HvJ EG, 09-07-2009, nr. C-511/06 P

De verklaring van ADM bevat een gedetailleerde en met cijfers onderbouwde beschrijving van de kartelmechanismen, inzonderheid van de beslissingen die door de betrokken ondernemingen op de door hen van maart 1991 tot en met mei 1995 gehouden bijenkomsten zijn vastgesteld.

Het FBI-rapport bevat een beschrijving van de kartelmechanismen door een voormalig vertegenwoordiger van ADM, en inzonderheid informatie over de bijeenkomsten die tussen de betrokken ondernemingen hebben plaatsgevonden. Dit rapport geeft onder meer aan dat bijeenkomsten met vertegenwoordigers van elke aan het kartel deelnemende onderneming werden georganiseerd, waaronder zogenoemde ‘masters’-bijeenkomsten met de hoogste vertegenwoordigers, ter bespreking van de oriëntaties en de mechanismen van het kartel, terwijl op de zogenoemde ‘sherpa’-bijeenkomsten vertegenwoordigers aanwezig waren die waren belast met de praktische uitvoering van deze mechanismen. Volgens ditzelfde rapport had de ondervraagde persoon de indruk dat een ander voormalig vertegenwoordiger van ADM, de ‘Wijze’ genaamd, die aan beide soorten voormelde bijeenkomsten deelnam, de werkwijze van de zogenoemde ‘G-4/5-regeling’ van het kartel had bedacht en een nogal actieve rol bij de uitvoering van dit mechanisme had gespeeld.

De verklaring van Cerestar bevat een beknopte beschrijving van de multilaterale bijeenkomsten tussen de vertegenwoordigers van de betrokken ondernemingen en van de beslissingen die er werden genomen. In deze verklaring wordt gepreciseerd dat de vertegenwoordiger van Cerestar de indruk had dat de vertegenwoordiger van ADM een leidende rol bij deze bijeenkomsten speelde.

Met dit middel, dat uit twee onderdelen bestaat, stelt ADM schending door het Gerecht van haar rechten van de verdediging.

Met het eerste onderdeel verwijt rekwirante het Gerecht in de punten 437 en 438 van het bestreden arrest te hebben vastgesteld dat de Commissie in de mededeling van punten van bezwaar de voornaamste feitelijke elementen had aangegeven die op de ernst van haar gedrag wezen, ook al was in die mededeling niet vermeld dat zij als leider van het kartel kon worden beschouwd. De rol van leider is evenwel één van de voornaamste elementen die uit de mededeling van punten van bezwaar moet blijken. Anders worden de rechten van de verdediging van de betrokken onderneming geschonden.

Met het tweede onderdeel betoogt ADM dat de Commissie haar in de mededeling van punten van bezwaar niet heeft geïnformeerd over de feiten die in de litigieuze beschikking zouden worden gebruikt om tot haar rol van leider te concluderen. Het enkele feit dat bij deze mededeling documenten waren gevoegd waaruit deze feiten bleken, volstond niet om de rechten van de verdediging van rekwirante te eerbiedigen.

Volgens de Commissie is dit middel ongegrond. Wat het eerste onderdeel ervan betreft, heeft zij, door in punt 158 van de mededeling van punten van bezwaar te preciseren dat zij bij de beoordeling van de zwaarte van de inbreuk rekening zou houden met de individuele rol van elke aan deze inbreuk deelnemende onderneming, voldaan aan de vereisten die door de door rekwirante zelf in herinnering geroepen rechtspraak worden gesteld, zoals het Gerecht heeft geoordeeld.

Het tweede onderdeel is volgens de Commissie irrelevant, aangezien het Gerecht voorts heeft geoordeeld dat zij niet verplicht was om in de mededeling van punten van bezwaar de feiten uiteen te zetten op basis waarvan zij rekwirante als leider van het kartel zou kwalificeren. Dit onderdeel is hoe dan ook ongegrond, aangezien die feiten rekwirante bekend waren daar zij uit de bij die mededeling gevoegde documenten bleken. Bovendien zagen verschillende punten van deze mededeling uitdrukkelijk op rekwirante. Deze was dan ook in staat om haar bezwaren naar voren te brengen betreffende de documenten die in het stadium van de administratieve procedure zijn gebruikt om haar rol van leider aan te tonen, en haar rechten van de verdediging zijn dan ook niet geschonden.

ADM betoogt dat het Gerecht, door in punt 346 van het bestreden arrest te oordelen dat de Commissie niet verplicht was het voordeel van verzachtende omstandigheden toe te kennen waarin de richtsnoeren voorzien in geval van beëindiging van de inbreuk, deze richtsnoeren onjuist heeft uitgelegd. Anders dan het Gerecht in de punten 335 tot en met 340 heeft beslist, is de toepassing van verzachtende omstandigheden immers geen loutere mogelijkheid voor de Commissie, die er bij de al dan niet toekenning van dit voordeel rekening mee zou kunnen houden dat het kartel geheim was.

De Commissie is van mening dat het Gerecht terecht heeft geoordeeld dat een beëindiging van de inbreuk niet automatisch een recht op vermindering van de geldboete in het leven roept. De Commissie beschikt dienaangaande over een beoordelingsvrijheid, gelet met name op het gedrag van de betrokken onderneming. In casu heeft ADM niet op beslissende wijze tot de administratieve procedure bijgedragen, zodat zij geen aanspraak op verzachtende omstandigheden kon maken.

Er zij aan herinnerd dat volgens punt 3 van de richtsnoeren het basisbedrag van de door de Commissie vastgestelde geldboete onder meer wordt verlaagd wanneer de betrokken onderneming de inbreuk reeds bij de eerste stappen van de Commissie beëindigt.

In dit verband heeft het Gerecht in punt 338 van het bestreden arrest geoordeeld dat die bepaling aldus moet worden uitgelegd dat enkel de bijzondere omstandigheden van het concrete geval, waarin de hypothese van de stopzetting van de inbreuk reeds bij de eerste stappen van de Commissie concrete vorm aanneemt, kunnen rechtvaardigen dat deze beëindiging als verzachtende omstandigheid in aanmerking wordt genomen.

Derhalve heeft het Gerecht afgewezen rekwirantes zienswijze volgens welke de beëindiging van het kartel automatisch diende te leiden tot de toepassing van een vermindering van het basisbedrag van de geldboete op grond van punt 3 van de richtsnoeren, en in punt 337 van het bestreden arrest erop gewezen dat de door ADM bepleite uitlegging van die bepaling afbreuk zou doen aan het nuttig effect van artikel 81, lid 1, EG.

Aldus heeft het Gerecht geen blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting.

Vastgesteld moet immers worden dat de toekenning van een dergelijke vermindering van het basisbedrag van de geldboete noodzakelijkerwijs verband houdt met de omstandigheden van het concrete geval, die de Commissie kunnen nopen om een onderneming die partij is bij een onrechtmatige overeenkomst, er niet voor in aanmerking te laten komen.

Zo zou, indien de aanspraak op een verzachtende omstandigheid werd erkend in situaties waarin een onderneming partij is bij een kennelijk onrechtmatige overeenkomst waarvan zij wist of er niet onbekend mee kon zijn dat deze een inbreuk vormde, dit ondernemingen ertoe kunnen aanzetten een geheime overeenkomst zo lang mogelijk voort te zetten, in de hoop dat hun gedrag nooit wordt ontdekt, terwijl zij wisten dat, indien hun gedrag werd ontdekt, de geldboete zou kunnen worden verlaagd wanneer zij op dat tijdstip de inbreuk beëindigden. Een dergelijke erkenning zou de opgelegde geldboete elke afschrikkende werking ontnemen en afbreuk doen aan het nuttig effect van artikel 81, lid 1, EG (zie arrest van 19 maart 2009, Archer Daniels Midland/Commissie, C-510/06 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 149).

Derhalve heeft het Gerecht, gelet op de door hem vastgestelde omstandigheden, op goede gronden geoordeeld dat rekwirante niet kan stellen dat de Commissie haar een vermindering van het basisbedrag van de geldboete diende toe te kennen op grond dat zij haar onrechtmatige gedrag bij de eerste stappen van de mededingingsautoriteiten van de Verenigde Staten heeft beëindigd.

Bijgevolg moet het zesde middel ongegrond worden verklaard.

Van mening dat zij ten onrechte als leider is gekwalificeerd, verwijt ADM het Gerecht haar middel betreffende haar aanspraak op toepassing van deel B van de mededeling inzake samenwerking niet te hebben toegewezen.

Volgens de Commissie is dit middel een herhaling van het eerste middel van de hogere voorziening, zodat het niet-ontvankelijk moet worden verklaard.

Zoals in punt 95 van het onderhavige arrest is geoordeeld, heeft het Gerecht ten onrechte verklaard dat de Commissie, zonder de rechten van de verdediging van rekwirante te schenden, de feiten mocht gebruiken zoals deze uit het FBI-rapport en de verklaring van Cerestar naar voren kwamen om ADM als leider van het kartel te kwalificeren, terwijl deze feiten niet in de mededeling van punten van bezwaar waren vermeld.

Aangezien het Gerecht in de punten 225 en 226 van het bestreden arrest heeft geoordeeld dat, afgezien van voornoemde bewijselementen, het feit dat bilaterale overeenkomsten zijn gehouden slechts een aanwijzing vormde en op zich niet volstond om tot de leidende rol van rekwirante te concluderen, volgt hieruit dat het Gerecht de kwalificatie van ADM als leider van het kartel ten onrechte heeft bevestigd.

Daar rekwirante niet rechtmatig als leider van het kartel is gekwalificeerd, kon het Gerecht bijgevolg niet zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting haar aanspraak op toepassing van deel B van de mededeling inzake samenwerking weigeren op grond dat zij de rol van leider van het kartel had gespeeld.

Derhalve dient het onderhavige middel te worden toegewezen.

Volgens ADM had het Gerecht op basis van zijn vaststellingen in de punten 386 tot en met 391 van het bestreden arrest moeten concluderen dat de Commissie bij haar het gewettigde vertrouwen had gewekt dat een vermindering van het bedrag van de geldboete zou worden toegepast overeenkomstig deel B van de mededeling inzake samenwerking. Rekwirante stelt in dit verband dat het stadium van de procedure waarin de medewerking wordt verleend, irrelevant is voor het ontstaan van dit vertrouwen, anders dan het Gerecht in punt 394 van het bestreden arrest heeft geoordeeld. Zij verwijst dienaangaande naar het arrest van 22 juni 2006, België en Forum 187/Commissie (C-182/03 en C-217/03, Jurispr. blz. I-5479, punten 147–167).

De Commissie is van mening dat aangezien zij objectief gezien de rol van elke deelnemer aan het kartel niet nauwkeurig vóór het einde van de administratieve procedure kan vaststellen, ADM geen hoop kon hebben op eventuele toepassing van een ‘zeer aanzienlijke’ vermindering, in de zin van deel B van de mededeling inzake samenwerking, van de haar op te leggen geldboete.

In de eerste plaats moet worden vastgesteld dat, zoals de advocaat-generaal in punt 208 van zijn conclusie heeft onderstreept, ADM met het onderhavige middel een nieuw onderzoek van de door het Gerecht beoordeelde feiten in het stadium van de hogere voorziening beoogt te verkrijgen, waartoe het Hof, behoudens indien bewijsmateriaal onjuist is opgevat, niet bevoegd is.

In casu heeft het Gerecht uit de door hem in de punten 386 tot en met 391 van het bestreden arrest onderzochte elementen redelijkerwijs kunnen afleiden dat de Commissie rekwirante tot samenwerking heeft willen aansporen, zonder haar evenwel een nauwkeurige toezegging te geven aangaande een aanspraak op vermindering van het bedrag van de haar op te leggen geldboete uit hoofde van deel B van de mededeling inzake samenwerking.

In de tweede plaats bepaalt deel E van de mededeling inzake samenwerking dat de Commissie pas wanneer zij haar eindbeschikking vaststelt, beoordeelt of aan de in deel B, C of D gestelde voorwaarden is voldaan. Het Gerecht heeft dus geen blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie rekwirante in de fase van de procedure die aan de vaststelling van de eindbeschikking voorafging, geen nauwkeurige toezegging betreffende enige aanspraak op vermindering van de geldboete kon doen.

Bijgevolg moet het achtste middel ten dele niet-ontvankelijk en ten dele ongegrond worden verklaard.

ADM verwijt het Gerecht, niet te hebben vastgesteld dat de Commissie ten onrechte de relevante markt niet heeft afgebakend om de weerslag van het kartel te beoordelen, hoewel dit een noodzakelijke voorwaarde is om de door het kartel op de markt veroorzaakte schade te bepalen. Ingeval de Commissie deze markt had afgebakend, had zij evenwel rekening moeten houden met de vervangingsproducten voor citroenzuur en, gelet op de door rekwirante overgelegde bewijselementen, moeten concluderen dat het kartel geen invloed op de in de citroenzuursector toegepaste prijzen heeft gehad.

Volgens de Commissie is dit middel enerzijds niet-ontvankelijk, aangezien rekwirante het Hof in feite verzoekt de beoordeling van de door haar aangevoerde bewijselementen te onderzoeken. Anderzijds berust de benadering van ADM op een onjuist begrip van het doel dat met de afbakening van de relevante markt wordt nagestreefd. In casu moet een onderscheid worden gemaakt tussen de beoordeling of er sprake is van een inbreuk op artikel 81 EG, waarvoor de relevante markt moet worden afgebakend, en de beoordeling van de zwaarte van de inbreuk.

Op basis van haar vaststellingen in punt 305 van de litigieuze beschikking heeft de Commissie Cerestar op basis van deel B van de mededeling inzake medewerking een ‘zeer aanzienlijke vermindering’ — namelijk 90 % — verleend van het bedrag van de geldboete die haar zonder medewerking zou zijn opgelegd. De Commissie heeft in dit punt immers geoordeeld dat deze onderneming op de bijeenkomst die op 29 oktober 1998 met de diensten van de Commissie is gehouden, als eerste materiaal had verstrekt dat van doorslaggevend belang was om het bestaan van het kartel te bewijzen. Zij heeft in het volgende punt daaraan toegevoegd dat ‘de informatie die [Cerestar] verstrekte op de bijeenkomst van 29 oktober 1998, die overeenstemt met de informatie die later werd verstrekt in een schriftelijke verklaring van 25 maart 1999, voldoende [was] om het bestaan van het kartel vast te stellen en […] aan de Commissie [werd] medegedeeld voordat ADM dergelijke informatie verstrekte’. In punt 308 van deze beschikking heeft de Commissie dan ook afgewezen de stelling van ADM dat deze laatste voldeed aan de in bedoeld deel B gestelde voorwaarden om voor een ‘zeer aanzienlijke vermindering’ van de geldboete in aanmerking te komen.

Ter onderbouwing van haar beroep bij het Gerecht heeft ADM betoogd dat de Commissie deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking onjuist had toegepast. Volgens haar was zij immers de onderneming die op de bijeenkomst van 11 december 1998 ‘als eerste materiaal heeft verstrekt dat van doorslaggevend belang [was] om het bestaan van de aangebrachte mededingingsregeling te bewijzen’ in de zin van deze bepaling, aangezien het door Cerestar op de bijeenkomst van 29 oktober 1998 verstrekte materiaal niet ‘van doorslaggevend belang’ in de zin van die bepaling was.

In de eerste plaats had Cerestar immers geen informatie over het kartel verstrekt betreffende de periode vóór 12 mei 1992, toen zij voor het eerst daarbij betrokken raakte. Dat de Commissie op de hoogte was van het kartel aangaande die periode, was dan ook enkel het gevolg van de informatie die ADM daarover als eerste had verstrekt.

In de tweede plaats was de door Cerestar afgegeven verklaring, die strookt met de op de bijeenkomst van 29 oktober 1998 mondeling meegedeelde informatie, noch afdoend noch nauwkeurig met betrekking tot de data van de bijeenkomsten en de deelnemers aan het kartel. Cerestar heeft melding gemaakt van 32 bijeenkomsten op verschillende data tussen 14 november 1991, dus vóór haar toetreding tot het kartel, en 17 juli 1996, ruim na de ontbinding van het kartel. Zij heeft verklaard dat negen daarvan kartelbijeenkomsten waren die met zekerheid hadden plaatsgevonden, acht daarvan ‘mogelijke’ bijeenkomsten en de vijftien andere geen of ‘in toenemende mate onwaarschijnlijk’ kartelbijeenkomsten. De identiteit van de deelnemers werd verstrekt voor drie van de zeventien bijeenkomsten die als ‘zekere’ of ‘mogelijke’ kartelbijeenkomsten waren aangeduid. Zes van de aldus geïdentificeerde bijeenkomsten hebben volgens de getuigenverklaring van de andere betrokken ondernemingen en de bevindingen van de Commissie in werkelijkheid nooit plaatsgevonden.

