HR, 22-03-2013, nr. 12/03838

Aan belanghebbende is over de periode 1 januari 2004 tot en met 31 december 2006 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd, alsmede een boete. Tevens is heffingsrente in rekening gebracht. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur, bij in één geschrift vervatte uitspraken, de naheffingsaanslag en de beschikking inzake heffingsrente gehandhaafd en de boete verminderd.

De Rechtbank te Haarlem (nr. AWB 11/590) heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Het Hof heeft geoordeeld dat in het onderhavige geval de verleggingsregeling van artikel 12, lid 4, van de Wet op de omzetbelasting 1968 in samenhang gelezen met artikel 24b van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 van toepassing is, en dat belanghebbende daarom als afnemer geen recht op aftrek heeft van de op de facturen ten onrechte in rekening gebrachte omzetbelasting.

Het Hof heeft geoordeeld dat de Inspecteur de hiervoor in 3.1.1 in aftrek gebrachte omzetbelasting terecht van belanghebbende heeft nageheven. Hiertoe heeft het Hof onder meer geoordeeld dat, gelet op de gegevens die de Inspecteur heeft verzameld over de opsteller van de facturen, naheffing van deze omzetbelasting bij dat bedrijf geen effect zou hebben gesorteerd. Naar het oordeel van het Hof is de Inspecteur niet op grond van de Besluiten van de Staatsecretaris van Financiën inzake aftrek van ten onrechte gefactureerde omzetbelasting (laatstelijk van 27 juni 2012, nr. BLKB/2012/477M, Stcrt. 2012, 12999, V-N 2012/40.15; hierna: het Besluit) gehouden eerst een naheffingsaanslag aan de opsteller van de factuur op te leggen.

Middel 1 richt zich tegen het hiervoor in 3.1.2 vermelde oordeel van het Hof. Het middel betoogt dat het Hof op onjuiste gronden heeft beslist dat de Inspecteur niet in strijd met het recht heeft gehandeld door de ten onrechte gefactureerde omzetbelasting niet (eerst) van de opsteller van de factuur maar van belanghebbende na te heffen.

Indien geen herziening plaatsvindt van ten onrechte op een factuur vermelde omzetbelasting, vermeldt het Besluit over de naheffingsmogelijkheden het hierna volgende:

Middel 1 betoogt onder meer dat de inspecteur in gevallen waarin een afnemer ten onrechte in rekening gebrachte omzetbelasting in aftrek heeft gebracht, is gehouden om eerst een naheffingsaanslag op te leggen aan de opsteller van de factuur alvorens hij het ten onrechte in aftrek gebrachte bedrag van de afnemer kan naheffen, ook wanneer op voorhand vast staat dat die opsteller van de factuur het na te heffen bedrag niet of niet geheel zal betalen. Het middel faalt in zoverre. Het Besluit staat de inspecteur toe de in aftrek gebrachte omzetbelasting na te heffen bij de afnemer, zeker indien aannemelijk is dat naheffing bij de opsteller van de factuur zonder resultaat blijft. Wanneer op voorhand aannemelijk is dat de opsteller van de factuur het bedrag van een op te leggen naheffingsaanslag geheel of gedeeltelijk niet zal betalen, belemmert het Besluit de inspecteur niet de in aftrek gebrachte omzetbelasting na te heffen van de afnemer zonder dat een naheffingsaanslag aan de opsteller van de factuur wordt opgelegd. Het Hof heeft dan ook met juistheid geoordeeld dat de Inspecteur niet in strijd met het recht heeft gehandeld door in een geval als het onderhavige de ten onrechte in aftrek gebrachte omzetbelasting van belanghebbende na te heffen.

Middel 1 voor het overige alsmede middel 2, dat is gericht tegen het oordeel van het Hof omtrent de door de Inspecteur opgelegde boete, kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die middelen in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.A.C.A. Overgaauw als voorzitter, en de raadsheren D.G. van Vliet en E.N. Punt, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 22 maart 2013.