CRvB, 22-04-2011, nr. 10-3950 WIA

Appellant heeft, met uitzondering van de perioden 12 januari 2004 tot 17 mei 2004 en 6 juni 2005 tot 10 oktober 2005, van 1 augustus 2002 tot 26 maart 2007 een WW-uitkering ontvangen. Met ingang van 26 maart 2007 is appellant via een uitzendbureau werkzaam geweest als disciplineleider voor gemiddeld 37,85 uur per week. Op 17 april 2007 is hij in dat werk uitgevallen wegens hartklachten.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank ongegrond verklaard het beroep van appellant tegen het besluit van 16 juni 2009, waarbij het Uwv - beslissend op bezwaar - heeft gehandhaafd zijn besluit het dagloon van de aan appellant met ingang van 14 april 2009 toegekende IVA-uitkering vast te stellen op een bedrag van € 68,58.

De rechtbank heeft hiertoe, kort samengevat, overwogen dat het dagloon in overeenstemming met het Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen (hierna: Besluit) is vastgesteld op basis van de in het refertejaar, van 26 maart 2006 tot 26 maart 2007, genoten WW-uitkering. Appellant kan niet worden aangemerkt als herintreder/starter als bedoeld in artikel 6 van het Besluit reeds omdat hij in de periode van 26 maart 2006 tot en met 30 april 2006 loon heeft ontvangen in de vorm van een WW-uitkering. Dat appellant in het kader van de ZW-uitkering door het Uwv, al dan niet terecht, wel als herintreder/starter is aangemerkt, leidt niet tot een ander oordeel. Het beroep van appellant op toepassing van een hardheidsclausule respectievelijk dringende reden slaagt evenmin nu in het Besluit geen hardheidsclausule is opgenomen.

In hoger beroep heeft appellant zijn in beroep aangevoerde gronden herhaald. Appellant is van mening dat hij ernstig wordt benadeeld door zijn IVA-uitkering te baseren op het vervolgdagloon van zijn WW-uitkering. Primair wordt gesteld dat hij, zoals bij de berekening van de ZW-uitkering, als herintreder moet worden aangemerkt zodat het dagloon wordt gebaseerd op zijn verdiensten bij de laatste werkgever. Subsidiair wordt gesteld dat appellant door buiten zijn invloedssfeer liggende omstandigheden in een situatie van overmacht verkeert welke een dringende reden oplevert om af te wijken van de geldende dagloonregels.

De Raad overweegt als volgt.

In hoger beroep heeft appellant volstaan met herhaling van de door hem in beroep aangevoerde en door de rechtbank in de aangevallen uitspraak besproken gronden, echter, zonder aan te geven waarom naar zijn opvatting het oordeel van de rechtbank over die gronden onjuist is. De Raad is van oordeel dat de rechtbank die gronden op juiste wijze heeft besproken en op juiste wijze heeft gemotiveerd waarom die gronden niet slagen. De Raad onderschrijft de overwegingen van de rechtbank volledig.

Het hoger beroep treft mitsdien geen doel. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.