Hof 's-Hertogenbosch, 04-10-2022, nr. 200.286.739, 01

In dit hoger beroep kan worden uitgegaan van de volgende feiten.

“(…) 1. Bij de aanvang van het gesprek hebben wij haar het doel van het gesprek uitgelegd.

2. [appellante] heeft na het aanhoren van onze toelichting op onze bevindingen en na lezen van de bevindingen direct erkend en spijt betuigd dat zij de opnames en de onrechtmatige (pin)betalingen heeft gedaan. Wij hebben haar op geen enkele wijze onder druk gezet.

3. Onze vraag of zij ook in 2016 of eerdere jaren onrechtmatige kasopnames en/of betalingen heeft verricht, heeft zij ontkennend geantwoord;

4. Zij heeft verklaard dat zij niet heeft samengewerkt met een of meer oud-collega’s;

(…)

6. [appellante] wilde de reden slechts globaal toelichten: financiële problemen die ook hebben geleid tot de recente verkoop van het huis. Haar gezin woont op dit moment in een vakantiewoning;

7. [appellante] heeft toegezegd het over 2017 en 2018 door ons berekende bedrag (ca € 50.000,00) direct terug te betalen. Zij heeft dit gedaan (zie de bijlage). Door de verkoop van het huis was volgens haar per direct terug betalen mogelijk;

8. Wij hebben [appellante] aangegeven dat de terugbetaling van het bedrag over 2017 en 2018 een positief signaal is naar het bestuur, maar dat het aan het bestuur zelf is om eventuele vervolgstappen te ondernemen. (…) ‘Immuniteit’ is op geen enkel moment door ons toegezegd. (…)”.

[appellante] heeft op 1 november 2018 een bedrag van € 49.946,99 aan de Vliedberg betaald.

Op verzoek van de Vliedberg heeft [Persoon A] (hierna te noemen: “ [Persoon A] ”) een onderzoek verricht naar onregelmatigheden in de financiën en financiële administratie van de Vliedberg over de jaren 2012 tot en met 2016. [Persoon A] is werkzaam bij [x] accountants & belastingadviseurs en is geregistreerd in het Landelijk Register van Gerechtelijk Deskundigen (LRGD). Hij rapporteert zijn opdracht te hebben uitgevoerd in overeenstemming met de richtlijnen NBA (Nederlandse Beroepsorganisatie van Accountants), handreiking 1112 Persoonsgerichte onderzoeken en de richtlijnen LRGD.

In zijn rapport d.d. 26 juni 2019 (hierna te noemen: ‘het rapport’) heeft [Persoon A] onder punt 8 ‘Samenvatting uitkomsten onderzoek’ het volgende vermeld:

“Geconstateerde onregelmatigheden zoals vastgelegd in bijlage IA en IB:

Boekjaar 2013 specificatie in bijlage IA, samenvatting op blz. 10 30.289,76

Boekjaar 2014 specificatie in bijlage 1B, samenvatting op blz. 19 53.165,26

Boekjaar 2015 specificatie in bijlage 1B, samenvatting op blz. 44 72.592,50

Boekjaar 2016 specificatie in bijlage 1B, samenvatting op blz. 66 58.507,22

214.554,74

Geconstateerde onregelmatigheden zoals vastgelegd in bijlage II

Periode 1-1-2013 tot en met 30-06-2015 11.731,73

Periode 1-7-2015 tot en met 31-12-2016 5.137,40

16.869,13

Totaal 231.423,87

Met betrekking tot de in bijlage I vermelde posten kan op grond van de feiten, dat de uitgaven hebben plaatsgevonden met bankpassen die aan [appellante] ter beschikking stonden en/of dat die uitgaven door [appellante] zijn verdoezeld in de administratie, de conclusie worden getrokken dat er betreffende deze posten sprake is van onregelmatigheden die toe te rekenen zijn aan [appellante] .

Met betrekking tot de in bijlage II vermelde posten wordt verwezen naar de motivering onder hoofdstuk 7. Onderzoek, punt b.2. Met betrekking tot deze posten kan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de conclusie worden getrokken deze uitgaven onregelmatigheden betreffen die toe te rekenen zijn aan [appellante] .

Uit het onderzoek is niet gebleken dat naast [appellante] nog andere personen bij de geconstateerde onregelmatigheden zijn betrokken. Het totaalbedrag van € 231.423,87 aan onregelmatigheden is toe te rekenen aan [appellante] .”.

Op 14 juni 2019 heeft [Persoon A] een concept van het rapport aan [appellante] toegestuurd. [appellante] stuurt daarop op 21 juni 2019 het volgende e-mailbericht aan [Persoon A] :

“Geachte [Persoon A] ,

Ik ben erg geschrokken van de omvang van het concept deskundigenbericht.

Ik er nog niet aan toe gekomen om alle bijlagen door te nemen, ook is het erg confronterend.

Ik had dit allemaal nooit mogen doen, het waren niet de leukste jaren op de Vliedberg nadat [naam 1] vertrokken was en we te horen kregen dat de Vliedberg opgeheven zou worden.

Dit alles is natuurlijk geen excuus.

Ook ben ik erg benieuwd wat er nu verder gaat gebeuren, heb er slapeloze nachten van.

Wellicht mag/kan ik een afspraak met u maken om eea door te spreken.”.

In de onderhavige procedure heeft de Vliedberg, kort samengevat, een, uitvoerbaar bij voorraad verklaarde veroordeling van [appellante] gevorderd tot betaling van

I. het onttrokken bedrag van € 231.423,87 te vermeerderen met de wettelijke rente;

II. de onderzoekskosten van € 35.073,74 te vermeerderen met de wettelijke rente;

III. de kosten van beslaglegging van € 1.595,02;

IV. de buitengerechtelijke kosten van € 15.000,00, subsidiair € 4.840,00 en

V. de proceskosten alsmede de nakosten.

De Vliedberg heeft aan haar vordering onrechtmatig handelen van [appellante] ten grondslag gelegd. [appellante] heeft, aldus de Vliedberg, tijdens haar werkzaamheden voor en ten behoeve van de Vliedberg, gelden onttrokken aan de Vliedberg. Subsidiair heeft de Vliedberg een beroep gedaan op ongerechtvaardigde verrijking door [appellante] en meer subsidiair een beroep gedaan op artikel 7:661 BW. Daarnaast heeft de Vliedberg aanspraak gemaakt op vergoeding van de gevolgschade in de vorm van onder meer kosten van onderzoek, beslag en buitengerechtelijke werkzaamheden.

[appellante] heeft verweer gevoerd.

In het bestreden vonnis heeft de rechtbank [appellante] veroordeeld tot betaling van het gevorderde onder I, de onttrokken gelden met rente, het gevorderde onder III, de kosten van beslaglegging, en het gevorderde onder V. Deze veroordelingen heeft de rechtbank uitvoerbaar bij voorraad verklaard. De overige vorderingen heeft de rechtbank afgewezen.

Nadat het bestreden vonnis was gewezen, heeft de Vliedberg de vorderingen die zij in deze procedure aanhangig heeft gemaakt, gecedeerd aan Pontes. Het hof heeft bij arrest van 2 februari 2021 op verzoek van de Vliedberg vastgesteld dat de procedure ex artikel 225 Rv is geschorst en overeenkomstig artikel 227 Rv is hervat waarbij Pontes als procespartij in de plaats van de Vliedberg is getreden.

[appellante] heeft in het principaal hoger beroep vier grieven aangevoerd tegen het bestreden vonnis. Zij concludeert tot niet ontvankelijk verklaring van Pontes in haar vorderingen althans tot ontzegging van de vorderingen met vernietiging van het bestreden vonnis.

Pontes heeft in het incidenteel hoger beroep één grief aangevoerd tegen het bestreden vonnis. Zij concludeert tot een gedeeltelijke vernietiging van het vonnis en het alsnog veroordelen van [appellante] tot betaling van € 25.156,24 aan onderzoekskosten en de proceskosten in beide instanties, vermeerderd met de nakosten en wettelijke rente.

Grief I van het principaal beroep is gericht tegen de door de rechtbank in de feitenvaststelling opgenomen omstandigheid dat [appellante] op 1 november 2018 € 49.946,99 heeft terugbetaald. Volgens [appellante] suggereert het daarin opgenomen woordje “terug” al dat zij dit bedrag onttrokken heeft, wat zij juist betwist.

Deze grief kan echter nergens toe leiden en kan verder onbesproken blijven, omdat het hof dit in zijn feitenvaststelling in zoverre zelf al heeft onderzocht en vastgesteld. Of (en in hoeverre) dit leidt tot een andere uitkomst, hangt af van de (te onderzoeken) andere grieven.

Grief II van het principaal hoger beroep richt zich tegen de volgende overweging van de rechtbank:

“(…)Naar aanleiding van de geconstateerde onregelmatigheden in de financiële administratie van de Vliedberg over de jaren 2017 en 2018 heeft [appellante] in een gesprek dat zij op 1 november 2018 met financieel adviseurs [financieel medewerker 1] en [financieel medewerker 2] heeft gevoerd, erkend dat zij over die jaren een bedrag onrechtmatig heeft onttrokken aan de Vliedberg. Diezelfde dag heeft [appellante] in dat kader een bedrag van € 49.946,99 terugbetaald aan de Vliedberg. Aan het standpunt van [appellante] dat hierbij grote druk zou zijn uitgeoefend door de Vliedberg wordt als onvoldoende onderbouwd voorbijgegaan. Ook de stelling van [appellante] dat de Vliedberg heeft aangegeven dat als de betaling zou worden verricht, er geen aangifte zou volgen en de zaak daarmee klaar zou zijn wordt, als onvoldoende onderbouwd, gepasseerd.(…)”

[appellante] stelt het bedrag te hebben betaald omdat er grote druk op haar werd uitgeoefend.

[appellante] betwist de hiervoor aangehaalde samenvatting van het gesprek van 1 november 2018. Voorts heeft, aldus [appellante] , de rechtbank miskend dat de vordering van Pontes ziet op de jaren voorafgaande aan 2017 en 2018 en volgens de samenvatting heeft [appellante] hierover verklaard dat zij geen onrechtmatige kasopnames en/of betalingen heeft verricht.

Voor zover [appellante] opwerpt dat Vliedberg tegenover haar overmaking van€ 49.946,99 afstand heeft gedaan van een mogelijke vordering voor de jaren 2012 tot en met 2016, verwerpt het hof dat verweer. [appellante] stelt hiertoe kort gezegd dat zij op 1 november 2018 in het gesprek met [financieel medewerker 1] en [financieel medewerker 2] onder druk met Vliedberg is overeengekomen dat Vliedberg voor beweerde onttrekkingen geen strafrechtelijke aangifte zal doen en afstand zal doen van (verdere) civiele vorderingen, als [appellante] hiervoor een bedrag van € 49.946,99 overmaakt.

Voor zover [appellante] toen druk zegt te hebben ervaren, is dat in het licht van de door haar gestelde dreigingen (met aangifte, beslag en publieke openbaarmaking) niet onbegrijpelijk, maar [appellante] stelt geen concrete (voor bewijs vatbare) feiten waaruit kan volgen dat toen onoirbare of onrechtmatige druk op haar werd uitgeoefend.

Wat [appellante] overigens aan feiten stelt, kan het hof, zelfs als die feiten worden bewezen, niet doen concluderen dat Vliedberg afstand heeft gedaan van (verdere) civiele vorderingen tegen [appellante] . Waar vast staat dat [financieel medewerker 1] en [financieel medewerker 2] ‘slechts’ ingehuurde financieel medewerkers of adviseurs waren, hebben zij bij gebreke van daartoe benodigde (gestelde of gebleken) bijzondere bijkomende omstandigheden Vliedberg in ieder geval niet zonder meer kunnen binden, hetgeen [appellante] op zijn minst ook zelf had moeten begrijpen.

[appellante] betwist niet dat er onregelmatigheden in de boekhouding van de Vliedberg zijn geconstateerd. Er is, naar het oordeel van het hof, geen enkel aanknopingspunt in het dossier te vinden op grond waarvan moet worden getwijfeld aan de juistheid van de samenvatting zoals die door de [financieel medewerker 1] en [financieel medewerker 2] is gegeven. Beide heren waren door de Vliedberg ingehuurd om nader onderzoek te doen naar de, bij de voorbereiding van de jaarstukken 2017 geconstateerde onregelmatigheden. Zij hebben in het kader van dit onderzoek [appellante] uitgenodigd om de bevindingen met haar te bespreken en vragen te stellen. De heren hebben in de samenvatting aangegeven dat [appellante] direct schuld heeft bekend voor wat betreft de onttrekkingen in 2017 en 2018 maar ook aangegeven dat [appellante] op hun vraag of zij ook onrechtmatige kasopnames en/of betalingen heeft verricht in 2016 of eerdere jaren, ontkennend heeft geantwoord. [appellante] heeft, aldus de samenvatting, toegezegd om het berekende bedrag van ongeveer € 50.000,00 direct terug te betalen hetgeen mogelijk was omdat het huis was verkocht. Zij was bang dat de Vliedberg en dan met name de [naam 2] het er niet bij zou laten zitten. Daarop hebben de beide heren geantwoord dat dit aan het bestuur van de Vliedberg was. De inhoud van de samenvatting sluit naadloos aan bij de op die dag nog gedane betaling van [appellante] aan de Vliedberg.

