Rb. Utrecht, 21-05-2008, nr. 247147 / KG ZA 08-375

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Ten slotte is vonnis bepaald.

[eiseres] voert als advocaat een praktijk in Rotterdam. Zij is daarin niet met anderen werkzaam.

[eiseres] vordert samengevat - dat Movir op straffe van verbeurte van een dwangsom tot het volgende wordt veroordeeld:

Movir voert verweer. Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

[eiseres] legt aan haar vordering ten grondslag dat Movir naar redelijkheid en billijkheid niet had kunnen beslissen de arbeidsongeschiktheidsuitkering te beëindigen. Zij beroept zich daarvoor op de rapporten van [N] en [X], waaruit volgens haar blijkt dat zij voor 50% arbeidsongeschikt is. Voorts stelt zij dat het rapport van [K], waarop de arbeidsdeskundigen [J] en [S] zich hebben gebaseerd, niet juist is, althans niet juist is geïnterpreteerd, waardoor [J] en [S] tot een onjuist arbeidsongeschikt-heidspercentage zijn gekomen.

Dit standpunt van [eiseres] kan niet worden gevolgd. Daarvoor is het volgende van belang.

Vooropgesteld moet worden dat het hier gaat om een verzekering waarbij de arbeidsongeschiktheid in het beroep waarvoor de verzekering geldt, is verzekerd en waarbij een recht op uitkering ontstaat wanneer de arbeidsongeschiktheid voor dat beroep 25% of meer bedraagt. Het percentage van de arbeidsongeschiktheid wordt - blijkens de onweersproken stellingen van Movir op dit punt - niet door de medici vastgesteld, doch op de volgende wijze bepaald:

In dit geval zijn rapporten opgemaakt door de medisch deskundigen [N] en [X], door de verzekeringsgeneeskundige [K] en door de arbeidsdeskundigen [J] en [S]. Het rapport van [J] is thans niet meer relevant, nu daarna met instemming van [eiseres] een nieuw arbeidsdeskundig onderzoek door [S] is verricht.

[eiseres] beroept zich voor het percentage van de arbeidsongeschiktheid op het oordeel van de medisch deskundigen [N] en [X]. Hun oordeel op dat punt kan echter niet in aanmerking worden genomen. Zoals uit de onder 4.3 genoemde systematiek blijkt, zijn het niet de medisch deskundigen, die het percentage van de arbeidsongeschiktheid bepalen. Hun deskundigheid betreft het beoordelen van de functionele beperkingen die uit de geconstateerde medische stoornissen voortvloeien. Aannemelijk is dat zij niet beschikken over de deskundigheid om te kunnen beoordelen welke gevolgen die functionele beperkingen meebrengen voor de werkzaamheden die voor het verzekerde beroep verricht moeten worden. De enkele constatering dat de persoon in kwestie beperkt is in langer durend zitten of staan, brengt op zich zelf nog niet mee in welke mate die persoon daardoor wordt beperkt in de uitvoering van zijn beroepsarbeid. Om dat te kunnen bepalen, moet eerst nog - zoals onder 4.3 is vermeld - een (algemeen) “belastbaarheidspatroon” opgesteld worden door een verzekeringsgeneeskundige, die deskundig is op het gebied van de invloed van functionele beperkingen op arbeidsverrichtingen, en moet vervolgens nog door een arbeidsdeskundige beoordeeld worden welke gevolgen dat belastbaarheidspatroon meebrengt voor de werkzaamheden die voor het specifieke beroep in kwestie uitgevoerd moeten worden. Een oordeel van [N] en [X] over de mate van arbeidsongeschiktheid kan derhalve niet als een deskundig oordeel worden aangemerkt.

Overigens moet getwijfeld worden of [N] een oordeel over het percentage van arbeidsongeschiktheid heeft gegeven, nu de passage waarop [eiseres] zich beroept, veeleer de door [eiseres] zelf aangegeven situatie lijkt weer te geven.

Ten aanzien van het rapport van de verzekeringsgeneeskundige [K] stelt [eiseres] dat dit rapport onjuist is, althans dat dit door Movir, en later ook door [K] zelf, al dan niet met opzet onjuist is geïnterpreteerd. Het gaat daarbij met name om de beperkingen zoals vermeld in de beperkingenlijst ofwel het “belastbaarheidspatroon”, dat [K] bij zijn rapport heeft gevoegd. Duidelijk is dat in die lijst de beperkingen voor een leek op een cryptische wijze zijn geformuleerd. Volgens [K] in zijn reactie van 1 oktober 2007 zijn die formuleringen echter niet voor leken bedoeld, maar zijn deze bestemd om door een arbeidsdeskundige te worden gebruikt als basis voor het bepalen van de beperkingen in de beroepswerkzaamheden. Dit moet worden aangenomen, nu het rapport van [K] - blijkens de onder 4.3 vermelde systematiek - immers voor dat doel is opgesteld.

Wat de betekenis van de genoemde, door [K] in vaktermen gestelde, beperkingen betreft, moet - anders dan [eiseres] stelt - worden uitgegaan van de uitleg die [K] zelf daaraan in zijn reactie van 1 oktober 2007 heeft gegeven. Er is geen enkele aanwijzing dat bij [K] aanvankelijk een andere betekenis heeft voorgezeten. Het rapport van [K] was niet - zoals [eiseres] heeft aangenomen - bedoeld om Movir te adviseren omtrent de hoogte van de uitkering, doch slechts om de arbeidsdeskundige te instrueren. [eiseres] heeft niet gesteld of aannemelijk gemaakt dat [K] haar belastbaarheidsbeperkingen in met name zitten, staan en lopen, zoals deze beperkingen volgens [K] begrepen moeten worden, verkeerd heeft vastgesteld. Uit haar stellingen blijkt dat zij, afgezien van de door [K] aangegeven totale duur, uitgaat van diezelfde beperkingen en dat zij haar werkwijze en werkomgeving ook zodanig heeft aangepast dat zij die beperkingen bij haar werkzaamheden vrijwel steeds in acht kan nemen. Wel bestaat er verschil van mening over de totale duur van de op die wijze te verrichten werkzaamheden, nu [K] het “belastbaarheidspatroon” besluit met de conclusie dat er bij inachtneming van die belastbaarheidsbeperkingen verder geen beperkingen met betrekking tot het arbeidspatroon bestaan, terwijl [eiseres] stelt dat zij als gevolg van de pijn ook met inachtneming van die beperkingen niet meer dan halve dagen kan werken. Die stelling heeft [eiseres] echter niet aan haar bij Movir ingediende bezwaren en ook niet aan haar vordering in dit kort geding ten grondslag gelegd en zij heeft die stelling ook niet nader onderbouwd, hoewel het op haar weg ligt om tegenover het gemotiveerde oordeel van Movir de volgens haar bestaande mate van arbeidsongeschiktheid aannemelijk te maken.

Voor zover [eiseres] heeft gewezen op het feit dat Movir na het rapport van [K] nog geruime tijd de uitkering op basis van 50% arbeidsongeschiktheid is blijven doorbetalen, komt aan dat feit - anders dan zij meent - geen betekenis toe. Volgens de onder 4.3 vermelde systematiek moest immers na het rapport van [K] nog door arbeidsdeskundig onderzoek de mate van arbeidsongeschiktheid worden vastgesteld. Echter, toen arbeidsdeskundige [J] daarover rapport had uitgebracht en [eiseres] daartegen bezwaar had gemaakt, is een nieuw arbeidsdeskundig onderzoek gevolgd. Movir kon derhalve gedurende al die tijd de uitkering niet wijzigen, omdat de mate van arbeidsongeschiktheid nog niet vast stond.

Voor het rapport van arbeidsdeskundige [S] geldt dat, uitgaande van de beperkingen zoals die volgens [K] begrepen moeten worden, de beoordeling in dat rapport ook volgens [eiseres] niet onredelijk of onbegrijpelijk is. Nu de conclusie van dat rapport is dat [eiseres] haar werkzaamheden voor 21% niet meer kan verrichten en er eerst bij 25% een aanspraak op uitkering bestaat, moet geoordeeld worden dat Movir op goede gronden tot beëindiging van de uitkering aan [eiseres] heeft besloten.

Voor zover [eiseres] nog heeft gewezen op de beoordeling van haar arbeidsongeschiktheid door UWV, kan aan die beoordeling geen belang toekomen, nu daarvoor andere criteria gelden dan voor een beoordeling bij een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering, waar het hier om gaat.

Nu uit het voorgaande volgt dat er voor geen van de gevraagde voorzieningen voldoende grond bestaat, zal de vordering in alle onderdelen worden afgewezen.

[eiseres] zal, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten worden veroordeeld.

De kosten aan de zijde van Movir worden begroot op: