Rb. Arnhem, 22-04-2008, nr. 05/091260-04

[getuige 1], die verklaart dat verdachte hem verteld heeft dat hij [slachtoffer] had vermoord; dat hij de brand gesticht heeft door benzine of spiritus vanuit een fles naar binnen te spuiten en met behulp van oud papier vuur had aangemaakt;

[getuige 2], die verklaart dat verdachte haar heeft verteld dat hij het huis van [benadeelde partij] in de fik heeft gestoken.

[getuige 3], die verklaart dat verdachte tegen hem heeft gezegd dat hij de hut in de brand had gestoken. Hij zei ook dat hij iets door de brievenbus had gegooid.

Het verweer dat deze getuigen onbetrouwbaar zijn en niet voor het bewijs gebezigd mogen worden, verwerpt de rechtbank. De verklaringen bevatten specifieke daderinformatie waaruit de rechtbank de gevolgtrekking maakt dat zij betrouwbaar zijn. De rechtbank doelt hierbij op de door de getuigen genoemde modus operandi van brandstichting, die door de deskundigen-rapportages wordt bevestigd, maar vooral ook op de navolgende, voor verdachte (gedeeltelijk) disculperende omstandigheden die uit de verklaringen blijken:

De verklaring van [getuige 2], waarin zij aangeeft dat verdachte nog naar de auto van [slachtoffer] was gaan zoeken omdat hij er zeker van wilde zijn dat [slachtoffer] niet thuis was. Hij zei dat hij [benadeelde partij] wilde pakken en dat het iets met vroeger te maken had. Deze verklaring spoort met wat verdachte ter zitting heeft gezegd dat hij een goede verstandhouding met [slachtoffer] had, maar niet met diens vrouw [benadeelde partij]. Dit verklaart ook waarom verdachte zich tegenover [getuige 2] “emotioneel en verdrietig toonde”. Zij spoort bovendien met de bevinding van de politie dat de op naam van [slachtoffer] staande auto’s op de in de buurt gelegen Agnietenplaats werden aangetroffen. Een en ander in samenhang bezien, doet de verklaring van [getuige 2] als authentiek imponeren.

De verklaring van [getuige 1] dat verdachte zei verondersteld te hebben dat [slachtoffer] niet thuis was. Ook hij verklaart dat verdachte [benadeelde partij] een streek wilde leveren.

De verklaring van [getuige 2] weerspreekt overigens ook overtuigend de door de raadsman naar voren gebrachte complottheorie dat de getuigen op verzoek van een derde belastend over verdachte spreken. Los dat voor een zodanig complot geen concrete aanwijzingen bestaan, past het afleggen van een genuanceerde verklaring dat verdachte zich nu juist wel bekommerde om het mogelijke gevaar voor [slachtoffer], niet met een theorie dat iemand verdachte voor moord op [slachtoffer] wilde laten opdraaien.

Ook de verklaring van [getuige 3] dat hij zijn mond zou hebben gehouden als hij geweten had dat zijn telefoongesprek met verdachte niet was getapt, pleit tegen de complottheorie.

Zoals reeds aangegeven, acht de rechtbank de verklaringen van genoemde getuigen betrouwbaar. Anderzijds acht de rechtbank de ontkenning van verdachte niet betrouwbaar. Verdachte heeft aanvankelijk als alibi opgegeven dat hij de bewuste nacht bij [betrokkene 1] had doorgebracht. Later - en ook ter zitting - heeft hij aangegeven dat dit alibi verzonnen was. Ter zitting verklaarde verdachte dat hij die nacht gezelschap heeft gehad van [betrokkene 2] en [betrokkene 3]. Eerder dan ter zitting van 8 april 2008 heeft verdachte dit niet verklaard, terwijl [betrokkene 3] zich er ten overstaan van de RC niets van kan herinneren. Verdachte is de rechtbank een te bevatten antwoord schuldig gebleven op de herhaald gestelde vraag waarom hij zich aanvankelijk moest voorzien van een vals alibi terwijl hij naar hij uiteindelijk beweert een ander - wel kloppend - alibi had. Niet valt in te zien welk voordeel een vals alibi verdachte zou kunnen verschaffen ten opzichte van een echt alibi. Ook valt niet in te zien met welk doel degene die verdachte het valse alibi verschafte hem zou hebben overreed daarvoor te kiezen in plaats van voor het echte.

Daar komt voorts bij dat verdachte aanvankelijk verklaarde nooit met [getuige 2] over de brand te hebben gesproken, doch ter zitting van april 2008 voor het eerst verklaarde dat dit wel het geval is geweest, maar dat hij niet gezegd heeft tegen [getuige 2] wat zij verklaard heeft. De brand zou in een andere context ter sprake zijn gekomen. Op de hem gestelde vraag waarom hij dat niet eerder heeft verklaard, ten laatste bij gelegenheid van het verhoor van [getuige 2] ter zitting van 10 december 2007, heeft verdachte de rechtbank geen geloofwaardig antwoord kunnen geven.

Uit het hiervoor overwogene volgt dat de rechtbank de primair ten laste gelegde moord rechtbank niet bewezen acht, reeds niet nu uit de hiervoor genoemde verklaring van getuige [getuige 2] blijkt dat verdachte de dood van [slachtoffer] nu juist niet heeft gewild.

Wel acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het subsidiair tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat bewezen wordt geacht dat:

hij op 12 juli 2004 te Arnhem opzettelijk brand heeft gesticht in perceel Sloetstraat 185, immers heeft verdachte toen aldaar opzettelijk (open) vuur in aanraking gebracht met een brandbare stof ten gevolge waarvan een gedeelte van genoemd perceel is verbrand, terwijl daarvan gemeen gevaar voor de inventaris van voornoemd perceel en voornoemd perceel (zelf) en een belendende perce(e)len en de inventaris van die belendende percelen en levensgevaar voor zich in dat perceel en die andere percelen bevindende perso(o)nen, te duchten was en terwijl dit feit de dood van [slachtoffer] ten gevolge heeft gehad;

Hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd is niet bewezen. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

4a. De kwalificatie van het bewezen verklaarde

Het bewezen verklaarde levert op:

Opzettelijk brand stichten terwijl daarvan gemeen gevaar voor goederen en levensgevaar voor een ander te duchten is en het feit iemands dood ten gevolge heeft

4b. De strafbaarheid van het feit

Het feit is strafbaar.

de aard en de ernst van het bewezen verklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan;

de persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte, waarbij onder meer is gelet op de justitiële documentatie betreffende verdachte, gedateerd 27 oktober 2007.

De rechtbank overweegt in het bijzonder het navolgende.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan opzettelijke brandstichting in een woning tengevolge waarvan [slachtoffer] om het leven is gekomen. Daardoor is groot en onherstelbaar leed berokkend aan degenen voor wie [slachtoffer] in affectief of vriendschappelijk opzicht van betekenis was. De wijze waarop zijn leven is geëindigd, moet hen met ontzetting vervuld hebben. Het voorval heeft ook anderen aangegrepen en bijgedragen aan de versterking van de in de maatschappij bestaande gevoelens van onveiligheid. Weliswaar neemt de rechtbank aan dat verdachte de dood van [slachtoffer] nimmer heeft gewild, maar daar staat tegenover dat de wijze waarop verdachte meende te kunnen verifiëren dat [slachtoffer] zich niet in de in brand gestoken woning bevond bepaald niet waterdicht was en dat verdachte evenmin zekerheid kon hebben dat zich niemand anders in die woning bevond. Bovendien heeft verdachte zich geen rekenschap gegeven van het levensgevaar dat door de brandstichting te duchten was voor de bewoners van de belendende woningen. De ernst van het feit noopt tot het opleggen van een langdurige gevangenisstraf. Bij de bepaling van de duur neemt de rechtbank mede in aanmerking de straffen die hier te lande bij vergelijkbare delicten zijn opgelegd. De eis van de officier staat daar te ver vanaf.

De rechtbank zal volstaan met een gevangenisstraf voor de duur van zeven jaar .

6a. De beoordeling van de civiele vorderingen, alsmede de gevorderde oplegging van de schadevergoedingsmaatregel

De door de eigenaresse van het pand aan de Sloetstraat ingediende vordering tot schadevergoeding komt voor gedeeltelijke toewijzing in aanmerking, nu de door haar gestelde materiële schade aan het pand het althans grotendeels directe gevolg is van de brandstichting door verdachte. De rechtbank acht de vordering terzake van de schade aan het pand grotendeels aannemelijk gemaakt door de overlegging van het taxatierapport d.d. 12 juli 2004, met bijlage. Nu het echter een pand betreft dat in sterk verouderde staat verkeerde en een strafproces zich niet leent voor een gedetailleerd onderzoek naar de vraag of een deel van de opgevoerde kosten wellicht betrekking had op toch reeds noodzakelijk onderhoud, zal de rechtbank deze vordering toewijzen voor het bedrag ten belope waarvan de schade zonder meer aannemelijk is, te weten euro 50.000,--, en voor het overige niet-ontvankelijk verklaren, omdat deze vordering in zoverre niet zo eenvoudig van aard is dat zij zich leent voor beoordeling in een strafproces. Voorts zal de rechtbank verdachte verwijzen in de kosten van rechtsbijstand ad euro 700,--. Ook in de vordering terzake van de schade aan de inboedel zal de rechtbank de benadeelde parij niet-ontvankelijk verklaren. Uit het door de benadeelde partij overgelegde eigendomsbewijs van het pand blijkt dat zij buiten gemeenschap van goederen was gehuwd met de heer [slachtoffer], bij wie het pand feitelijk in gebruik was. Niet vast staat derhalve wie rechthebbende op de inboedel was en is. Om die reden is ook dit deel van de vordering niet eenvoudig van aard.

Veroordeelt de veroordeelde tegen kwijting aan [benadeelde partij 1] te Arnhem te betalen euro 50.000,-- (zegge: vijftigduizend euro).

Verklaart de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk in de vordering.

Veroordeelt de veroordeelde tevens in de kosten door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op euro 700,-- en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog te maken.

Maatregel van schadevergoeding ad € 50.000,-- subsidiair 280 dagen hechtenis.

Legt op aan veroordeelde de verplichting aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer [benadeelde partij 1] te Arnhem, te betalen € 50.000 (zegge vijftigduizend euro), bij gebreke van volledige betaling en volledig verhaal te vervangen door hechtenis voor de duur van 280 dagen, met dien verstande dat de toepassing van de vervangende hechtenis de hiervoor opgelegde verplichting niet opheft.

Aldus gewezen door:

mr. J.P. Bordes, als voorzitter,

mr. P.A.H. Lemaire, rechter,

mr. J.H.M. Westenbroek, rechter,

in tegenwoordigheid van mr. C.T.P.M. van Aarssen, griffier,

en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank op 22 april 2008.