Het hof stelt voorts vast dat [appellante] het door haar betaalde bedrag in rechte niet van de Vliedberg heeft teruggevorderd, hetgeen voor de hand zou liggen als zij dit onverschuldigd betaald zou hebben.

Het hof wijst er bovendien op dat [appellante] niet alleen ten overstaan van beide heren heeft bekend dat zij zich aan onrechtmatige onttrekkingen heeft schuldig gemaakt maar dat heeft zij ook in het gesprek met [Persoon A] op 9 april 2019 gedaan. In het verslag van dit gesprek staat: “(…) Bij [Persoon A] ontstaat de indruk dat de opnamen en betalingen voor privédoeleinden zijn begonnen na het vertrek van [naam 1] . [appellante] beaamt dit.(…)” In haar e-mail van 21 juni 2019 aan [Persoon A] schrijft [appellante] : “(…) ik had dit allemaal nooit mogen doen (…)”.

Gegeven bovenstaande feiten en omstandigheden verwerpt het hof de stelling van [appellante] dat de samenvatting van de [financieel medewerker 1] en [financieel medewerker 2] niet juist zou zijn. Het hof stelt dan ook in rechte vast dat [appellante] het bedrag van € 49.946,99 aan de Vliedberg heeft terugbetaald en dat zij dit bedrag eerder had onttrokken aan het vermogen van de Vliedberg.

Het hof verwerpt tot slot de in deze grief weergegeven stelling dat de rechtbank heeft miskend dat de vordering ziet op de jaren voorafgaande aan 2017. Met recht heeft de rechtbank de onttrekkingen in 2017/2018 in de beoordeling betrokken. Voor de vraag of de Vliedberg haar hoofdvordering (de gestelde onrechtmatige onttrekkingen) die inderdaad betrekking heeft op de jaren voorafgaande aan 2017, voldoende heeft onderbouwd, kunnen de gedragingen van [appellante] in 2017/2018 meegewogen worden. De schade voortvloeiende uit deze gedragingen in 2017 en 2018 heeft [appellante] aan de Vliedberg vergoed en enkel om deze reden is deze geen onderdeel meer van de hoofdvordering.

In grief III van het principaal hoger beroep betoogt [appellante] dat de rechtbank haar verweer tegen de inhoud van het rapport van [Persoon A] ten onrechte heeft gepasseerd. [appellante] stelt dat aan [Persoon A] delen van de administratie niet zijn verstrekt; de door hem geconstateerde ontbrekende bonnen en facturen zijn er wel geweest. [appellante] verwijst ter onderbouwing naar de jaarlijkse controle door en de goedkeuring van DRV. [appellante] wijst er voorts op dat [Persoon A] een partijdeskundige is en dat het aan Pontes is om per transactie aan te tonen dat het geld door [appellante] is besteed voor privédoeleinden. [appellante] is bovendien niet in staat om een bevinding concreet te weerspreken. Zij beschikt immers niet over de boekhouding. Tot slot stelt [appellante] dat de reden voor een onjuiste boeking is gelegen in het onsamenhangend administratiesysteem.

Het hof stelt voorop dat het aan de Vliedberg/Pontes is om haar vordering op [appellante] te onderbouwen. Met het overleggen van het rapport van [Persoon A] heeft zij hieraan voldaan. [Persoon A] is door de Vliedberg ingeschakeld (en is dus een partijdeskundige) nadat onregelmatigheden in de administratie over 2017 en 2018 waren geconstateerd, deze met [appellante] waren besproken en zij ten overstaan van [financieel medewerker 1] en [financieel medewerker 2] had erkend zich hieraan te hebben schuldig gemaakt. [Persoon A] heeft kennis genomen van de bevindingen uit het onderzoek over de jaren 2017 en 2018 (zie bijlage bij zijn brief van 9 maart 2020, overgelegd bij brief aan de rechtbank van 10 maart 2020). In deze brief gaat de deskundige in op het verweer dat aan hem een onvolledige administratie is overgelegd. Hij schrijft:

“(…) Bij het onderzoek is niet gebleken dat de aangeleverde administratie niet volledig zou zijn. In de jaren 2016 en 2017 werden kostenfacturen, declaraties en onkostenbonnen achter de bankstukken opgeborgen. De ordners met die bankafschriften zijn bij het onderzoek ter inzage verstrekt. In de jaren tot en met 2015 werden declaraties, facturen en onkostenbonnen die rechtstreeks via de bank op kosten werden geboekt ook achter de bankafschriften opgeborgen. Facturen die via de crediteurenadministratie werden geboekt werden in een aparte ordner opgeborgen. Tevens zijn bij het onderzoek de declaraties van de Time-Out activiteiten ter inzage verstrekt. Bij het onderzoek is niet gebleken dat van de reguliere betalingen (ook pin-betalingen voor de Stichting) achterliggende stukken ontbreken. De boekingen vonden dan correct plaats overeenkomstig de transactie op de bank in overeenstemming met het achterliggende document (factuur, declaratie of onkostenbon).(…)”

In dezelfde brief schrijft [Persoon A] het volgende:

“(…) In de jaren 2017 en 2018 zijn ook omvangrijke onregelmatigheden geconstateerd. [appellante] heeft over die periode een bedrag van € 49.946,99 aan Stichting Vliedberg terugbetaald. De gegevens van de onttrekkingen in 2017 en 2018 en de wijze waarop deze bedragen zijn verdoezeld zijn in de bijlage bij deze brief opgenomen. De werkwijze van [appellante] om de onttrekkingen te verdoezelen in 2017/2018 was identiek aan de geconstateerde onregelmatigheden in de jaren 2013 tot en met 2016.(…)”

Het hof is van oordeel dat het dossier geen enkel aanknopingspunt biedt voor de stelling van [appellante] dat de Vliedberg niet de volledige administratie aan [Persoon A] heeft verstrekt door bonnen/facturen achter te houden of te vernietigen. Dat de accountant bij het opstellen van de jaarstukken over de betreffende jaren niet heeft geconstateerd dat bonnen en facturen niet aanwezig waren, is geen of onvoldoende onderbouwing voor deze stelling. Zoals uit het rapport van [Persoon A] blijkt, vergt het een minutieus onderzoek per kleine transactie om de onregelmatigheden te kunnen vaststellen. Gesteld noch gebleken is dat het de taak is van een accountant die de jaarstukken opmaakt, om een dergelijk minutieus onderzoek te verrichten.

Het hof verwerpt aldus de stelling dat de boekhouding in de tijd dat [appellante] bij de Vliedberg werkzaam was, wel compleet was in de zin dat iedere transactie was onderbouwd met een bon of een factuur.

Het enkele feit dat een bon of een factuur ontbreekt, leidt niet tot de conclusie dat er sprake is van door [appellante] gepleegde malversaties. Uit het rapport van [Persoon A] blijkt immers dat het ontbreken van bonnen/facturen voor de door hem aangeduide categorie b.1. bovendien gepaard ging met het verbloemen van deze onttrekkingen in de boekhouding door:

Categorie b.2. betreft onttrekkingen die qua tijdstip en plaats opvielen. Het betrof onttrekkingen in de weekenden en avonduren bij o.a. Supermarkt Overveld, Agrimarkt, ETOS, Bol.com en Blokker. Deze onttrekkingen werden wel geboekt als gelijksoortige betalingen maar op andere data.

Het hof stelt vast dat [Persoon A] zijn conceptrapport aan [appellante] heeft voorgelegd en met haar heeft besproken. Het rapport geeft per jaar alle onregelmatige transacties aan. [Persoon A] heeft een aantal van deze transacties aan [appellante] voorgelegd. Aan [appellante] wordt bijvoorbeeld voorgelegd een dagafschrift van de Rabobank 11 tot en met 17 april 2014 waaruit een betaling blijkt van € 921,75 aan Int. Card Services en € 214,70 aan Uncover Skincare. [appellante] bevestigt dat de op het dagafschrift bijgeschreven tekst (respectievelijk [y] en Office Depot) haar handschrift betreft en dat de Int. Card Services een creditcard van haarzelf is. [appellante] heeft in het gesprek met [Persoon A] commentaar geleverd op de door [Persoon A] opgenomen pintransacties bij Total-Selnisse. Naar aanleiding daarvan heeft [Persoon A] deze transacties niet meegenomen in het totaal bedrag aan onttrekkingen.

[Persoon A] recapituleert dat de bevindingen in de voorgaande jaren een beeld laat zien dat per jaar globaal vergelijkbaar is met de aard en de omvang van de geconstateerde onregelmatigheden in 2017. [appellante] geeft daarop aan dat ze het liefst zo snel mogelijk met een schone lei verder wil en vraagt zich af hoe de Stichting Vliedberg hier verder mee om wil gaan.

Het hof is van oordeel dat de Vliedberg/Pontes het vereiste bewijs geleverd heeft van haar stellingen op grond waarvan zij haar vordering heeft ingediend. Samenvattend verwijst het hof daarvoor naar:

Het hof betrekt bij voormeld oordeel dat [appellante] tegen voormelde feiten en omstandigheden onvoldoende verweer heeft gevoerd. Haar verweer dat bonnen en/of facturen uit de boekhouding zijn verwijderd, heeft het hof onder rechtsoverweging 6.7.2. reeds besproken.

[appellante] heeft erkend dat zij onjuiste boekingen verrichtte om de administratie sluitend te maken. Zij laat evenwel na aan te geven wie haar deze opdracht dan zou hebben gegeven en wanneer dit zou zijn gebeurd.

[appellante] stelt dat zij niet de enige was die over de bankpassen beschikte maar laat na om ook maar één specifieke transactie te betwisten. De stelling dat zij niet in staat zou zijn om een bevinding te weerspreken, blijkt overigens niet uit het hiervoor aangehaalde deel van het verslag van de bespreking met [Persoon A] . Bovendien is haar een kopie van het volledige rapport verstrekt met daarin alle transacties en alle relevante bankafschriften. Ook in de onderhavige procedure heeft zij geen enkele daarin opgenomen transactie concreet betwist.

[appellante] geeft tot slot aan niet over de boekhouding te beschikken maar gesteld noch gebleken is dat zij aan Pontes inzage in de boekhouding heeft gevraagd.

Het hof concludeert dat grief III niet slaagt.

Grief IV van het principaal hoger beroep, gericht tegen het eindoordeel van de rechtbank over de hoofdvordering, de rente en de beslagkosten, heeft, gelet op voormeld oordeel, geen zelfstandige betekenis en kan om deze reden onbesproken blijven.

In het incidenteel hoger beroep betoogt Pontes dat de rechtbank ten onrechte de kosten voor inschakeling van de deskundige heeft afgewezen. Zij legt de factuur van [Persoon A] over en stelt dat voor de vaststelling van de uiteindelijke omvang van de schade en de vaststelling van de aard en de wijze van de onttrekkingen de inschakeling van deze deskundige noodzakelijk was. Aan de dubbele redelijkheidstoets is voldaan.

[appellante] betwist dit en stelt dat het uitgevoerde onderzoek niets van doen heeft met waarheidsvinding.

Het hof overweegt dat de rechtbank de hier in het geding zijnde vordering heeft afgewezen omdat deze onvoldoende onderbouwd was. De Vliedberg vorderde in eerste aanleg deze post op basis van een door haar gemaakte schatting. Bij memorie van grieven in het incidenteel hoger beroep heeft zij de vordering onderbouwd met de facturen. Naar het oordeel van het hof is aan de dubbele redelijkheidstoets voldaan. Inschakeling van een registeraccountant was onder de gegeven omstandigheden, zijnde met name de erkenning van onttrokken gelden in 2017 en 2018 door [appellante] en de ontkenning dat zij zich daaraan voorafgaand ook had schuldig gemaakt, redelijk. De gemaakte kosten zijn hoog maar gelet op de noodzakelijke omvang van het onderzoek, redelijk.

Het hof oordeelt dat de grief slaagt en dat de vordering voor toewijzing gereed ligt.

[appellante] wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de kosten van het principaal hoger beroep veroordeeld. De kosten gemaakt in het incidenteel hoger beroep worden gecompenseerd omdat de Vliedberg de onderzoekskosten grotendeels al in eerste aanleg nader had kunnen onderbouwen. De kosten in het incident worden eveneens gecompenseerd in die zin dat iedere partij daarvoor de eigen kosten draagt.