Rb. 's-Gravenhage, 05-07-2007, nr. AWB 06/753 BZM

Eiser heeft op 22 maart 2005 over het tijdvak 22 maart 2005 € 8 belasting zware motorrijtuigen op aangifte voldaan ter zake van het motorrijtuig met kenteken [nummer].

Eiser heeft op 8 april 2005 een bezwaarschrift ingediend tegen de in 1.1. genoemde voldoening op aangifte.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 6 december 2005 het bezwaar afgewezen.

Eiser heeft daartegen bij brief van 11 januari 2006, ontvangen door de rechtbank op 12 januari 2006, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend. Op verzoek van de rechtbank heeft verweerder bij brief van 16 april 2007 een nader stuk ingediend. Dit stuk is op 18 april 2007 aan eiser doorgezonden.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 26 april 2007. Namens eiser is verschenen [...]. Namens verweerder zijn verschenen [...] en [...]. Met toestemming van eiser is zijn zaak gezamenlijk met de zaken AWB 06/814, AWB 06/2120, AWB 06/764 en AWB 06/649 behandeld in welke zaken respectievelijk zijn verschenen [...], mr. [...], [...] en mr. [A] en [...]. Mr. [A] is opgetreden als gezamenlijk woordvoerder van de eisers in de hiervoor genoemde zaken.

In geschil is het antwoord op de vraag of eiser met betrekking tot het motorrijtuig met kenteken [nummer] over het onderhavige tijdvak belasting zware motorrijtuigen is verschuldigd. Het geschil spitst zich toe op de vraag of de vrachtauto in het onderhavige tijdvak uitsluitend was bestemd voor goederenvervoer over de weg.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en teruggave van de door hem voldane belasting zware motorrijtuigen. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Ingevolge artikel 2 van de Wet belasting zware motorrijtuigen (hierna: de Wet) wordt het gemeenschappelijke gebruiksrecht, bedoeld in het in artikel 1 van het in de Wet genoemde verdrag, in Nederland onder de naam 'belasting zware motorrijtuigen' geheven ter zake van het gebruik van de autosnelweg met een zwaar motorrijtuig. Ingevolge artikel 3, aanhef en onderdeel a, van de Wet wordt onder een zwaar motorrijtuig verstaan: een motorrijtuig als bedoeld in artikel 2, onderdeel f, van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994, uitsluitend bestemd voor het goederenvervoer over de weg, waarvan de toegestane maximum massa 12 000 kilogram of meer bedraagt dan wel waarvan de toegestane maximum massa vermeerderd met de toegestane maximum massa van het voertuig, niet zijnde een motorrijtuig, dat door dat motorrijtuig wordt voortbewogen, 12 000 kilogram of meer bedraagt.

De Wet is gebaseerd op Richtlijn 93/89/EEG van de Raad van 25 oktober 1993, welke is vervangen door Richtlijn 1999/62/EG van het Europees Parlement en de Raad van 17 juni 1999. Richtlijn 1999/62/EG (hierna: de richtlijn) is op 20 juli 1999 inwerking getreden. De rechtbank merkt op dat de nationale rechter is gehouden om bij de toepassing van bepalingen van nationaal recht, ongeacht of zij van eerdere of latere datum dan de richtlijn zijn, deze zoveel mogelijk uit te leggen in het licht van de bewoordingen en het doel van de geldende relevante richtlijn, teneinde het hiermee beoogde resultaat te bereiken en aldus aan artikel 189, derde alinea, EEG-Verdrag (thans artikel 249, lid 3, EG-Verdrag) te voldoen (zie HvJ C-91/92, r.o. 26). De richtlijn geeft de voorwaarden en uitgangspunten waarbinnen de lidstaten hun gebruiksrechten voor bepaalde bedrijfsvoertuigen dienen vorm te geven. De formulering 'uitsluitend bestemd voor het goederenvervoer over de weg' is door de Nederlandse wetgever letterlijk overgenomen uit de begripsbepaling van artikel 2, vierde streepje, van Richtlijn 93/89/EEG. Artikel 2, aanhef en onderdeel d, van Richtlijn 1999/62/EG luidt eensluidend. Uit de Memorie van Toelichting, Tweede Kamer, vergaderjaar 1994-1995, kamerstuk 24.070, nr. 3, blz. 20 blijkt dat motorrijtuigen waarmee het goederenvervoer een andere bestemming dient dan het enkele transport van de goederen buiten de heffing blijven. De wetgever heeft niet gedefinieerd wanneer er sprake is van een andere bestemming in de hiervoor bedoelde zin. Nu de wetgever heeft beoogd voor de term 'uitsluitend bestemd voor het goederenvervoer over de weg' bij het in de richtlijn gebezigde begrip aan te sluiten dient de vraag of er sprake is van een andere bestemming dan de bestemming goederenvervoer over de weg richtlijnconform te worden beantwoord.

Zowel Richtlijn 93/89/EEG als Richtlijn 1999/62/EG heeft tot doel concurrentieverstoringen tussen vervoersondernemingen van lidstaten op te heffen door geleidelijke harmonisatie van de heffingsstelsels en de invoering van rechtvaardige mechanismen voor de toerekening aan vervoersondernemers van de infrastructuurkosten. In dit kader worden slechts voertuigen door de heffing getroffen die, gelet op hun kenmerkende eigenschappen, uitsluitend bestemd zijn om regelmatig en duurzaam, en niet slechts af en toe, aan de mededinging op het gebied van het vervoer deel te nemen. Om te bepalen of een motorvoertuig bestemd is voor goederenvervoer over de weg in de zin van artikel 2, van de richtlijn, dient de algemene bestemming van het voertuig in aanmerking te worden genomen, ongeacht het gebruik dat er in een bepaald geval van kan worden gemaakt (zie ook HvJ 28 oktober 1999, C-193/98, r.o. 30, 32, 34 en 38).

Naar het oordeel van de rechtbank kan niet worden gezegd dat het onderhavige motorrijtuig uitsluitend is bestemd om regelmatig en duurzaam aan de mededinging op het gebied van het vervoer deel te nemen. Gelet op de in 2.2. genoemde kenmerkende eigenschappen van de vrachtwagen en de ondernemingsactiviteiten van eiser, is de vrachtwagen naar het oordeel van de rechtbank mede en voor een belangrijk deel bestemd om van daaruit goederen te verkopen. Dat de vrachtwagen volgens verweerder niet voldoet aan de begripsomschrijving van een winkelwagen als neergelegd in artikel 25b van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 is naar het oordeel van de rechtbank niet van belang, nu Wet noch richtlijn aanknopingspunten bieden voor een dergelijke voorwaarde. Het feit dat de bloemen en planten voorafgaand aan de verkoop naar de plaats van verkoop dienen te worden vervoerd doet aan vorenstaand oordeel niet af. Het standpunt van de Staatssecretaris van Financiën, dat om buiten de heffing te blijven, het goederenvervoer ondergeschikt moet zijn aan het eigenlijke gebruiksdoel (Besluit 19 augustus 1996, VB 95/4190), vindt naar het oordeel van de rechtbank geen steun in de tekst of bedoeling van de richtlijn.

De rechtbank neemt voorts in aanmerking dat eiser slechts beschikt over een door de Stichting Inschrijving Eigen Vervoer afgegeven vergunning voor eigen vervoer en niet beschikt over een vergunning voor beroepsgoederenvervoer. Ten slotte neemt de rechtbank in aanmerking dat noch is gesteld noch is gebleken dat eiser gebruik heeft gemaakt dan wel gebruik zou willen maken van een transportondernemer voor het vervoer van zijn handelswaar, maar dit niet heeft gedaan vanwege kostenoverwegingen. De rechtbank acht dit ook niet anderszins aannemelijk, gelet op de aard van de onderneming die eiser drijft. Van concurrentieverstoring tussen vervoersondernemingen kan derhalve in het onderhavige geval geen sprake zijn.

Ter zitting heeft verweerder het standpunt ingenomen dat het begrip 'uitsluitend' ziet op het goederenvervoer over de weg ter onderscheiding van bijvoorbeeld goederenvervoer over het water. De rechtbank volgt verweerder niet in deze interpretatie nu niet aannemelijk is geworden dat vervoer met een motorrijtuig anders dan over de weg mogelijk is. Het door verweerder genoemde (gedeeltelijke) vervoer van een motorrijtuig op een schip is naar het oordeel van de rechtbank geen goederenvervoer met een motorrijtuig maar vervoer van een motorrijtuig. Een dergelijke interpretatie spoort naar het oordeel van de rechtbank ook niet met de bedoeling van de betreffende heffing zoals omschreven onder 4.3.

Gelet op het vorenoverwogene is het beroep gegrond verklaard.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kos¬ten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1). De rechtbank ziet geen aanleiding een vergoeding van kosten in verband met de behandeling van het bezwaar toe te kennen nu niet is gebleken dat eiser hierom heeft verzocht vóórdat verweerder op het bezwaar had beslist.

De rechtbank: