CRvB, 04-12-2013, nr. 12-3266 ZW

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van betrokkene tegen de aangevallen uitspraak gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en appellant opgedragen een nieuw besluit te nemen met inachtneming van haar uitspraak. Volgens de rechtbank is de letterlijke en strikte uitleg die appellant aan artikel 6, eerste lid, van het Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen (Besluit) heeft gegeven in strijd met de bedoeling van de wet. Naar het oordeel van de rechtbank heeft appellant het dagloon van betrokkene onjuist berekend door het loon dat betrokkene in de referteperiode heeft ontvangen te delen door 261.

Appellant heeft in hoger beroep betoogd dat artikel 6 van het Besluit terecht niet is toegepast en dat een restrictieve uitleg van dat artikel in overeenstemming is met de bedoeling van de wetgever.

Betrokkene heeft - kort samengevat - betoogd dat voor de toepasselijkheid van artikel 6 van het Besluit relevant is dat hij in de eerste maand van de referteperiode geen werknemer was. Volgens betrokkene is letterlijke lezing van dat artikel in strijd met de bedoeling van het Besluit over het begrip herintreder en met het gelijkheidsbeginsel.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Uit de artikelen 7, eerste lid, en 8, eerste lid, van de ZW volgt dat degene die krachtens de verplichte verzekering een WW-uitkering of ziekengeld ontvangt, als werknemer moet worden beschouwd. In die situatie verkeerde betrokkene zodat hij, anders dan hij heeft betoogd, in december 2009, de eerste maand van de referteperiode, werknemer was in de zin van de ZW en van het Besluit.

Het loonbegrip voor de dagloonvaststelling is gedefinieerd in artikel 1, eerste lid, onder j, van het Besluit gedefinieerd als het loon, bedoeld in hoofdstuk 3, afdeling 1, paragraaf 1, van de Wet financiering sociale verzekeringen. Ook een WW-uitkering valt onder dit loonbegrip.

Op grond van artikel 2, eerste lid, van het Besluit wordt voor de toepassing van het Besluit de werknemer geacht zijn loon te hebben genoten in het aangiftetijdvak waarover van dat loon aangifte is gedaan. Van de in de maand december 2009 uitbetaalde WW-uitkering en vakantietoeslag is in diezelfde maand aangifte gedaan. Betrokkene wordt dus geacht in die maand loon te hebben genoten.

In artikel 6, eerste lid, van het Besluit is een bijzondere bepaling opgenomen voor de zogenoemde starter/herintreder. Volgens vaste rechtspraak (zie recent nog de uitspraak van

7 juni 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:CA 2436) moet het begrip starter/herintreder restrictief worden uitgelegd. Als herintreder wordt niet aangemerkt de werknemer die, zoals betrokkene, in de eerste maand van de referteperiode loon in de zin van het Besluit heeft ontvangen. Gelet op de duidelijke en ondubbelzinnige tekst van de toepasselijke wettelijke bepalingen, leidt de omstandigheid dat betrokkene in december 2009 niet in dienstbetrekking was, niet tot een andere conclusie en wordt ook de stelling van betrokkene dat de strikte uitleg van artikel 6, eerste lid, van het Besluit in strijd is met de bedoeling van de wet, verworpen. Appellant heeft in zijn hogerberoepschrift met juistheid opgemerkt dat de wetgever blijkens de wetsgeschiedenis uitdrukkelijk er voor heeft gekozen dat situaties waarin een afwijking van voormelde hoofdregel mogelijk is, expliciet worden benoemd en in aantal worden beperkt.

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel slaagt evenmin, omdat van ongelijke behandeling van gelijke gevallen niet is gebleken.

De bijzondere regeling uit artikel 6, eerste lid, van het Besluit is hier dus niet van toepassing. Dit heeft tot gevolg dat bij de dagloonvaststelling het totaal van het in het refertejaar voor betrokkene in aanmerking te nemen loon moet worden gedeeld door 261, volgens de hoofdregel neergelegd in artikel 15, eerste lid van de ZW en artikel 3 van het Besluit.

Het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond worden verklaard.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.