Rb. Gelderland, 18-06-2019, nr. AWB - 18 , 2183

Eiseres heeft tussen 12 juli 2017 en 26 september 2017 aangifte van belasting van personenauto’s en motorrijwielen (hierna: BPM) gedaan voor dertien auto’s. Eiseres heeft tegen de voldoening op aangifte met betrekking tot deze dertien auto’s (hierna: de auto’s) bezwaar gemaakt.

Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 15 maart 2018 de bezwaren ongegrond verklaard.

Eiseres heeft daartegen bij brief van 20 april 2018, ontvangen door de rechtbank op dezelfde dag, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 10 mei 2019.

Namens eiseres is verschenen [A] , bijgestaan door haar gemachtigde en [B] . Namens verweerder zijn verschenen [gemachtigde] en [C] .

Eiseres heeft voor de zitting een pleitnota toegezonden aan de rechtbank en (door tussenkomst van de griffier) aan de wederpartij, welke pleitnota met instemming van partijen wordt geacht ter zitting te zijn voorgedragen.

Feiten

1. Eiseres heeft tussen 12 juli 2017 en 26 september 2017 BPM voldaan voor dertien auto’s. Bij de aangiftes heeft zij ervoor gekozen de afschrijving te bepalen aan de hand van de afschrijvingstabel van artikel 8, vijfde lid, van de Uitvoeringsregeling belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992.

2. Het gaat bij de beroepen met de hiervoor vermelde zaaknummers om de volgende personenauto’s:

3. Bij brief van 15 december 2017 heeft verweerder de gemachtigde uitgenodigd voor een hoorzitting op 19 januari 2018. De gemachtigde heeft per brief van 20 december 2017 aangegeven verhinderd te zijn, met het dringend verzoek data aan te geven waarop hoorgesprekken plaatsvinden om dit af te stemmen met eiseres.

4. Bij brief van 4 januari 2018 heeft verweerder de gemachtigde opnieuw uitgenodigd voor een hoorzitting op 17 januari 2018. Tijdens een hoorzitting (voor andere dossiers) op 9 januari 2018 heeft verweerder telefonisch contact opgenomen met eiseres en data voorgesteld voor een hoorzitting van onderhavige dossiers. De data 12, 15, 16, 18 en 19 januari 2018 schikten niet voor eiseres en per e-mail van 11 januari 2018 heeft de heer [A] namens eiseres aangegeven verhinderd te zijn op 22 en 26 januari 2018, met het verzoek om andere data af te stemmen.

5. Tijdens een hoorgesprek met gemachtigde op 15 januari 2018 (voor andere dossiers) is nogmaals besproken wanneer het hoorgesprek zou kunnen plaatsvinden voor onderhavige dossiers. De gemachtigde heeft daarbij aangegeven dat verweerder hiervoor rechtstreeks contact kon opnemen met eiseres.

6. Bij brief van 17 januari 2018 heeft verweerder de gemachtigde opnieuw uitgenodigd voor een hoorzitting op 5, 6 of 7 februari 2018, met de vermelding dat vanwege eerdere uitnodigingen niet van deze data zal worden afgeweken. De gemachtigde heeft per e-mail van 24 januari 2018 aangegeven dat de heer [A] verhinderd is op deze data, met het verzoek om nieuwe data in februari 2018 voor te stellen en telefonisch of per e-mail een nieuwe afspraak te maken. De gemachtigde heeft in dezelfde e-mail aangegeven op 13 en 15 februari 2018 verhinderd te zijn.

7. Bij brief van 24 januari 2018 is de definitieve uitnodiging voor het hoorgesprek op 6 februari 2018 verstuurd. Op 25 januari 2018 heeft de gemachtigde laten weten zelf ook niet te kunnen komen op 6 februari 2018.

8. In een brief van 9 februari 2018 heeft verweerder de gang van zaken samengevat en vermeld dat de heer [A] te kennen heeft gegeven ook op 19, 22 en 26 februari 2018 verhinderd te zijn en dat hij geen alternatieve data heeft aangedragen. In het slot van de brief vraagt verweerder aan gemachtigde om alternatieve data aan te dragen.

Geschil

9. In geschil zijn de volgende punten:

Beoordeling van het geschil

10. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat de hoorplicht is geschonden en dat terugwijzing dient te volgen. Volgens verweerder is eiseres meerdere keren uitgenodigd en heeft zij welbewust geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid om te worden gehoord. Verweerder stelt dat geen sprake is van schending van de hoorplicht.

11. De rechtbank overweegt als volgt. Uit de brief van 9 februari 2018 van verweerder valt op te maken dat eiseres (per e-mail van 24 januari 2018) te kennen heeft gegeven dat zij (in de persoon van de heer [A] ) op 5, 6 en 7 februari 2018 verhinderd was. Verweerder heeft vervolgens besloten toch het hoorgesprek op 6 februari 2018 te houden. De gemachtigde heeft na de definitieve uitnodiging mondeling laten weten dat hij zelf op 6 februari 2018 ook verhinderd was. Uit de brief van 9 februari 2018 volgt niet dat verweerder aan de gemachtigde na zijn melding van verhindering heeft meegedeeld dat het gesprek toch door zou gaan. Vast staat dat uiteindelijk geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden. Gelet op de gang van zaken kan niet worden gezegd dat eiseres heeft afgezien van het horen. Daarom is sprake van schending van de hoorplicht. De rechtbank ziet onvoldoende gronden om aan deze schending van de hoorplicht voorbij te gaan. Dat de gemachtigde volgens verweerder geen alternatieve data voor een hoorgesprek heeft voorgesteld, is daarvoor onvoldoende. Niet gebleken is dat verweerder expliciet om alternatieve data heeft verzocht of dat de gemachtigde in reactie op een dergelijk verzoek heeft geweigerd alternatieve data aan te dragen. Het verzoek van verweerder om alternatieve data door te geven zoals vermeld aan het slot van de brief van 9 februari 2018 gaat over andere zaken en is voor deze zaken daarom niet relevant.

12. Gelet op wat hiervoor is overwogen zijn de beroepen gegrond.

13. De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten die eiseres in verband met de behandeling van de beroepen redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 768 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 512, een wegingsfactor 0,5 voor een lichte zaak en factor 1,5 vanwege samenhangende zaken). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.

14. De stelling van eiseres over de hoogte van het griffierecht behoeft geen behandeling nu het griffierecht door verweerder aan eiseres moet worden vergoed en het griffierecht is vastgesteld overeenkomstig het bepaalde in artikel 8:41 van de Algemene wet bestuursrecht. Evenmin behoeft de stelling van eiseres dat over de terugbetaling van het griffierecht rente moet worden vergoed behandeling, omdat de terugbetaling van het griffierecht niet zijn oorzaak vindt in een gegrondverklaring wegens strijd met het Unierecht. Wel dient verweerder over het aan eiser te vergoeden griffierecht de wettelijke rente te vergoeden in geval die vergoeding van griffierecht niet binnen vier weken na deze uitspraak door verweerder aan eiseres wordt betaald.

Beslissing

De rechtbank: