CBb, 18-06-2009, nr. AWB 08/778

Appellante heeft bij brief van 17 oktober 2008, bij het College binnengekomen op diezelfde datum, beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op het bezwaarschrift van appellante van 23 juni 2008 tegen de tariefbeschikking van verweerster van 16 juni 2008 (nr. 5200-1900-08-2).

Bij besluit van 3 november 2008 heeft verweerster alsnog op het bezwaar van appellante beslist.

Bij brief van 20 november 2008 heeft appellante het beroepschrift nader onderbouwd.

Bij brief van 27 januari 2009 heeft verweerster een verweerschrift ingediend.

Bij brief van 24 februari 2009 is Zorgverzekeraars Nederland (hierna: ZN) in de gelegenheid gesteld als partij aan het onderhavige geding deel te nemen. Daarop is door het College geen reactie ontvangen.

Bij brief van 13 maart 2009 heeft appellante nadere stukken overgelegd.

Op 26 maart 2009 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgehad, waar de gemachtigden van appellante en verweerster hun standpunten nader hebben toegelicht.

Aan de zijde van appellante is mede het woord gevoerd door drs. J.L. Tinke, werkzaam bij de aan appellante gelieerde Stichting Farmaceutische Kengetallen (hierna: SFK) te 's Gravenhage. Voor verweerster hebben tevens het woord gevoerd haar medewerkers drs. H. van Vliet en drs. E.M. de Laat, alsmede B.C. Jurling RA, werkzaam bij Conquaestor B.V..

De Wet marktordening gezondheidszorg (hierna: Wmg) luidt voor zover hier van belang als volgt:

Op grond van de stukken en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het College komen vast te staan.

Bij het bestreden besluit heeft verweerster het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Daartoe heeft verweerster — samengevat — het volgende overwogen.

Verweerster stelt dat zij naar aanleiding van uitlatingen van appellante tijdens de hoorzitting, op 22 augustus 2008 bij het ministerie van VWS een verzoek heeft ingediend om de Werkgroep Monitoring Transitieakkoord — waarin zijn vertegenwoordigd de partijen van het Transitieakkoord, de SFK, Vektis en het Genees- en hulpmiddelen Informatie Project (GIP) — bijeen te roepen, teneinde van die werkgroep de meest actuele berekeningen over de effecten van het preferentiebeleid op de omvang van de inkoopvoordelen te kunnen vernemen. Die werkgroep is op 19 september 2008 bijeen gekomen. De werkgroep heeft vervolgens te kennen gegeven de invloed van het preferentiebeleid op de hoogte van de inkoopvoordelen thans niet goed te kunnen inschatten. Verweerster heeft daarop besloten om bij de heroverweging in bezwaar gebruik te maken van de gegevens uit het onderzoek naar de praktijkkosten en inkoopvoordelen van apotheekhoudenden van Conquaestor/Significant van oktober 2008, die inmiddels bekend waren geworden.

In het rapport ‘Onderzoek inkoopvoordelen en praktijkkosten farmacie’ heeft verweerster op basis van de bevindingen van Conquaestor/Significant geconcludeerd dat de gemiddelde praktijkkosten per WMG-receptregel tussen 2004 en 2007 nauwelijks zijn veranderd.

De toename van het aantal receptregels weegt volgens verweerster daarom op tegen de geconstateerde kostenstijging. Uit een berekening van verweerster van de invloed van het preferentiebeleid van verzekeraars op de bedrijfsvoering van apothekers blijkt volgens verweerster dat de inkoopvoordelen per apotheker in 2008 aanzienlijk zijn gedaald maar dat er niettemin gemiddeld sprake is van een aanzienlijke overwinst. Verweerster stelt dat het overgrote deel van de standaardapotheken, uitgaande van de normomvang van 80.000 receptregels en de gemiddelde praktijkkosten, in staat is zich het norminkomen te verwerven. De bestreden tariefbeschikking is volgens verweerster conform de geldende beleidsregels vastgesteld en niet is gebleken van bijzondere omstandigheden die noodzaken tot afwijking van de betreffende beleidsregels. Toepassing van de beleidsregel leidt volgens verweerster niet tot structurele belemmeringen voor het behalen van het norminkomen anders dan als gevolg van de bedrijfsvoering van apotheken zelf. Verweerster concludeert dat er geen grond is voor verhoging van de receptregelvergoeding per 1 juli 2008 naar een hoger bedrag dan (gemiddeld) € 6,10, zoals door appellante was verzocht.

Verweerster heeft besloten de kwantitatieve gevolgen van het preferentiebeleid in 2008 in kaart te brengen via een vervolgonderzoek dat in het eerste half jaar van 2009 zal worden uitgevoerd. Indien daartoe aanleiding is zal verweerster een verrekening uitvoeren bij de tarieven per 1 juli 2009.

In het verweerschrift heeft verweerster — samengevat — het volgende aangevoerd.

Verweerster stelt voorop dat uit de Monitor Werking farmaciemarkt, Analyse van de ontwikkelingen op de farmaciemarkt, van december 2008, volgt dat er geen sprake is van een concrete bedreiging van de continuïteit van de zorg.

Verweerster stelt dat haar niet kan worden tegengeworpen dat zij niet heeft gemotiveerd waarom de gemiddelde receptregelvergoeding nog niet de aanvaardbare praktijkkosten (inclusief het norminkomen) volledig dekt. Dit vloeit volgens verweerster rechtstreeks voort uit de door appellante onderschreven afspraak in het Transitieakkoord om de gemiddelde receptregelvergoeding niet te verhogen omdat een deel van de inkoopvoordelen de praktijkkosten dekt. Bovendien acht verweerster een tarief als door appellante gewenst, waarbij de praktijkkosten volledig gedekt worden en daarnaast inkoopvoordelen bestaan, in strijd met het doel van de Wmg: bijdragen aan beheerste kostenontwikkeling en gereguleerde marktwerking.

Verweerster bestrijdt het standpunt van appellante dat zij ten onrechte uitgaat van een exploitatierekening van de standaardapotheek over heel 2008, in plaats van de periode juli december 2008. Verweerster voert aan dat de Wmg noch de beleidsregels haar verplichten tot deze beperking. Volgens verweerster is bepalend is of de gemiddelde apotheek over het volledige jaar 2008 het norminkomen heeft kunnen behalen en niet, zoals appellante stelt, dat het tarief vanaf 1 juli 2008 zodanig dient te zijn dat de praktijkvoering van de apotheek kostendekkend is.

Verweerster merkt op dat het rapport Onderzoek inkoopvoordelen en praktijkkosten farmacie als eerste is aangeboden aan de minister van VWS omdat deze opdrachtgever was voor het onderzoek, en nog diezelfde dag aan appellante is toegezonden. Omdat de leden van de Werkgroep Monitoring Transitieakkoord geen eenduidig antwoord konden geven op de vraag naar een actualisering van de berekening van de inkoopvoordelen heeft verweerster op basis van de cijfers van dit onderzoek over 2007 een beredeneerde inschatting gemaakt van de ontwikkeling in 2008 en deze inschatting vergeleken met de inschattingen van de leden van de Werkgroep Monitoring Transitieakkoord.

Uit de door verweerster uitgevoerde extrapolatie blijkt dat ook in 2008 sprake is van overwinst, zelfs als rekening zou worden gehouden met een clawback van 6,82% over het volledige jaar. Uitgaande van de standaardapotheek is volgens verweerster feitelijk sprake van gemiddeld € 128.000,-- overwinst of exploitatieoverschot.

Verweerster stelt dat het onderzoek in procedurele zin zorgvuldig is verlopen. Zij acht voorts de kritiek van appellante op de representativiteit van het onderzoek onterecht. Verweerster stelt met voldoende mate van zekerheid ervan overtuigd te zijn dat ook in 2008 de inkoopvoordelen voldoende compensatie bieden voor het tekort op de praktijkkostenvergoeding. De kritiek van appellante op de door verweerster uitgevoerde extrapolatie is volgens verweerster ten onrechte, dan wel berust deze op een misverstand.

Appellante voert in de eerste plaats aan dat in de beslissing op bezwaar ten onrechte niet is ingegaan op de principiële bezwaren die zijn aangevoerd tegen het vaststellen van de praktijkkostenvergoeding op een niveau waarvan vaststaat dat die niet kostendekkend is.

Appellante stelt dat de situatie dat het tekort op de vergoeding voor praktijkkosten gecompenseerd moet worden met inkoopvoordelen zich al sinds 1991 voordoet.

Dat neemt niet weg dat het niet de bedoeling, en voorts in strijd met de Wmg, is dat tarieven op een dergelijke wijze worden vastgesteld. De keuze om een tarief te hanteren dat is samengesteld uit een inkoopvergoeding en een praktijkkostenvergoeding, impliceert in de visie van appellante dat de inkoopvergoeding de kosten moet dekken van de inkoop en de praktijkkostenvergoeding de kosten van de praktijkvoering. Verweerster dient in de visie van appellante dan ook bij iedere nieuwe tariefbeschikking de vraag te stellen of deze onzuivere constructie moet worden gecontinueerd. Bij de tariefbeschikking van 16 juni 2008 heeft zij dat ten onrechte niet gedaan, ofschoon appellante bij brief van 29 mei 2008 uitdrukkelijk had verzocht om vaststelling van een kostendekkende praktijkkostenvergoeding.

Appellante concludeert dat ten onrechte niet is ingegaan op de principiële bezwaren tegen een niet kostendekkende praktijkkostenvergoeding, waardoor in ieder geval sprake is van strijd met het motiveringsbeginsel. Appellante is daarnaast ook van mening dat er geen draagkrachtige motivering te geven valt voor het vaststellen van een niet kostendekkende praktijkkostenvergoeding.

Appellante voert tevens aan dat de beslissing op bezwaar ten onrechte is gebaseerd op een berekening van de ‘overwinst’ over heel 2008, terwijl de situatie in de loop van dat jaar ingrijpend is gewijzigd. Het effect van de prijsverlagingen als gevolg van het preferentiebeleid deed zich volgens appellante eerst vanaf 1 juli 2008 in volle omvang gevoelen. Vanaf die datum waren er geen inkoopvoordelen meer die het tekort op de praktijkkostenvergoeding konden compenseren. Of die inkoopvoordelen er voor 1 juli 2008 nog wel waren, kan niet worden betrokken bij de vaststelling van een tarief dat vanaf die datum gaat gelden. Het tarief dient zodanig te zijn dat de praktijkvoering van een apotheek vanaf 1 juli 2008 kostendekkend is. Een andere benadering is volgens appellante in strijd met doel en strekking van de Wmg.

Appellante stelt voorts dat het rapport ‘Onderzoek inkoopvoordelen en praktijkkosten farmacie’ van verweerster op onzorgvuldige wijze tot stand is gekomen en reeds om die reden niet ten grondslag had mogen worden gelegd aan de beslissing op bezwaar. Het rapport is opgesteld naar aanleiding van de opdracht van de minister van VWS aan verweerster van april 2008 om onderzoek te doen naar inkoopvoordelen en praktijkkosten bij apotheekhoudenden en de resultaten daarvan uiterlijk 1 november 2008 bekend te maken. De bezwaarschriftprocedure vormde derhalve niet de aanleiding voor het verrichten van dit onderzoek.

De kritiek van appellante richt zich tegen de interpretatie en extrapolatie door verweerster van de gegevens uit de rapporten van ConQuaestor/Significant. Appellante stelt dat de onderzoekers van ConQuaestor/Significant in hun rapportage duidelijk aangeven dat zij geen zicht hebben op de volledige kosten (spillage, emballage en geïnvesteerd eigen vermogen), gecertificeerde apotheken meer kosten maken, er geen onderzoek is gedaan naar de negatieve kortingen en de onderzoekers aannames hebben moeten doen omtrent de inkomsten uit zogenoemde buiten-Wmg geneesmiddelen en hulpmiddelen. Verweerster is volgens appellante bij haar interpretatie van de onderzoeksuitkomsten voorbijgegaan aan ontbrekende gegevens, heeft verzuimd de onderzoekers te wijzen op het feit dat hun aannames inzake buiten-Wmg en hulpmiddelen niet aansluiten bij de actualiteit en heeft niet aannemelijke, niet op feiten gebaseerde aannames gemaakt omtrent de consequenties van het preferentiebeleid.

Appellante voert voorts aan dat verweerster eerst de pers over de resultaten van het onderzoek heeft geïnformeerd en pas daarna appellante, die daarbij ook tegelijkertijd de beslissing op bezwaar heeft ontvangen. Appellante heeft dus niet kunnen reageren op de resultaten van het onderzoek voordat het naar buiten werd gebracht, terwijl na bestudering van het rapport bleek dat het op essentiële onderdelen niet deugt. Bij de bespreking van het rapport in het zogeheten Technisch Overleg Farmacie (TOF) op 10 november 2008 bleek volgens appellante dat verweerster over een aantal belangrijke onderwerpen geen of onvoldoende informatie had en daarom maar van bepaalde aannames is uitgegaan. Een rapport dat op die basis is vastgesteld is volgens appellante onvoldragen en leent zich er niet voor om in de openbaarheid te worden gebracht. Appellante heeft op 12 november 2008 in een uitvoerige brief aan verweerster haar onvrede uitgesproken over deze gang van zaken. Appellante heeft ook een groot aantal vragen gesteld over de inhoud van het rapport, waarvan de meeste nog onbeantwoord zijn gebleven. Voor zover er antwoorden zijn gegeven, bevestigen die volgens appellante dat verweerster verkeerde aannames en uitgangspunten heeft gehanteerd.

Appellante concludeert dat het rapport Onderzoek inkoopvoordelen en praktijkkosten farmacie niet ten grondslag kon worden gelegd aan de beslissing op bezwaar en dat, nu dat wel is gebeurd, de beslissing op bezwaar in strijd is met het in artikel 3:2 Awb gecodificeerde beginsel van zorgvuldige voorbereiding.

Appellante voert voorts aan dat verweerster er ten onrechte voor heeft gekozen zich bij de vraag of sprake is van een kostendekkend tarief, slechts te baseren op de veronderstelde situatie bij standaard apotheken en daarbij geen acht te slaan op de situatie bij andere apotheken. De ‘standaard apotheek’ — waarmee wordt bedoeld de subpopulatie ‘overige openbare apotheken’ — is één van de subpopulaties in de onderzoeken van ConQuaestor/Significant. Volgens het eindrapport van verweerster betreft deze subpopulatie slechts 47 van de 147 onderzochte apotheken. Appellante concludeert dat verweerster ten onrechte de gegevens van slechts één van de subpopulaties gebruikt en daaraan conclusies verbindt voor alle apotheken.

Appellante voert verder aan dat uitgaande van de gegevens van ConQuaestor/Significant, de resultaten van de gemiddelde apotheek per saldo € 31.029,-- lager uitkomen dan die van de ‘standaard apotheek’. Appellante wijste er verder op dat ConQuaestor/Significant heeft aangegeven dat een tarief dat is gebaseerd op de ‘standaard-apotheek’ bij 58% van de onderzochte apotheken niet kostendekkend is. Als de apotheken meegerekend worden die ná 1 januari 2007 gestart zijn (apotheken die buiten het onderzoek gehouden zijn) loopt dit percentage volgens appellante op tot 62% van alle apotheken.

Appellante bestrijdt de conclusie van verweerster dat bij een ‘standaard apotheek’ in 2008 na aftrek van het norminkomen van het nettoresultaat nog een overwinst zou resteren van €128.000,-- en in 2009 van € 34.000,--. Appellante verwijst daarbij naar een bij de behandeling van het verzoek om voorlopige voorziening overgelegde berekening waaruit volgt dat de gemiddelde apotheek als gevolg van de tariefbeschikking van 16 juni 2008, nu die niet voorziet in een kostendekkende praktijkkostenvergoeding, op jaarbasis een tekort heeft van € 126.500,--. Inmiddels heeft appellante een nieuwe factsheet opgesteld over de exploitatie van de gemiddelde apotheek waarbij zij uitkomt op een structureel tekort van € 204.277,-- per gemiddelde apotheek.

Appellante concludeert dat sprake is van een situatie waarin de praktijkkosten van een apotheek niet worden gedekt door de praktijkkostenvergoeding en dat er ook geen inkoopvoordelen zijn die het tekort kunnen compenseren. Onder verwijzing naar de uitspraak van het College van 18 december 2003 (AWB 03/928, 03/800 en 03/697; , LJN AO0546) stelt appellante dat thans opnieuw sprake is van een situatie die een reëel risico in zich draagt dat toepassing van de tariefvoorschriften leidt tot een (per saldo) verliesgevende situatie bij apotheekhoudenden, en derhalve een situatie die op gespannen voet staat met doel en strekking van de Wmg, aldus appellante.

Uit artikel 6:20, vierde lid, Awb volgt dat het beroep van appellante, gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit op haar bezwaarschrift van 23 juni 2008, geacht wordt mede te zijn gericht tegen het besluit van 3 november 2008, nu bij dat besluit aan de bezwaren van appellante niet tegemoet is gekomen. Echter, niet is gebleken dat appellante een specifiek belang heeft bij een beoordeling van het beroep gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit op haar bezwaarschrift. Derhalve moet het beroep in zoverre wegens het ontbreken van procesbelang niet-ontvankelijk worden verklaard.

Het geschil tussen partijen betreft de vraag of verweerster de gemiddelde receptregelvergoeding voor de periode 1 juli 2008 tot en met 31 december 2008 in redelijkheid heeft kunnen vaststellen op een bedrag van € 6,10.

Appellante heeft als principieel bezwaar naar voren gebracht dat het niet de bedoeling is en in strijd is met de Wmg dat het tekort op de vergoeding voor de praktijkkosten met inkoopvoordelen moet worden gecompenseerd, en dat verweerster in het bestreden besluit hier ten onrechte niet op in is gegaan. Het College overweegt dienaangaande het volgende.

Appellante heeft in haar bezwaarschrift aangevoerd dat de leveranciers van generieke geneesmiddelen als gevolg van het op grote schaal invoeren van het preferentiebeleid per 1 juni 2008 en 1 juli 2008 hun prijzen sterk hebben verlaagd, en dat deze prijsverlaging dient te leiden tot een tarief dat gebaseerd is op een kostendekkende vergoeding van de praktijkkosten. Tijdens de hoorzitting heeft appellante — zo blijkt uit het verslag — desgevraagd aangegeven dat de vergoeding voor het praktijkkostendeel dient te worden gekoppeld aan de prestatie en gelet op de marktomstandigheden kostendekkend dient te zijn. Het principiële bezwaar dat sprake is van een onzuivere constructie, is door appellante niet in bezwaar maar eerst in beroep expliciet naar voren gebracht. Verweerster kan naar het oordeel van het College dan ook niet worden verweten daar in de beslissing op bezwaar niet uitdrukkelijk op in te zijn gegaan.

Met betrekking tot het hiervoor genoemde principiële bezwaar zelf overweegt het College allereerst dat uit de Wmg niet een verplichting voortvloeit voor verweerster om met betrekking tot de praktijkkosten een kostendekking via het tarief vast te stellen specifiek in de vorm die appellante kennelijk voorstaat. Blijkens de memorie van toelichting bij de Wmg (Kamerstukken II, 2004–2005, 30 186, nr. 3, p. 67) heeft verweerster — onder meer — tot taak om, evenals voorheen het College tarieven gezondheidszorg, een evenwichtig stelsel van tarieven op het gebied van de gezondheidszorg te bevorderen, mede met het oog op de beheersing van de kostenontwikkeling daarvan. De tariefregulering onder de Wmg is derhalve niet wezenlijk anders dan de tariefregulering onder de Wet tarieven gezondheidszorg.

Zoals het College reeds heeft overwogen in de uitspraak van 18 december 2003 (AWB 03/928, 03/800 en 03/697; , LJN AO0546) dient binnen de ruimte die bij een maximumtariefstelling aan zorgverzekeraars en zorgverleners wordt geboden om te komen tot afspraken omtrent in rekening te brengen tarieven, voor de zorgverleners de mogelijkheid te bestaan om (per saldo) op kostendekkende wijze geneesmiddelen te verstrekken. Dit betekent echter niet dat verweerster bij de tariefstelling geen rekening zou mogen houden met bestaande dan wel in het recente verleden genoten inkoopvoordelen aan de zijde van de zorgverlener. Naar het oordeel van het College valt niet in te zien waarom ook in dat geval sprake zou moeten zijn van een volledige kostendekking via het tarief. Verweerster heeft op goede gronden betoogd dat een volledig kostendekkend tarief in een situatie waarin apotheekhoudenden inkoopvoordelen genieten, in strijd is met althans één van de doelstellingen van de Wmg: kostenbeheersing in de gezondheidszorg. Deze grief van appellante faalt derhalve.

Verweerster heeft in het bestreden besluit aangevoerd en onderbouwd dat nog steeds sprake is van inkoopvoordelen en dat het overgrote deel van de apothekers in staat is zich het norminkomen te verwerven. Dat leidt verweerster tot de conclusie dat er geen grond is voor verhoging van de receptregelvergoeding naar een hoger bedrag dan (gemiddeld) € 6,10, zoals door appellante verzocht. Appellante heeft hier — samengevat — tegen aangevoerd dat verweerster uitgaat van diverse onjuiste aannames, zowel wat betreft de omvang van de inkoopvoordelen als de hoogte van de praktijkkosten

Ten aanzien van het betoog van appellante dat verweerster onzorgvuldig heeft gehandeld door het rapport Onderzoek inkoopvoordelen en praktijkkosten farmacie ten grondslag te leggen aan de beslissing op bezwaar en daarbij uit te gaan van onjuiste aannames, overweegt het College het volgende.

Vooropgesteld dient te worden dat verweerster ingevolge de aanwijzing van de minister van 22 oktober 2007 in beginsel gehouden was de gemiddelde vergoeding per receptregel voor apothekers per 1 juli 2008 vast te stellen op € 6,10 ex btw. In mei 2008 is door een aantal zorgverzekeraars aangekondigd dat zij het preferentiebeleid ingrijpend zullen gaan uitbreiden, als gevolg waarvan de bruto-adviesprijzen van een aantal generieke geneesmiddelen per 1 juni 2008 en 1 juli 2008 aanzienlijk zijn gedaald. Omtrent de effecten van deze uitbreiding van het preferentiebeleid bestond en bestaat geen eenduidig beeld. Door verweerster is in dit verband gesteld dat ook de Werkgroep Monitoring Transitieakkoord desgevraagd niet een eenduidig antwoord kon geven op de gevraagde actualisering van de berekening van de inkoopvoordelen. Onder deze omstandigheden acht het College het niet onbegrijpelijk of onjuist dat verweerster zelf — op basis van de gegevens uit de rapporten van ConQuestor/Significant — een inschatting heeft gemaakt van de gevolgen van deze ontwikkeling voor de hoogte van de gemiddelde receptregelvergoeding per 1 juli 2008.

Inherent aan het hanteren van aannames is dat discussie mogelijk is over de vraag in hoeverre zij de realiteit weerspiegelen. Mede in het licht van hetgeen partijen omtrent deze aannames in deze procedure over en weer hebben aangevoerd, kan naar het oordeel van het College echter niet staande worden gehouden dat de juistheid van de door verweerster gehanteerde aannames, die zijn onderbouwd in het rapport Onderzoek inkoopvoordelen en praktijkkosten farmacie, zo aanvechtbaar is, dat deze in casu niet in redelijkheid kunnen worden gehanteerd als grondslag voor de bepaling van de tariefhoogte. Van dat laatste zou met name sprake kunnen zijn indien één of meer van deze aannames elke grondslag zouden missen. Voor dat oordeel ziet het College geen plaats. Hetzelfde geldt voor de berekening van de praktijkkosten en de daarbij gehanteerde aannames. Een verdere beoordeling van hetgeen appellante afzonderlijk aan bezwaren tegen de gehanteerde aannames heeft ingebracht acht het College dan ook niet noodzakelijk en zal hier achterwege blijven.

Daarbij neemt het College in aanmerking dat verweerster bij het vaststellen van de gemiddelde receptregelvergoeding een aanzienlijke marge heeft ingebouwd en heeft toegezegd dat aan de hand van de cijfers over 2008 de effecten van het preferentiebeleid nader zullen worden onderzocht, en dat indien daartoe aanleiding is een verrekening zal plaatsvinden bij de tarieven per 1 juli 2009 . Gelet op een en ander ziet het College geen grond voor het oordeel dat verweerster niet in redelijkheid tot vaststelling van de bestreden tariefbeschikking heeft kunnen besluiten. Ook deze beroepsgrond slaagt derhalve niet.

Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat het beroep voor het overige ongegrond dient te worden verklaard.

Het College acht, nu niet tijdig op het bezwaar van appellante is beslist, termen aanwezig om verweerster te veroordelen in de proceskosten van appellante. Deze kosten worden op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 161,-- waarbij 1 punt wordt toegekend voor het indienen van het beroepschrift, 1 voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 322,-- en gewichtsfactor zeer licht (0,25 punt).

Het College:

Aldus gewezen door mr. B. Verwayen, mr. M. van Duuren en mr. E. Dijt, in tegenwoordigheid van mr. M.A. Voskamp als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 18 juni 2009.

w.g. B. Verwayen

w.g. M.A. Voskamp