HR, 29-03-2013, nr. 13/00307

Bij vonnis van de rechtbank Rotterdam van 23 juli 2009 is de toepassing van de schuldsaneringsregeling ten aanzien van verzoekster uitgesproken.

De bewindvoerder heeft op 24 februari 2012 een eindverslag bij de rechtbank ingediend. Daarin vermeldt zij dat [verzoekster] haar informatieverplichting en sollicitatieverplichting niet naar behoren is nagekomen, hoewel zij daarop wel meerdere malen was gewezen. Daarnaast was er een boedelachterstand ontstaan van € 206, 61.

Op 25 juni 2012 heeft de bewindvoerder de rechtbank een faxbericht gestuurd met daarin de laatste stand van zaken, hetgeen inhield dat [verzoekster] haar informatieverplichting en sollicitatieverplichting nog immer niet naar behoren nakwam. De boedelachterstand was grotendeels ingelopen, maar daarnaast was er een nieuwe bovenmatige schuld ontstaan bij de Belastingdienst inzake de Kinderopvangtoeslag 2011, ad € 2.337,-.

[Verzoekster] is er door de bewindvoerder op gewezen dat zij deze schuld moest betalen, danwel een betalingsregeling met de Belastingdienst overeen diende te komen, zodat de nieuwe schuld zou zijn ingelost voor het einde van de schuldsaneringsregeling. De bewindvoerder heeft echter geen betalingsbewijs en/of bewijsstuk van een overeengekomen betalingsregeling ontvangen. Zij heeft sinds het eindverslag van 24 februari 2012 niets meer van [verzoekster] vernomen, en handhaafde haar advies tot het weigeren van de schone lei.

De beëindiging is behandeld ter terechtzitting van 27 juni 2012.

[Verzoekster] is, hoewel daartoe behoorlijk opgeroepen, niet verschenen.

Bij vonnis van 4 juli 2012 oordeelde de rechtbank dat bij gebrek aan verweer voldoende was komen vast te staan dat [verzoekster] was tekortgeschoten in de nakoming van de op haar rustende informatie- en sollicitatieverplichting, alsmede dat zij een nieuwe bovenmatige schuld had laten ontstaan. De rechtbank weigerde daarom de schone lei.

[Verzoekster] is van dit vonnis in hoger beroep gekomen bij het hof te Den Haag.

De zaak is op 20 november 2012 mondeling behandeld.

Bij tussenarrest van 27 november 2012 heeft het hof geoordeeld dat [verzoekster] bij het verzoekschrift in hoger beroep alsnog heeft aangetoond dat zij voldoende heeft gesolliciteerd naar een betaalde baan en dat zij de benodigde stukken alsnog aan de bewindvoerder heeft overgelegd. Ten aanzien van de nieuwe schuld aan de Belastingdienst droeg het hof [verzoekster] op om uiterlijk op 11 december 2012 in kopie over te leggen de brief die zij aan de Belastingdienst stelt te hebben gezonden en een schriftelijke bevestiging van de Belastingdienst dat per maand de € 78,- op de haar toekomende kinderopvangtoeslag wordt ingehouden ter aflossing van de eerder ontstane schuld.

Bij brief van 10 december 2012 heeft [verzoekster] het hof laten weten dat zij niet heeft afgelost op de schuld aan de Belastingdienst. De kinderopvangtoeslag is niet zoals zij dacht door Belastingdienst ingehouden ter verrekening, maar is afgedragen aan de bewindvoerder.

Bij arrest van 8 januari 2013 heeft het hof het bestreden vonnis bekrachtigd.

[Verzoekster] is van beide arresten tijdig3. in cassatie gekomen.

Het verzoekschrift bevat één cassatiemiddel, gericht tegen de oordelen van het hof dat het ontstaan van de nieuwe schuld aan de Belastingdienst verwijtbaar is en dat er geen aanleiding is de schuldsaneringsregeling te verlengen. Het hof overwoog daarover in r.o. 2 van zijn eindarrest:

Het middel betoogt dat [verzoekster] onbetwist heeft aangevoerd dat zij op voorhand bij de Sociale Dienst geïnformeerd heeft of zij haar kind in de kinderopvang kon brengen omdat zij een Wwb-uitkering ontving, waarbij haar klantmanager toen te kennen heeft gegeven dat de Sociale Dienst de kosten van de kinderopvang zou betalen. Na een wisseling van klantmanager bleek deze zich op het tegenovergestelde standpunt te stellen, maar toen was het kwaad al geschied.

Dit mag volgens het middel in redelijkheid niet aan verzoekster worden tegengeworpen. Voor zover haar enig verwijt zou treffen, is er de mogelijkheid tot het stellen van additionele voorwaarden voor het doorlopen van de schuldsaneringsregeling, zoals een verlengde looptijd, temeer nu verzoekster daar een beroep op heeft gedaan. Daarbij acht het middel het oordeel van het hof dat geen sprake is van een tekortkoming die vanwege de bijzondere aard of geringe betekenis ervan buiten beschouwing kan worden gelaten, onbegrijpelijk, nu geen sprake is van strijd met goede trouw, in tegendeel: verzoekster is actief aan het werk gegaan teneinde haar kansen op de arbeidsmarkt te vergroten, teneinde gelden te verdienen voor de crediteuren.

De overwegingen in het arrest van 8 januari 2013 dat de kinderopvangtoeslag is afgedragen aan de bewindvoerder, tegenover de overweging van het hof onder r.o. 2 dat "er is door [verzoekster] op de schuld dus nog niets afgelost" staan volgens het middel onbegrijpelijk in samenhang tegenover elkaar.

Beoordeling

Voor zover gezegd kan worden dat het cassatiemiddel met bepaaldheid en precisie inhoudt op welke gronden en gezien welke rechtsregels de bestreden uitspraak onjuist of onbegrijpelijk is komt het op tegen oordelen die zich wegens nauwe verwevenheid met de feiten aan nadere weging in cassatie onttrekken.

Op grond van de door het hof vastgestelde feiten is zijn oordeel dat aan [verzoekster] een verwijt kan worden gemaakt van het ontstaan van de nieuwe schuld niet onbegrijpelijk; hetzelfde geldt voor het oordeel dat geen sprake is van een tekortkoming die vanwege de bijzondere aard of geringe betekenis ervan buiten beschouwing kan worden gelaten. Dat ook een ander oordeel denkbaar was geweest, maakt een rechterlijk oordeel immers nog niet onbegrijpelijk.

Zeker niet onbegrijpelijk is het oordeel dat op de nieuwe schuld nog niet is afgelost: de advocate van [verzoekster] vermeldt dit met zoveel woorden in haar brief aan het hof van 10 december 20124..

Ten aanzien van de discretionaire bevoegdheid van art. 349a Fw geldt dat de rechter een grote beslissingsvrijheid heeft. Uit de laatste alinea van het bestreden arrest blijkt dat het hof de aanwezigheid heeft vastgesteld van de feitelijke omstandigheden onder welke de bevoegdheid tot verlenging van de schuldsaneringsregeling hem is toegekend. Het hof is gezien deze feiten evenwel tot het oordeel gekomen dat verlenging in onderhavig geval niet geraden is. Dit feitelijke oordeel leent zich niet voor nadere toetsing in cassatie.

Conclusie

De conclusie strekt tot niet-ontvankelijkheid op de voet van art. 80A RO.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

A-G