HvJ EU, 09-03-2017, nr. C-484/15

Zoals ook voor verordening nr. 44/2001 en nadien voor verordening (EU) nr. 1215/201222., waarbij deze verordening is vervangen, het geval was, heeft de wetgever van de Unie in verordening nr. 805/2004 de definitie van het begrip ‘beslissing’ overgenomen die in het Executieverdrag was vastgesteld.

Uit de analyse van de handelingen van het recht van de Unie op het gebied van de justitiële samenwerking in burgerlijke zaken blijkt dus dat sprake is van één enkele opvatting van het begrip ‘beslissing’23., waaraan een organieke definitie wordt gegeven die gebaseerd is op het feit dat degene die de handeling stelt, tot de rechterlijke macht behoort. Aldus valt onder het begrip ‘beslissing’ elke handeling van een orgaan dat een gerecht is.

Onder deze één enkele definitie gaat in de praktijk echter een grote diversiteit schuil, aangezien de wetgever van de Unie beduidend verschillende invullingen heeft gegeven aan het — op zich onscheidbare — begrip ‘gerecht’, dat op heel uiteenlopende wijze wordt benaderd. Ik meen dienaangaande drie hoofdstromingen te kunnen ontwaren die aan drie verschillende opvattingen van dit begrip beantwoorden.

De eerste strekking wordt gekenmerkt door een proces van gerichte gelijkstelling van bepaalde autoriteiten met gerechten. Tot deze tendens behoort ook artikel 4 van verordening nr. 805/2004 waarin, zonder dat het begrip ‘gerecht’ wordt gedefinieerd, in lid 7 ervan wordt gepreciseerd dat in Zweden in het kader van de summiere procedures betreffende de aanmaningen tot betaling onder de term ‘gerecht’ ook de Zweedse tenuitvoerleggingsinstantie wordt verstaan. Tot die strekking behoort ook artikel 3 van verordening nr. 1215/2012, dat luidt als volgt:

Het is interessant om vast te stellen dat de Hongaarse notarissen volgens deze bepaling dus uitdrukkelijk met een gerecht worden gelijkgesteld wat hun taak van afgifte van een betalingsbevel betreft. Ik zal verder de consequenties aangeven die uit deze — tot de Hongaarse notarissen beperkte — gelijkstelling moeten worden getrokken.

De tweede strekking die uit de wettelijke regeling van de Unie kan worden afgeleid is die van een verruiming van het begrip ‘gerecht’ tot dat van ‘bevoegde autoriteit’. Een voorbeeld van deze trend is met name te vinden in artikel 2, punt 1, van verordening (EG) nr. 2201/200324., waarin het begrip ‘gerecht’ wordt gedefinieerd als ‘alle autoriteiten in de lidstaten die bevoegd zijn ter zake van de aangelegenheden die […] binnen het toepassingsgebied van deze verordening vallen’, alsook in artikel 2, punt 2, van die verordening, dat het begrip ‘rechter’ definieert als ‘de rechter of de drager van bevoegdheden gelijkwaardig aan die van een rechter, ter zake van de aangelegenheden die binnen het toepassingsgebied van […] verordening [nr. 2201/2003] vallen’. Tot deze categorie behoort eveneens artikel 5, punt 3, van verordening nr. 1896/2006, dat het begrip ‘rechter’ definieert als ‘iedere instantie die in een lidstaat bevoegd is ten aanzien van een Europees betalingsbevel of aanverwante aangelegenheden’.

Deze strekking komt ook tot uitdrukking in het Verdrag betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken, ondertekend te Lugano op 30 oktober 200725., waarvan de sluiting namens de Gemeenschap is goedgekeurd bij besluit 2009/430/EG van de Raad van 27 november 200826., aangezien artikel 62 van dat verdrag bepaalt dat ‘het begrip ‘gerecht’ alle autoriteiten [omvat] aangewezen door een door dit verdrag gebonden staat die bevoegd zijn om uitspraak te doen over zaken die onder het toepassingsgebied van dit verdrag vallen’.

De derde strekking die in de recente wettelijke regeling van de Unie naar voren komt, vertoont een proces van afbakening van het begrip ‘gerecht’ aan de hand van aan vaste rechtspraak ontleende algemene overwegingen. Deze interessante ontwikkeling blijkt onder meer uit artikel 2, lid 2, punt 1, van verordening nr. 4/200927., dat bepaalt dat ‘[v]oor de toepassing van deze verordening […] het begrip ‘gerecht’ ook administratieve autoriteiten van de lidstaten [omvat] die bevoegd zijn op het gebied van onderhoudsverplichtingen, voor zover zij waarborgen bieden wat betreft onpartijdigheid en het horen van de partijen en voor zover hun beslissingen overeenkomstig het recht van de lidstaat waar zij gevestigd zijn:

Artikel 3, lid 2, eerste alinea, van verordening (EU) nr. 650/201228. sluit daarop aan door het begrip ‘rechter’ te definiëren als ‘elke gerechtelijke autoriteit en alle andere autoriteiten en juridische beroepsbeoefenaren met bevoegdheid in een erfrechtzaak, die rechterlijke functies vervullen of handelen krachtens volmacht van, of onder toezicht van, een gerechtelijke autoriteit’, voor zover deze andere autoriteiten en juridische beroepsbeoefenaren en de beslissingen die zij treffen aan dezelfde voorwaarden voldoen als die welke volgens artikel 2, lid 2, punt 1, van verordening nr. 4/2009 gelden voor de bestuurlijke autoriteiten en de beslissingen die zij treffen.

Na dit onderzoek blijkt dus dat het begrip ‘gerecht’ onderhevig is aan een ongecontroleerde proliferatie van definities die zich in de loop der tijd omzeggens zonder enige samenhang lijken te hebben opgestapeld. Ofschoon bepaalde handelingen, waarin bestuurlijke autoriteiten bij wege van een limitatieve opsomming met een gerecht worden gelijkgesteld, veeleer voor een strikte uitlegging van dit begrip pleiten, gaan andere juist uit van een ruime — ja zelfs zeer rekbare —opvatting van dat begrip, dat zich dan uitstrekt tot elke krachtens het nationale recht bevoegde instantie, terwijl nog andere een begripsmatige benadering hanteren die — zoals ik zal uiteenzetten — dicht aanleunt bij die welke uit de rechtspraak van het Hof voortvloeit.

De door de verwijzende rechter gestelde vragen bevinden zich op het snijpunt van twee strekkingen in de rechtspraak.

De eerste betreft het begrip ‘beslissing’ op het gebied van de justitiële samenwerking in burgerlijke en handelszaken.

Deze strekking in de rechtspraak is gebaseerd op de uitlegging van artikel 25 van het Executieverdrag dat, net zoals artikel 4 van verordening nr. 805/2004, dit begrip aldus definieert dat daartoe elke beslissing behoort die wordt gegeven door een gerecht van een lidstaat, ongeacht de daaraan gegeven benaming.

Het Hof heeft reeds geoordeeld dat het begrip ‘beslissing’ zoals het in artikel 25 van dat verdrag is gedefinieerd en waarvan de door het Hof verstrekte uitlegging in beginsel ook geldt voor de overeenkomstige bepaling van verordening nr. 44/2001, ‘uitsluitend ziet op beslissingen die daadwerkelijk door een rechterlijke instantie van een Verdragsluitende Staat zijn gegeven’29., maar het heeft onder verwijzing naar het door P. Jenard30. opgestelde rapport over het Verdrag van Brussel van 27 september 1968 betreffende de rechterlijke bevoegdheid en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (Executieverdrag) ook erop gewezen dat de vaststelling door de griffier van het bedrag der proceskosten als een ‘beslissing’ wordt gekwalificeerd, aangezien ‘de griffier uit naam van de rechter ten gronde handelt, en in geval van geschil een rechterlijke instantie in de eigenlijke zin van het woord over de kosten beslist’.31.

Het Hof heeft uit deze definitie afgeleid dat ‘een handeling slechts als een ‘beslissing’ in de zin van het Executieverdrag kan worden aangemerkt, wanneer zij uitgaat van een rechterlijke instantie van een verdragsluitende staat die op eigen gezag de geschilpunten tussen partijen beslecht.’32.

Naast het in artikel 25 van het Executieverdrag expliciet gehanteerde organieke criterium heeft het Hof geleidelijk twee andere criteria ontwikkeld, namelijk een procedureel en een materieel criterium.

Volgens het procedurele criterium moet tijdens de procedure die aan het nemen van de beslissing voorafging, het recht van verweer zijn geëerbiedigd.33. Het Hof heeft evenwel geoordeeld dat een beslissing reeds voor de in het Executieverdrag voorziene regeling inzake erkenning en tenuitvoerlegging in aanmerking komt wanneer, voordat in een andere staat dan de staat van oorsprong om de erkenning en tenuitvoerlegging ervan wordt verzocht, de betrokken beslissing in die staat van oorsprong reeds op diverse wijzen het voorwerp is geweest of kan zijn geweest van een procedure op tegenspraak.34. Aldus heeft het reeds als ‘beslissing’ gekwalificeerd, een beschikking waarbij een provisie werd toegekend na een eerste niet op tegenspraak gevoerde fase van de procedure, maar die het voorwerp had kunnen zijn van een procedure op tegenspraak voordat de vraag van de erkenning en tenuitvoerlegging ervan werd gesteld35., een betalingsbevel waartegen de schuldenaar kon opkomen door het geschil aanhangig te maken in een gewone procedure op tegenspraak36., of een in een civiele procedure bij verstek gewezen vonnis waar in beginsel het beginsel van hoor en wederhoor gold37..

Volgens het materiële criterium moet degene die de handeling stelt, een bepaalde rol hebben gespeeld bij de totstandkoming ervan. Zoals ik in herinnering heb gebracht, dient de handeling daarbij uit te gaan van een instantie ‘die op eigen gezag de geschilpunten […] beslecht’38., waardoor gerechtelijke schikkingen volgens het Hof zijn uitgesloten, aangezien deze in wezen een contractueel karakter hebben, in die zin, dat de inhoud ervan in de eerste plaats van de wil van partijen afhangt.39.

Het begrip ‘beslissing’ in de zin van het Executieverdrag impliceert in wezen het optreden van een rechterlijk orgaan dat bevoegd is om de zaak te beoordelen en deze afdoet met inachtneming van het recht van verweer.

De rechtspraak betreffende het Executieverdrag en verordening nr. 44/2001 verschaft ons echter nauwelijks aanknopingspunten over de inhoud van het begrip ‘rechterlijk orgaan’. Ter afbakening daarvan moet dan ook worden gekeken naar de rechtspraak waarin deze kwestie is behandeld vanuit het oogpunt van artikel 267 VWEU.

De tweede strekking in de rechtspraak betreft de definitie van het begrip ‘rechterlijke instantie’ in de zin van artikel 267 VWEU.

Zonder dat omstandig hoeft te worden ingegaan op alle nuances van de rechtspraakcasuïstiek, die soms blijk geeft van enige ‘aarzeling’40., roep ik enkel in herinnering dat het Hof ter beoordeling van de vraag of het verwijzende orgaan de hoedanigheid van ‘rechterlijke instantie’ heeft, geen algemene en abstracte definitie van dit begrip gebruikt maar een identificatiemethode toepast waarbij een geheel van onderling overeenstemmende aanwijzingen in aanmerking worden genomen die verband houden met de wettelijke grondslag van de instantie, het permanente karakter, de verplichte rechtsmacht, de contradictoire procedure, de toepassing van de rechtsregels door de instantie, alsmede de onafhankelijkheid van de instantie.

Aldus heeft het Hof reeds aanvaard dat een administratieve autoriteit waarbij een geschil was ingeleid en die derhalve een rechtsprekende taak uitoefende, als een rechterlijke instantie kon worden aangemerkt, die dus een prejudiciële vraag kon stellen.41. Overeenkomstig vaste rechtspraak, volgens welke de beoordeling van de hoedanigheid van ‘rechterlijke instantie’ een vraag betreft die uitsluitend onder het recht van de Unie valt, heeft het Hof eraan herinnerd dat de omstandigheid dat het verwijzende orgaan in het nationale recht als een administratief orgaan wordt aangemerkt, op zich niet beslissend is voor deze beoordeling.42.

In de hierboven geschetste juridische context komen als vrij vanzelfsprekend drie mogelijke benaderingen naar voren om het begrip ‘gerecht’ in de zin van verordening nr. 805/2004 te definiëren.

De eerste benadering houdt in dat wordt gekozen voor een strikte uitlegging van het begrip ‘gerecht’, dat aldus beperkt wordt tot de rechtsprekende organen als zodanig en waarbij bijgevolg alle instanties worden uitgesloten die organiek niet tot de gerechtelijke organisatie van een lidstaat behoren, behoudens door de wetgever van de Unie uitdrukkelijk geformuleerde uitzonderingen.

Bij de tweede benadering wordt het begrip ‘gerecht’ juist ruim opgevat, en behoren daartoe alle volgens het recht van de lidstaat bevoegde instanties.

De derde benadering, die ik een ‘tussenoplossing’ zou noemen, bestaat erin dat de specifieke kenmerken van een rechterlijke instantie in aanmerking worden genomen die worden gehanteerd in de vaste rechtspraak van het Hof tot uitlegging van artikel 267 VWEU, en bijgevolg te erkennen dat de Kroatische notarissen onder bepaalde voorwaarden als ‘gerechten’ in de zin van verordening nr. 805/2004 kunnen worden beschouwd.

De eerste van deze drie benaderingen lijkt mij het minst aangewezen.

Hoewel dat niet volledig ondubbelzinnig blijkt, lijkt het standpunt waarop de Commissie zich in zowel haar schriftelijke als mondelinge opmerkingen heeft gesteld, de voorkeur te geven aan die oplossing, aangezien deze instelling meent, zelfs zonder dat zij de omstandigheden heeft onderzocht waarin de Kroatische notarissen handelen, dat de door hen gegeven beslissingen enkel als ‘gerechtelijke beslissingen’ in de zin van verordening nr. 805/2004 zouden kunnen worden aangemerkt indien deze verordening werd gewijzigd om te voorzien in die gelijkstelling.

Het voornaamste ter onderbouwing van deze eerste benadering aangevoerde bewijs berust op het argument dat wanneer de wetgever van de Unie voornemens is een instantie gelijk te stellen met een gerecht, hij daarvan uitdrukkelijk melding maakt in de betrokken rechtshandeling. Verordening nr. 805/2004 vermeldt de Kroatische notarissen echter niet, hoewel artikel 4, punt 7, van deze verordening verwijst naar de Zweedse openbare tenuitvoerleggingsinstantie in het kader van de summiere procedures betreffende de aanmaningen tot betaling, terwijl artikel 3 van verordening nr. 1215/2012, naast die Zweedse openbare tenuitvoerleggingsinstantie, ook de Hongaarse notarissen in het kader van de summiere procedures betreffende aanmaningen tot betaling uitdrukkelijk met een gerecht gelijkstelt.

Deze enge uitlegging zou bovendien extra steun vinden in de vergelijking met artikel 62 van het Verdrag van Lugano, aangezien uit het ontbreken — in verordening nr. 805/2004 en in verordening nr. 1215/2012 — van een soortgelijke bepaling die elke bevoegde autoriteit onder het begrip ‘gerecht’ doet vallen, zou blijken dat de wetgever van de Unie het begrip ‘gerecht’ in geen van beide verordeningen in zuiver functionele zin heeft willen opvatten.

Ofschoon die strikte uitlegging op het eerste gezicht wordt onderbouwd door solide tekstargumenten die op de bewoordingen van artikel 4 van verordening nr. 805/2004 zijn gebaseerd, pleiten andere — meer doorslaggevende — overwegingen voor een ruimere uitlegging.

Ten eerste kunnen de bepalingen van artikel 4, lid 7, van verordening nr. 805/2004 en van artikel 3 van verordening nr. 1215/2012 op een andere manier worden gelezen. De omstandigheid dat de wetgever van de Unie de verplichting oplegt om bepaalde administratieve autoriteiten als een ‘gerecht’ te beschouwen, betekent niet dat andere autoriteiten niet evenzo als zodanig kunnen worden aangemerkt op basis van de klassieke criteria die worden toegepast in de rechtspraak. Stellig kan een ander orgaan dan de Zweedse openbare tenuitvoerleggingsinstantie niet automatisch als een ‘gerecht’ in de zin van verordening nr. 805/2004 worden beschouwd omdat zulks ‘bij wet is vastgelegd’. Geen enkele bepaling van deze verordening verzet zich evenwel ertegen dat dit orgaan als ‘gerecht’ wordt gekwalificeerd indien vaststaat dat het — in overeenstemming met de traditionele rechtspraak van het Hof — de specifieke kenmerken daarvan bezit.

Ten tweede zou een dermate grote gestrengheid bij de invulling van het begrip ‘gerecht’ bijzonder nieuw zijn gelet op de striktheid ervan, aangezien dit geenszins zou stroken met de rechtspraak van het Hof, waarin in het kader van het instrument voor de justitiële samenwerking die de prejudiciële verwijzing is, een autonome inhoud aan het begrip ‘rechterlijke instantie’ wordt gegeven en wordt erkend dat administratieve lichamen waaraan rechtsprekende taken zijn toevertrouwd, de hoedanigheid van ‘rechterlijke instantie’ in de zin van artikel 267 VWEU kunnen hebben.