In de derde plaats heeft Cerestar naderhand in een brief van 7 mei 1999 aan de Commissie erkend dat een aantal van de aldus geïdentificeerde bijeenkomsten in feite niet hadden plaatsgevonden.

In de vierde plaats is de verklaring van Cerestar vaag en weinig afdoend over het doel van de bijeenkomsten. Er werden geen nauwkeurige gegevens omtrent de prijzen en de quota verstrekt, behalve over de voor Cerestar zelf vastgestelde quota.

In de vijfde plaats blijkt niet duidelijk of Cerestar — zoals ADM — de Commissie bewijsmateriaal in de vorm van een rechtstreekse getuigenverklaring heeft verstrekt. Cerestar heeft het nadien trouwens noodzakelijk geacht haar mondelinge verklaring van 29 oktober 1998 nader uit te werken en toe te lichten.

In de zesde plaats heeft Cerestar zelf op 3 maart 1999 van de Commissie een verzoek om meer gedetailleerde inlichtingen gekregen, dat op de verklaringen van ADM was gebaseerd. Cerestar heeft aldus de gelegenheid gehad dit verzoek om inlichtingen, dat betrekking had op specifieke data en plaatsen van bijeenkomsten en gebaseerd was op door ADM verstrekte gegevens, te onderzoeken alvorens aan de Commissie haar definitieve verklaring van 25 maart 1999 mee te delen.

Rekwirante betoogt dat het door haar geleverde bewijs daarentegen afdoend was. Immers, op de bijeenkomst van 11 december 1998 zou zij de Commissie een getuigenverklaring uit eerste hand hebben verstrekt, schriftelijke bewijsstukken uit de tijd dat de feiten werden gepleegd, alsmede bewijsstukken waaruit de context en de uitvoering van de kartelovereenkomst bleek. Het door ADM overgelegde bewijs heeft tal van nauwkeurige bijzonderheden verstrekt over de bijeenkomsten, de deelnemers, de compensatie- en controlemechanismen, de prijzen en de quota van het kartel.

De Commissie stelt dat het voor de beoordeling of het verstrekte bewijsmateriaal ‘van doorslaggevend belang’ is in de zin van deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking, irrelevant is dat dit materiaal afkomstig is van een onderneming die niet gedurende de volledige duur van het betrokken kartel daaraan heeft deelgenomen. Dit materiaal moet immers betrekking hebben op het bestaan van het kartel, en niet op de duur ervan.

Evenzo staat het feit dat de aan de Commissie meegedeelde informatie onvolledig was, niet eraan in de weg dat deze informatie als van doorslaggevend belang kan worden aangemerkt.

Vooraf moet worden benadrukt dat, zoals de advocaat-generaal in de punten 221 en 222 zijn conclusie heeft aangegeven, volgens de tekst zelf van deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking de ‘eerste’ onderneming niet alle bewijsmateriaal voor alle bijzonderheden van de werking van het kartel hoeft te hebben verstrekt. Overeenkomstig deze bepaling dient een onderneming, om als zodanig te kunnen worden aangemerkt, enkel ‘materiaal’ te verstrekken dat van doorslaggevend belang is om het bestaan van het kartel te bewijzen. Deze bepaling verlangt evenmin dat het verstrekte materiaal op zichzelf voldoende reden is voor de uitvaardiging van een mededeling van punten van bezwaar of zelfs voor de vaststelling van een definitieve beschikking waarbij het bestaan van een inbreuk wordt vastgesteld. Ook al hoeft het in deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking genoemde materiaal op zich niet noodzakelijkerwijs te volstaan om het bestaan van het kartel te bewijzen, moet dit materiaal wel van doorslaggevend belang daartoe zijn. Het mag dus niet louter gaan om een oriëntatiebron voor het onderzoek door de Commissie, maar om materiaal dat rechtstreeks kan worden gebruikt als voornaamste bewijsgrondslag voor het geven van een beschikking houdende vaststelling van de inbreuk.

Tevens moet worden onderstreept dat het in het kader van voornoemd deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking van geen belang is dat doorslaggevend materiaal mondeling is verstrekt.

