Rb. Utrecht, 18-07-2012, nr. 320769 / FA RK 12-1339

De man heeft ter griffie van deze rechtbank een verzoekschrift ingediend, ingekomen op 29 februari 2012.

De vrouw heeft een verweerschrift ingediend.

Er zijn zowel van de zijde van de man als van de zijde van de vrouw nadere stukken ontvangen.

De zaak is behandeld ter terechtzitting met gesloten deuren van 14 juni 2012. Hierbij zijn verschenen: beide partijen met hun advocaten.

De man heeft primair verzocht om – met wijziging van voornoemde beschikking van 14 juli 2010 – te bepalen dat – naar de rechtbank begrijpt – zijn alimentatieverplichting jegens de vrouw per 9 juni 2011 wordt beëindigd. Subsidiair heeft hij verzocht de door hem aan de vrouw te betalen partneralimentatie per 1 februari 2012, dan wel een andere (eerdere) datum die de rechtbank redelijk acht, op nihil te stellen. De vrouw heeft verweer gevoerd. Zij heeft verzocht om de verzoeken van de man af te wijzen.

Tussen partijen is niet in geschil dat de vrouw de woning van partijen in Polen – die tot hun huwelijksgoederengemeenschap behoorde – aan haar dochter heeft geschonken. Vast staat dat de vrouw dit heeft gedaan zonder toestemming en buiten medeweten van de man.

Blijkens voornoemde beschikking van 1 februari 2012 is de rechtbank ten aanzien van deze woning in Polen uitgegaan van een waarde van € 68.000,-. Voorts blijkt uit deze beschikking dat de rechtbank de hoogte van de schuld van partijen aan Interbank heeft bepaald op € 39.159,06, alsmede dat de aflossing van deze schuld gefinancierd had moeten worden met de verkoopopbrengst van de woning.

Aangezien de vrouw de woning heeft geschonken aan haar dochter is verkoop van deze woning echter niet mogelijk gebleken, zodat de schuld aan Interbank nog steeds bestaat. Partijen zijn door de kredietverstrekker gewezen op hun hoofdelijke aansprakelijkheid. Nu de vrouw een bijstandsuitkering heeft, is aannemelijk dat de schuld aan Interbank in zijn geheel of grotendeels wordt verhaald op de man. Het maandbedrag bedroeg in maart 2012 € 523,94 per maand, voor de duur van 94 maanden.

De rechtbank overweegt dat de vrouw had kunnen en moeten begrijpen dat zij niet zonder toestemming en buiten medeweten van de man een gezamenlijk eigendom van partijen aan haar dochter had mogen schenken. De (financiële) consequenties van dit gedrag van de vrouw zijn bijzonder groot voor de man, gelet op de omstandigheid dat de vrouw geen financiële draagkracht heeft en de gehele schuld aan Interbank daarom op de man wordt verhaald.

Gezien het voorgaande acht de rechtbank aannemelijk dat het gedrag van de vrouw – te weten het weggeven van een deel van de huwelijksgoederengemeenschap van partijen zonder toestemming en buiten medeweten van de man – een onherroepelijk einde heeft gemaakt aan elk gevoel van lotsverbondenheid van de man jegens de vrouw. Naar zijn idee betaalt de man immers door toedoen van de vrouw iedere maand een groot bedrag voor een woning die de dochter van de vrouw in eigendom heeft. De rechtbank is dan ook van oordeel dat van de man in redelijkheid niet gevergd kan worden dat hij nog langer bijdraagt in de kosten van levensonderhoud van de vrouw, zodat zijn verzoek om beëindiging van zijn alimentatieverplichting zal worden toegewezen. De rechtbank zal als ingangsdatum hiervoor 9 juni 2011 hanteren, nu de vrouw de woning op deze datum aan haar dochter heeft geschonken.

De stelling van de vrouw dat de lening bij Interbank niet is aangegaan ter financiering van de woning in Polen maakt – wat daarvan ook zij – voorgaande conclusie niet anders. Immers, door het wegschenken van de woning was het niet meer mogelijk om met de verkoopopbrengst van de woning de schuld van partijen aan Interbank af te lossen, hetgeen de bedoeling was.

De vrouw heeft gesteld dat de man onrechtmatig jegens haar heeft gehandeld en haar moedwillig heeft benadeeld, dan wel zich schuldig heeft gemaakt aan ernstig wangedrag, doordat hij zeer veel geld van de bankrekeningen van partijen heeft ontvreemd, alsmede veel duur gereedschap en fietsenmateriaal heeft ontvreemd. De vrouw heeft deze stelling, in het licht van de betwisting door de man, niet dan wel onvoldoende onderbouwd, zodat de rechtbank hieraan voorbij zal gaan.

Gelet op het feit dat het hier een procedure van familierechtelijke aard betreft, ziet de rechtbank aanleiding de proceskosten te compenseren als hierna vermeld.

De rechtbank – met wijziging in zoverre van de beschikking van deze rechtbank van