CRvB, 28-05-2002, nr. 99/5974 AAW

Met ingang van 1 januari 2002 is de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen in werking getreden. Ingevolge de Invoeringswet Wet structuur uitvoerings-organisatie werk en inkomen treedt in dit geding de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) in de plaats van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het Lisv.

Bij besluit van 15 mei 1997 heeft gedaagde het verzoek van appellante om vergoeding van schade, betrekking hebbende op het besluit van gedaagde van 5 januari 1995 tot toekenning aan appellante met ingang van 5 januari 1992 van een uitkering op grond van de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW), afgewezen.

Namens appellante heeft mr. B.I. Klaassens, advocaat te Groningen, bij brief van 26 juni 1997 tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

Bij besluit van 27 juli 1998, hierna: het bestreden besluit, heeft gedaagde dit bezwaar ongegrond verklaard.

De rechtbank Groningen heeft bij uitspraak van 19 oktober 1999 het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Namens appellante is mr. A.A. Kootstra, kantoorgenoot van mr. Klaassens, bij beroepschrift van 30 november 1999 van die uitspraak in hoger beroep gekomen. Bij schrijven van 30 maart 2000 -voorzien van bijlagen- heeft de gemachtigde de gronden van het beroep aangegeven.

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad op 25 september 2001, waar appellante in persoon is verschenen, bijgestaan door mr. Kootstra voornoemd en haar echtgenoot W. van der Mei, en waar namens gedaagde is verschenen mr. M Kraaijeveld, werkzaam bij, destijds, GUO Uitvoeringsinstelling B.V.

Na de behandeling van het geding ter zitting van de Raad is gebleken dat het onderzoek niet volledig is geweest, in verband waarmee de Raad heeft besloten het onderzoek te heropenen.

Desgevraagd hebben partijen toestemming gegeven de behandeling van het geding ter zitting van de Raad achterwege te laten.

Appellante, die werkzaam was in de slagerij van haar echtgenoot, heeft op 6 januari 1991 een auto-ongeval gehad. Daarop heeft appellante in 1992 een aanvraag om een uitkering ingevolge de AAW gedaan, welke is ingediend bij gedaagdes rechtsvoorganger, het GAK. Blijkens een zich onder de gedingstukken bevindende brief van 8 september 1992 is deze melding door het GAK doorgestuurd naar gedaagdes rechtsvoorganger de (bevoegde) Bedrijfsvereniging voor het Slagers- en Vleeswarenbedrijf "de Samenwerking". Blijkens een intern stuk van 30 november 1993 is deze melding door genoemde bedrijfsvereniging nooit ontvangen.

Door appellante is een nieuwe "melding AAW" gedaan, gedateerd 11 januari 1994. Daaropvolgend is bij besluit van 5 januari 1995 aan appellante met ingang van 5 januari 1992 een AAW-uitkering toegekend. Op 15 januari 1995 heeft gedaagde de uitkering over de periode januari 1992 tot en met januari 1995 aan appellante betaalbaar gesteld.

Bij brief gedateerd 26 april 1995 is namens appellante aan de Bedrijfsvereniging voor het Slagers- en Vleeswarenbedrijf "de Samenwerking" bericht dat gedaagde over het betaa-baar gestelde bedrag ad ƒ 55.713,32 (€ 25.281,60) rente verschuldigd is. Bij brief van dezelfde datum is namens appellante aangegeven dat op de uitkering vereveningsbijdrage is ingehouden. Onder normale omstandigheden zou deze bijdrage niet verschuldigd zijn geweest. Verzocht wordt om na te gaan of er vrijstellings- of compensatiemogelijkheden zijn. Zo ja, dan kunnen deze alsnog worden toegekend. In de brief wordt gesteld dat enige rechtsongelijkheid hier wel aanwezig is.

Bij brief van 5 december 1996 zijn namens appellante de vragen aangaande de vereve-ningsbijdrage herhaald. Tevens is erop gewezen dat appellante wordt geconfronteerd met een navordering inkomstenbelasting.

Bij het in rubriek I genoemde besluit van 15 mei 1997 heeft gedaagde het verzoek van appellante om schadevergoeding afgewezen. Daarbij is overwogen dat de bedrijfsvereniging "De Samenwerking", eerst naar aanleiding van de hernieuwde melding van appel-lante van 11 januari 1994 is overgegaan tot beoordeling van de aanvraag om uitkering van appellante, nu zij eerder zo'n aanvraag niet had ontvangen. Ontkend wordt dat de toenmalige bedrijfsvereniging in dezen nalatig is geweest. Er is, aldus gedaagde, geen sprake van een onrechtmatige daad.

De uitkering is toegekend met terugwerkende kracht van meer dan één jaar, nu er sprake was van bijzondere omstandigheden. Deze waren gelegen in het feit dat de onduidelijk-heid over de aanvraag in het verleden niet ten nadele van appellante mag uitwerken.

Met betrekking tot de afhandeling van de aanvraag van 11 januari 1994 wordt opgemerkt dat deze in januari 1995 tot uitkering heeft geleid. De termijn waarop tot een beslissing is gekomen is niet onredelijk, aldus gedaagde, zeker gezien het feit dat de uitkering achteraf over een grote periode is toegekend. Nu de bedrijfsvereniging niet onrechtmatig heeft gehandeld, kan ook geen vergoeding in de vorm van wettelijke rente plaatsvinden. Hetzelfde geldt voor de fiscale schade.