Ten slotte beschikt de Commissie over een zekere beoordelingsvrijheid om uit te maken of de medewerking van een onderneming ‘van doorslaggevend belang’ in de zin van deze bepaling is geweest om het bestaan van een inbreuk en de beëindiging daarvan vast te stellen, zodat enkel tegen een kennelijk buitensporig gebruik van deze beoordelingsvrijheid kan worden opgetreden.

Op basis van de voorgaande overwegingen moet worden onderzocht of de Commissie in casu een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt door te constateren dat Cerestar als eerste onderneming materiaal van doorslaggevend belang om het bestaan van het kartel aan te tonen had verstrekt.

De Commissie heeft in de punten 305 en 306 van de litigieuze beschikking gepreciseerd dat Cerestar haar tijdens een bijeenkomst op 29 oktober 1998 als eerste het doorslaggevende materiaal had verstrekt waarmee het bestaan van het kartel kon worden bewezen en dat de verklaringen van deze onderneming op 25 maart 1999 schriftelijk zijn bevestigd.

In de eerste plaats moet worden opgemerkt dat ADM niet kan betwisten dat de door Cerestar verstrekte informatie van doorslaggevend belang is geweest, enkel op grond dat deze laatste pas een jaar na de inwerkingtreding van het kartel daaraan heeft deelgenomen.

Zoals de Commissie terecht heeft benadrukt, schrijft deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking enerzijds immers voor dat het verstrekte doorslaggevende materiaal betrekking heeft op het bestaan zelf van het kartel, en niet op de duur ervan.

Anderzijds bevat de verklaring van Cerestar aanwijzingen over multilaterale overeenkomsten die vóór haar deelneming aan het kartel hebben plaatsgevonden. Deze aanwijzingen zijn bevestigd door de verklaringen van ADM op de bijeenkomst waarop vertegenwoordigers van haar en van de Commissie aanwezig waren.

Wat in de tweede plaats de inhoud zelf van de verklaring van Cerestar betreft, moet worden onderstreept dat daarin enerzijds de mechanismen van het kartel zijn beschreven, te weten het stelsel van prijsstelling, de toewijzing van marktaandelen, de uitwisseling van formatie en de vaststelling van compensatieovereenkomsten. Anderzijds bevat deze verklaring een lijst van de verschillende bijeenkomsten van de aan het kartel deelnemende ondernemingen.

Ook al is de in de verklaring van Cerestar opgenomen informatie, althans ten dele, vaag en bevat zij niet stelselmatig door cijfers onderbouwde gegevens betreffende de op de kartelbijeenkomsten genomen beslissingen, heeft de Commissie niettemin kunnen oordelen, zonder een kennelijke beoordelingsfout te maken, dat dit materiaal van doorslaggevend belang was om het bestaan van het kartel te bewijzen.

De Commissie heeft immers door de informatie die Cerestar op de bijeenkomst van 29 oktober 1998 heeft verstrekt, er kennis van kunnen nemen dat er sprake was van een kartel op de Europese citroenzuurmarkt, en bij benadering de duur, de mechanismen en de uitvoering daarvan vernomen.

Derhalve was het door Cerestar verstrekte materiaal, ook zonder op zich bewijs op te leveren dat volstond om alle aspecten van de inbreuk aan te tonen, méér dan enkel een oriëntatiebron voor het onderzoek door de Commissie, aangezien het door deze laatste rechtstreeks kon worden gebruikt om het bestaan van het kartel te bewijzen.

In dit verband is het feit dat deze informatie niet het gevolg was van een rechtstreekse getuigenverklaring of dat zij nadien is vervolledigd dan wel gepreciseerd, irrelevant om uit te maken of zij van doorslaggevend belang was.

Bijgevolg moet het middel dat rekwirante aan onjuiste toepassing door de Commissie van deel B, sub b, van de mededeling inzake medewerking heeft ontleend, worden afgewezen.

Uit een en ander volgt dat artikel 3 van de litigieuze beschikking krachtens artikel 61, eerste alinea, van het Statuut van het Hof van Justitie moet worden nietig verklaard, voor zover daarbij het bedrag van de door ADM verschuldigde geldboete is vastgesteld op 39,69 miljoen EUR door de vermeerdering van 35 % van het basisbedrag van de haar op te leggen geldboete wegens haar hoedanigheid van leider van het kartel, en dat deze geldboete derhalve tot 29,4 miljoen EUR moet worden verminderd.