Ten derde zou die mate van gestrengheid ertoe leiden dat het begrip ‘gerecht’ geen autonoom begrip meer is in het recht van de Unie, aangezien het zou volstaan dat de lidstaat van oorsprong een orgaan als ‘gerechtelijke instantie’ kwalificeert en het dit orgaan, zij het enkel formeel, bij zijn rechterlijke macht indeelt, om het als ‘gerecht’ te kunnen aanmerken.

Ten vierde lijkt deze strikte uitlegging mijns inziens niet te kunnen worden verzoend met het beginsel van wederzijdse erkenning dat aan de opzet van verordening nr. 805/2004 ten grondslag ligt. Dit beginsel rechtvaardigt dat, met het oog op de gedwongen tenuitvoerlegging, de beslissing die in de lidstaat van oorsprong is gegeven en door een gerecht van deze lidstaat als Europese executoriale titel is gewaarmerkt, wordt behandeld alsof zij is gegeven in de lidstaat waar om de executie ervan wordt verzocht. In de logica van een stelsel dat op wederzijdse erkenning is gebaseerd, moet elke instantie waarvan het optreden een handeling de kwalificatie van in de lidstaat van oorsprong uitvoerbare beslissing verleent, worden beschouwd als een ‘gerecht’ waarvan de beslissingen aanspraak maken op vrije overdraagbaarheid ervan naar de andere lidstaten.

Om die vier redenen moet de restrictieve benadering worden afgewezen.

Tot het uiterste doorgetrokken zou de logica van de wederzijdse erkenning kunnen rechtvaardigen dat voor de tegenovergestelde oplossing wordt gekozen, de meest ruime benadering, waarbij het begrip ‘gerecht’ en het begrip ‘bevoegde autoriteit’ samenvallen. Met deze benadering kan de Kroatische notaris als een ‘gerecht’ in de zin van verordening nr. 805/2004 worden gekwalificeerd op grond van de enkele omstandigheid dat de executiewet hem de bevoegdheid verleent om dwangbevelen af te geven en deze te waarmerken als Europese executoriale titels.

Ik denk niet dat die oplossing nuttig is.

Zij strookt als zodanig reeds niet met de bewoordingen van artikel 4 van verordening nr. 805/2004 waarin, anders dan in artikel 2, punt 1, van verordening nr. 2201/2003, artikel 5, punt 3, van verordening nr. 1896/2006 en artikel 62 van het Verdrag van Lugano, het begrip ‘gerecht’ niet wordt veralgemeend, laat staan wordt onttrokken aan de specifieke kenmerken ervan.

Indien elke bevoegde autoriteit onder het begrip ‘gerecht’ zou vallen, zie ik bovendien niet in waarom de wetgever van de Unie zich de moeite zou hebben getroost de Zweedse openbare tenuitvoerleggingsinstantie uitdrukkelijk met een gerecht gelijk te stellen.

Ik stel dan ook voor een tussenoplossing te hanteren die in feite erop neerkomt dat de door het Hof ter definiëring van het begrip ‘rechterlijke instantie’ in de zin van artikel 267 VWEU gebruikte identificatiemethode wordt overgenomen, rekening houdend met de opzet en het doel van verordening nr. 805/2004, waarvan verschillende bepalingen volgens mij het belang van eerbiediging van de procedurele waarborgen benadrukken.

Bijgevolg moet worden geconstateerd dat de in artikel 3 van deze verordening opgenomen definitie van een schuldvordering die ‘als niet-betwist [wordt] beschouwd’, wat beslissingen betreft impliceert dat rekening wordt gehouden met het standpunt waarop de schuldenaar zich heeft gesteld ‘in de loop van de gerechtelijke procedure’.43. Deze bepaling houdt volgens mij op zich dan ook in dat sprake is van een procedure waarin het recht van de schuldenaar om te worden gehoord en om het verzoek van de schuldeiser te betwisten, wordt geëerbiedigd.

Bovendien stelt verordening nr. 805/2004 met betrekking tot de waarmerking van een in een lidstaat afgegeven beslissing betreffende een niet-betwiste schuldvordering de voorwaarde van inachtneming van de procesrechtelijke minimumnormen die ertoe strekken te waarborgen dat de schuldenaar tijdig en op zodanige wijze als met het oog op zijn verdediging nodig is, in kennis wordt gesteld van de tegen hem ingestelde vordering, van de vereisten voor zijn actieve betrokkenheid bij de procedure om de vordering aan te vechten enerzijds, en van de gevolgen indien hij zich afzijdig houdt anderzijds. Gelet op het gevaar dat gepaard gaat met het hanteren van een vermoeden van niet-betwisting van de schuldvordering wegens het stilzitten van de schuldenaar in de loop van de gerechtelijke procedure, vormt de inachtneming van de procesrechtelijke minimumnormen een fundamenteel vereiste dat het ‘gerecht’ dient te eerbiedigen.

Het begrip ‘gerecht’ in de zin van verordening nr. 805/2004 moet in wezen dan ook aldus worden opgevat dat het ziet op elk orgaan dat waarborgen van onafhankelijkheid en onpartijdigheid biedt, de zaak op eigen gezag afdoet bij wege van een beslissing die het voorwerp is of kan zijn van een procedure op tegenspraak voordat de vraag van de waarmerking ervan als Europese executoriale titel wordt gesteld, en waartegen kan worden opgekomen bij een gerechtelijke autoriteit.

Deze functionele definitie van het begrip ‘gerecht’ beantwoordt volgens mij aan de traditionele opvatting van dat begrip, waarbij tegelijkertijd rekening worden gehouden met de actuele trend tot ‘buitengerechtelijke beslechting’ van bepaalde geschillen, met name via massaprocedures, teneinde de taken van de rechterlijke instanties te verlichten.

Ik ben voor alles dan ook van oordeel dat de Kroatische notarissen, wanneer zij dwangbevelen afgeven, wel degelijk een activiteit van gerechtelijke aard verrichten, ook al is de door hen gevolgde procedure summier en lijkt deze bovendien op een betalingsbevelprocedure.

In haar schriftelijke opmerkingen heeft de Kroatische regering in dit verband interessante preciseringen verstrekt over de waarborgen die de schuldenaar in het kader van de executieprocedure bij de notaris worden geboden. Volgens deze regering levert de notaris slechts een dwangbevel af nadat hij zelf de ontvankelijkheid en de gegrondheid van het verzoek heeft onderzocht. Hij dient het dwangbevel bovendien officieel aan de schuldenaar te doen toekomen volgens voorschriften die waarborgen dat deze de schuldvordering kan betwisten en hij moet melding maken van de mogelijkheid om beroep in te stellen bij de rechtbank en van de termijn waarbinnen dit dient te geschieden. Volgens deze regering kan de notaris pas acht dagen na het verstrijken van de gestelde beroepstermijn het exequatur op het dwangbevel aanbrengen.

Ter terechtzitting heeft de Kroatische regering extra preciseringen verstrekt door aan te geven dat de wet op het notariaat en de ethische code van notarissen de onafhankelijkheid en de onpartijdigheid van de notaris jegens de verzoeker waarborgen wat de uitoefening van zijn specifieke taak van afgifte van dwangbevelen krachtens authentieke akten betreft. Volgens deze regering treedt de notaris daarbij geenszins op als louter registrerende instantie, maar onderzoekt hij het verzoek en beoordeelt hij de ontvankelijkheid en de gegrondheid ervan.

Volgens de aanwijzingen van die regering lijkt de notaris zich bijgevolg bij de uitoefening van zijn specifieke taak van afgifte van dwangbevelen in de situatie te bevinden van een derde die geen belang bij de zaak heeft en is er geen gevaar voor belangenconflicten die uit de uitoefening van zijn andere activiteiten zouden kunnen voortvloeien.

Onder voorbehoud van door de verwijzende rechter te verrichten verificaties lijkt de notaris zich dus, wanneer hij niet als openbare ambtenaar handelt maar wel als orgaan dat belast is met de afgifte van dwangbevelen, als een onafhankelijk en onpartijdig orgaan te gedragen.

In die omstandigheden ben ik van oordeel dat het dwangbevel als ‘beslissing’ in de zin van verordening nr. 805/2004 kan worden gekwalificeerd. Onderzocht moet dan nog worden of de notaris deze beslissing ook kan waarmerken als Europese executoriale titel.