HR, 08-07-2011, nr. 10/04018

Cassatiemiddel I heeft betrekking op de behandeling van het wrakingsverzoek. Die behandeling heeft, zo wordt gesteld, plaatsgevonden zonder dat [verweerder] daarvoor naar behoren was opgeroepen. Deze klacht kan geen doel treffen. Over het wrakingsverzoek is niet beslist in de beschikking van 10 juni 2010, waartegen het onderhavige cassatieberoep zich keert.

Cassatiemiddel II bevat de klacht dat op 2 juni 2010 de behandeling van het ontslagverzoek en het verzoek om een achttal getuigen te horen heeft plaatsgevonden, ofschoon die behandeling geen doorgang had mogen hebben omdat op het wrakingsverzoek nog niet was beslist.

Deze klacht faalt omdat zij feitelijke grondslag mist. Genoemde behandeling vond plaats, nadat het wrakingsverzoek was afgewezen.

De klacht in cassatiemiddel III komt hierop neer dat de behandeling van het verzoek tot het horen van een achttal getuigen op 2 juni 2010 heeft plaatsgevonden met schending van het beginsel van hoor en wederhoor, omdat een oproeping voor die zitting niet conform de artikelen 271 en 272 Rv heeft plaatsgevonden.

De klacht strandt op het volgende. Uit de hierboven in 1.4, sub (v), (vi) en (vii) vermelde feiten volgt onmiskenbaar dat [verweerder], zowel in persoon als in zijn hoedanigheid van gemachtigde van verzoekers tot cassatie, door faxbrieven van de zijde van de sector civiel van de rechtbank ervan op de hoogte is geweest dat ook het verzoek om een achttal getuigen te horen op 2 juni 2010 zou worden behandeld en dat die behandeling doorgang zou vinden, indien in de daaraan voorafgaande wrakingszitting tot afwijzing van het wrakingsverzoek zou worden besloten. Het valt niet in te zien in welk te respecteren belang [verweerder], optredende in beide genoemde hoedanigheden, is geschaad, doordat hij van een en ander geen kennis zou hebben verkregen via een gewone of aangetekende brief. Maar afgezien daarvan, er is met [verweerder] langs dezelfde weg gecommuniceerd als steeds door hem in de richting van de rechtbank is gevolgd, te weten per fax. Daaruit heeft de rechtbank mogen afleiden dat [verweerder] langs die weg goed te bereiken was. Van bezwaren van zijn zijde tegen het ontvangen berichten per fax is ook niet gebleken. De artikelen 271 en 272 Rv laten ruimte voor het volgen van die weg. In beide artikelen is immers erin voorzien, dat de rechter kan bepalen dat oproepen anders geschieden dan per gewone respectievelijk aangetekende brief. Die ruimte biedt ook artikel 33 Rv. Dat artikel maakt het onder meer mogelijk dat gerechten mededelingen langs elektronische weg doen.

De klacht in cassatiemiddel IV dat op het verzoek om een achttal getuigen te horen op 10 juni 2010 is beslist zonder dat ter zake een mondelinge behandeling als bedoeld in artikel 187 lid 4 Rv heeft plaatsgevonden, faalt bij gemis aan feitelijke grondslag. De mondelinge behandeling heeft op 2 juni 2010 plaatsgevonden, nadat het wrakingsverzoek was afgewezen. Daaraan kan niet afdoen dat er geen passende oproep voor de betrokken zitting zou hebben plaatsgevonden zoals, zij het ten onrechte, wordt betoogd.

Niet valt in te zien dat de rechtbank het recht heeft geschonden door op 10 juni 2010 omtrent het verzoek om een achttal getuigen te horen een beslissing te nemen ondanks dat op 31 mei 2010 door verzoekers tot cassatie hoger beroep is ingesteld tegen, naar zij stellen, een beslissing van mr. Punt ter zake van genoemd verzoek. De rechtsregel die zou zijn geschonden, wordt ook niet genoemd. Uit de berichten van de rechtbank aan [verweerder] — zie met name de faxbrief van 23 april — heeft [verweerder] in redelijkheid niets anders kunnen begrijpen dan dat er nog geen sprake was van een beslissing van mr. Punt op genoemd verzoek. De mede op dat verzoek betrekking hebbende mondelinge behandeling diende immers nog plaats te vinden en wel op 2 juni 2010. Aan een hoger beroep, dat de rechtbank voor volstrekt prematuur heeft mogen houden, hoefde de rechtbank geen gevolg te verbinden. Er is geen rechtsregel die de rechter verplicht om medewerking te verlenen aan een overduidelijke poging tot frustreren van de rechtsgang.

In cassatiemiddel VI komt eenzelfde klacht voor als in cassatiemiddel III maar nu met betrekking tot het ontslagverzoek. De klacht strandt om dezelfde redenen als hierboven bij de behandeling van cassatiemiddel III vermeld.

De klacht in cassatiemiddel VII komt hierop neer dat de rechtbank door het verzoek om een achttal getuigen te horen op de zitting te behandelen waarop ook het ontslagverzoek aan de orde kwam, de door de wet geboden mogelijkheid heeft gefrustreerd om bewijs te leveren voorafgaande aan de behandeling van de hoofdzaak (het ontslag van de curator).

De klacht faalt. Bij de klacht wordt uit het oog verloren, dat het veeleer aan verzoekers tot cassatie — beter hun gemachtigde — zelf is te wijten dat het niet tot een horen van het achttal getuigen voorafgaande aan de behandeling van het ontslagverzoek is gekomen. Na het indienen van het verzoek om een achttal getuigen te horen heeft de rechtbank bij brief van 19 januari 2010 aan [verweerder] laten weten dat het verzoek niet voldoet. De te bewijzen feiten worden niet vermeld, zodat niet valt vast te stellen of het aangeboden bewijs relevant is.2. Hoewel het op die gronden tot afwijzing van het verzoek had kunnen komen, is aan [verweerder] in genoemde brief nog de gelegenheid geboden de aan het verzoek klevende tekorten op te heffen door met schriftelijke verklaringen van de te horen getuigen aan te geven ter zake waarvan zij bewijs zouden kunnen leveren. Deze gelegenheid is nimmer benut. Onder deze omstandigheden heeft de rechtbank in redelijkheid kunnen besluiten om het verzoek om een achttal getuigen te horen en het ontslagverzoek op één zitting te behandelen.