Rb. Limburg, 16-01-2019, nr. C/03/257327 / KG ZA 18-623

De door de Belastingdienst gevraagde informatie is gegrond op de wet en nodig voor de beoordeling door de Belastingdienst van de geldstromen van [gedaagde sub 1] en eventuele belastingheffingen. Het verkrijgen van dergelijke informatie is naar de aard en doel van de belastingheffing spoedeisend. De Belastingdienst heeft bovendien, wat betreft [gedaagde sub 1] sedert medio 2016 en wat betreft [gedaagde sub 2 en 3] sedert september 2016, meermalen getracht de onder de overwegingen 2.5 en 2.9 gevraagde informatie te verkrijgen. [gedaagde sub 1] en [gedaagde sub 2 en 3] hebben echter volhard in het niet verstrekken van die informatie. Het spoedeisend belang in deze zaak is dan ook niet gecreëerd door het niet (tijdig), dan wel onvoldoende, ondernemen van actie door de Belastingdienst. Daarmee is het spoedeisend belang gegeven.

Voorts betreffende [gedaagde sub 1]

[gedaagde sub 1] is op grond van artikel 47 lid 1 AWR gehouden om ten dienste van de belastingheffing aan de inspecteur:

“a. de gegevens en inlichtingen te verstrekken welke voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn;

b. de boeken, bescheiden en andere gegevensdragers of de inhoud daarvan - zulks ter keuze van de inspecteur - waarvan de raadpleging van belang kan zijn voor de vaststelling van de feiten welke invloed kunnen uitoefenen op de belastingheffing te zijnen aanzien, voor dit doel beschikbaar te stellen.”

Er moet in dit kort geding van worden uitgegaan dat [gedaagde sub 1] een bankrekening heeft (gehad) bij de KB Lux bank te Luxemburg en dat [gedaagde sub 1] vanaf die bankrekening circa € 436.000,- heeft overgeboekt naar de derdengeldrekening van [gedaagde sub 2 en 3] (zie rov. 2.3). [gedaagde sub 1] heeft niet voldoende concreet willen zeggen wat (verder) met de circa € 436.000,- die op de derdengeldrekening van [gedaagde sub 2 en 3] is gestort, is gebeurd. Doordat [gedaagde sub 1] weigert de door de Belastingdienst gevraagde informatie te verstrekken, heeft zij onvoldoende aan de bovenstaande verplichting als belastingplichtige voldaan. Zij heeft evenmin [gedaagde sub 2 en 3] toestemming gegeven om de gevraagde informatie te verstrekken.

De tegen [gedaagde sub 1] ingestelde vorderingen moeten dan ook worden toegewezen, met dien verstande dat de gevorderde dwangsom zal worden beperkt, zoals hierna vermeld in de beslissing onder 5.2.

[gedaagde sub 1] zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van Belastingdienst worden begroot op:

- dagvaarding € 98,01

- griffierecht € 626,00

- salaris advocaat € 816,00

totaal € 1.540,01.

Voorts betreffende [gedaagde sub 2 en 3] (als rechtspersoon en als advocaat)

[gedaagde sub 2 en 3] is een administratieplichtige als bedoeld in artikel 52 lid 2 onder a (rechtspersoon) en b (advocaat) AWR. Met betrekking tot [gedaagde sub 2 en 3] is, op grond van artikel 53 lid 1 aanhef en onder a AWR, artikel 47 AWR van overeenkomstige toepassing ten behoeve van de belastingheffing van derden. Gelet hierop is [gedaagde sub 2 en 3] - in beginsel - gehouden de gevraagde vermogensrechtelijke informatie (zoals o.a. vermeld in rov. 2.9) aan de Belastingdienst te verstrekken.

Voorts betreffende [gedaagde sub 2 en 3] als advocaat

In artikel 53a lid 1 AWR is bepaald dat voor een weigering om te voldoen aan de verplichtingen ten behoeve van de belastingheffing van derden alleen bekleders van een geestelijk ambt, notarissen, advocaten, artsen en apothekers een beroep kunnen doen op de omstandigheid dat zij uit hoofde van hun stand, ambt of beroep tot geheimhouding verplicht zijn.

[gedaagde sub 2 en 3] heeft een beroep gedaan op de bovenstaande geheimhoudingsplicht en gesteld dat zijn verschoningsrecht mede voortvloeit uit artikel 10a lid 1 Advocatenwet en regel 3 van de Gedragsregels advocatuur betreffende vertrouwelijkheid. Op grond van artikel 11a lid 2 Advocatenwet blijft die geheimhoudingsplicht bovendien voortbestaan na de beëindiging van de beroepsuitoefening of de betrekking waarin de werkzaamheden voor [gedaagde sub 1] zijn verricht.

Op grond van artikel 10a lid 1 Advocatenwet dient een advocaat in het belang van een goede rechtsbedeling zorg te dragen voor de rechtsbescherming van zijn cliënt. Hij is daartoe, bij de uitoefening van zijn beroep:

“a. onafhankelijk ten opzichte van zijn cliënt, derden en de zaken waarin hij als zodanig optreedt;

(…); en

e. vertrouwenspersoon en neemt hij geheimhouding in acht binnen de door de wet en het recht gestelde grenzen.”

In artikel 11a Advocatenwet is verder bepaald:

“1 Voor zover niet bij wet of bij verordening van het college van afgevaardigden anders is bepaald, is de advocaat ten aanzien van al hetgeen waarvan hij uit hoofde van zijn beroepsuitoefening als zodanig kennis neemt tot geheimhouding verplicht. Dezelfde verplichting geldt voor medewerkers en personeel van de advocaat, alsmede andere personen die betrokken zijn bij de beroepsuitoefening.

2 De geheimhoudingsplicht, bedoeld in het eerste lid, blijft voortbestaan na beëindiging van de beroepsuitoefening of de betrekking waarin de werkzaamheden zijn verricht.”

De voorzieningenrechter is van oordeel dat [gedaagde sub 2 en 3] terecht een beroep op het bovenstaande verschoningsrecht en de geheimhoudingsplicht heeft gedaan. De voorzieningenrechter overweegt hiertoe het volgende.

[gedaagde sub 2 en 3] heeft op de mondelinge behandeling betwist dat, indien geld toebehorende aan [gedaagde sub 1] op de derdengeldenrekening van [gedaagde sub 2 en 3] is gestort, [gedaagde sub 2 en 3] dat geld op die rekening heeft gehad zonder dat dit een redelijk doel diende voor een behandelde zaak van/voor [gedaagde sub 1] . Indien er geld toebehorende aan [gedaagde sub 1] op de derdengeldenrekening is gestort, houdt die storting enkel en alleen verband met een zaak die [gedaagde sub 2 en 3] als advocaat voor [gedaagde sub 1] in behandeling had, aldus [gedaagde sub 2 en 3] . [gedaagde sub 2 en 3] betwist hiermee dat het geld van [gedaagde sub 1] niet aan [gedaagde sub 2 en 3] is toevertrouwd uit hoofde van de uitoefening van zijn beroep als advocaat.

In het kader van deze betwisting moet in aanmerking worden genomen dat [gedaagde sub 1] op de mondelinge behandeling de reden van de storting van het geld op de derdengeldenrekening heeft verfeitelijkt met de stelling dat het geld is overgeboekt naar de derdengeldenrekening ter afwikkeling van een procedure, meer concreet om aangekondigde executieveilingen te voorkomen (zie 2.6 hiervoor). Deze mededeling van [gedaagde sub 1] is in lijn met haar mededeling in beroep in de fiscale procedure met de zaaknummers AWB 12/2362 tot en met 12/2365, 12/2368 tot en met 12/2375 en 12/6435 tot en met 12/6440. In het beroepschrift in die procedure (productie 20 van de Belastingdienst) is immers op pagina twee te lezen:

“Vervolgens heeft mevrouw [gedaagde sub 1] in 2011 de gelden overgemaakt naar haar advocaat teneinde de executieveiling af te wenden. Een probleem is dat veel bescheiden niet tot haar beschikking staan, mede doordat haar boedel elders is opgeslagen en niet toegankelijk is zolang zij nog geen vaste verblijfplaats heeft.”

[gedaagde sub 2 en 3] heeft, mede gelet op het bovenstaande, voldoende aannemelijk gemaakt dat hij heeft kunnen bepalen dat de informatie betreffende door [gedaagde sub 1] gestorte gelden op de derdengeldenrekening onder zijn (voortdurende) geheimhoudingsverplichting en dus verschoningsrecht valt. Het beroep van [gedaagde sub 2 en 3] op zijn geheimhoudingsplicht en verschoningsrecht kan de marginale toets in deze procedure doorstaan, waarbij wordt meegewogen dat is gesteld noch gebleken dat de Belastingdienst voldoende diepgaand onderzoek heeft gedaan naar de juistheid van de stelling van [gedaagde sub 1] dat met de gelden, kort gezegd, betalingen zijn verricht om executieveilingen te voorkomen.

De stelling van de Belastingdienst dat - kort gezegd - de gelden niet aan [gedaagde sub 2 en 3] zijn toevertrouwd uit hoofde van de uitoefening van zijn beroep als advocaat van [gedaagde sub 1] , en de blote stelling van de Belastingdienst op de mondelinge behandeling dat door [gedaagde sub 1] “bankje wordt gespeeld bij [gedaagde sub 2 en 3]”, worden dan ook verworpen.

Gelet op al het vorenoverwogene slaagt het beroep van [gedaagde sub 2 en 3] op zijn geheimhoudingsverplichting en verschoningsrecht. De vorderingen tegen gedaagde sub 3, zoals vermeld in het petitum van de dagvaarding onder II en III, dienen dan ook te worden afgewezen.

Voorts betreffende de stichting derdengelden

Zoals hiervoor in 4.8 is vermeld, geldt op grond van artikel 11a Advocatenwet dat de geheimhoudingsplicht waartoe de advocaat verplicht is, ook “voor medewerkers en personeel van de advocaat, alsmede andere personen die betrokken zijn bij de beroepsuitoefening.” De stichting derdengelden heeft op dit afgeleide recht een beroep gedaan en de Belastingdienst heeft op de mondelinge behandeling erkend dat de gedaagde sub 2 dat recht heeft.

Gelet hierop moeten de vorderingen tegen de stichting derdengelden, met in achtneming van overweging 4.10, worden afgewezen.

De Belastingdienst zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten van [gedaagde sub 2 en 3] worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [gedaagde sub 2 en 3] worden begroot op:

- griffierecht € 626,00

- salaris € 816,00

totaal € 1.432,00.