Rb. Rotterdam, 02-03-2011, nr. 361210 / HA ZA 10-2553

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Tussen partijen staan onder meer de volgende feiten vast:

[eiseres] is van 8 februari 2005 tot 10 februari 2005 opgenomen geweest op de afdeling verloskunde van EMC. Tijdens de opname, op 8 februari 2005 is [eiseres] bevallen van een dochter. De bevalling heeft plaatsgevonden onder leiding van[X], destijds als arts-assistent werkzaam bij EMC.

De opname ten behoeve van de bevalling was geïndiceerd vanwege adipositas (overgewicht), zwangerschapsdiabetes en een intra-uteriene vruchtdood in de voorgeschiedenis.

Het medisch dossier vermeldt voorts onder meer het volgende:

[eiseres] vordert - samengevat - bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, te verklaren voor recht dat EMC jegens [eiseres] aansprakelijk is voor de schade die zij lijdt als gevolg van de stuitbreuk die bij de bevalling op 8 februari 2005 is ontstaan, met veroordeling van EMC om aan [eiseres] die schade te vergoeden, op te maken bij staat, alsmede om EMC te veroordelen aan [eiseres] te betalen een bedrag van € 5.000,00 als voorschot op de schade en een bedrag van € 1.934,46 ter zake van buitengerechtelijke kosten van rechtsbijstand, genoemde bedragen vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de dag van dagvaarding en met veroordeling van EMC in de kosten van de procedure.

EMC voert verweer en concludeert tot afwijzing van de vordering, met veroordeling van [eiseres], uitvoerbaar bij voorraad, in de kosten van de procedure.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

De beoordeling

[eiseres] grondt haar vorderingen op een tekortkoming van de zijde van EMC bij de uitvoering van de tussen partijen tot stand gekomen overeenkomst inzake geneeskundige behandeling (artikel 7:453 Burgerlijk Wetboek; BW) en op aansprakelijkheid van EMC als bezitter van een gebrekkige (hulp)zaak (artikel 6:173 BW). [eiseres] stelt daartoe tegen de achtergrond van de vaststaande feiten - kort weergegeven - het volgende. De behandelend arts heeft kort voor de uitdrijving de achterzijde van de verlostafel weg laten klappen. Het onderlichaam van [eiseres] is daardoor naar beneden geklapt als gevolg waarvan [eiseres] een stuitbreuk heeft opgelopen. Het gebruikte verlosbed was gebrekkig omdat dit klaarblijkelijk de mogelijkheid had van het plotseling wegklappen van het achterste gedeelte van het bed. Dit levert bijzonder gevaar voor personen op. De bezitter van die zaak, EMC, is voor de schade die hierdoor ontstaat aansprakelijk.

De rechtbank overweegt als volgt.

Ingevolge artikel 7:453 BW moet de hulpverlener bij zijn werkzaamheden de zorg van een goed hulpverlener in acht nemen en daarbij handelen in overeenstemming met de op hem rustende verantwoordelijkheid, voortvloeiende uit de voor hulpverleners geldende professionele standaard.

De aard van de rechtsverhouding tussen partijen brengt mee dat op EMC een verzwaarde stelplicht rust. Van EMC mag worden verwacht dat zij haar betwisting van de stellingen van [eiseres] deugdelijk motiveert en dat zij de op de medische behandeling betrekking hebbende informatie aan [eiseres] verstrekt teneinde haar aanknopingspunten te verschaffen voor eventuele bewijslevering met betrekking tot de gestelde medische fout. De rechtbank is van oordeel dat [eiseres] haar stelling dat EMC niet aan deze verplichting heeft voldaan onvoldoende heeft gemotiveerd. Immers, EMC heeft de beschikbare medische informatie aan [eiseres] ter beschikking gesteld. Voorts heeft EMC onder andere een gebruiksaanwijzing en technische omschrijving van het gebruikte verlosbed overgelegd, alsmede schriftelijke verklaringen van de behandelend arts ([X]) en de begeleide[A]).

[X] heeft op 4 januari 2011 de volgende verklaring afgelegd:

[A] heeft op 4 januari 2011 de volgende verklaring afgelegd:

De rechtbank wijst erop dat het feit dat de behandelend arts en de begeleidend verpleegkundige zich de onderhavige bevalling van 8 februari 2005 niet meer herinneren, niet de conclusie rechtvaardigt dat EMC niet aan haar verzwaarde stelplicht heeft voldaan. EMC kan niet meer informatie verstrekken dan de informatie die zij heeft. Dat zij meer informatie behoorde te hebben, kan uit hetgeen is gesteld en gebleken niet worden afgeleid. Gelet op het tijdsverloop en het oordeel van de behandelend arts en de begeleidend verpleegkundige dat zich tijdens de bevalling geen opmerkelijke bijzonderheden hadden voorgedaan, is het goed voorstelbaar dat zij zich na verloop van jaren de onderhavige bevalling niet meer herinneren.

De rechtbank is van oordeel dat [eiseres] in het licht van de gemotiveerde betwisting door EMC niet voldoende gemotiveerd heeft gesteld dat er op 8 februari 2005 sprake is geweest van een medische fout als gevolg waarvan [eiseres] een stuitbreuk heeft opgelopen. De rechtbank licht dit oordeel als volgt toe.

[eiseres] heeft ter comparitie van partijen medegedeeld dat zij tijdens de bevalling op een plat (horizontaal) uit twee stukken bestaand verlosbed lag. Het gedeelte van het verlosbed waarop haar benen lagen, ging als gevolg van een handeling van de behandelend arts naar beneden. Daardoor gleed zij een stukje naar beneden, maar doordat zij bij de armen werd gepakt door haar man en schoonzus is zij niet van het verlosbed afgevallen. Hoe niettemin een stuitbreuk heeft kunnen ontstaan, heeft [eiseres] niet kunnen verklaren. [eiseres] veronderstelt dat zij met haar stuit op het randje van het verlosbed is terecht gekomen. De rechtbank acht het ontstaan van de stuitbreuk als gevolg van het een stukje naar beneden glijden op het verlosbed echter onaannemelijk, nu het verlosbed geheel is bekleed met een kussen. Daar komt bij dat [eiseres] destijds ook niet direct pijn in haar stuit voelde, hetgeen in de rede had gelegen indien zij als gevolg van een harde klap haar stuit had gebroken. [eiseres] heeft ter comparitie echter verklaard dat zij ook nadat de baby was geboren niet heeft gemerkt dat zij pijn aan haar stuit had. Wel was heel haar lichaam pijnlijk, maar dat schreef zij toe aan de bevalling. Ook gedurende de resterende duur van haar verblijf in het ziekenhuis voelde zij wel pijn, maar niet aan haar stuit. Dat [eiseres] niettemin haar stuit tijdens het een stukje naar beneden glijden op het verlosbed moet hebben gebroken, leidt zij af uit het feit dat zij pijnklachten heeft gehouden sedert de bevalling en dat zij nergens anders is gevallen. Haars inziens is er derhalve geen andere gelegenheid geweest waarbij zij haar stuit kan hebben gebroken, terwijl later wel is vastgesteld dat er een keer een breuk van de stuit heeft plaatsgevonden waarvan zij thans nog immer klachten ondervindt.

Uit de door EMC overgelegde medische informatie blijkt dat een bevalling één van de bekende oorzaken is van een stuitbreuk. Dit is door [eiseres] ook niet weersproken. Dat enige tijd na de bevalling de diagnose van een stuitbreuk is gesteld, rechtvaardigt derhalve niet de door [eiseres] getrokken conclusie dat de stuitbreuk het gevolg is van enigerlei tekortschieten van EMC en/of van de behandelend arts. Reeds de bevalling op zich zou de oorzaak kunnen zijn geweest van een stuitbreuk. De visie van [eiseres] dat het aan EMC is om aan te tonen dat de stuitbreuk ook zonder de verweten gedraging zou zijn ontstaan, is onjuist. De norm die de behandelend arts in de visie van [eiseres] heeft geschonden, is de algemene norm van artikel 7:453 BW (goed hulpverlenerschap). Deze norm beoogt niet tegen een specifiek gevaar te beschermen. Uiteraard kan men die algemene norm op dit geval toespitsen door te stellen dat men het achterste gedeelte van een verlosbed niet plotseling behoort te laten zakken teneinde te voorkomen dat de daarop met de benen liggende patiënt een stuitbreuk zal oplopen, doch dat een dergelijke specifieke norm bestaat, is niet voldoende gemotiveerd gesteld, noch gebleken. De zogenoemde omkeringsregel waarop [eiseres] zich beroept, is hier niet van toepassing. De rechtbank is bovendien van oordeel dat onvoldoende aannemelijk is dat het een stukje naar beneden glijden op het verlosbed het risico van stuitbreuk in het leven heeft geroepen. Voor het aannemen van voorshands bewijs van causaal verband tussen dat gestelde naar beneden glijden en de stuitbreuk bestaat dan ook geen aanleiding.

Ook de stelling van [eiseres] dat het verlosbed ondeugdelijk was, heeft zij in het licht van de gemotiveerde betwisting door EMC niet voldoende gemotiveerd gehandhaafd. Dat het voeteneinde van het verlosbed betrekkelijk snel naar beneden kan worden geduwd en onder het bed kan worden geschoven, brengt niet mee dat het verlosbed ondeugdelijk is. Het ligt in de rede dat een dergelijke handeling snel behoort te kunnen worden uitgevoerd indien dit wenselijk is om de gynaecoloog en/of verloskundige en/of verpleegkundige meer ruimte te bieden bij het begeleiden van de bevalling. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn in een situatie waarin sprake is van een lastige schouderontwikkeling, welke situatie zich volgens het medisch dossier bij de onderhavige bevalling voordeed.

De slotsom is dat de vorderingen van [eiseres] bij gebreke van een voldoende onderbouwing zullen worden afgewezen. [eiseres] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het geding.

De rechtbank

wijst de vorderingen af,

veroordeelt [eiseres] in de kosten van deze procedure, tot aan deze uitspraak aan de zijde van EMC bepaald op € 314,00 aan vast recht en op € 904,00 aan salaris voor de advocaat,

verklaart dit vonnis wat betreft de veroordeling uitvoerbaar bij voorraad.

Dit vonnis is gewezen door mr. C. Bouwman en in het openbaar uitgesproken op 2 maart 2011.