Hof Amsterdam, 24-12-2007, nr. 23-001863-07

februari 2006 zou hebben bedreigd, uitgescholden of vernederd, is op geen enkele manier aannemelijk geworden.

Uit de bewijsmiddelen leidt het hof daarentegen de volgende gang van zaken af.

Het slachtoffer heeft de relatie met verdachte beëindigd. Verdachte heeft haar wens om geen contact meer te hebben niet gerespecteerd en heeft op allerlei manieren geprobeerd toch in contact met haar te komen. Hij heeft daarbij ook naar het slachtoffer en derden kenbaar gemaakt dat hij haar wat zou aandoen als herstel van contact of de relatie uitbleef.

In deze omstandigheden heeft verdachte zich voorzien van een vuurwapen en is daarmee vanuit zijn woonplaats Groningen naar Amsterdam gereisd waar het slachtoffer woonachtig was. Verdachte is een aantal dagen naarstig op zoek geweest naar het slachtoffer, waartoe hij zich zelfs toegang heeft verschaft tot haar school. Toen dit niet leidde tot het gewenste resultaat is verdachte op 5 februari 2006 naar de Hema in de Kalvertoren gegaan, waar het slachtoffer (als weekendhulp) werkte. Al die tijd droeg verdachte het vuurwapen bij zich.

Verdachte heeft het slachtoffer op het terras voor de Hema in de Kalvertoren aangesproken en vastgegrepen en geëist dat zij mee zou komen om te praten. Het slachtoffer heeft dit geweigerd en zich daartegen verzet. Verdachte heeft korte tijd met het slachtoffer gesproken en haar een aantal keren gezegd dat zij mee moest komen, dat hij een wapen had en dat hij haar ging neerknallen. Het slachtoffer heeft via gebaren een collega gewaarschuwd dat verdachte een wapen bij zich had en dat de beveiliging moest worden geroepen. Verdachte gedroeg zich ook naar de indruk van omstanders agressief, terwijl het slachtoffer en haar collega’s die haar te hulp kwamen een beheerste indruk maakten. Verdachte heeft het slachtoffer meegenomen richting de roltrappen, waartegen het slachtoffer zich heeft verzet. Het slachtoffer heeft zich, uit angst neergeschoten te worden, klein gemaakt. Op het moment dat de bedrijfsleider en een andere medewerkster van de Hema het slachtoffer te hulp wilden schieten heeft verdachte het slachtoffer beschoten. Zij is daarbij in haar benen geraakt en ten val gekomen. Zij is weggekropen van verdachte in de richting van de kledingzaak H&M, waarop verdachte in haar richting is gekomen en van korte afstand het slachtoffer nog meermalen heeft beschoten. Vervolgens is verdachte weggevlucht. Het slachtoffer heeft meerdere schotverwondingen opgelopen in de benen en één in de bekkenkam. Door een ter plekke aanwezige arts is eerste hulp verleend en het slachtoffer is vervolgens per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd en daar geopereerd.

Uit de bewijsmiddelen en in het bijzonder de vorenomschreven gang van zaken leidt het hof voorts af dat toen verdachte het wapen had aangeschaft en daarmee op zoek is gegaan naar het slachtoffer hij op dat moment tenminste de mogelijkheid onder ogen heeft gezien dat hij gebruik van dat wapen zou maken in de richting van het slachtoffer. Het hof gaat er niet vanuit dat dit mogelijk gebruik zich toen reeds als een (vast) voornemen bij verdachte heeft gemanifesteerd, maar wel dat bezinning op het gebruik en de gevolgen ervan heeft plaatsgevonden. Toen verdachte -nadat hij koortsachtig vergeefse pogingen had gedaan het slachtoffer te ontmoeten- haar uiteindelijk trof, wilde zij niet ingaan op zijn eisen mee te gaan en met hem te spreken. Verdachte is boos geworden en heeft een aantal malen gezegd dat hij een wapen had en haar zou neerschieten. Kennelijk verliep het gesprek met het slachtoffer niet op de door verdachte gewenste wijze of had dit niet het gewenste resultaat en heeft hij zich blijkens deze uitlatingen nader bezonnen op het gebruik van het vuurwapen in haar richting. Op het moment dat het slachtoffer en verdachte terecht kwamen bij de roltrap ontstond voor verdachte een situatie die kennelijk de druppel was die de emmer deed overlopen. Hij heeft het vuurwapen uit zijn zak gepakt, dit doorgeladen en het slachtoffer neergeschoten. Toen het slachtoffer kruipend weg vluchtte, is verdachte op haar afgelopen en heeft hij haar nog meermalen beschoten.

Het hof concludeert hieruit dat de daad van verdachte niet het gevolg is geweest van een ogenblikkelijke gemoedsbeweging van verdachte maar van een -zij het mogelijk kort- tevoren genomen besluit en dat verdachte in de tijd tussen het nemen van het besluit en de uitvoering ervan heeft nagedacht over, en zich rekenschap heeft gegeven van de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad. Ook heeft hij door aldus te handelen bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat het slachtoffer dodelijk zou worden getroffen.

Strafbaarheid van het bewezengeachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezengeachte uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezengeachte levert op:

ten aanzien van het onder 1 primair bewezengeachte

poging tot moord.

ten aanzien van het onder 2 bewezengeachte

belaging.

ten aanzien van het onder 3 bewezengeachte

handelen in strijd met artikel 26, eerste lid van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III.

en

handelen in strijd met artikel 26, eerste lid van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot munitie van categorie III.

