Rb. Leeuwarden, 10-02-2009, nr. 17/880348-08 VEV

Ontucht plegen met iemand die zich als patiënt of cliënt aan zijn hulp of zorg heeft toevertrouwd, terwijl hij werkzaam is in de gezondheidszorg of maatschappelijke zorg, meermalen gepleegd.

de aard en de ernst van de gepleegde feiten;

de omstandigheden waaronder deze zijn begaan;

de persoon van verdachte, zoals daarvan ter terechtzitting is gebleken en deze naar voren komt uit het uittreksel uit het algemeen documentatieregister, het voorlichtingsrapport en de psychologische rapportage;

de vordering van de officier van justitie;

het pleidooi van de raadsman.

Verdachte heeft zich gedurende een groot aantal jaren schuldig gemaakt aan het plegen van ontuchtige handelingen met twee vrouwen, aan wie hij, aanvankelijk in dienst van de GGZ en later als zelfstandige, hulp en zorg verleende.

De stukken maken duidelijk dat het in beide gevallen gaat om kwetsbare vrouwen met een persoonlijkheidsstoornis dan wel een gebrekkige geestelijke ontwikkeling, die niet goed in staat waren om weerstand te bieden aan de drang van verdachte naar aandacht en seksuele bevrediging. Verdachte wist dat, maar heeft toch jarenlang misbruik gemaakt van de min of meer dominante positie en vertrouwensrelatie die hij als zorgverlener ten opzichte van deze beide vrouwen had. De rechtbank neemt hem dat kwalijk. De rechtbank wijst er ook op dat uit de verklaringen die aangeefsters hebben afgelegd, blijkt dat het gedrag van verdachte hen sterk heeft geraakt.

Aan de andere kant moet de rechtbank vaststellen dat er geen sprake is geweest van een situatie waarin de aangeefsters zich niet hadden kunnen onttrekken aan verdachte, als zij dat hadden gewild. Er was geen sprake van dwang of geweld, en evenmin van een zodanig ongelijkwaardige relatie dat dit redelijkerwijs niet van hen kon worden gevraagd. Dat de relatie die verdachte met aangeefsters had zo lang heeft voortgeduurd, kan dan ook niet alleen aan hem worden toegeschreven. Uit het dossier blijkt ook wel dat beide aangeefsters min of meer affectieve gevoelens voor verdachte hebben gekoesterd. Dat maakt het handelen van verdachte op zichzelf niet veel minder verwijtbaar: hij had immers als professioneel zorgverlener in moeten schatten dat die gevoelens mede hun oorzaak vonden in de kwetsbare geestestoestand van beide aangeefsters en daar had hij derhalve nooit op mogen ingaan. Niettemin zal de rechtbank in de strafoplegging wel met dit gegeven rekening houden.

De rechtbank hanteert als uitgangspunt bij ernstige of langdurige zedendelicten een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Dat is ook in deze zaak gerechtvaardigd, zowel uit oogpunt van genoegdoening aan de twee slachtoffers, als omdat de rechtbank duidelijk wil maken dat een hulpverlener nooit op een dergelijke manier misbruik mag maken van zijn positie. Wel zal de rechtbank bij het bepalen van de hoogte van de straf rekening houden met hetgeen zij eerder heeft overwogen, alsmede met het feit dat verdachte geen strafblad heeft.

Voor het opleggen van een deels voorwaardelijke straf, zoals de reclassering heeft geadviseerd, ziet de rechtbank geen gronden. De rechtbank schat de kans op herhaling, gelet op de houding van verdachte ter terechtzitting, zijn leeftijd en de hierna te bespreken bijkomende straf, als laag in, zodat een dergelijke straf geen toegevoegde waarde heeft.

Nu verdachte er door zijn handelen blijk van heeft gegeven niet het vertrouwen waard te zijn dat in hem als professioneel zorg- of hulpverlener gesteld moet worden, zal de rechtbank, overeenkomstig de eis van de officier van justitie, verdachte als bijkomende straf ontzetten van het recht om een dergelijk beroep of ambt uit te oefenen, een en ander zoals hierna nader zal worden aangegeven.

Benadeelde partij

[slachtoffer 1] heeft zich voor de aanvang van de terechtzitting als benadeelde partij in het strafproces gevoegd door middel van indiening van het voorgeschreven formulier bevattende de opgave van een vordering tot vergoeding van door haar geleden schade ten gevolge van het aan verdachte onder 2. telastegelegde en bewezenverklaarde feit alsmede de gronden waarop deze berust.

De rechtbank is van oordeel dat voldoende aannemelijk is geworden dat de benadeelde schade heeft geleden, tot een bedrag van € 2000,00 en dat deze schade in zodanig verband staat met het door verdachte gepleegde strafbare feit, dat deze aan hem als een gevolg van zijn handelen kan worden toegerekend. De rechtbank acht de vordering, die in zoverre niet danwel onvoldoende door verdachte en diens raadsman is weersproken, derhalve gegrond en voor toewijzing vatbaar tot een bedrag van € 2000,00.

De rechtbank acht daarnaast oplegging van de schadevergoedingsmaatregel aangewezen.

Toepassing van wetsartikelen

De rechtbank heeft gelet op de artikelen 28, 31, 36f, 57 en 249 van het Wetboek van Strafrecht.

DE UITSPRAAK VAN DE RECHTBANK LUIDT, RECHTDOENDE:

Verklaart niet bewezen hetgeen verdachte onder 1. en 4. is telastegelegd en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verklaart het onder 2. en 3. telastegelegde bewezen, te kwalificeren en strafbaar in voege als voormeld en verdachte deswege strafbaar.

Veroordeelt verdachte te dier zake tot:

Een gevangenisstraf voor de duur van twee jaren.

Beveelt, dat de tijd door de veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en/of voorlopige hechtenis doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht.

Ontzet verdachte van het recht om het ambt of beroep van zorgverlener of hulpverlener in de gezondheidszorg dan wel maatschappelijke zorg te bekleden voor een periode van zeven jaren.

Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte meer of anders is telastegelegd dan het bewezenverklaarde en spreekt verdachte daarvan vrij.

Wijst de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 1], wonende te [adres], toe tot na te melden bedrag en veroordeelt verdachte mitsdien tot betaling aan deze benadeelde partij van een bedrag van € 2000,00 (zegge: tweeduizend euro). Wijst de vordering van de benadeelde partij voor het overige af.

Legt aan verdachte de verplichting op aan de staat, ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer 1], te betalen een som geld ten bedrage van € 2000,00 (zegge: tweeduizend euro), bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door hechtenis voor de duur van 40 dagen, met dien verstande dat de toepassing van de vervangende hechtenis de hiervoor opgelegde verplichting niet opheft.

Bepaalt daarbij dat, indien verdachte heeft voldaan aan de verplichting tot betaling aan de staat van een bedrag van € 2000,00 ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer 1], daarmee de verplichting van verdachte om aan de benadeelde partij dit bedrag te betalen komt te vervallen en vice versa, dat, indien verdachte aan de benadeelde partij het opgelegde bedrag heeft betaald, daarmee de verplichting tot betaling aan de staat van dit bedrag komt te vervallen.

Veroordeelt verdachte in de kosten van het geding door de benadeelde partij gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak alsnog te maken, tot heden begroot op nihil.