Aanhef

Hoewel het Reglement voor de procesvoering van het Hof van Justitie in de loop der jaren meerdere malen is gewijzigd, heeft de structuur ervan nog geen grondige wijziging ondergaan sinds de oorspronkelijke vaststelling van het Reglement op 4 maart 1953. Het Reglement voor de procesvoering van 19 juni 1991, dat thans van kracht is, weerspiegelt nog steeds het aanvankelijke overwicht van de rechtstreekse beroepen, terwijl in feite het merendeel van deze beroepen thans onder de bevoegdheid van het Gerecht valt en de prejudiciële verwijzingen van de rechterlijke instanties van de lidstaten in aantal de belangrijkste categorie van zaken zijn die bij het Hof aanhangig worden gemaakt. Met deze situatie moet rekening worden gehouden en de structuur en de inhoud van het Reglement voor de procesvoering moeten dus aan de ontwikkeling van de rechtszaken bij het Hof worden aangepast.

Niet alleen dient aan de prejudiciële verwijzingen de plaats te worden gegeven die deze in het Reglement voor de procesvoering verdienen, in het Reglement moet ook een duidelijker onderscheid worden gemaakt tussen de regels die op alle vormen van beroep van toepassing zijn, en de regels die voor elk daarvan gelden, waaraan afzonderlijke titels worden gewijd. Voor de duidelijkheid worden dus in een inleidende titel de procedurele bepalingen opgenomen die alle bij het Hof aanhangig gemaakte zaken gemeen hebben.

In het licht van de ervaring die is opgedaan met de toepassing van de verschillende procedures, leek het bovendien noodzakelijk om voor de justitiabelen en de nationale rechterlijke instanties, de regels die op elk daarvan van toepassing zijn, aan te vullen of te verduidelijken. Dit betreft onder meer het begrip partij in het hoofdgeding, interveniënt en partij in de procedure voor het Gerecht of, op prejudicieel gebied, de regels betreffende de adiëring van het Hof en de inhoud van de verwijzingsbeslissing. Aangaande de hogere voorzieningen tegen beslissingen van het Gerecht moet een duidelijker onderscheid worden gemaakt tussen de principale hogere voorzieningen en de incidentele hogere voorzieningen die worden ingesteld nadat een principale hogere voorziening is betekend.

Omgekeerd is bij de toepassing van sommige procedures, zoals de heroverwegingsprocedure, gebleken dat die te complex zijn. Deze procedures dienen derhalve te worden vereenvoudigd door onder meer te voorzien in de aanwijzing, voor een jaar, van een kamer van vijf rechters die wordt belast met de uitspraak op zowel het voorstel tot heroverweging van de eerste advocaat-generaal als de vragen waarop de heroverweging betrekking heeft.

In datzelfde perspectief past de vereenvoudiging van de procedurele behandeling van verzoeken om advies, door deze te laten aansluiten op die van andere zaken en dus te bepalen dat slechts één advocaat-generaal aan de behandeling van het verzoek om advies deelneemt. Om de leesbaarheid te verbeteren, moeten ook de bijzondere procedures, die thans over verschillende afzonderlijke titels en hoofdstukken zijn verspreid, binnen één enkele titel worden samengebracht.

Ter instandhouding van het vermogen van de rechterlijke instantie, die met steeds meer rechtszaken wordt geconfronteerd, om de aanhangig gemaakte zaken binnen een redelijke termijn af te doen, moeten de reeds gedane inspanningen ter verkorting van de duur van de procedures worden voortgezet, onder meer door het Hof meer mogelijkheden te bieden om zaken bij met redenen omklede beschikking af te doen, door de regels inzake interventies door de staten en instellingen bedoeld in artikel 40, eerste alinea en derde alinea, van het Statuut te vereenvoudigen en door te voorzien in de mogelijkheid voor het Hof om zonder terechtzitting uitspraak te doen wanneer het zich voldoende voorgelicht acht door alle in de zaak neergelegde schriftelijke opmerkingen.

Om de leesbaarheid van de door het Hof toegepaste bepalingen te verbeteren, is het ten slotte noodzakelijk om bepaalde in onbruik geraakte of niet toegepaste regels te schrappen, om alle alinea's van de artikelen van het onderhavige Reglement te nummeren, om elk van deze artikelen te voorzien van een specifiek opschrift waarin de inhoud ervan kort wordt samengevat, en om de gehanteerde terminologie te harmoniseren.