Rb. Arnhem, 25-06-2012, nr. 05/800894-10

verdachte een identieke camera met bewegingmelder heeft gekocht als aangetroffen bij de zonnebank;

er een aankoopbon van een Memorex SD Card bij een huiszoeking is gevonden;

in de inbeslaggenomen camera bij de zonnebank een Memorex SD-card is aangetroffen;

er op dit SD-kaartje een geluidsfragment met een zekere [naam] is aangetroffen, waarin gevraagd wordt naar het welzijn van diens vader alsmede een filmfragment waarop een manspersoon te zien is;

collega’s van verdachte hebben verklaard dat zij de stem in het geluidsfragment als zijnde van verdachte herkennen;

uit nader onderzoek is gebleken dat verdachte heeft gewerkt op de school van een [naam], wiens vader ziek was;

er verklaringen zijn van collega’s die verdachte herkennen op het filmfragment;

er op de kazerne flyers zijn verspreid waarin reclame is gemaakt voor de zonnebank waar de opnames werden gemaakt en deze flyers zijn geprint met een printer vlak naast de werkplek van verdachte.

De officier van justitie heeft voorts aangevoerd dat het maken van de in de tenlaste genoemde opnamen is aan te merken als het plegen van ontucht omdat verdachte de camera op een vast plek had gehangen en daarmee stelselmatig opnames maakte op een wijze dat de geslachtsdelen van de gefilmde personen in beeld kwamen. De lichamelijke integriteit van de gefilmde personen werd aangetast zonder dat de desbetreffende personen dat in de gaten hadden.

Standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft gepleit voor vrijspraak van verdachte van wat is tenlastegelegd onder 1 en 2.

De beoordeling door de militaire kamer

De militaire kamer is van oordeel dat niet wettig en overtuigend bewezen kan worden wat verdachte is tenlastege¬legd onder feiten 1 en 2 en zal verdachte daarvan vrijspreken. Daartoe overweegt de militaire kamer als volgt.

In de op artikel 246 van het Wetboek van Strafrecht toegesneden tenlastelegging staat dat verdachte [slachtoffer2] (verder: [slachtoffer2]) en [slachtoffer1] (verder: [slachtoffer1]) heeft gedwongen tot het dulden of plegen van ontuchtige handelingen. Het enkele heimelijk filmen van [slachtoffer2] en [slachtoffer1] kan, nu daarbij geen sprake is geweest van enige interactie tussen verdachte en [slachtoffer2] en [slachtoffer1], volgens de jurisprudentie van de Hoge Raad echter niet worden aangemerkt als (het gedwongen worden tot) het dulden of plegen van ontuchtige handelingen. Daaraan doet niet af dat [slachtoffer2] en [slachtoffer1] naakt waren of mogelijk hun geslachtsdeel is gefilmd, noch dat de afbeeldingen mogelijk zijn vervaardigd om deze later te gebruiken ter bevrediging van lustgevoelens (zie Hoge Raad 14 februari 2012, LJN BU5254 ). Dat de camera’s op een vaste plek zijn opgehangen, waardoor er volgens de officier van justitie sprake is geweest van stelselmatig filmen, maakt evenmin dat er sprake is van voor het plegen of dulden van ontucht relevante interactie.

De militaire kamer merkt ten overvloede op dat de verweten gedraging het heimelijk filmen van personen, voor zover bewezen, mogelijk wel zou kunnen vallen onder het bepaalde in artikel 139f van het Wetboek van Strafrecht.

Nu niet bewezen kan worden dat [slachtoffer2] en [slachtoffer1] zijn gedwongen tot het dulden (of plegen) van ontucht volgt vrijspraak. De militaire kamer komt daarom niet toe aan de beoordeling van de vraag of het verdachte was die de opnames heeft gemaakt.