HR, 21-11-2017, nr. 16/00765

Het cassatieberoep richt zich tegen het arrest van 20 januari 2016 van het Gerechtshof te Den Haag, waarin het hof, nadat de Hoge Raad bij arrest van 30 september 2014 de eerdere uitspraak van het hof van 21 december 2012 had vernietigd uitsluitend wat betreft de beslissingen ter zake van het onder 1 tenlastegelegde en de strafoplegging en de zaak in zoverre had teruggewezen naar het hof, bewezen heeft verklaard dat de verdachte het onder 1 primair impliciet subsidiair “medeplegen van doodslag” heeft begaan, en de verdachte ten aanzien van het onder 1 primair impliciet subsidiair, 2 en 3 bewezenverklaarde heeft veroordeeld tot een gevangenisstraf van 8 jaar en 9 maanden.

Tegen deze uitspraak is namens verdachte cassatieberoep ingesteld.

Mr. I.A. Groenendijk, advocaat te 's-Gravenhage heeft tijdig een middel van cassatie voorgesteld.

Er bestaat samenhang met de zaak 16/01136. In deze zaak zal ik vandaag ook concluderen.

Het middel klaagt dat het hof zich bij de strafoplegging onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de omstandigheid dat verdachte zijn verblijfsvergunning kan verliezen in geval een gevangenisstraf wordt opgelegd van meer dan 18 maanden.

Blijkens het proces-verbaal van de zitting van 17 december 2016 heeft de raadsvrouw enkel in het kader van de persoonlijke omstandigheden meegedeeld dat of de verdachte zijn verblijfsvergunning mag behouden afhankelijk is van de hoogte van de vrijheidsbenemende straf die daartoe niet hoger dan 18 maanden zou mogen zijn. In de context van een zaak als de onderhavige is een dergelijke opmerking geen (onderbouwd) strafmaatverweer waarop het hof had moeten responderen. In cassatie kan niet voor het eerst een strafmaatverweer worden gevoerd.

Het middel faalt en kan worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende motivering.

Ambtshalve vraag ik aandacht voor het volgende. In zijn uitspraak van 21 december 2012 heeft het hof het onder 1 primair, impliciet primair, en 2 primair ten laste gelegde bewezenverklaard en verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van 10 jaar. Het hof heeft verder de vordering van de benadeelde partij toegewezen tot een bedrag van € 977,76 en verdachte verwezen in de kosten die de benadeelde partij had gemaakt en een schadevergoedingsmaatregel opgelegd. Verdachte is van deze uitspraak in cassatie gegaan en de Hoge Raad heeft bij arrest van 30 september 2014 de uitspraak van het hof van 21 december 2012 vernietigd, maar uitsluitend wat betreft de beslissingen ter zake van het onder 1 tenlastegelegde en de strafoplegging, en de zaak in zoverre teruggewezen naar het hof.Het hof heeft in zijn arrest van 20 januari 2016 overwogen en beslist dat de verwijzingsopdracht van de Hoge Raad niet zag op de beslissing van het hof omtrent de vordering van de benadeelde partij in zijn arrest van 21 december 2012, en dat nu deze beslissing niet door de Hoge Raad vernietigd is, de vordering van de benadeelde partij niet meer aan het oordeel van het hof onderworpen was.

De Hoge Raad heeft in zijn uitspraak van 26 november 2013, ECLI:NL:HR:2013:1430, NJ 2014/42, een beschouwing gegeven over de reikwijdte van de partiële vernietiging. Na uiteen gezet te hebben wat valt onder een vernietiging “uitsluitend wat betreft de strafoplegging” geeft de Hoge Raad in zijn volgende overweging aan wat er niet onder valt: