Rb. Arnhem, 26-05-2004, nr. 05/095241-03

de rechtbank zal zich pas na requisitoir en pleidooi (bij het vonnis) uitlaten over het al dan niet toepassen van het materiële jeugdstrafrecht;

de verdediging heeft naar het oordeel van de rechtbank voldoende tijd gehad om de zaak voor te bereiden nu het proces-verbaal van de politie reeds op 12 maart jl. gereed was en het Pieter Baan Centrum rapport op 6 mei j.l. door haar is ontvangen;

de rechtbank acht het horen van de door verdediging verzochte, maar niet tijdig opgegeven, getuigen niet noodzakelijk en wijst dit verzoek af. Het betreft de in het proces-verbaal van politie genoemde getuigen die de gestelde psychische overmacht zouden moeten kunnen onderbouwen, maar de verdediging heeft zich reeds in een vroeg stadium op die strafuitsluitingsgrond beroepen en de verdediging heeft geen aanvaardbare reden opgegeven waarom zij pas op de terechtzitting heeft gevraagd om die getuigen op te roepen, terwijl zij al twee maanden over dat proces-verbaal beschikt. De rechtbank acht het horen van die getuigen zelf niet noodzakelijk. Voorst heeft de rechtbank het (subsidiaire) verzoek afgewezen om de rechter-commissaris, de districtspsychiater en twee groepsleiders van het Pieter Baan Centrum als getuigen te horen omtrent de persoonlijkheid van verdachte (de tevens opgegeven psychiater en psycholoog zijn wèl ter terechtzitting als deskundigen gehoord). Hierbij heeft de rechtbank een ander criterium gehanteerd, omdat aanvaardbaar was dat bij de verdediging pas na de ontvangst van het Pieter Baan Centrum-rapport de behoefte opkwam om die personen ter terechtzitting te horen. De rechtbank heeft dit verzoek afgewezen, omdat zij van oordeel is dat de verdachte redelijkerwijs niet in zijn verdediging wordt geschaad door het niet oproepen en horen van deze getuigen. Voor de rechter-commissaris en de districtspsychiater geldt dat zij geen van beiden invloed hebben gehad op de inhoud van de rapportage en de conclusie van het Pieter Baan Centrum. Voor de groepsleiders geldt dat zij gerapporteerd hebben onder verantwoordelijkheid van de psychiater en de psycholoog, die wel ter terechtzitting zijn gehoord, en niet valt in te zien dat die groepsleiders meer informatie kunnen verschaffen over de vragen die de raadsman reeds aan de psychiater en de psycholoog heeft gesteld;

de rechtbank wijst het verzoek om het rapport van de medeverdachte M tot processtuk te maken af;

de rechtbank acht geen termen aanwezig de zaak aan te houden voor een contra-expertise van de persoon van de verdachte.

De rechtbank verwerpt dit verweer nu de door de rechtbank genomen beslissingen in de loop van het onderzoek ter terechtzitting niet kunnen leiden tot niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie.

hij op of omstreeks 17 november 2003 te Nijmegen en/of Bemmel, gemeente

Lingewaard, en/of (elders) in Nederland, tezamen en in vereniging met een

ander of anderen, althans alleen, opzettelijk en met voorbedachten rade,

althans opzettelijk, M. (Maja) Bradaric (hierna: Maja) van het leven heeft

beroofd, hierin bestaande dat verdachte en/of verdachtes mededader(s)

opzettelijk na kalm beraad en rustig overleg, althans na een (kort) tevoren

genomen besluit, althans opzettelijk, Maja in een auto hebben/heeft doen

plaatsnemen en/of in die auto hebben/heeft meegevoerd en/of (vervolgens) de

keel/hals van Maja met hun/zijn arm(en) en/of hand(en) hebben/heeft

dichtgedrukt en/of dichtgeknepen en/of een touw om de keel/hals van Maja

hebben/heeft aangebracht en/of dat touw met kracht strak om de keel/hals van

Maja hebben/heeft aangetrokken en/of met kracht aan dat touw hebben/heeft

getrokken en/of (daarbij) een hand op de mond en/of neus van Maja hebben/heeft gelegd en/of gedrukt en/of Maja (aldus) hebben/heeft gewurgd en/of verstikt, tengevolge waarvan Maja is overleden;

hij op of omstreeks 17 november 2003, te Nijmegen en/of Bemmel, gemeente

Lingewaard, en/of (elders) in Nederland, tezamen en in vereniging met een

ander of anderen, althans alleen, een lijk, te weten: het stoffelijk overschot van M.(Maja) Bradaric, heeft verbrand en weggevoerd en/of weggemaakt, met het oogmerk om het feit of de oorzaak van het overlijden te verhelen, door toen aldaar met dat oogmerk genoemd stoffelijk overschot in een auto te vervoeren naar een -afgelegen- locatie (in de polder/uiterwaarden, bij een waterplas/grindafgraving te Bemmel) en/of (vervolgens) genoemd stoffelijk overschot aldaar te overgieten en/of te besprenkelen met benzine en/of in brand te steken en/of achter te laten;

Hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd is niet bewezen. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

Ten aanzien van de rol van de verdachte in de moord op Maja is de rechtbank van oordeel dat verdachte en zijn mededader gezamenlijk de moord hebben voorbereid, georganiseerd en uitgevoerd. Zij hebben met elkaar over verschillende manieren van het doden van Maja gesproken en beiden hebben zij daartoe, zowel gezamenlijk als ieder afzonderlijk, initiatieven genomen. Zo hebben verdachte en zijn mededader samen de datum van de moord en de afspraak met Maja voor die datum geregeld, heeft verdachte gezorgd voor de auto, de jerrycan en de benzine en hebben ze samen de verwurgings/verstikkingshandelingen uitgevoerd.

De beslissing dat verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan, is gegrond op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat. Voor zover meer feiten bewezen zijn verklaard, worden de bewijsmiddelen alleen gebruikt voor het feit of de feiten waarop deze betrekking hebben.

De bewijsmiddelen zullen worden uitgewerkt in die gevallen waarin de wet aanvulling van het vonnis vereist en zullen dan in een aan dit vonnis te hechten bijlage worden opgenomen.

de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan;

de persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte, waarbij onder meer is gelet op:

het onder 5. genoemde multidisciplinaire rapport .

De rechtbank overweegt in het bijzonder het navolgende.

Verdachte heeft zich op 17 november 2003 schuldig gemaakt aan medeplegen van moord op de 16-jarige Maja Bradaric en aan

medeplegen van het vervoeren en verbranden van haar stoffelijk overschot teneinde de sporen van de moord uit te wissen.

Verdachte besprak samen met zijn mededader dat Maja om het leven moest worden gebracht. Er worden verschillende plannen gemaakt en uiteindelijk wordt besloten haar te wurgen. Daartoe werd een datum bepaald en werden middelen aangeschaft. Er werd besloten om Maja op 17 november 2003 uit te nodigen voor een autoritje in de personenauto van de moeder van de verdachte. Op 17 november 2003 gingen verdachte, Goran M, Goran P en Maja Braderic, die allen tot dezelfde vriendengroep behoren, met z'n vieren een eindje rijden. Maja mocht in tegenstelling tot de andere keren voor in de personenauto zitten. M ging achter haar zitten, P daarnaast en verdachte trad op als chauffeur. Vervolgens werd Maja in de personenauto gewurgd/verstikt, onder meer met behulp van een stuk touw. Daarna werd het stoffelijk overschot door de drie personen in de personenauto vervoerd naar een afgelegen locatie waar verdachte en zijn mededader M het stoffelijk overschot met benzine in brand staken. Hun houding tijdens het hele delictgebeuren getuigt van een koelbloedige gerichtheid op de daad en van een diepschokkende minachting voor het slachtoffer.

Verdachten hebben Maja op een gruwelijke wijze het leven ontnomen. Het handelen van verdachte en zijn mededaders gedurende die fatale avond heeft de rechtsorde hevig geschokt. Zij hebben onherstelbaar leed toegebracht aan de nabestaanden van Maja, hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

De raadsman heeft verzocht artikel 77c van het Wetboek van Strafrecht, jeugdsancties voor volwassenen, toe te passen nu verdachte deel uit maakte van een groep jeugdigen.

De rechtbank overweegt daartoe het volgende.

Verdachte was ten tijde van het plegen van de strafbare feiten 18 jaar, evenals de mededader. De rechtbank kan, indien zij daartoe grond vindt in de persoonlijkheid van de dader of de omstandigheden waaronder de feiten zijn begaan (een) jeugdsanctie(s) opleggen bij een verdachte die ouder is dan 18 jaar en niet ouder dan 21 jaar. Verdachte en zijn mededaders hebben zich schuldig gemaakt aan het zwaarste commune delict dat Wetboek van Strafrecht kent en daarnaast hebben verdachte en zijn mededader ook geprobeerd de juiste toedracht van hun afgrijselijke daad op een weerzinwekkende manier verborgen te houden. Maja was door de brand zozeer verminkt dat gebitsvergelijking nodig was om haar identiteit met zekerheid te kunnen vaststellen.

De persoonlijkheidsrapportage biedt geen aanknopingspunten om te stellen dat verdachte niet leeftijdsadequaat zou zijn. Door de deskundigen wordt gesteld dat: "Hoewel hij wat naïef kan overkomen, is hij in staat zijn eigen plan te trekken en loopt hij qua ontwikkeling niet achter bij zijn leeftijdsgenoten (...)". Ook in de omstandigheden waaronder de feiten zijn begaan is geen motivering te vinden voor toepassing van het jeugdsanctierecht. De groep vrienden vertoont normaal gedrag voor jongvolwassenen en ook het delictgebeuren vertoont geen "kinderlijke" trekken. Dat het delict zoals de raadsman stelt "onbegrijpelijk" is rechtvaardigt op zich niet de toepassing van het jeugdsanctierecht.

Gelet op het tevoren overwogene ziet de rechtbank geen aanleiding om artikel 77c Wetboek van Strafrecht toe te passen en zal zij daarom recht doen overeenkomstig de bepalingen voor strafrechtelijk meerderjarigen.

Naar het oordeel van de rechtbank kan het handelen van verdachte enkel en alleen worden bestraft met een zeer langdurige gevangenisstraf. De rechtbank is wel van oordeel dat er bij de hoogte van de gevangenisstraf rekening moet worden gehouden met de jeugdige leeftijd van verdachte en zal dat ook doen. Voorts houdt de rechtbank rekening met het blanco strafblad van verdachte. De rechtbank realiseert zich dat de feiten verbijsterend zijn en dat de samenleving, of althans een deel daarvan, verwacht dat dit met de zwaarst mogelijke straf wordt bestraft. De rechtbank wil echter ook wijzen op de andere kant. Verdachte is een normale jongeman op wie tot nu toe niets was aan te merken. Door de op te leggen gevangenisstraf worden aan de verdachte jaren ontnomen, die zijn leeftijdsgenoten kunnen benutten om hun levensweg uit te stippelen. Voorts zal verdachte, hoewel hij daar nu nog geen tekenen van toont, de rest van zijn leven gebukt gaan onder de wetenschap dat hij een medemens heeft vermoord en dat dit nooit meer goed te maken is. Al met al besluit de rechtbank om aan de verdachte een kortere gevangenisstraf op te leggen dan de officier van justitie heeft gevorderd.