Rb. Zeeland-West-Brabant, 01-02-2018, nr. AWB - 16 , 7636

Op grond van artikel 9, eerste lid, van de Wet OB bedraagt de belasting 21 percent. In afwijking van het eerste lid bedraagt de belasting op grond van artikel 9, tweede lid, onderdeel a, van de Wet OB 6 percent voor leveringen van goederen en diensten genoemd in de bij de Wet OB behorende tabel I.

In de onder 4.1 bedoelde tabel I is onder b., voor zover thans van belang, opgenomen:

“14. het verlenen van toegang tot:

(…)

g. attractieparken, speel- en siertuinen, en andere dergelijke primair en permanent voor vermaak en dagrecreatie ingerichte voorzieningen (…)”.

Tussen partijen is niet in geschil dat het verlenen van toegang tot het park is belast met 6% omzetbelasting. Volgens belanghebbende delen de parkeergelden in dit 6%-tarief. De inspecteur betwist dat.

Belanghebbende heeft primair gesteld dat het verlenen van toegang tot het park en het gelegenheid geven tot parkeren één samengestelde prestatie vormen waarop het 6%-tarief van toepassing is. De rechtbank overweegt als volgt. Indien een belastingplichtige tegelijk jegens één afnemer verschillende handelingen tegen afzonderlijke vergoedingen verricht, zoals in dit geval het verlenen van toegang tot het park en het geven van gelegenheid tot parkeren, moet elk van die handelingen voor de heffing van omzetbelasting normaal gesproken als onderscheiden en zelfstandig worden beschouwd (vgl. onder meer het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ) van 27 september 2012, Field Fisher Waterhouse LLP, C-392/11, V-N 2012/52.22, punt 14, alsmede de in dat punt vermelde arresten). Dit is anders, indien sprake is geweest van het kunstmatig splitsen van een objectief bezien ondeelbare economische prestatie. In het onderhavige geval staat vast dat de bezoekers ervoor kunnen kiezen om het park te bezoeken zonder (een) auto (te parkeren). Voorts staat vast dat het verlenen van toegang tot het park zonder meer als een zelfstandige prestatie kan worden beschouwd. Reeds daarom kan, objectief gezien, geen sprake zijn van één ondeelbare economische prestatie (vgl. Hoge Raad 10 augustus 2012, ECLI:NL:HR:2012:BT2197, overweging 3.3.2). Belanghebbendes primaire stelling faalt daarom.

Gelet op het overwogene in 4.4 vormen het verlenen van toegang tot het park en het geven van gelegenheid tot parkeren twee verschillende prestaties. Voor dat geval heeft belanghebbende zich subsidiair op het standpunt gesteld dat het parkeren dient te worden beschouwd als een bijkomende dienst die het fiscale lot van de hoofddienst, te weten het verlenen van toegang tot het park, volgt en derhalve ook naar het verlaagde tarief van 6% is belast. De rechtbank stelt hierbij voorop dat een prestatie in het bijzonder als bijkomend bij een hoofdprestatie moet worden beschouwd wanneer zij voor de klant geen doel op zich is, maar een middel om de hoofdprestatie zo aantrekkelijk mogelijk te maken (vgl. Hoge Raad 10 augustus 2012, ECLI:NL:HR:2012:BT2197, overweging 3.3.3 alsmede de in die overweging vermelde arresten van het HvJ). Naar het oordeel van de rechtbank vormt gelegenheid geven tot parkeren geen bijkomende dienst in vorenbedoelde zin. De rechtbank neemt daarbij het volgende in overweging.

De rechtbank is van oordeel dat het gelegenheid geven tot parkeren voor de modale bezoeker van het park als uitgangspunt een doel op zich is. Uiteraard heeft het parkeren altijd een relatie met het reisdoel van een parkeerder. Een vervoermiddel is immers bedoeld om op een reisdoel aan te komen. Een bezoeker die met de auto komt, weet dat hij die auto niet zomaar ergens kan achterlaten. Met andere woorden, hij zal, al dan niet uit ervaring, weten dat het bezoek ook voor de auto gevolgen heeft. De tijdelijke bestemming van de auto is voor deze bezoeker een behoefte op zich en het voorzien in deze behoefte door belanghebbende is een zelfstandige prestatie vanuit financieel, economisch en organisatorisch perspectief (vgl. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 13 september 2016, ECLI:NL:GHARL:2016:7628).

