Rb. Arnhem, 01-03-2011, nr. AWB 10/2930

Verweerder heeft bij beschikking krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: Wet WOZ) de waarde van de onroerende zaak, plaatselijk bekend als [A-straat 1] te [Z] (hierna: de woning), per waardepeildatum 1 januari 2009, vastgesteld voor het kalenderjaar 2010 op € 503.000.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 24 juni 2010 de waarde verminderd tot € 466.000.

Eiser heeft daartegen bij brief van 2 augustus 2010, ontvangen door de rechtbank op 5 augustus 2010, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Verweerder heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze zijn in afschrift verstrekt aan eiser.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 8 februari 2011 te Arnhem. Namens eiser is verschenen [gemachtigde]. Namens verweerder is, met kennisgeving aan de rechtbank, niemand verschenen.

Bij uitspraak op bezwaar heeft verweerder het bezwaar van eiser gegrond verklaard en de waarde van de woning nader vastgesteld op € 466.000. Verweerder heeft daarbij aan eiser een proceskostenvergoeding van € 604,70 toegekend. Deze vergoeding is als volgt gespecificeerd:

In geschil is de ontvankelijkheid van het beroep en het antwoord op de vraag of eiser in aanmerking komt voor een vergoeding van de kosten voor de hoorzitting in de bezwaarprocedure.

Ten aanzien van de ontvankelijkheid

Verweerder heeft zich primair op het standpunt gesteld dat het beroep van eiser niet-ontvankelijk dient te worden verklaard als gevolg van het ontbreken van een fiscaal of financieel belang.

Eiser heeft [gemachtigde] gemachtigd om op “no cure no pay” basis zijn belangen te behartigen.

Eiser en [gemachtigde] zijn onder meer het volgende overeengekomen:

“(…). Indien de opdracht niet wordt afgewezen zijn de kosten van de dienstverlening 25% van de totale gerealiseerde lokale lastenvermindering (excl. BTW) voor zover WOZ-consultants door de gemeente of de rechterlijke macht in het gelijk wordt gesteld (‘no cure no pay’-beginsel). De kosten die door WOZ-consultants of de externe deskundige worden gemaakt, worden door WOZ-consultants aan de opdrachtgever gecommuniceerd en zullen conform de wettelijke bepalingen op de gemeente worden verhaald. Ook hier geldt het ‘no cure no pay’-beginsel. (…).”

Het vorenstaande brengt mee dat indien de procedure wordt gewonnen, er proceskosten zullen worden gemaakt voor het inschakelen van [gemachtigde]. [gemachtigde] heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat aan eiser een vergoeding in rekening zal worden gebracht. Hieruit volgt dat eiser kosten maakt voor rechtsbijstand in de bezwaarprocedure zodat hij een belang heeft bij deze procedure. De stelling van verweerder dient te worden verworpen.

Verweerders stelling dat [gemachtigde] niet gevolmachtigd is om een verzoek om proceskostenvergoeding in te dienen, snijdt geen hout. Dat [gemachtigde] een verzoek om proceskostenvergoeding kan indienen volgt immers reeds uit het feit dat hij door eiser gemachtigd is om hem zowel in als buiten rechte te vertegenwoordigen in alle aangelegenheden aangaande de lokale belastingen alsmede de daarop vermelde WOZ beschikking. De resterende tekst van de volmacht kan daaraan niet afdoen.

Proceskostenvergoeding hoorzitting

Verweerder heeft zich in het verweerschrift subsidiair op het standpunt gesteld dat ten onrechte geen proceskostenvergoeding voor de hoorzitting heeft plaatsgevonden.

In zijn nader stuk van 26 januari 2011 stelt hij zich daarentegen op het standpunt dat aan eiser geen proceskostenvergoeding toekomt voor de hoorzitting, omdat niet is verzocht om vergoeding van die kosten.

Naar het oordeel van de rechtbank kan uit artikel 7:15 van de Awb noch uit enig ander artikel van die wet, worden afgeleid dat uitsluitend kosten kunnen worden vergoed waarvoor specifiek om een vergoeding is gevraagd. Dat geldt in het bijzonder niet voor kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, nu deze forfaitair van aard zijn. Enkel vereist is dat het verzoek om proceskostenvergoeding wordt gedaan voordat door het bestuursorgaan op het bezwaar is beslist. Nu in het onderhavige geval aan die voorwaarde is voldaan, heeft eiser recht op vergoeding van de door hem gemaakte kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Daaronder valt derhalve ook een vergoeding voor het bijwonen van de hoorzitting. De rechtbank zal daarvoor daarom, conform het Besluit proceskosten bestuursrecht, een vergoeding toekennen van € 218 (1 punt met een wegingsfactor 1).

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De rechtbank vindt aan¬lei¬ding verweerder te veroordelen in de kos¬ten die eiser in verband met de behande¬ling van het beroep redelij¬kerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 874 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437 en een wegingsfactor 1).

Verweerders stelling dat het verzoek om vergoeding van de proceskosten van het beroep moet worden afgewezen, omdat dit voor eiser kosteloos plaatsvindt, moet worden verworpen. Dat het beroep voor eiser kosteloos plaatsvindt, blijkt immers niet uit de door verweerder in het verweerschrift aangehaalde passage van de website van [gemachtigde]. Daaruit blijkt slechts dat eiser aan [gemachtigde] geen vergoeding hoeft te betalen als de procedure niet wordt gewonnen. [gemachtigde] heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat als de procedure wordt gewonnen aan eiser een vergoeding in rekening zal worden gebracht. Nu het beroep gegrond is verklaard heeft eiser derhalve recht op een vergoeding van de proceskosten zoals hierboven weergegeven.

De rechtbank: