CRvB, 28-08-2013, nr. 11-5987 WIA

Appellant heeft in hoger beroep in essentie gelijke gronden als in beroep aangevoerd. Ter zitting van de Raad heeft appellant, in aanvulling op de hoger beroepsgronden, zich op het standpunt gesteld dat de rechtbank ten onrechte geen proceskostenveroordeling ten laste van het Uwv heeft uitgesproken vanwege de familierelatie tussen hem en zijn gemachtigde. Voorts heeft appellant gesteld dat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

In navolging van hetgeen de rechtbank in de aangevallen uitspraak heeft overwogen en zoals door appellant ook niet wordt betwist, is ook voor de Raad uitgangspunt dat appellant vanuit de situatie dat hij een WGA-uitkering ontving in de periode vanaf 27 november 2006 werkzaamheden heeft verricht ten behoeve van de webwinkel van zijn partner, waarover hij geen informatie aan het Uwv heeft verstrekt.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad is een bestuursorgaan in een geval als het onderhavige, waarin de verzekerde heeft verzuimd concrete, verifieerbare gegevens betreffende zijn werkzaamheden en inkomsten te verschaffen, bevoegd om die inkomsten schattenderwijs vast te stellen.

Met de rechtbank en op grond van gelijke overwegingen is de Raad van oordeel dat het Uwv voldoende onderzoek heeft gedaan naar de omvang van de door appellant verrichte werkzaamheden. Daartoe heeft het Uwv onder meer gebruik gemaakt van de eigen verklaringen van appellant en zijn partner en voorts van de op de website van de webwinkel aanwezige informatie met betrekking tot onder meer bereikbaarheid. Het standpunt van appellant dat zijn werkzaamheden geen waarde in het economisch verkeer vertegenwoordigen wordt niet gevolgd. Uit de verklaringen van appellant en zijn partner valt af te leiden dat appellant ten tijde van de afwezigheid van zijn partner, die in de periode in geschil een

full-time baan buitenshuis had, werkzaamheden verrichtte die voor een goede afhandeling van bestellingen door en vragen van klanten van de webwinkel, van aanzienlijk belang waren.

De Raad is voorts met de rechtbank en op grond van gelijke overwegingen van oordeel dat het Uwv voldoende onderzoek heeft gedaan naar de hoogte van het aan appellant toe te rekenen inkomen. Daarbij is het Uwv eveneens uitgegaan van de verklaringen van appellant en zijn partner en is voorts informatie bij de belastingdienst opgevraagd en verkregen. Nu door appellant in beroep noch in hoger beroep ondubbelzinnige, concrete en verifieerbare inkomensgegevens zijn overgelegd, waaruit blijkt dat de schatting onjuist is, ziet de Raad geen aanleiding om tot een ander oordeel dan de rechtbank te komen. Het Uwv heeft terecht en op goede gronden de hoogte van de WGA-uitkering van appellant per 27 november 2006 herzien.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het Uwv, op grond van artikel 77, eerste lid, van de Wet WIA gehouden was de over de periode van 27 november 2006 tot en met 31 mei 2010 onverschuldigd betaalde WGA-uitkering van appellant terug te vorderen.

Volgens vaste rechtspraak zijn dringende redenen om van terugvordering af te zien slechts gelegen in de onaanvaardbaarheid van de gevolgen die een terugvordering voor de verzekerde heeft. Het gaat daarbij om incidentele gevallen waarin iets bijzonders en uitzonderlijks aan de hand is, en waarin een individuele afweging plaats vindt van alle relevante omstandigheden (zie bijvoorbeeld CRvB 1 maart 2005, (LJN AT1551)). Dat sprake is van een dringende reden op grond waarvan het Uwv geheel of gedeeltelijk van terugvordering had moeten afzien, heeft appellant niet met enig feitelijk gegeven onderbouwd.

Appellant wordt niet gevolgd in zijn standpunt dat met betrekking tot de loonaanvullingsuitkering geen terugvordering mogelijk is, omdat er bij een dergelijke uitkering uitsluitend rekening kan worden gehouden met de resterende verdiencapaciteit en niet met verworven inkomen. Met het Uwv is de Raad van oordeel dat nu voor appellant geen inkomenseis als bedoeld in artikel 60 van de Wet WIA geldt - vastgesteld is dat hij geen resterende verdiencapaciteit heeft - de berekening van de uitkering dient plaats te vinden conform artikel 61, eerste lid van de Wet WIA, omdat er sprake is van inkomen in de zin van het Inkomensbesluit Wet WIA. Om die reden wordt de WGA-uitkering zowel tijdens de loongerelateerde uitkering als tijdens de loonaanvullingsuitkering op dezelfde manier berekend, namelijk 70% van het verschil tussen het maandloon en het verworven inkomen.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt ook dat appellant zijn inlichtingenverplichting heeft geschonden en dat dit hem zowel objectief als subjectief valt te verwijten. Het Uwv was daarom gehouden hem een boete op te leggen. Gelet op de ernst en de duur van de overtreding en op de overige ten aanzien van appellant gebleken omstandigheden is de opgelegde boete van € 660,- een evenredige sanctie.

Ten aanzien van het door het Uwv in strijd handelen met de artikelen 5:48 en 5:50 van de Awb ziet de Raad geen aanleiding om anders te oordelen dan de rechtbank heeft gedaan. Appellant is niet in zijn verdedigingsbelang geschaad. Hij is nadat hij kennis heeft kunnen nemen van het frauderapport voldoende in de gelegenheid gesteld zijn bezwaren tegen de inhoud daarvan kenbaar te maken.

Het verzoek van appellant om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM, moet worden afgewezen. De termijn is aangevangen op 8 juli 2010, de dag waarop het Uwv appellants bezwaar tegen het besluit van 9 juni 2010 heeft ontvangen. De Raad doet op 28 augustus 2013 in hoger beroep uitspraak, zodat de redelijke termijn van vier jaar voor de totale duur van de procedure niet is overschreden.

Ten aanzien van de grond dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat voor een proceskostenveroordeling geen aanleiding bestaat nu de verleende rechtsbijstand zijn grond vindt in de familierelatie tussen appellant en zijn gemachtigde (zijn vader) wordt als volgt overwogen.

Zoals blijkt uit rechtspraak van de Raad (LJN BV1989), de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (LJN BY2474) en de Hoge Raad (LJN BY0531), staat een familierelatie er op zichzelf niet aan in de weg dat de gemachtigde als derde wordt aangemerkt. Die familierelatie staat ook niet aan het beroepsmatige karakter van verleende rechtsbijstand in de weg, met dien verstande dat als rechtsbijstand wordt verleend door een persoon die behoort tot het huishouden van de belanghebbende in beginsel moet worden aangenomen dat deze niet op zakelijke basis is verleend en daarom niet kan gelden als beroepsmatig verleend. Nu vast staat dat appellant niet tot het huishouden van mr. Koster behoort, staat de familierelatie niet aan het beroepsmatige karakter van de verleende rechtsbijstand in de weg.

De Raad is dan ook van oordeel dat sprake is van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in de zin van artikel 1, aanhef en onder a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht, zodat het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd, voor zover daarbij het verzoek om vergoeding van de kosten in beroep is afgewezen. De Raad zal het Uwv op grond van artikel 8:75 van de Awb veroordelen in de kosten van het beroep tot een bedrag van € 944,-.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd voor zover de rechtbank geen aanleiding heeft gezien tot het veroordelen van het Uwv tot vergoeding van de kosten van appellant in beroep.

Er is voorts aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellant in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 944,- voor verleende rechtsbijstand.