Hof 's-Gravenhage, 13-03-2003, nr. 2001 - 1317

In hoger beroep kan worden uitgegaan van de feiten die de rechtbank in haar bestreden vonnis van 25 juli 2001 heeft vastgesteld onder de rubriek 1. De feiten en waarover tussen partijen ook geen verschil van mening bestaat. Aan die feiten kan thans worden toegevoegd dat op het onder 1.5 genoemde beroep bij de Centrale Raad van Beroep inmiddels is beslist door de uitspraak van die raad van 18 juli 2002 (overgelegd bij memorie van antwoord).

De (twee) grieven tegen het vonnis van 13 maart 2001 richten zich tegen de beslissing van de rechtbank om het door [appellant] gedane verzoek zijn zaak voor de rechtbank te bepleiten af te wijzen. Bij deze grieven heeft [appellant] geen belang. Gegrondbevinding van deze grieven zou het hof immers niet ontslaan van de plicht zelfstandig na te gaan of de door [appellant] overigens aangevoerde grieven gegrond zijn respectievelijk of de vorderingen van [appellant] kunnen worden toegewezen. Bovendien heeft [appellant] in hoger beroep zijn zaak wel kunnen bepleiten zodat een mogelijk verzuim door de rechtbank daarmee hersteld is.

Het gaat in deze zaak om de vraag of de rechtbank te 's-Gravenhage zich bij de voorbereiding van de uitspraak van 23 december 1997 in de zaak van [appellant] als eiser en de staatssecretaris van Defensie als verweerder, gewezen door de tweede kamer voor bestuursrechtelijke zaken (productie 3 bij conclusie van antwoord), jegens [appellant] onrechtmatig heeft gehandeld door:

Uitgangspunt moet zijn dat tegen de uitspraak van de rechtbank van 23 december 1997 voor [appellant] hoger beroep heeft opengestaan bij de Centrale Raad van Beroep. Het is onverenigbaar met het gesloten stelsel van rechtsmiddelen dat degene die door de rechtbank in het ongelijk is gesteld, de gelegenheid zou hebben langs de weg van een op onrechtmatige daad gebaseerde vordering tegen de Staat de juistheid van de beslissing van de rechtbank tot onderwerp van een nieuw geding te maken en door de burgerlijke rechter te doen toetsen. Dit is slechts anders indien bij de voorbereiding van de beslissing zo fundamentele rechtsbeginselen zijn veronachtzaamd dat van een eerlijke en onpartijdige behandeling van de zaak niet meer kan worden gesproken en tegen die beslissing geen rechtsmiddel openstaat en heeft opengestaan. Nu tegen de uitspraak van 23 december 1997 wel een - door [appellant] ook aangewend - rechtsmiddel heeft opengestaan, kan in het midden blijven of de rechtbank bij de voorbereiding van die uitspraak fundamentele rechtsbeginselen heeft veronachtzaamd in de hiervoor bedoelde zin. Reeds hierop strandt het betoog van [appellant] dat de Staat jegens hem onrechtmatig heeft gehandeld.

Het betoog van [appellant] dat de door de rechtbank gepleegde onrechtmatige daad los staat van de inhoud van de door haar gedane uitspraak doet aan dit alles geen afbreuk. De verwijten die [appellant] tot de rechtbank richt hebben voor een deel wel degelijk betrekking op de inhoud van de uitspraak, namelijk voor zover hij erover klaagt dat de rechtbank zijn stellingen heeft afgewezen. Voor het overige hebben deze verwijten betrekking op de voorbereiding van de uitspraak en ook daarvoor geldt het hiervoor in r.o. 4 geformuleerde uitgangspunt.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de grieven III t/m XII falen. Het door [appellant] gedane bewijsaanbod zal het hof als niet terzake doende passeren. Het vonnis waarvan hoger beroep zal dan ook worden bekrachtigd, met veroordeling van [appellant] als de in het ongelijk gestelde partij in de kosten van het hoger beroep.

bekrachtigt het vonnis waarvan beroep;

veroordeelt [appellant] in de kosten van de procedure in appel, tot heden aan de zijde van de Staat begroot op € 230,-- voor verschotten en € 2.313,-- voor salaris van de procureur;

verklaart deze uitspraak voor wat de kostenveroordeling betreft uitvoerbaar bij voorraad.

Dit arrest is gewezen door mrs. De Wild, Boele en Van Waesberghe en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 13 maart 2003, in aanwezigheid van de griffier.