In bezwaar is namens appellante de gestelde schade nader toegelicht. De vereveningsbijdrage zou niet verschuldigd zijn geweest, indien direct na de aanvraag in 1992 tot toeken-ning was overgegaan. Wat de fiscale schade betreft is weliswaar door de belastingdienst tot 'uitsmering' overgegaan, maar er resteert een 'drempel' van ƒ 1200,- (€ 544,54) die voor rekening van appellante blijft. Geclaimd wordt verder de wettelijke rente.

Blijkens het verslag van de hoorzitting gehouden op 13 mei 1998 wordt namens appellan-te tevens als schade geclaimd de accountantskosten, gemaakt in het kader van het verzoek aan de belastingdienst om 'middeling'.

Bij het bestreden besluit heeft gedaagde het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Daarbij is overwogen dat de termijn waarbinnen op de aanvraag een beslissing had moeten worden genomen een aanvang nam op het moment waarop de aanvraag van 11 januari 1994 bij de toenmalige bedrijfsvereniging "de Samenwerking" is ingediend. Overwogen wordt verder: 'Op grond van de per 1 januari 1994 van kracht geworden Algemene wet bestuursrecht (Awb) dient de uitvoeringsinstelling, gelet op het bepaalde in het Besluit Beslistermijnen AWB, binnen dertien weken op de aanvraag een beslissing af te geven. De invoering van het Besluit had tot doel om voor verzekerden de mogelijk-heid te creëren om tegen het uitblijven van een beslissing bezwaar of beroep in te stellen. U heeft van dit middel geen gebruik gemaakt. Het overschrijden van een in het Besluit Beslistermijnen opgenomen termijn leidt er derhalve niet automatisch toe dat door de uitvoeringsinstelling onrechtmatig is gehandeld.' Daaraan wordt toegevoegd dat de termijn waarbinnen op de aanvraag is beslist niet onredelijk lang is geweest.

Blijkens het proces verbaal van de zitting van de rechtbank gehouden op 27 juli 1999 betreft het verzoek om vergoeding van renteschade primair de periode vanaf september 1992 en, subsidiair, de periode vanaf januari 1994. Ook na januari 1994 heeft het nog meer dan een jaar geduurd voordat gedaagde met een besluit is gekomen, aldus appellantes gemachtigde.

De rechtbank heeft bij de in rubriek I genoemde uitspraak het beroep ongegrond verklaard. Ten aanzien van het verzoek dat door appellante in 1992 is ingediend oordeelt de rechtbank dat gedaagde geen schuld treft aan het niet tijdig beslissen op de aanvraag van appellante om een AAW-uitkering. Van een onrechtmatige daad op grond waarvan gedaagde tot vergoeding van de door appellante gestelde schade zou dienen over te gaan is niet gebleken. Met betrekking tot de aanvraag van 11 januari 1994 oordeelt de rechtbank dat niet gesproken kan worden van onrechtmatig handelen in de zin van trage besluitvorming door een bestuursorgaan, indien een betrokkene geen gebruik maakt van zijn onder de Awb gegeven mogelijkheid om bezwaar en beroep in te stellen tegen het niet tijdig nemen van een besluit door een bestuursorgaan.

Blijkens de in hoger beroep aangevoerde gronden gaat het in dezen om de schade die appellante heeft geleden ten gevolge van het te laat beslissen op een door appellante op 8 september 1992 ingediende AAW-aanvraag. Ter zake van het niet-tijdig beslissen op deze aanvraag is, anders dan de rechtbank oordeelde, wel degelijk sprake van een onrechtmatige daad, aldus appellantes gemachtigde.

Ten aanzien van de aanvraag van 11 januari 1994 wordt opgemerkt dat namens appellante bij gedaagde een aantal malen is gerappelleerd ter zake van de beslissing op het verzoek om schadevergoeding. Daar komt bij dat eind 1994 duidelijk werd dat begin januari 1995 een besluit zou worden genomen. Wat een redelijke termijn is, was op dat moment niet de eerste prioriteit. Indien gedaagde nog in 1994 de nabetaling had gedaan van de AAW-uitkering had de schade voorkomen kunnen worden. Omdat pas op 5 januari 1995 de toekenning en nabetaling heeft plaatsgevonden over de periode van

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Vernietigt de aangevallen uitspraak;

Verklaart het beroep tegen het bestreden besluit alsnog gegrond en vernietigt dat besluit;

Verklaart het bezwaar tegen het bestreden besluit niet-ontvankelijk voor zover dit besluit betrekking heeft op de aanvraag van appellante uit 1992;

Bepaalt dat gedaagde een nieuw besluit neemt met inachtneming van de uitspraak van de Raad, voor zover het bestreden besluit betrekking heeft op de aanvraag van appelante van 11 januari 1994;

Veroordeelt gedaagde tot vergoeding van schade als hiervoor is aangegeven;

Veroordeelt gedaagde in de proceskosten van appellante, in eerste aanleg tot een bedrag groot € 644,- en in hoger beroep tot een bedrag groot € 644,-, te betalen door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen;

Bepaalt dat het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan appellant het betaalde recht van € 102,10 vergoedt.

Aldus gegeven door mr. K.J.S. Spaas als voorzitter en mr. H.J. Simon en prof. mr. W.M. Levelt-Overmars als leden, in tegenwoordigheid van mr. drs. A.M. Overbeeke als griffier en uitgesproken in het openbaar op 28 mei 2002.

(get.) K.J.S. Spaas.

(get.) A.M. Overbeeke.

SSw