ontbonden rechtspersoon tegen die aanslag een bezwaarschrift is ingediend, dient niet-ontvankelijkverklaring van dit bezwaar met overeenkomstige toepassing van artikel 6:10 Awb achterwege te blijven.”

Naar het oordeel van de rechtbank is hetgeen onder 10 is weergegeven overeenkomstig van toepassing op het indienen van beroep tegen een uitspraak op bezwaar die – zoals in de onderhavige zaak – is gedaan nadat de rechtspersoon is opgehouden te bestaan.

Gesteld noch gebleken is dat de vereffening op grond van artikel 2:23c, eerste lid, van het BW is heropend. Ook de stelling van [B] dat hij met de curator heeft overlegd en met zijn instemming beroep heeft ingesteld treft geen doel. Het is niet aannemelijk geworden dat ten tijde van het instellen van het beroep nog een curator bij eiseres betrokken was. Bovendien heeft [B] ter zitting erkend dat het overleg is gevoerd met de curator die was aangewezen in het faillissement van [B] in privé en dus niet met [H] als voormalig curator van eiseres.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep niet-ontvankelijk te worden verklaard en komt de rechtbank derhalve niet toe aan een inhoudelijke behandeling.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

EA Den Haag.

Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen: