Hof Amsterdam, 29-03-2016, nr. 15/00082

De heffingsambtenaar heeft aan belanghebbende op 23 augustus 2013 een naheffingsaanslag parkeerbelasting (hierna: de naheffingsaanslag) opgelegd ten bedrage van € 58,30 (inclusief € 55,90 aan kosten).

Na hiertegen gemaakt bezwaar heeft de heffingsambtenaar bij uitspraak op bezwaar, gedagtekend 13 november 2013, de naheffingsaanslag gehandhaafd.

Belanghebbende heeft tegen die uitspraak beroep ingesteld. Bij uitspraak van 20 januari 2015 heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 3 maart 2015, en nader aangevuld bij faxbericht van 2 april 2015. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 17 maart 2016. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

De rechtbank heeft in zijn uitspraak (waarin belanghebbende als ‘eiseres’ en de inspecteur als ‘verweerder’ wordt aangeduid) de volgende feiten vastgesteld:

“1. Op 23 augustus 2013 om 23:23 uur heeft een parkeercontroleur aan eiser een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd voor het zonder geldig parkeerbewijs parkeren door eiser van zijn auto met het kenteken [kenteken] , op de [adres 1] ter hoogte van nummer [nummer 1] , te [plaats] (Hof: verder de Locatie).”

Nu tegen de feitenvaststelling door de rechtbank, als hiervoor vermeld, door partijen geen bezwaren zijn ingebracht, gaat het Hof ook van die feiten uit, zij het dat het de woorden “zonder geldig parkeerbewijs” leest als “zonder betalen van parkeerbelasting” (sinds het invoeren van het zogenaamd digitaal parkeren wordt immers geen parkeerbewijs meer verstrekt).

Evenals bij de rechtbank is in hoger beroep in geschil of de naheffingsaanslag terecht aan belanghebbende is opgelegd. Daarbij spitst het geschil zich toe op de vraag of het voor belanghebbende voldoende kenbaar was dat hij op de Locatie voor het parkeren parkeerbelasting verschuldigd was.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting van het Hof hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.

De rechtbank heeft onder meer het volgende overwogen:

“4. Uit hoofdstuk 1 van de Verordening Parkeerbelastingen 2013 (Hof: hierna de Verordening Parkeerbelastingen) volgt dat met de Verordening Parkeerbelastingen 1991 voor het gehele grondgebied van Amsterdam het fiscale parkeerregime is ingevoerd. Daarna werd dat gebied per gebied geëffectueerd ( zie hoofdstuk 2). Ter zitting heeft verweerder toegelicht dat de [adres 1] valt onder tariefgebied [naam 2] , hetgeen ook volgt uit gedingstuk 2.

5. De rechtbank overweegt dat parkeerbelasting wordt geheven op grond van een algemeen verbindende gemeentelijke verordening die op de voorgeschreven wijze algemeen bekend is gemaakt. Gelet op de aard van die regelgeving die meebrengt dat in een gemeente niet op elke plaats hetzelfde regime geldt, rust op de heffingsambtenaar, althans op de gemeente, daarnaast de plicht om parkeerders op de plaatsen waar de belastingplicht geldt, deugdelijk te informeren over de belastingplicht ter plaatse en over de wijze waarop zij daaraan kunnen voldoen. Op de parkeerder rust een onderzoeksplicht. Een parkeerder dient zich voorafgaand aan het parkeren zo goed mogelijk ervan te vergewissen of ter plaatse een belastingplicht geldt en de wijze waarop aan die verplichting dient te worden voldaan.

6. Het bestaan van de verplichting om parkeerbelasting te voldoen, kan blijken uit de aanwezigheid van apparatuur voor voldoening van de belasting bij of in de nabijheid van de parkeerplaats of uit bebording of andere aanwijzingen bij de parkeerplaats of in de directe omgeving.

7. Verweerder heeft in het verweerschrift toegelicht dat het gedeelte van de [adres 1] waar eiser geparkeerd stond eenrichtingsverkeer is. De straat is alleen toegankelijk vanaf de [adres 2] . Bij het inrijden van de [adres 1] is eiser parkeerautomaat [nummer 2] gepasseerd. Vervolgens is eiser langs de bebording (ter hoogte van [adres 1] [nummer 3] ) gereden. Op ongeveer 55 m van de parkeerlocatie staat parkeerautomaat [nummer 4] , de gepasseerde parkeerautomaat staat op ongeveer 110 m van de parkeerlocatie. Volgens verweerder was het voldoende kenbaar dat ter hoogte van de [adres 1] betaald parkeren aan de orde is. Niet in geding is dat eiser de door verweerder aangegeven route heeft gevolgd voordat hij zijn auto parkeerde. Evenmin heeft eiser genoemde (plaatsing van) bebording en van de parkeerautomaten betwist.

8. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder reeds door de plaatsing van de parkeerautomaat en een herhalingsbord voldoende duidelijk gemaakt dat voor het parkeren ter plaatse parkeerbelasting verschuldigd was.

9. Voor zover eiser ter zitting heeft gesteld dat hij de parkeerautomaten niet heeft gezien, overweegt de rechtbank dat deze stelling hem niet kan baten. Van een bestuurder van een auto mag worden verwacht dat hij een onderzoek doet om zich op de hoogte te stellen van de geldende regels met betrekking tot de parkeerregulering. Dat het ten tijde in geding ter plaatse donker was, maakt dit niet anders. Indien eiser de parkeerautomaat niet heeft gesignaleerd, moet de conclusie zijn dat eiser onvoldoende heeft gedaan om zich top de hoogte te (doen) stellen van het parkeerregime ter plaatse. De gevolgen hiervan komen voor risico van eiser.

10. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling of vergoeding van griffierecht bestaat geen aanleiding. “

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten in verband met de behandeling van het hoger beroep op de voet van artikel 8:75 van de Awb in verbinding met artikel 8:108 van die wet.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. P.F. Goes, voorzitter, F.J. P.M. Haas en W.E.M. van Nispen tot Sevenaer, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. S.K. Grando als griffier. De beslissing is op 29 maart 2016 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.