HR, 06-01-2004, nr. 01213/03

Het cassatieberoep is gericht tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Gravenhage waarbij verzoeker niet-ontvankelijk is verklaard in diens hoger beroep, ingesteld tegen een vonnis van de Rechtbank te 's-Gravenhage waarbij verzoeker wegens (1) "mishandeling" en (2) "opzettelijk niet voldoen aan een bevel of vordering krachtens wettelijk voorschrift gedaan door een ambtenaar met de uitoefening van enig toezicht belast en belast met het opsporen of onderzoeken van strafbare feiten" is veroordeeld tot gevangenisstraf voor de duur van tien weken.

Namens verzoeker heeft mr. M.R. Mantz, advocaat te 's-Gravenhage, één cassatiemiddel voorgesteld. Daarin worden de overwegingen die het Hof aan zijn bovengenoemde beslissing ten grondslag heeft gelegd onbegrijpelijk genoemd.

Die overwegingen luiden:

De bestreden uitspraak is bij verstek gewezen. Blijkens het proces-verbaal van de in hoger beroep gehouden terechtzitting is aldaar mr J. Grabowsky, advocaat te 's-Gravenhage, verschenen, die uitsluitend heeft opgemerkt niet uitdrukkelijk tot het voeren van de verdediging te zijn gemachtigd.

De toelichting op het middel bevat een reconstructie van hetgeen de steller van het middel als verzoekers toenmalige raadsman heeft verricht en bevonden, mede ontleend aan correspondentie die de steller van het middel destijds heeft gevoerd met de strafgriffie van de Rechtbank. Die reconstructie, die overigens enkele onzekerheden bevat ten aanzien van de strekking en het aantal van de contacten die de steller van het middel met verzoeker heeft gehad, komt op het volgende neer. Verzoeker, op een politiebureau ingesloten ter tenuitvoerlegging van een straf, heeft de steller van het middel gebeld met het verzoek uit te zoeken om welke straf het ging (dat zou men verzoeker op het politiebureau niet hebben kunnen mededelen), waarop de steller van het middel, mogelijk omdat verzoeker hem dat tevens had gevraagd, ook navraag heeft gedaan naar nog openstaande zaken tegen verzoeker. Onder die openstaande zaken bevond zich de zaak met het parketnummer 09.090254.01, het door het Hof genoemde parketnummer dat tot het op 22 maart 2002 gewezen vonnis heeft geleid. Ofschoon de steller van het middel op 20 februari 2002 een last tot toevoeging als raadsman had verzocht en tevens had gevraagd om toezending van de stukken, heeft hij die niet ontvangen. Bij brief van 9 maart 2002 heeft de steller van het middel zich daarom nogmaals als raadsman gesteld en om het dossier gevraagd. De steller van het middel acht het onwaarschijnlijk dat aan die brief van 9 maart 2002 een contact met verzoeker ten grondslag heeft gelegen; dat blijkt in ieder geval niet uit de stukken waarover de steller van het middel beschikt. Daaruit blijkt wel dat verzoeker op 22 februari 2002 op het politiebureau in vrijheid is gesteld, en de steller van het middel eerst op 25 april 2002 op diens kantoor heeft bezocht, bij welke gelegenheid verzoeker de steller van het middel heeft verzocht hoger beroep in te stellen tegen het inmiddels gewezen vonnis, waaromtrent de steller van het middel verzoeker kon informeren.

Aan de schriftuur zijn afschriften gehecht van brieven die de steller van het middel heeft verzonden. Daaronder zijn te vinden:

Het oordeel van het Hof dat zich een omstandigheid als bedoeld in art. 408, eerste lid, aanhef en onder c, Sv heeft voorgedaan is feitelijk van aard en kan in cassatie slechts op zijn begrijpelijkheid worden getoetst, vgl HR 8 april 2003, griffienr 01495/02, LJN AF5098.

Bij de stukken die op de voet van art. 434 Sv aan de Hoge Raad zijn toegezonden bevinden zich uitsluitend de brieven die hiervoor zijn genoemd onder a) en f). Het moet er voor gehouden worden dat het Hof geen kennis heeft kunnen nemen van de andere brieven waarvan een afschrift aan de cassatieschriftuur is gehecht.

Ook overigens blijkt niet dat de mededelingen die in de toelichting op het middel worden gedaan aan het Hof zijn voorgehouden. Daarom moeten die mededelingen, die feiten betreffen en gedeeltelijk bestaan uit stellingen omtrent hetgeen niet zeker is maar door de steller van het middel voor waarschijnlijk wordt gehouden, naar mijn inzicht buiten beschouwing blijven bij de beoordeling van de begrijpelijkheid van 's Hofs overwegingen.

Uit de door het Hof genoemde brieven van de raadsman, hiervoor genoemd onder a) en f), blijkt dat de raadsman zich eerst op 9 maart 2002 als zodanig heeft gesteld - zodat onaannemelijk is dat een afschrift van de inleidende dagvaarding op een eerder moment rechtstreeks aan de raadsman is gezonden - terwijl de raadsman reeds op 20 februari 2002 wist te melden op welke dag de zaak door de Politierechter behandeld zou worden, en welk feit het betrof. Uit dat gegeven, gevoegd bij de mededeling in de brief van 20 februari 2002 dat verzoeker uit anderen hoofde van zijn vrijheid was beroofd, heeft het Hof naar mijn oordeel kunnen afleiden dat de raadsman de politierechterzitting met zijn cliënt had besproken, zodat verzoeker van die zitting op de hoogte is geweest.

De omstandigheid, in de toelichting op het middel genoemd, dat verzoeker op 12 augustus 2002, terwijl hij zich in detentie bevond, nogmaals hoger beroep heeft ingesteld dwingt niet tot een ander oordeel, zo min als de opmerking dat de steller van het middel op 25 april 2002 namens verzoeker appèl heeft ingesteld, zodat hij de mening was toegedaan dat het rechtsmiddel tijdig werd aangewend, terwijl hij 'als strafrechtspecialist geregistreerd staat' en met de jurisprudentie bekend is.

Ik meen derhalve dat het middel niet tot cassatie kan leiden. Het leent zich voor afdoening met de in art. 81 RO bedoelde korte motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.