Rb. Breda, 25-05-2011, nr. 10/2173

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2.Gronden

Vooraf: machtiging en mandaatverlening

2.1.Ter zitting heeft de gemachtigde gesteld dat de inspecteur niet bevoegd is namens de belastingdienst op te treden, aangezien zijn naam op een daartoe strekkend overzicht ontbreekt. De inspecteur heeft met dagtekening 13 mei 2011 een kopie van het machtigingsbesluit (besluit van 1 maart 2010) en het Besluit Mandaatverlening Belastingdienst (besluit van 20 december 2004) aan de rechtbank doen toekomen waaruit blijkt dat hij wel degelijk bevoegd is de belastingdienst als inspecteur, dan wel ontvanger, in fiscale procedures bij de rechtbanken en gerechtshoven te vertegenwoordigen. Daarnaast heeft de gemachtigde gesteld dat de inspecteur dan enkel bevoegd is de belastingdienst te vertegenwoordigen ter zake van de belastingheffing en niet ter zake van de premieheffing voor de volksverzekeringen. Ingevolge de artikelen 57 en 58 van de Wet financiering sociale verzekeringen (hierna: Wfsv) is de inspecteur echter ook ten aanzien van de premieheffing voor de volksverzekeringen bevoegd. De premieheffing voor de volksverzekeringen wordt namelijk geheven met overeenkomstige toepassing van de voor de heffing van de inkomstenbelasting geldende regels. Artikel 2, derde lid, van de AWR is derhalve van overeenkomstige toepassing op de premieheffing voor de volksverzekeringen.

Materieel

2.2.Belanghebbende woonde in het onderhavige jaar in [woonplaats], België. Van 1 januari tot en met 31 augustus 2008 heeft zij gewerkt voor [werkgever A] en vanaf 1 september tot en met 31 december 2008 voor [werkgever B], beide gevestigd in Nederland.

2.3.In haar aangifte inkomstenbelasting en premies volksverzekeringen (hierna: ib/pvv) over het onderhavige jaar heeft zij twee loonbedragen vermeld van respectievelijk € 38.498 met daarop ingehouden loonheffing van € 12.817 ([werkgever A]) en € 17.710 met daarop ingehouden loonheffing van € 5.862 ([werkgever B]). Deze gegevens komen overeen met de gegevens die bekend zijn bij de inspecteur.

2.4.In haar aangifte heeft belanghebbende niet gekozen voor behandeling als binnenlands belastingplichtige (artikel 2.5 van de Wet op de Inkomstenbelasting 2001, hierna: Wet IB 2001).

2.5.In geschil is het antwoord op de vraag of artikel 2, vijfde lid, van de Wet op de Loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB) in combinatie met artikel 3.81 van de Wet IB 2001 de heffing van (Nederlandse) inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen belemmert. Belanghebbende beantwoordt deze vraag bevestigend, de inspecteur ontkennend.

2.6.Artikel 2, vijfde lid, van de Wet LB bepaalt – kort weergegeven – dat niet als werknemer wordt beschouwd degene die niet in Nederland woont, met betrekking tot een gedeeltelijk, maar niet nagenoeg geheel buiten Nederland vervulde dienstbetrekking, voor zover het loon uit die dienstbetrekking met inachtneming van de verdragen waarbij de Staat der Nederlanden partij is, feitelijk is onderworpen aan een belasting naar het inkomen die door of vanwege een andere Mogendheid wordt geheven. Artikel 3.81 van de Wet IB bepaalt dat onder loon voor de inkomstenbelasting wordt verstaan loon overeenkomstig de wettelijke bepalingen van de loonbelasting.

2.7.Belanghebbende baseert haar standpunt op de stellingen dat 1. zij haar dienstbetrekking gedeeltelijk in België uitoefent omdat dat voortvloeit uit de aard van haar werkzaamheden en 2. zij over het uit dienstbetrekking verkregen inkomen in België belasting verschuldigd is in de vorm van de gemeentelijke aanvullende heffing.

2.8.De rechtbank zal in het midden laten of sprake is van het gedeeltelijk buiten Nederland, in België, vervullen van een dienstbetrekking –zoals belanghebbende stelt en de inspecteur betwist- en eerst beoordelen of het loon uit die dienstbetrekking feitelijk is onderworpen aan een heffing naar het inkomen die door of vanwege een andere Mogendheid wordt geheven. Belanghebbende betoogt dat dit het geval is en verwijst hiervoor naar de door de Belgische gemeente van inwoning geheven aanvullende belastingen op grond van de artikelen 464 tot en met 466 van het Belgische Wetboek van de Inkomstenbelastingen 1992 (hierna WIB92). Deze artikelen, weergegeven onder titel VIII van het WIB92, luiden als volgt:

“TITEL VIII. - Toekenningen aan de provincies, de agglomeraties en de gemeenten.

HOOFDSTUK I. - Algemene bepalingen.

Art. 464. De provincies, de agglomeraties en gemeenten zijn niet gemachtigd tot het heffen van :

1° opcentiemen op de personenbelasting, op de vennootschapsbelasting, op de rechtspersonenbelasting en op de belasting van niet-inwoners of van gelijkaardige belastingen op de grondslag of op het bedrag van die belastingen, uitgezonderd evenwel wat de onroerende voorheffing betreft;

2° belastingen op het vee.

HOOFDSTUK II. - Aanvullende belastingen.

Art. 465. In afwijking van artikel 464, mogen de agglomeraties en de gemeenten een aanvullende belasting vestigen op de personenbelasting.

Art. 466. De aanvullende gemeentebelasting op de personenbelasting en de aanvullende agglomeratiebelasting op de personenbelasting worden berekend op de personenbelasting vastgesteld :