Strafbaarheid van de verdachte

De raadsman heeft betoogd dat verdachte heeft gehandeld uit putatief noodweer.

Hij heeft daaraan de hiervoor eerder omschreven feiten en omstandigheden ten grondslag gelegd, te weten -zakelijk weergegeven-:

Verdachte is eerder bedreigd door de broer van het slachtoffer en een onbekende man om geen contact meer het slachtoffer te zoeken. Daarom heeft verdachte uit zelfbescherming een vuurwapen aangeschaft. Hij is, met het vuurwapen, naar Amsterdam gegaan om met het slachtoffer te spreken. In dat gesprek heeft het slachtoffer hem te kennen gegeven dat hij zou worden beschoten. Verdachte werd vastgegrepen door het slachtoffer en werd bang en was in de veronderstelling dat hij zou worden neergeschoten. Dit is de reden dat verdachte het vuurwapen heeft getrokken en heeft geschoten.

Zoals hiervoor overwogen in de bewijsoverweging, is hetgeen de raadsman stelt niet aannemelijk geworden.

Dat verdachte redelijkerwijs kon menen in een situatie te verkeren waarin hij mocht vrezen zelf neergeschoten te worden of daaromtrent verschoonbaar heeft gedwaald is daarom evenmin aannemelijk geworden.

Het verweer wordt verworpen.

Verdachte heeft, ondanks plaatsing in het Pieter Baan Centrum, geen medewerking willen verlenen aan psychologisch en psychiatrisch onderzoek.

Er is echter geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf en maatregel

De rechtbank Amsterdam heeft de verdachte voor poging doodslag, belaging en het voorhanden hebben van een pistool en munitie veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 7 jaren.

Tegen voormeld vonnis is namens de verdachte en door het openbaar ministerie hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte ten aanzien van het onder 1 primair tenlastegelegde, te weten poging moord, en het onder 2 en 3 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 9 jaar.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf en maatregel bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Verdachte heeft zich voorzien van een vuurwapen en is naar zijn ex-vriendin op zoek gegaan. Toen zij niet met hem mee wilde om met hem te praten heeft hij op klaarlichte dag in een druk winkelcentrum in het centrum van Amsterdam opzettelijk en met voorbedachten rade meermalen van zeer nabij met een vuurwapen op het slachtoffer, zijn ex-vriendin, geschoten. Tengevolge van deze schietpartij heeft het slachtoffer ernstige schotwonden in haar benen en onderlichaam opgelopen. Omstanders, waaronder ook jonge kinderen en mindervaliden, hebben de schietpartij van nabij meegemaakt en zijn in paniek weggevlucht en hebben in de omliggende winkels dekking gezocht. Het is dan ook een geluk te noemen dat onder de omstanders geen gewonden zijn gevallen en ook dat een arts ter plaatse zich direct over het slachtoffer heeft kunnen ontfermen en daarbij mogelijk levensreddend heeft gehandeld. De voornoemde handelingen van verdachte hebben het slachtoffer naast fysiek letsel ook psychisch leed bezorgd. Iedere dag wordt het slachtoffer opnieuw geconfronteerd met de gevolgen -ontsierende littekens op de benen- van verdachtes handelen. Bovendien leert de ervaring dat een ernstig feit als dit in de samenleving gevoelens van angst en onveiligheid teweeg brengt.

Voorts heeft de verdachte in de periode ervoor niet alleen het slachtoffer lastig gevallen en belaagd, maar ook de vriendinnen, collega’s, medestudenten en zussen van het slachtoffer lastig gevallen om met haar in contact te kunnen komen. De verdachte heeft aldus blijk gegeven van onvoldoende respect voor de wens van het slachtoffer om geen contact meer met hem te hebben.

Blijkens een de verdachte betreffend Uittreksel Justitiële Documentatie van 8 oktober 2007 is verdachte niet eerder veroordeeld.

Het hof acht, alles afwegende, een gevangenisstraf van na te melden duur passend en geboden.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 36f, 45, 57, 285b en 289 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 26 en 55 van de Wet wapens en munitie.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezengeachte.

Vordering van de benadeelde partij

De benadeelde partij als bedoeld in artikel 51a van het Wetboek van Strafvordering heeft zich overeenkomstig artikel 51b van dat Wetboek in het onderhavige strafproces gevoegd met een vordering tot vergoeding van door haar geleden schade als gevolg van het aan verdachte onder 1 tenlastegelegde, bestaande uit EUR 7300,- immateriële schade en EUR 1661,86 materiële schade.

Een gedeelte van de vordering is in eerste aanleg toegewezen. De benadeelde partij is voor het overige niet ontvankelijk verklaard in haar vordering.

De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep op de voet van artikel 421, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering gevoegd met een vordering van EUR 9.136,86 zoals door haar ook in eerste aanleg is gevorderd.

Het hof is van oordeel dat het hierna te noemen gedeelte van de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard is, dat dit zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het onder 1 primair bewezengeachte rechtstreeks schade heeft geleden. De vordering van de benadeelde partij zal dan ook tot na te melden bedrag worden toegewezen.

Het hof is van oordeel dat de gevorderde kosten betreffende het ziekenhuisdagliggeld à EUR 175,- niet van zo eenvoudige aard zijn, dat deze zich lenen voor behandeling in deze strafzaak. Dit deel van de vordering kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht. Het hof zal de benadeelde partij in zoverre daarin dan ook niet ontvankelijk verklaren.