Rb. Middelburg, 01-10-2008, nr. 62252/HA ZA 08-161

Vast staat dat [eiseres in hoofdzaak] geen woonplaats of gewone verblijfplaats heeft in Nederland. Dat betekent dat zij als eiseres in de onderhavige hoofdzaak in beginsel – nu Postbank Schadeverzekering N.V. dat vordert – verplicht is zekerheid te stellen voor de proceskosten tot betaling waarvan zij veroordeeld zou kunnen worden. [eiseres in hoofdzaak] stelt dat die verplichting voor haar niet bestaat, enerzijds omdat zij vermogen in Nederland heeft, zodat in voorkomend geval verhaal in Nederland mogelijk is en anderzijds omdat het stellen van zekerheid, zeker tot het door Postbank Schadeverzekering N.V. gevorderde bedrag, een belemmering oplevert voor een effectieve toegang tot de rechter.

[eiseres in hoofdzaak] heeft haar stellingen nauwelijks onderbouwd. Zij stelt daartoe door de opstelling van Postbank Schadeverzekering N.V. gedwongen te zijn: de wijze van procederen van Postbank Schadeverzekering N.V. dwong haar om snel – en zonder dat het mogelijk was met stukken haar stellingen te onderbouwen – verweer te voeren tegen de incidentele vordering. Zij biedt uitdrukkelijk aan om haar stellingen alsnog te bewijzen.

De rechtbank is van oordeel dat indien moet worden vastgesteld dat zich de uitzonderingssituaties waarop [eiseres in hoofdzaak] zich beroept, niet voordoen, een zekerheidstelling van haar kan worden gevraagd voor een bedrag van € 7.500,--. Gelet op de omvang van de vordering en de reeds plaatsgevonden hebbende proceshandelingen (waaronder een voorlopig getuigenverhoor), is niet onaannemelijk dat [eiseres in hoofdzaak], mocht zij in het ongelijk worden gesteld, tot vergoeding van een dergelijk bedrag aan proceskosten zal worden veroordeeld.

[eiseres in hoofdzaak] voert twee gronden aan voor haar verweer. Zij stelt dat zij vermogen heeft in Nederland (zich aldus beroepend op art. 224, tweede lid, aanhef en onder c Rv) en zij stelt dat haar financiële situatie omstandigheden zekerheidstelling van het door Postbank Schadeverzekering N.V. genoemde bedrag niet mogelijk maakt en aldus voor haar de effectieve toegang tot de rechter wordt belemmerd (art. 224, tweede lid, aanhef en onder d Rv). De eerste grond verwerpt de rechtbank. Deze grond is niet feitelijk onderbouwd, strookt niet met de omstandigheid dat aan [eiseres in hoofdzaak] een toevoeging is verleend (bij die verlening moet zijn vastgesteld dat zij geen vermogen in Nederland heeft, waarop zij ter bekostiging van een procedure een beroep kan doen) en is niet te verenigen met de tweede grond. Die tweede grond houdt in dat de financiële situatie van [eiseres in hoofdzaak] zekerheidstelling niet mogelijk maakt. Van belang bij de beoordeling van deze stelling is de al genoemde omstandigheid dat [eiseres in hoofdzaak] met een toevoeging procedeert. Nu voor [eiseres in hoofdzaak] grote belangen op het spel staan, acht de rechtbank het, gelet ook op het onder 2.3 overwogene, aangewezen om [eiseres in hoofdzaak] in de gelegenheid te stellen om alsnog nader (met stukken) te onderbouwen dat haar financiële situatie zodanig is, dat zij zekerheid ter hoogte van het in 2.4 genoemde bedrag niet kan stellen (en aldus voor haar de toegang tot de rechter wordt belemmerd). Zij zal daartoe een akte kunnen nemen.

Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.