General Court, 07-03-2012, nr. T-210/02 RENV

Verzoekster betoogt in wezen dat in de bestreden beschikking het begrip ‘steun’ onjuist is opgevat, in het bijzonder de selectiviteit van de uit de AGL voortvloeiende voordelen. Noch de Commissie noch het Verenigd Koninkrijk heeft aangetoond dat de verschillende behandeling van bepaalde aggregaten en/of materialen uit het oogpunt van de met de AGL nagestreefde milieudoelstelling kon worden gerechtvaardigd door de aard, de algemene opzet of de milieulogica van de Act. De incoherentie van de werkingssfeer van de AGL geeft bijgevolg aanleiding tot bij artikel 87, lid 1, EG verboden selectieve voordelen. Volgens verzoekster wordt deze incoherentie met name bevestigd door de vrijstelling van de heffing voor bepaalde materialen, zoals leisteen, klei en schist, ook al zijn zij ‘aggregaten’ in de zin van de Act en zijn aggregaten van substitutiematerialen aan de heffing onderworpen. Aangezien er geen duidelijke definitie van het begrip ‘aggregaten’ bestaat, kan deze vrijstelling echter niet worden gerechtvaardigd met het argument dat de AGL gericht is op de bevordering van een verschuiving van de vraag naar ‘natuurlijke’ aggregaten naar de vraag naar milieuvriendelijkere materialen, in het bijzonder op de bevordering van het gebruik van gerecycleerde aggregaten en andere substitutiematerialen en een efficiënt gebruik van deze natuurlijke aggregaten, die niet-hernieuwbare hulpbronnen zijn (punt 31 van de bestreden beschikking).

Wat de vrijstelling bij uitvoer betreft, vraagt verzoekster het Gerecht de in punt 33 van de bestreden beschikking uiteengezette redenering af te keuren, volgens welke de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk niet in staat zijn om de uitvoer van aggregaten te controleren, wat het risico van ongelijke behandeling van de uitgevoerde aggregaten inhoudt. 90 % van de uitgevoerde en vrijgestelde aggregaten is immers afkomstig uit een enkele granietgroeve te Glensanda in Schotland, waarvan geen enkel product kan worden gebruikt in procedés die zijn vrijgesteld in het Verenigd Koninkrijk. De echte reden voor deze vrijstelling, die niets te maken heeft met de aard en de algemene opzet van een milieuheffing, is bijgevolg de vrijwaring van het concurrentievermogen. De vrijstelling bij uitvoer vormt dus een selectief voordeel in de zin van artikel 87, lid 1, EG.

De Commissie repliceert dat het Gerecht voor de toepassing van artikel 87, lid 1, EG ‘eerst [moet] beoordelen of er sprake is van een maatregel die (of een ‘stelsel’ dat) geen elementen van staatssteun omvat en geen rekening houdt met de milieudoelstelling of de aard of de algemene opzet van het stelsel’.

Volgens de Commissie moet in de eerste plaats immers worden vastgesteld dat een bijzondere fiscale last die drukt op een begrensde sector geen staatssteun is, zonder dat de doelstellingen van de heffing of de aard en de algemene opzet van het stelsel hoeven te worden beoordeeld. In casu zijn aggregaten aan de heffing onderworpen, terwijl andere materialen dan aggregaten, of die niet als zodanig worden gebruikt, er niet aan zijn onderworpen. In de tweede plaats zij vastgesteld dat het stelsel in uitzonderingen voorziet voor gerecycleerde producten en substituten voor natuurlijke aggregaten, met name voor specie, zelfs indien zij als aggregaat worden gebruikt, en dat deze afwijkingen onder de aard of de algemene opzet van het stelsel vallen en daadwerkelijk bijdragen tot de verdere vermindering van de winning van natuurlijke aggregaten. Verzoekster volhardt echter in haar aanvankelijke fout die erin bestaat de milieudoelstelling, die onder de aard of de algemene opzet van het stelsel valt, over te brengen van het tweede naar het eerste deel van deze redenering. Anders dan het Gerecht in het vernietigde arrest, punt 1 supra, heeft geoordeeld, geldt deze redenering voor elke heffing die een bijzondere fiscale last vormt die drukt op een begrensde sector, ongeacht de doelstellingen ervan. In het arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, is terecht op deze fout gewezen en aldus zijn de bestreden beschikking en het standpunt van de Commissie bij dit arrest bevestigd.

De Commissie betwist dat de AGL geen samenhangende logica volgt op grond dat andere sectoren met vergelijkbare milieueffecten niet zijn onderworpen aan de heffing (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 82, 86 en 87). Een bijzondere fiscale last die drukt op een begrensde sector, te weten de aggregaatsector, omvat geen elementen van staatssteun voor alle andere sectoren die niet zijn onderworpen aan de heffing. Deze andere sectoren zijn niet onderworpen aan de heffing, omdat zij hetzij geen aggregaten waren (steenkool, ligniet, klei, kaolien, ball clay, leisteen en schist; arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punt 129), hetzij niet als aggregaten werden gebruikt (kalksteen voor de productie van cement en zand voor de productie van glas) (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 90–92 en 128, eerste volzin). In het vernietigde arrest, punt 1 supra, heeft het Gerecht dit argument van verzoekster terecht afgewezen en geoordeeld dat het in beginsel aan de lidstaat staat om te bepalen welke goederen of diensten hij aan een heffing zal onderwerpen, zonder dat dit leidt tot staatssteun voor de andere sectoren met vergelijkbare milieueffecten (punten 114–116, 128 en 129 van het arrest van het Gerecht, punt 1 supra).

Het Gerecht heeft echter een aspect toegevoegd dat niet uit de motivering van de bestreden beschikking volgt en dat door de Commissie niet is aangevoerd in de loop van het geding aangezien het onverenigbaar is met de vaste rechtspraak (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 84, 85 en 87), te weten de milieudoelstelling (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 115 en 128). Het Gerecht heeft de motivering van de bestreden beschikking immers verkeerd uitgelegd als zijnde beperkt tot milieuheffingen, aangezien deze motivering voor alle heffingen geldt, ongeacht het doel ervan. Het Hof heeft deze fout terecht vastgesteld (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 86 en 87). Ter verbetering van deze fout moet het Gerecht de milieudoelstelling weglaten uit dit deel van zijn redenering en concluderen dat een bijzondere fiscale last die drukt op een begrensde sector, geen elementen van staatssteun omvat voor alle andere sectoren die niet zijn onderworpen aan de heffing, en dat er geen sprake is van staatssteun voor andere materialen dan aggregaten en aggregaten die bestemd zijn voor aanwendingen die zijn uitgesloten van de werkingssfeer van de AGL. De Commissie preciseert in dit verband dat de verschillende grieven van verzoekster met betrekking tot het feit dat bepaalde aggregaten aan de heffing zijn onderworpen en bepaalde andere materialen dan aggregaten, of die niet als zodanig worden gebruikt, er niet aan zijn onderworpen, in het arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, uitdrukkelijk zijn afgewezen.

De Commissie betoogt dat punt 88 van het arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, deze beoordeling bevestigt op grond dat de toevoeging in het vernietigde arrest, punt 1 supra, van de milieudoelstelling kennelijk in tegenspraak is met de uitsluiting van andere sectoren die schadelijk zijn voor het milieu, zoals de steenkoolsector, en met het beroep op andere doelstellingen ter rechtvaardiging van de niet-onderwerping aan de heffing van deze andere sectoren, waaronder de wil om het internationale concurrentievermogen te vrijwaren. In dit verband heeft het Hof terecht vastgesteld dat deze tegenspraak niet kan worden opgeheven door een beroep te doen op gronden in verband met de aard of de algemene opzet van het stelsel, temeer daar ‘niet de doelstelling maar de gevolgen van belang zijn’ (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 84, 85 en 87).

Aangaande het door het Gerecht in de punten 120 en 121 van het vernietigde arrest, punt 1 supra, gemaakte onderscheid tussen het onderhavige geval en het aan het arrest van het Hof van 8 november 2001, Adria-Wien Pipeline en Wietersdorfer & Peggauer Zementwerke (C-143/99, Jurispr. blz. I-8365; hierna: ‘arrest Adria-Wien Pipeline’) ten grondslag liggende geval, herinnert de Commissie eraan dat het Hof heeft vastgesteld dat artikel 87, lid 1, EG de maatregelen van de staten aan de hand van hun gevolgen definieert, en dus onafhankelijk van de gebruikte technieken (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punt 89). Wat de gevolgen betreft, brengt de Commissie in herinnering dat de AGL een specifieke heffing is die drukt op een begrensde sector, te weten de aggregaatsector (punt 32 van de bestreden beschikking). Dit kenmerk van bijzondere fiscale last die drukt op een begrensde sector wettigt de conclusie dat deze heffing als zodanig, ongeacht het doel ervan, geen staatssteun is voor andere materialen dan aggregaten of niet als zodanig gebruikte aggregaten (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 90–92). Volgens de Commissie vormt dit kenmerk voorts het ‘neutrale referentiepunt’ of ‘stelsel’ dat, of de ‘normale toestand’ die, ‘als zodanig geen elementen van staatssteun omvat, niet is ingesteld met inaanmerkingneming van of gebaseerd is op het doel van de heffing of […] de aard of de algemene opzet van het stelsel’ en aan de hand waarvan kan worden nagegaan of andere vrijstellingen van de heffing al dan niet onder de aard of de algemene opzet van het stelsel vallen. Een dergelijke begrensde sector als ‘referentiepunt’ ontbreekt echter in de aan het reeds aangehaalde arrest Adria-Wien Pipeline ten grondslag liggende situatie, aangezien de betrokken maatregel een weerslag heeft gehad op een groot deel van de algemene economie, wat een andere aanpak heeft gerechtvaardigd.

De Commissie verzoekt het Gerecht bijgevolg ten eerste de identificatie van de aggregaatsector opnieuw te onderzoeken met naleving van de vereiste standaard norm voor rechterlijke toetsing (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 75, 90, 91, 110, 138 en 139, en arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 96–101). In casu heeft de Commissie haar analyse gebaseerd op de door het Verenigd Koninkrijk bepaalde werkingssfeer van de heffing. Andere materialen dan aggregaten, zoals steenkool, ligniet, klei, kaolien, ball clay, leisteen en schist, en aggregaten die niet als zodanig worden gebruikt, met name kalksteen voor de productie van cement en zand voor de productie van glas, zijn niet onderworpen aan de heffing, omdat zij niet tot de aggregaatsector behoren. Het is dus onjuist dat, zoals verzoekster stelt, alle betrokken materialen aggregaten zijn. Het arrest in hogere voorziening, punt 8 supra (punt 130), bevestigt ook dat bepaalde materialen niet zijn onderworpen aan de heffing omdat zij geen aggregaten zijn. Ten tweede moet dit hernieuwd onderzoek betrekking hebben op de onderwerping aan de heffing van aggregaten met hoge technische specificaties, zoals rood grind voor fietspaden, wegverharding en spoorwegballast, op grond dat zij aggregaten zijn, ongeacht of er al dan niet substituten voor deze materialen bestaan (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 85, 90–92, 135 en 136, en arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 125, 126, 130 en 131). Ten derde moet het Gerecht de onderwerping aan de heffing opnieuw onderzoeken van ‘secundaire’ kalksteen en zand op grond dat zij als aggregaten worden gebruikt, ongeacht of zij al dan niet worden gekwalificeerd als ‘secundaire’ producten van bepaalde steengroeven (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 86, 90–92 en 137, en arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 146–151). Ten vierde moet dit hernieuwd onderzoek betrekking hebben op de niet-belastbaarheid van andere producten dan aggregaten en specie, zoals leisteen, schist, klei, kaolien, ball clay, steenkool en ligniet, ook al worden zij als aggregaten gebruikt, op grond dat het stimuleren van het gebruik van substituten voor natuurlijke aggregaten onder de aard of de algemene opzet van het stelsel valt (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 83, 94–98 en 130–132, en arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 152–154 en 160–162). Ten slotte verzoekt de Commissie het Gerecht opnieuw te onderzoeken of de vrijstelling bij uitvoer wordt gerechtvaardigd door de in de punten 22 en 33 van de bestreden beschikking uiteengezette redenen.

Het Verenigd Koninkrijk betwist in het bijzonder verzoeksters argument dat essentiële begrippen van de AGL nooit duidelijk zijn omschreven en aan deze begrippen een andere inhoud is toegekend afhankelijk van de omstandigheden.

Zo wordt de term ‘primair aggregaat’ door exploitanten van steengroeven het vaakst gebruikt ter aanduiding van daar geproduceerd primair aggregaat of hoofdaggregaat. Deze exploitanten produceren vaak veel verschillende aggregaten die verschillen qua fysische eigenschappen, technische specificatie en geschiktheid voor bepaalde toepassingen. Zo kunnen aggregaten met een hoge specificatie worden gebruikt voor de productie van teer of beton, terwijl aggregaten met een lagere specificatie geschikt kunnen zijn om als remblai of ballast te worden gebruikt. Primaire aggregaten worden in het algemeen geacht de hoogste waarde te hebben, zeer gevraagd te zijn en een voldoende hoog gehalte te hebben waardoor zij geschikt zijn voor een breed scala van toepassingen. De economische levensvatbaarheid van de winning hangt in belangrijke mate af van de geologische eigenschappen van het terrein, en in zekere mate van het gemak waarmee het materiaal dat nodig is om de grondstof te zuiveren en de gewenste kwaliteiten ervan te maximaliseren, over het terrein kan worden vervoerd.

Daarentegen wordt de term ‘secundair aggregaat’ door exploitanten van steengroeven het vaakst gebruikt ter aanduiding van aggregaten die uit de productie van primaire aggregaten afgeleide producten zijn, welke productie vaak een fysische behandeling impliceert, zoals verpulveren, zeven, slijpen en vergruizen. In alle stadia van deze behandeling hebben de geproduceerde afgeleide aggregaten een lager gehalte dan de primaire aggregaten en zijn hier dus van gescheiden. Secundaire aggregaten kunnen in verschillende stadia aan een aanvullende behandeling worden onderworpen om hun hoogste potentieel als aggregaten te bereiken. Aldus wordt een reeks producten met een verschillend gehalte en van steeds lagere kwaliteit of waarde geproduceerd totdat alleen nog een zeer fijn korrelig materiaal overblijft, namelijk ‘fijne deeltjes’, waarvan het gebruik beperkt is en waarnaar de vraag laag is. Het gaat echter niet noodzakelijkerwijs om afgeleide producten of afvalstoffen. De meeste secundaire aggregaten hebben daarentegen een bijzonder hoge waarde en kwaliteit en zijn gevraagd, zodat in de meeste gevallen alleen de ‘fijne deeltjes’ als afvalstoffen kunnen worden gekwalificeerd. Derhalve vormt het gehalte van secundair aggregaat, dat lager is dan het gehalte van primair aggregaat, het belangrijkste aspect op grond waarvan een onderscheid kan worden gemaakt tussen deze twee soorten aggregaten. De term ‘secundair aggregaat’ wordt soms ook gebruikt ter aanduiding van producten die zijn afgeleid uit een aantal winnings- en fabricageprocedés die niet gericht zijn op de productie van aggregaten, maar onvermijdelijk leiden tot de productie van dergelijke materialen, zoals as van elektriciteitscentrales, hoogovenslakken en afval van mijnbouw, kaolienwinning en leisteenproductie. Onderscheid moet dus worden gemaakt tussen deze procedés en de exploitatie van aggregaten.

Het Verenigd Koninkrijk merkt op dat het de verwijdering van dergelijke afgeleide producten als afval wil verminderen en dus ernaar streeft het gebruik ervan te stimuleren als geschikt alternatief voor de exploitatie van aggregaten als zodanig. Hoewel deze materialen in de AGL niet worden gedefinieerd als ‘secundaire aggregaten’, wordt deze aanduiding in de betrokken sectoren vaak gebruikt. De in de sector van exploitatie van steengroeven gebruikte terminologie kan echter misleidend zijn, aangezien de belastbare en de niet-belastbare materialen vaak ten onrechte als primaire respectievelijk als secundaire aggregaten worden aangeduid, ook al omvat de categorie belastbare aggregaten zowel primaire als secundaire aggregaten. Voorts verwijst de term ‘natuurlijke aggregaten’ zowel naar primaire als naar secundaire aggregaten die nog niet zijn gebruikt, daar zij recentelijk zijn gewonnen. Gerecycleerde aggregaten zijn dus geen natuurlijke aggregaten.

Het Verenigd Koninkrijk betwist verzoeksters argument dat noch de Commissie noch het Verenigd Koninkrijk heeft aangetoond dat de AGL een samenhangende milieulogica volgt of dat de werkingssfeer van de AGL wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet ervan. Vaststaat dat de winning van aggregaten veel schadelijke milieueffecten heeft, waaronder geluidshinder, stof, visuele hinder, schade aan de biodiversiteit en gederfde levensvreugde. De AGL is erop gericht deze milieukosten door te berekenen in de prijs van de aggregaten ter vermindering van de winning van natuurlijke aggregaten en ter aanmoediging van een efficiënt gebruik van natuurlijke aggregaten en het gebruik van andere gerecycleerde materialen en materialen die anders als afval zouden worden verwijderd. Ook al wordt de AGL rechtstreeks geïnd bij de producenten van aggregaten, de heffing wordt uiteindelijk betaald door de eindverbruikers van aggregaten, aangezien deze producenten de kosten van de heffing op hun klanten afwentelen bij de vaststelling van hun prijzen. In die zin is de AGL een indirecte belasting die rust op de eindverbruikers van de natuurlijke aggregaten.

Het Verenigd Koninkrijk betwist dat de algemene opzet van de AGL onsamenhangend is waardoor bepaalde niet aan de heffing onderworpen sectoren of producten selectieve voordelen ontvangen. Het Gerecht hoeft verzoeksters argumenten betreffende de aard, de logica en de werkingssfeer van de AGL niet uitvoerig opnieuw te onderzoeken, aangezien het Hof, gezien de soevereine feitelijke beoordelingen van het Gerecht, ze grotendeels heeft verworpen (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 94–101). Voorts zijn de aard en de logica van de AGL, evenals de milieubeginselen die deze heffing rechtvaardigen, eenvoudig, coherent en doordacht. Zo vloeit de niet-belastbaarheid van bepaalde materialen, zoals kaolien, ball clay, leisteen en ander mineraal en industrieel afval, voort uit de aard en de algemene structuur van de AGL, waardoor deze vrijstelling niet onder artikel 87, lid 1, EG valt.

Wat de vrijstelling van de heffing voor leisteen, schist en kaolien betreft, betoogt het Verenigd Koninkrijk dat bij het productieproces van leisteen en kaolien veel uit aggregaat afgeleide producten ontstaan. Voorts hebben bepaalde sectoren van de aggregaatmarkt dergelijke afgeleide producten met succes gebruikt ter vervanging van andere aan de AGL onderworpen natuurlijke aggregaten. De procedés voor de winning van kaolien, leisteen, steenkool en andere materialen zijn immers niet gericht op de productie van aggregaten, maar leiden onvermijdelijk tot de productie van voor een dergelijk gebruik geschikte materialen. Hoewel bij deze winningsprocedés in zekere mate afval ontstaat en deze procedés schadelijk voor het milieu zijn, bestaat er geen doeltreffender procedé voor de productie van materialen zoals leisteen en kaolien. Gelet op het doel van milieubescherming van de AGL, moet voor zover mogelijk de voorrang worden gegeven aan het gebruik van uit deze procedés afgeleide producten als aggregaten boven het gebruik van andere natuurlijke aggregaten, in het bijzonder wanneer het enige alternatief erin bestaat deze afgeleide producten als afval te verwijderen. Thans worden immers grote hoeveelheden uit deze procedés afgeleide materialen verkocht als niet aan de AGL onderworpen aggregaten, terwijl het merendeel van deze materialen vóór de invoering van de heffing werd gestort. Voor ander gebruik dan als aggregaat bestemde materialen, zoals kiezelzand voor de productie van glas, zijn vrijgesteld indien cumulatief aan twee hoofdvoorwaarden is voldaan, te weten dat er geen enkel geschikt substitutiemateriaal bestaat, en voorts dat het materiaal niet als aggregaat wordt gebruikt.

Volgens het Verenigd Koninkrijk heeft het Hof in wezen alle argumenten van verzoekster afgewezen betreffende het al dan niet in overeenstemming zijn van de AGL met het beginsel dat de vervuiler betaalt, de milieueffecten van de winning van verschillende materialen, de definitie van de Commissie van de ‘aggregaatsector’ en de beweerde echte aan de vrijstelling van bepaalde materialen ten grondslag liggende logica, te weten de vrijwaring van het internationale concurrentievermogen (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punten 99–101, 128–132, 149, 150, 161 en 162), en bijgevolg kan niet met deze argumenten worden ingestemd. In ieder geval zijn deze argumenten, gezien de aard en de logica van de AGL, zoals hierboven uiteengezet, kennelijk onjuist (arrest van het Gerecht, punt 1 supra, punten 129, 133, 134, 138 en 153). Voorts haalt verzoekster de termen ‘primaire aggregaten’, ‘secundaire aggregaten’ en ‘natuurlijke aggregaten’ door elkaar en kent hieraan een betekenis toe die niet op een in de Act opgenomen juridische definitie is gebaseerd.

Blijkens Section 16, lid 2, van de Act is de territoriale werkingssfeer van de AGL beperkt tot het grondgebied van het Verenigd Koninkrijk, zodat het in de handel brengen van aggregaten buiten dit grondgebied, namelijk elke met de uitvoer ervan verband houdende economische transactie, is vrijgesteld van de heffing (zie ook artikel 13, lid 2, sub a, van de verordening tot uitvoering van de Act). Dienaangaande zij eraan herinnerd dat verzoekster het Gerecht vraagt de in punt 33 van de bestreden beschikking uiteengezette redenering af te keuren, volgens welke de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk niet in staat zijn om de uitvoer van aggregaten te controleren, wat het risico van ongelijke behandeling van de uitgevoerde aggregaten inhoudt (zie punt 29 hierboven).

Om te bepalen of de vrijstelling bij uitvoer een selectief voordeel voor bepaalde ondernemingen of producties inhoudt, moet overeenkomstig het in punt 47 hierboven genoemde beginsel in eerste instantie worden beoordeeld of de uitgevoerde aggregaten en de in het Verenigd Koninkrijk verhandelde aggregaten zich in een vergelijkbare, zo niet identieke situatie bevinden.

In dit verband zij eraan herinnerd dat het Hof, in het kader van zijn onderzoek in de punten 174 tot en met 178 van het arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, heeft geconcludeerd dat het Gerecht bij de toepassing van artikel 253 EG blijk had gegeven van een onjuiste rechtsopvatting met betrekking tot de uitlegging van de draagwijdte van de motivering in punt 33 van de bestreden beschikking (vernietigd arrest, punt 1 supra, punt 150). Het Hof heeft met name gepreciseerd dat deze motivering dus ‘verwijst […] naar de ongelijke behandeling die zonder vrijstelling van het uitgevoerde aggregaat zou ontstaan als gevolg van het feit dat de aggregaten die in het Verenigd Koninkrijk worden verhandeld, zijn vrijgesteld als ze voor bepaalde doeleinden worden gebruikt, terwijl de aggregaten die in de staat van invoer voor dezelfde doeleinden worden gebruikt aan AGL zouden worden onderworpen door het ontbreken van middelen van de [autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk] om toezicht uit te oefenen op het gebruik van de aggregaten buiten het grondgebied van [deze lidstaat]’ (arrest in hogere voorziening, punt 8 supra, punt 176).

Zoals de Commissie in punt 33 van de bestreden beschikking heeft opgemerkt, moet, gelet op de doelstelling van de AGL, waarmee slechts de belasting van als aggregaat geëxploiteerde materialen wordt beoogd, worden vastgesteld dat de in het Verenigd Koninkrijk verhandelde materialen en de naar het buitenland uitgevoerde materialen zich daadwerkelijk in verschillende situaties bevinden, doordat de autoriteiten [van het Verenigd Koninkrijk] na de uitvoer in beginsel geen toezicht meer kunnen houden op de toepassing van het doorslaggevende criterium voor de belastingheffing, te weten de commerciële exploitatie als aggregaat. Deze autoriteiten zullen immers niet, of slechts met moeite, kunnen vaststellen of een uitgevoerd materiaal als aggregaat kan, en daadwerkelijk zal, worden gebruikt en geëxploiteerd, dan wel voor een ander doel zal worden aangewend, wat ook afhankelijk is van de in de landen van bestemming geldende specifieke regelingen. In dit verband faalt verzoeksters argument dat het voor de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk bijzonder eenvoudig is om de fysisch-chemische eigenschappen van de voor uitvoer bestemde materialen vast te stellen, teneinde aldus uit te maken of zij al dan niet geschikt zijn om in procedés te worden gebruikt waarvoor een vrijstelling van de AGL geldt. Gesteld dat dit het geval is, de kwalificatie als ‘aggregaat’ of vrijgesteld materiaal, zoals in de punten 53 en 54 hierboven is opgemerkt, hangt juist niet van deze eigenschappen af, maar met name van een uitsluiting van geval tot geval van bepaalde materialen die met name zijn genoemd of die zijn ontstaan uit bepaalde binnen de werkingssfeer van de AGL vallende procedés. Voorts is het feit dat uitgevoerde materialen en in het Verenigd Koninkrijk verhandelde materialen zich niet in een vergelijkbare situatie bevinden, bevestigd wat de milieudoelstelling van de AGL betreft (zie punt 63 hierboven), aangezien de wetgever en de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk in geval van uitvoer niet in staat zijn om overeenkomstig deze doelstelling de vraag naar aggregaten te heroriënteren aan de hand van een ander belastingtarief.

Ten slotte zijn er geen bewijzen voor verzoeksters argument dat 90 % van de uitgevoerde en bijgevolg vrijgestelde aggregaten afkomstig is uit een granietgroeve te Glensanda in Schotland en niet kan worden gebruikt in procedés die zijn vrijgesteld in het Verenigd Koninkrijk. Gesteld dat dit argument is hardgemaakt, het volstaat echter niet om de overwegingen in punt 97 hierboven in twijfel te trekken. Zelfs indien deze materialen aan de heffing waren onderworpen wanneer zij in het Verenigd Koninkrijk commercieel worden geëxploiteerd als aggregaat, zou dit argument immers niet kunnen aantonen dat de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk in staat zijn om na te gaan of de uitgevoerde materialen zich in het land van bestemming in een juridische en feitelijke situatie bevinden waarin zij aan de AGL zouden zijn onderworpen indien zij in het Verenigd Koninkrijk op dezelfde manier waren geëxploiteerd.

Aangezien de betrokken situaties niet vergelijkbaar zijn, heeft verzoekster bijgevolg niet aangetoond dat de vrijstelling bij uitvoer tot verschillen in fiscale behandeling leidt die selectieve voordelen in de zin van artikel 87, lid 1, EG kunnen vormen. Derhalve hoeft niet te worden onderzocht of deze vrijstelling de exploitatie van ‘primaire’ aggregaten kan bevorderen en dus met de milieudoelstelling van de AGL strijdige gevolgen kan teweegbrengen die kunnen worden gerechtvaardigd door de aard en de opzet van deze heffing.

Gelet op de voorgaande overwegingen heeft verzoekster bijgevolg niet aangetoond dat punt 33 van de bestreden beschikking een fout bevat voor zover daarin wordt vastgesteld dat de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk geen toezicht kunnen uitoefenen op ‘het gebruik van aggregaat buiten hun grondgebied’, en voorts dat het noodzakelijk is te ‘voorkomen dat de uitvoer van aggregaat ongelijk wordt behandeld’.

Bijgevolg moet deze grief worden afgewezen. Dit doet echter niet af aan de onwettigheid van het dispositief van de bestreden beschikking, zoals blijkt uit punt 43 ervan, volgens hetwelk de Commissie geen bezwaar maakt tegen de AGL in haar geheel op grond dat ‘de werkingssfeer ervan wordt gerechtvaardigd door de aard en de logica van de [betrokken] belastingregeling’.

Gelet op de door de Commissie bij de toepassing van het begrip ‘steun’ gemaakte fouten, zoals deze in de punten 51 tot en met 92 hierboven zijn vastgesteld, moet de bestreden beschikking dus nietig worden verklaard, met uitzondering van het onderdeel over de vrijstelling voor Noord-Ierland, dat niet het voorwerp is van het onderhavige geding, wegens schending van artikel 87, lid 1, EG, zonder dat uitspraak behoeft te worden gedaan op het tweede, het derde en het vierde middel.