Hof 's-Gravenhage, 31-03-2011, nr. 22-000218-10

niet ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie, doch feitelijk verblijvende op het adres: [adres].

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg en het onderzoek op de terechtzittingen in hoger beroep van dit hof van 22 juli 2010 en 17 maart 2011.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

Aan de verdachte is tenlastegelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaarding, waarvan een kopie in dit arrest is gevoegd.

Procesgang

In eerste aanleg is de verdachte ter zake van het onder 1 primair, 2 primair en 4 tenlastegelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de acht maanden. Voorts is de verdachte ter zake van het onder 3 tenlastegelegde veroordeeld tot een geldboete van EUR 200,00, subsidiair vier dagen hechtenis. Tevens is hem ter zake van het onder 1 primair en 2 primair tenlastegelegde de bevoegdheid motorrijtuigen te besturen voor de tijd van acht maanden respectievelijk vijf jaren ontzegd.

Namens de verdachte is tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de vervolging van de verdachte

De raadsman heeft ter terechtzitting in hoger beroep betoogd dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in de vervolging van de verdachte, een en ander zoals verwoord in diens pleitaantekeningen.

In de eerste plaats heeft de raadsman aangevoerd dat het tijdsverloop in de onderhavige zaak van dien aard is dat niet gezegd kan worden dat de behandeling van de zaak heeft plaatsgevonden binnen een redelijke termijn in de zin van artikel 6, eerste lid, van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM).

Het hof verwerpt dit verweer. Immers, ook indien vast komt te staan dat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn, leidt dit, naar vaste jurisprudentie van de Hoge Raad, niet tot de niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de strafvervolging, ook niet in uitzonderlijke gevallen, zoals door de verdediging betoogd. (Hoge Raad, 17-06-2008, NJ 2008, 358)

Het hof zal hierna, onder "Strafmotivering", oordelen of sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in genoemde verdragsbepaling. Daarbij zal het hof aangeven of die overschrijding enig gevolg behoort te hebben, en zo ja welk gevolg daaraan verbonden moet worden.

In de tweede plaats heeft de raadsman aangevoerd dat het openbaar ministerie niet met de nodige voortvarendheid heeft getracht het vonnis ter kennis van de verdachte te brengen.

Het hof overweegt daaromtrent als volgt.

Ingevolgde het eerdergenoemde arrest van de Hoge Raad heeft te gelden dat van overschrijding van de redelijke termijn sprake kan zijn indien op grond van artikel 366 van het Wetboek van Strafvordering (Sv) een verstekmededeling dient te worden betekend en het openbaar ministerie bij die betekening niet de nodige voortvarendheid heeft betracht.

Van de hier bedoelde vertraging is in elk geval geen sprake:

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 2 subsidiair, 3 en 4 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

(zie de hierna ingevoegde bijlage die van dit arrest deel uitmaakt)

Hetgeen meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsvoering

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

In die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest vereist met de bewijsmiddelen dan wel, voor zover artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering wordt toegepast, met een opgave daarvan, zal zulks plaatsvinden in een aanvulling die als bijlage aan dit arrest zal worden gehecht.

Bewijsuitsluiting

De verdediging heeft betoogd dat, gelet op de omstandigheid dat de verdachte niet in de gelegenheid is gesteld vóór zijn verhoor van 20 november 2004 een advocaat te raadplegen, alsmede niet op dit recht is gewezen, in strijd is gehandeld met de eisen die voortvloeien uit de uitspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak Salduz en de daarop gebaseerde jurisprudentie van de Hoge Raad, hetgeen tot gevolg heeft dat de in voornoemd verhoor afgelegde verklaring niet voor het bewijs zal worden gebezigd.

Dit verweer behoeft geen bespreking nu het hof die verklaring van verdachte niet voor het bewijs zal bezigen en het door het hof gehanteerde bewijs niet is verkregen als rechtstreeks gevolg van die verklaring.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde levert op:

Ten aanzien van het onder 2 subsidiair en 4 bewezenverklaarde:

Overtreding van artikel 7, eerste lid, van de Wegenverkeerswet 1994, meermalen gepleegd.

Ten aanzien van het onder 3 bewezenverklaarde:

Overtreding van artikel 107, eerste lid, van de Wegenverkeerswet 1994.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

De advocaat-generaal heeft, overeenkomstig haar overgelegde aantekeningen en vordering, gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd en dat de verdachte ter zake van het onder 1 primair, 2 primair en 4 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van de acht maanden. Voorts heeft zij gevorderd dat de verdachte ter zake van het onder 3 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een geldboete van EUR 200,00, subsidiair vier dagen hechtenis. Tevens heeft de advocaat-generaal gevorderd dat de verdachte ter zake van het onder 1 primair en 2 primair tenlastegelegde de bevoegdheid motorrijtuigen te besturen voor de tijd van acht maanden respectievelijk vijf jaren zal worden ontzegd.

Daarbij heeft het hof in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen. De verdachte was als bestuurder van een personenauto, met die personenauto, zonder enig geldig rijbewijs rijdend op een voor het openbaar verkeer openstaande weg, betrokken bij een verkeersongeval met voetgangers, en heeft, terwijl hij redelijkerwijs moest vermoeden dat bij dat ongeval aan de slachtoffers letsel was toegebracht, de plaats van het ongeval verlaten.

Bij een andere gelegenheid heeft de verdachte eveneens de plaats van een ongeval verlaten, terwijl hij redelijkerwijs moest vermoeden dat door hem schade was toegebracht aan een ander.

Het hof heeft acht geslagen op het hem betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 1 maart 2011, waaruit blijkt dat de verdachte niet eerder is veroordeeld voor het plegen van een strafbaar feit.

De verdediging heeft betoogd dat sprake is van enige overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, EVRM, een en ander zoals verwoord in de pleitaantekeningen.

Van overschrijding van de redelijke termijn kan sprake zijn indien op grond van artikel 366 van het Wetboek van Strafvordering een verstekmededeling moet worden betekend en het Openbaar Ministerie bij die betekening niet de nodige voortvarendheid heeft betracht.

Onder verwijzing naar hetgeen het hof in dit verband bij de bespreking van de ontvankelijkheid heeft overwogen, kan weliswaar worden aangenomen dat er wat dit betreft sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn.

Echter, nu het in niet onbelangrijke mate aan de verdachte zelf te wijten is dat hij niet eerder dan thans het geval kennis heeft gekregen van de uitspraak, zal het hof volstaan met de enkele vaststelling dat die redelijke termijn is overschreden en zal op die grond geen compensatie plaatsvinden in de strafmaat.

Voorts overweegt het hof ter zake nog als volgt.

Het hof is van oordeel dat het eerste verhoor van de verdachte door de politie op 20 november 2004 moet worden aangemerkt als een handeling waaraan deze in redelijkheid de verwachting kon ontlenen dat tegen hem ter zake van een bepaald strafbaar feit door het openbaar ministerie een strafvervolging zou worden ingesteld.

Vervolgens is, na nader opsporingsonderzoek, de behandeling van de zaak ter terechtzitting op 21 maart 2006 bij verstek afgerond met een eindvonnis, zijnde binnen twee jaar nadat de op zijn redelijkheid te beoordelen termijn is aangevangen.

Het daarna ontstane tijdsverloop tussen het wijzen van het vonnis en de betekening van de mededeling uitspraak aan de verdachte op 11 december 2009 komt, zoals hiervoor bij de bespreking van de ontvankelijkheid van het openbaar ministerie overwogen, in niet onbelangrijk mate voor rekening van de verdachte.

Namens de verdachte is op 18 december 2009 hoger beroep ingesteld.

De stukken van het geding zijn op 12 januari 2010 ter griffie van het hof binnengekomen.

Ter terechtzitting van het hof van 22 juli 2010 is de verdachte, hoewel behoorlijk gedagvaard niet verschenen.

Het hof heeft alstoen de zaak op verzoek van de verdediging naar de rechter-commissaris verwezen ter fine van het horen van getuigen en een deskundige. Tevens heeft het hof de oproeping van de verdachte bevolen en zijn persoonlijke verschijning gelast. Ter terechtzitting van 17 maart 2011 is de zaak in aanwezigheid van de verdachte en zijn raadsman behandeld, waarna op 31 maart 2011 eindarrest zal worden gewezen.

Aldus is het geding in hoger beroep met een einduitspraak afgerond ruim binnen twee jaar nadat het rechtsmiddel is ingesteld, met de nodige voortvarendheid afgerond.

Het hof is dan ook van oordeel dat de totale duur van de behandeling van deze zaak weliswaar 6 jaar en 4 maanden in beslag heeft genomen en strikt genomen kan worden van overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, EVRM doch dat ook wat dit betreft, gelet op het hiervoor overwogene kan worden volstaan met de enkele constatering daarvan.

Het hof is - alles overwegende en gelet op de generale en de speciale preventie - en in weerwil van hetgeen de verdediging ter zake heeft betoogd, van oordeel dat een deels voorwaardelijke gevangenisstraf van na te melden duur een passende en geboden reactie vormt.

Daarnaast acht het hof het passend en geboden om de verdachte ter zake van de onder 3 bewezenverklaarde overtreding een geldboete van na te melden hoogte op te leggen, waarbij het hof rekening heeft gehouden met de draagkracht van de verdachte.

Ten slotte acht het hof het passend en geboden om de verdachte, mede uit oogpunt van de verkeersveiligheid, ter zake van het onder 2 primair de bevoegdheid motorrijtuigen voor aanzienlijke duur te ontzeggen en teneinde het verwerpelijke van zijn handelen, zoals bewezenverklaard, in te scherpen.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 14a, 14b, 14c, 23, 24, 24c, 57 en 62 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 7, 107, 176, 177 en 179 van de Wegenverkeerswet 1994, zoals zij golden ten tijde van het bewezenverklaarde.

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart niet bewezen dat de verdachte het onder 1 en