Rb. Utrecht, 07-05-2008, nr. 234454/ HA ZA 07-1415

De rechtbank stelt voorop dat nu vaststaat dat [eiseres] is verkracht door [gedaagde], zij in beginsel recht heeft op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding op grond van artikel 106 van boek 6 van het Burgerlijk Wetboek aangezien zij door de verkrachting in haar persoon is aangetast.

Bij de bepaling van de omvang van de schadevergoeding dient de rechtbank alle omstandigheden van het geval te wegen, zoals de mate waarin de benadeelde is getroffen, de aard van de verweten gedraging, de aard van de aansprakelijkheid, de aard van de schade en heeft de rechtbank rekening te houden met wat in vergelijkbare gevallen aan schadevergoe-ding is toegekend.

Nu het een verkrachting betreft staat vast dat het gaat om een aansprakelijkheid op grond van schuld waarbij, zoals het hof Arnhem reeds heeft overwogen, sprake is van een zeer ernstige inbreuk op de lichamelijke en geestelijke integriteit van [eiseres]. Ten aanzien van de mate waarin [eiseres] is getroffen door het onrechtmatig handelen door [gedaagde] gaat de rechtbank er op grond van de overgelegde stukken vanuit dat [eiseres] posttraumatische stressklachten heeft ontwikkeld ten gevolge van de verkrachting en dat zij gedurende twee perioden van in totaal zo’n 19 maanden in behandeling is geweest om het gebeurde te kunnen verwerken, hetgeen als een periode van aanmerkelijke duur kan worden beschouwd. Daarbij is van belang dat onbestreden is gebleven dat de therapie is gestart in de periode dat zij aangifte heeft gedaan van het misdrijf waarvan zij slachtoffer was geworden. Dat [eiseres] voordien mogelijk met psychische problemen kampte doet daaraan niet af. Voor zover haar voorgeschiedenis haar wellicht kwetsbaarder heeft gemaakt, laat dit onverlet dat de directe aanleiding voor [eiseres] om hulp te zoeken ter behandeling van haar klachten, de verkrachting is geweest.

Ook het verweer van [gedaagde], inhoudende dat de impact van de verkrachting wel zou meevallen nu is gebleken dat [eiseres] zich vrijwillig topless heeft laten fotograferen op de Kama Sutra beurs voor een foto in een erotisch blad, treft geen doel. Uit dit poseren door [eiseres] valt immers op geen enkele wijze af te leiden hoe [eiseres] zich voelt en heeft gevoeld als gevolg van de verkrachting. De foto is gemaakt met haar instemming terwijl de verkrachting zich juist kenmerkt door de schending van haar recht op (seksuele) zelfbeschikking. In dit verband overweegt de rechtbank voorts dat het betoog van [gedaagde], dat [eiseres] verliefd op hem was en eerder had geprobeerd [gedaagde] te verleiden, eveneens voorbijgaat aan de essentie van de verkrachting: hier werd [eiseres] juist tegen haar wil gedwongen tot het hebben van geslachtsgemeenschap.

Ten aanzien van de voorbeelden uit de Smartengeldbundel waarnaar [eiseres] verwijst ter onderbouwing van de hoogte van de immateriële schadevergoeding is de rechtbank van oordeel dat dit geen vergelijkbare gevallen zijn. Hetgeen [eiseres] heeft moeten ondergaan betreft een eenmalige gebeurtenis die zich weliswaar kenmerkt door dwang, maar niet zozeer door fysiek geweld. Van belang voor de bepaling van de hoogte is voorts het feit dat zij destijds nog maar 15 jaar oud was terwijl hij een volwassen man van 40 jaar was en dat hij haar leidinggevende was. Alles overziend, acht de rechtbank een immateriële schadevergoeding van EUR 2.000,- billijk.

Materiële schadevergoeding

Bij dupliek heeft [gedaagde] aangegeven te kunnen instemmen met het feit dat door de moeder van [eiseres] betaalde behandelingssessies zijn aan te merken als verplaatste schade in de zin van artikel 6:107 van het Burgerlijk Wetboek. Nu overigens geen verweer is gevoerd tegen deze post, is het gevorderde bedrag toewijsbaar.

De gevorderde parkeer- en reiskosten zijn niet gemotiveerd weersproken, terwijl op grond van het feit dat [eiseres] leed aan klachten tengevolge van de verkrachting aangenomen kan worden dat zij in dit verband reiskosten heeft gemaakt voor het bezoeken van het bedrijfsmaatschappelijk werk, zodat deze voor toewijzing in aanmerking komen.

Ook de reis- en parkeerkosten in verband met het bijwonen van de strafzaak tegen [gedaagde] bij het hof zal de rechtbank toewijzen. Uit de stukken blijkt dat [eiseres] bij de behandeling van het hoger beroep als getuige is opgeroepen en zodoende ten aanzien van deze zitting verplicht was om te verschijnen. Ten aanzien van het bijwonen van de zitting van de rechtbank was deze wettelijke verplichting er niet, en kan niet worden aangenomen dat de kosten die zij heeft gemaakt om de zitting bij te wonen zijn aan te merken als schade die het gevolg is van de onrechtmatige daad, zodat die posten worden afgewezen. Dat [eiseres] geen rijbewijs had betekent voorts niet dat zij geen kosten heeft hoeven maken om bij de zitting van het hof aanwezig te kunnen zijn. Nu die kosten overigens niet zijn betwist zullen deze kosten worden toegewezen.

De gevorderde eigen bijdrage die is betaald voor rechtskundige bijstand betreft blijkens de stukken niet de bijdrage voor de bijstand in de onderhavige civiele procedure, maar de bijdrage die is betaald toen [eiseres] zich liet bijstaan door een advocaat toen zij als getuige in de strafzaak moest worden gehoord. Op grond van wat hiervoor is overwogen is de rechtbank van oordeel dat ook deze kosten kunnen worden aangemerkt als kosten die het gevolg zijn van de door [gedaagde] gepleegde onrechtmatige daad. Dit geldt eveneens voor de gevorderde reis- en parkeerkosten, telefoon- fax en portokosten die door [eiseres] zijn gemaakt ter voorbereiding op het getuigenverhoor bij het hof te Arnhem. Tot slot zal de rechtbank ook de gevorderde kosten voor het opvragen van het uittreksel uit het bevolkingsregister toewijzen nu dit redelijke kosten zijn die [eiseres] heeft gemaakt ter verkrijging van schadevergoeding door [gedaagde].

Het voorgaande leidt ertoe dat de gevorderde materiële schadevergoeding ten bedrage van EUR 739,32 zal worden toegewezen. Dit betekent dat de vordering van [eiseres] tot aan een totaalbedrag van EUR 2.739,32 zal worden toegewezen.

De gevorderde toekomstige schade is niet begroot of nader onderbouwd, zodat de rechtbank dit gedeelte van de vordering zal afwijzen.

[gedaagde] zal als de overwegend in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

Aangezien [eiseres] procedeert op basis van een toevoeging, zal de rechtbank op grond van artikel 243 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering bepalen dat de proceskosten door [gedaagde] voldoen moeten worden aan de griffier van de rechtbank.

veroordeelt [gedaagde] om aan [eiseres] te betalen een bedrag van EUR 2.739,32 (tweeduizend zevenhonderdnegenendertig euro en tweeëndertig eurocent),

veroordeelt [gedaagde] in de proceskosten, aan de zijde van [eiseres] tot op heden begroot op EUR 1.170,31, te voldoen aan de griffier,

verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad,

wijst het meer of anders gevorderde af.

Dit vonnis is gewezen door mr. H. Phaff en in het openbaar uitgesproken op 7 mei 2008.