In dit geval zijn er geen bijzondere omstandigheden die maken dat het gelegenheid geven tot parkeren tegen een vergoeding geen zelfstandige hoofddienst maar een bijkomende dienst is. De rechtbank merkt daarbij ook op dat de prestatie weliswaar voor bezoekers die met de auto komen, de dag naar het park in ruime zin vergemakkelijkt, maar dat de prestatie het parkbezoek als zodanig niet aantrekkelijker maakt. Het parkeren is immers geen middel om de bezoekers het eigenlijke bezoek aan het park onder de best mogelijke voorwaarden te kunnen laten genieten. Bovendien hebben de bezoekers van het park de keuze tussen diverse vervoermiddelen waarmee zij het park kunnen bereiken. De bezoekers zullen voorafgaand aan het bezoek aan het park een afweging maken of zij al dan niet met een vervoermiddel zullen reizen dat geparkeerd of gestald moet worden. Bezoekers die te voet, met de taxi, met openbaar vervoer reizen of gehaald en gebracht worden, staan niet voor de keuze waar zij hun vervoermiddel zullen parkeren of stallen. Daarmee wijkt het onderhavige geval af van het door belanghebbende aangehaalde arrest van de Hoge Raad van 10 augustus 2012 (ECLI:NL:HR:2012:BT2197). In dat geval is namelijk elke klant voor de keuze komen te staan of hij een servicecertificaat wil aanschaffen en niet slechts een deel van de klanten.

De rechtbank heeft verder in aanmerking genomen dat de vergoeding voor het parkeren, anders dan belanghebbende kennelijk meent, een substantieel effect heeft op de totale prijs voor het bezoek aan het park. Naar het oordeel van de rechtbank is dit een aanwijzing dat het om een zelfstandige hoofdprestatie gaat. Bezoekers die de auto als enige reële vervoerwijze ervaren, zullen zich veeleer gedwongen voelen de door belanghebbende gehanteerde parkeerkosten voor lief te nemen nu, zoals belanghebbende heeft aangevoerd, parkeren elders vanwege de decentrale ligging van het park in wezen geen alternatief is.

Belanghebbende heeft gesteld dat indien zij de parkbezoekers ook voor de auto’s gratis parkeergelegenheid zou bieden onder gelijktijdige verhoging van de entreegelden en aanvullend een korting zou verlenen aan degenen die geen gebruik maken van het parkeerterrein, er volgens haar geen discussie zou zijn over het toepasselijke omzetbelastingtarief. Deze stelling kan belanghebbende niet baten, reeds omdat – wat er ook zij van de juistheid van deze stelling – dit niet overeenkomt met de feitelijke situatie in het onderhavige tijdvak. Evenmin is dat een argument om het gelegenheid geven tot parkeren als bijkomende dienst in vorenstaande zin aan te merken.

Gelet op het vorenstaande is geen sprake van een bijkomende dienst. De door belanghebbende aangehaalde jurisprudentie geeft geen aanleiding voor een andersluidend oordeel. Ook belanghebbendes subsidiaire stelling faalt daarom.

Meer subsidiair heeft belanghebbende zich op het standpunt gesteld dat sprake is van een schending van het gelijkheidsbeginsel. Belanghebbende wijst op het begunstigend beleid voor exploitanten van kamp-, hotel-, pension- en vakantiebestedingsbedrijven (Besluit van 4 september 2014, nr. BLKB2014/123M, toelichting op post b 10, onderdeel 3.2 en toelichting op post b 11, onderdeel 2). Op het geven van gelegenheid tot het plaatsen van een auto aan kampeerders en personen die voor een korte periode verblijf houden, mogen deze ondernemers het verlaagde tarief toepassen. Naar het oordeel van de rechtbank is echter geen sprake van feitelijk gelijke gevallen. Het parkeren bij belanghebbende gebeurt overdag, tijdens het verblijf in het park, terwijl het parkeren van de auto bij de in de goedkeuring genoemde bedrijven normaal gesproken langer duurt, ook tijdens de nacht (of meerdere nachten). Bovendien acht de rechtbank aannemelijk dat de goedkeuring mede is ingegeven door het gebruik van de auto als trek- of vervoermiddel van kampeermiddelen, koffers en dergelijke. Voor het vervoer naar het park van belanghebbende vervult de auto deze functie niet, zodat er geen noodzaak is om in de nabijheid gelegenheid tot parkeren te bieden. Belanghebbendes stelling dat de auto niet alleen de functie heeft van het vervoeren van de personen die het park bezoeken maar ook van de tassen met consumpties om tijdens het parkbezoek te nuttigen, maakt dat niet anders. Belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt daarom.

Gelet op het vorenstaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.