Rb. Alkmaar, 27-09-2011, nr. 14.810285-11 (P)

Op 5 juli 2011 heeft op het Waagplein in Alkmaar een steekpartij plaatsgevonden waarbij een horecaportier van [café] , [benadeelde partij 1], driemaal in zijn rug is gestoken. [Getuige] zag verdachte — die op dat moment in de buurt van [benadeelde partij 1] stond — met een mes in zijn rechterhand staan. Daarbij leek het er volgens [getuige] op dat verdachte wilde gaan steken of net gestoken had.

Verdachte heeft op de terechtzitting erkend met een mes in zijn handen te hebben gestaan. Hij ontkent echter dat hij [benadeelde partij 1] met het mes heeft gestoken. Hij heeft verklaard dat hij voornemens was [benadeelde partij 1] met het mes te bedreigen om zo zijn vriend [naam], die door [benadeelde partij 1] de toegang tot [café] was geweigerd en in een handgemeen met [benadeelde partij 1] was geraakt, te hulp te schieten. Nog voordat hij de kans kreeg om met het mes te dreigen, werd hij echter door [getuige] vastgepakt en afgevoerd, aldus verdachte.

De rechtbank dient te beoordelen of bewezen kan worden verklaard dat verdachte [benadeelde partij 1] driemaal met een mes in de rug van [benadeelde partij 1] heeft gestoken. Indien deze vraag bevestigend kan worden beantwoord, zal de rechtbank zich moeten buigen over de vraag of een aanmerkelijke kans bestond dat [benadeelde partij 1] door het handelen van de verdachte zou komen te overlijden, dan wel dat hij zwaar lichamelijk letsel zou bekomen, en zo ja, of verdachte deze aanmerkelijke kans bewust heeft aanvaard.

Op 30 april 2011 wordt verbalisant [benadeelde partij 2], die op dat moment niet in functie was, aangesproken door een vriend van verdachte, genaamd [naam], wegens een boete die [benadeelde partij 2] eerder zou hebben opgelegd aan [naam]. Nadat [benadeelde partij 2] [naam] tot tweemaal toe wegduwt, pakt [naam] [benadeelde partij 2] vast. Terwijl [naam] [benadeelde partij 2] vast heeft, komt verdachte aangelopen en geeft hij [benadeelde partij 2] een vuistslag in zijn gezicht en bedreigt hij [benadeelde partij 2] met een mes. Voorts heeft [benadeelde partij 2] aangegeven door beide personen te zijn uitgescholden voor ‘kankerpolitieagent’, ‘kankersmeris’, ‘flikker’ en ‘teringlijder’.

Verdachte heeft op de terechtzitting bekend [benadeelde partij 2] te hebben geslagen en hem een mes te hebben getoond. Ook erkent verdachte [benadeelde partij 2] de woorden ‘flikker’ en ‘teringlijder’ te hebben toegevoegd.

De rechtbank zal dienen te oordelen of verdachte zich aldus tezamen met [naam] schuldig heeft gemaakt aan het openlijk en in vereniging plegen van geweld tegen personen alsmede of verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het beledigen van [benadeelde partij 2]

Verbalisant [benadeelde partij 3] heeft geverbaliseerd dat hij op 3 juli 2010 op [adres] in Alkmaar, gedurende de rechtmatige uitoefening van zijn bediening, door verdachte is beledigd doordat verdachte meermalen tegen hem riep: ‘Moordenaars!’. Verdachte heeft op de terechtzitting verklaard dat hij inderdaad meermalen ‘Moordenaars!’ heeft geroepen maar dat hij daarmee niet op verbalisant [benadeelde partij 3] doelde.

De rechtbank zal dienen te beoordelen of verdachte op 3 juli 2010 in Alkmaar verbalisant [benadeelde partij 3] heeft beledigd door hem meermalen ‘Moordenaars!’ toe te voegen.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het niet anders kan dan dat verdachte degene is geweest die de steken heeft toegebracht aan [benadeelde partij 1]. De officier van justitie heeft daartoe aangevoerd dat vast is komen te staan dat verdachte met een mes in zijn hand bij [benadeelde partij 1] en [naam] stond. Voorts blijkt uit verschillende getuigenverklaringen dat verdachte daarbij een dreigende houding had aangenomen. [Benadeelde partij 1] heeft verklaard dat hij, op het moment dat hij met [naam] bezig was, heeft gevoeld dat hij een aantal keren hard werd geraakt op zijn rug, waarbij vast is komen te staan dat het de vriend van verdachte was die op dat moment met [benadeelde partij 1] in gevecht was. Tot slot is de officier van justitie van mening dat de verklaring van verdachte bij de politie, waarin hij ontkent een mes in zijn bezit te hebben gehad, als kennelijk leugenachtig dient te worden aangemerkt en dat dit voor het bewijs dient te worden gebezigd.

De officier van justitie is voorts van mening dat door met kracht met een mes in de rug te steken, naar algemene ervaringsregelen de aanmerkelijke kans bestaat dat het mes de weke delen van het lichaam kan binnendringen en daar de vitale organen zou kunnen beschadigen waardoor het slachtoffer komt te overlijden. Nu verdachte met een mes met een lemmet van 8,5 centimeter op verschillende hoogten van de rug heeft gestoken, is de kans op dergelijk dodelijk letsel aanmerkelijk te achten, aldus de officier van justitie.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat [benadeelde partij 1] ten gevolge van de steekverwondingen het leven zou laten en zij acht derhalve het onder 1 primair ten laste gelegde bewezen.

Gelet op de aangifte van [benadeelde partij 2], de verklaringen van [naam] en van verdachte, die voor een groot deel het verhaal van [benadeelde partij 2] ondersteunen, acht de officier van justitie bewezen dat verdachte het onder 2 primair en onder 3 ten laste gelegde heeft begaan.

Op basis van het proces-verbaal van bevindingen van verbalisant [benadeelde partij 3] en de verklaring van de verdachte afgelegd op de terechtzitting, acht de officier van justitie bewezen dat verdachte tegen [benadeelde partij 3] heeft geroepen: ‘Moordenaars! Moordenaars’, welke woorden beledigend zijn. Gelet op de verklaring van verdachte ter terechtzitting, inhoudende dat kort daarvoor een goede vriend van hem was overleden nadat die was aangereden door een politieagent, acht de officier van justitie het aannemelijk dat hij de woorden tegen verbalisant [benadeelde partij 3] heeft geuit.

De raadsvrouw heeft zich primair op het standpunt gesteld dat verdachte van het onder 1 ten laste gelegde integraal dient te worden vrijgesproken. Zij voert daartoe aan dat verdachte weliswaar heeft bekend een mes voorhanden te hebben gehad die avond, maar dat het rechtstreekse bewijs dat verdachte [benadeelde partij 1] heeft gestoken ontbreekt. Geen van de betrokken personen heeft het steken van [benadeelde partij 1] gezien. De raadsvrouw is van mening dat — indien verdachte zou hebben gestoken — [getuige] dat had moeten zien, aangezien hij in de buurt was van de vechtpartij en verdachte ook met het mes in zijn handen heeft zien staan. Tot slot merkt de raadsvrouw op dat op het mes dat verdachte voorhanden heeft gehad geen bloed is aangetroffen. Nu geen enkele uitspraak kan worden gedaan over de zekerheid waarmee vastgesteld zou kunnen worden dat het DNA-mengprofiel dat is aangetroffen op het lemmet van het mes daadwerkelijk kan worden gelinkt aan het slachtoffer, is het DNA-onderzoek slechts een vage aanwijzing en levert het geen bewijs op dat het mes dat verdachte heeft laten vallen, ook het mes is waarmee [benadeelde partij 1] is gestoken. Niet kan worden uitgesloten dat andere mensen op het Waagplein aanwezig waren die een motief en de mogelijkheid hadden om [benadeelde partij 1] te steken, aldus de raadsvrouw van verdachte.

Ingeval de rechtbank bewezen zal verklaren dat verdachte met het mes heeft gestoken, heeft de raadsvrouw zich subsidiair op het standpunt gesteld dat — gelet op het letsel — slechts het meer subsidiair ten laste gelegde bewezen kan worden.

Gelet op de bekennende verklaring van verdachte heeft de raadsvrouw opgemerkt dat voldoende bewijs voorhanden is om tot een bewezenverklaring van het onder 2 primair en onder 3 ten laste gelegde te komen, met dien verstande dat slechts kan worden bewezen dat verdachte verbalisant [benadeelde partij 2] de woorden ‘flikker’ en ‘teringlijder’ heeft toegevoegd, aangezien uit de verklaringen van verdachte en van [naam] blijkt dat verdachte niet wist dat [benadeelde partij 2] een politieman was.

De raadsvrouw heeft ten aanzien van het onder 4 ten laste gelegde vrijspraak bepleit, omdat niet kan worden bewezen dat verdachte verbalisant [benadeelde partij 3] heeft beledigd door ‘Moordenaars’ tegen hem te roepen.

Redengevende feiten en omstandigheden

Op 5 juni 2011 willen (onder andere) verdachte en [naam] [café], gelegen aan [adres] te Alkmaar, betreden. Verdachte gaat naar binnen maar aan [naam] wordt de toegang geweigerd door de portier van het café, [benadeelde partij 1]. Vervolgens vindt er een schermutseling plaats tussen [benadeelde partij 1] en [naam]. Nadat verdachte merkt dat [naam] de toegang tot het café is geweigerd, loopt hij terug naar buiten.

[Benadeelde partij 1] heeft verklaard dat hij — nadat hij [naam] voor de tweede maal had vastgepakt teneinde hem uit het horecagebied te verwijderen — dacht dat hij trappen of stoten in zijn rug voelde. Later bleek dat hij driemaal in zijn rug was gestoken. Hij heeft niet gezien wie hem heeft gestoken.

De hoofdportier van het Waagplein, [getuige], heeft verklaard dat hij zag dat bij [benadeelde partij 1] en [naam] een jongen stond met een mes in zijn rechterhand en dat het leek alsof deze jongen wilde gaan steken of net gestoken had. Vervolgens riep hij dat de jongen een mes had en zag hij dat de jongen het mes weggooide.

Een andere dienstdoende portier, [naam], heeft ook een jongen met een voorwerp in de buurt van [benadeelde partij 1] zien staan. Hij zag dat de jongen een dreigende houding had aangenomen en het voorwerp, ter hoogte van zijn heup, in zijn rechterhand vast had. Nadat de jongen door [getuige] werd vastgepakt, zag [portier] dat de jongen het voorwerp weggooide.

[Verbalisant] , belast met horecatoezicht, zag dat [getuige] een jongen vast had bij beide armen en hoorde [getuige] roepen: ‘Hij heeft een mes! Mes, mes in zijn hand!’. Vervolgens hoorde [verbalisant] naast [getuige] en de jongen een metalen voorwerp op straat vallen. Hij heeft het voorwerp opgepakt, dat later een opengevouwen mes bleek te zijn.

Verdachte heeft op de terechtzitting erkend dat hij — op het moment waarop [naam] voor de tweede maal door [benadeelde partij 1] werd vastgepakt — in de buurt van [benadeelde partij 1] en [naam] met een mes in zijn handen heeft gestaan. Hij heeft verklaard dat hij voornemens was [benadeelde partij 1] met het mes te bedreigen om zo zijn vriend [naam], die op dat moment met [benadeelde partij 1] in een duw- en trekwerk was geraakt, te hulp te schieten. Verdachte verklaart dat hij op een paar meter afstand van [benadeelde partij 1] en [naam] stond en dat hij beide personen van de zijkant zag. Verdachte heeft op de terechtzitting verklaard zeker te weten dat er op dat moment niemand tussen hem en [benadeelde partij 1] en [naam] stond.

Verdachte heeft op de terechtzitting aangegeven dat hij op het moment waarop hij naar [benadeelde partij 1] toe liep om hem met het mes te bedreigen, al door [getuige] werd vastgepakt en afgevoerd. De rechtbank acht die lezing volstrekt niet aannemelijk.

Verdachte bij de politie heeft verklaard: ‘Die vriend van mij is mishandeld. Ik kwam er alleen maar tussen.’ De rechtbank concludeert op basis van bovengenoemde bewijsmiddelen dat verdachte er ook inderdaad tussen is gekomen. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat alle waarnemingen betrekking hebben op een korte tijdsspanne waarin tijdens de tweede confrontatie tussen [benadeelde partij 1] en [naam]het slachtoffer [benadeelde partij 1] in de rug wordt gestoken en verdachte zich met een mes op een paar meter afstand van [benadeelde partij 1] bevindt, terwijl geen andere persoon tussen hen in staat. Ook het gegeven, dat verdachte het mes daarna heeft weggegooid en tegenover de politie heeft ontkend dat hij in het bezit was van een mes, draagt bij aan het bewijs.

Al het voorgaande in overweging nemende ziet de rechtbank geen enkel aanknopingspunt voor het door de verdediging geschetste alternatief scenario, inhoudende dat een ander dan verdachte [benadeelde partij 1] zou hebben gestoken.

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat het verdachte is die [benadeelde partij 1] driemaal in zijn rug heeft gestoken met een mes.

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte te veroordelen tot een gevangenisstraf voor de duur van 36 maanden, waarvan 12 maanden voorwaardelijk, met aftrek van voorarrest, met een proeftijd van twee jaren, onder de bijzondere voorwaarden:

De raadsvrouw heeft primair vrijspraak van het onder 1 en onder 4 ten laste gelegde bepleit. Mocht de rechtbank tot een bewezenverklaring van het onder 1 ten laste gelegde komen, is de raadsvrouw van verdachte van mening dat de door de officier van justitie gevorderde straf niet goed aansluit bij het traject dat GGZ reclassering Palier voor verdachte voor ogen heeft en om deze reden verzoekt de raadsvrouw de vordering van de officier van justitie te matigen.

De rechtbank heeft de op te leggen straffen bepaald op grond van de ernst van het bewezen verklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan en op grond van de persoon van de verdachte.

De rechtbank heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Verdachte heeft op 5 juni 2011 op het Waagplein in Alkmaar [benadeelde partij 1] tot driemaal toe in zijn rug gestoken met een mes. De verdachte heeft hiermee bewust een ernstig risico genomen dat hij het slachtoffer [benadeelde partij 1] zwaar lichamelijk letsel zou toebrengen. Tevens heeft verdachte op 30 april 2011, samen met een ander, iemand geslagen en met een mes bedreigd, en ook beledigd. Bijna een jaar daarvoor, op 3 juli 2010, heeft verdachte een politieagent gedurende de rechtmatige uitoefening van zijn bediening, beledigd.

Het gemak waarmee verdachte een mes ter handen neemt en tot gewelddadig gedrag overgaat is verontrustend.

De rechtbank is op grond van de aard en de ernst van de bewezen verklaarde feiten van oordeel dat slechts een straf die vrijheidsbeneming met zich brengt, passend is.

Bij het vaststellen van de duur van de op te leggen straf heeft de rechtbank in het bijzonder gelet op:

GGZ reclassering Palier ziet echter nog wel mogelijkheden tot gedragsbeïnvloeding. Het is van belang dat verdachte beter zicht krijgt op zijn gedrag en de problemen die daaruit voortkomen. Ook dient hij inzicht te krijgen in de ernst van zijn middelenproblematiek.

Gelet op het voorgaande — in samenhang bezien met de vrijspraak van het onder 1, primair ten laste gelegde, tengevolge waarvan de rechtbank tot een lagere strafoplegging komt dan door de officier van justitie gevorderd — acht de rechtbank de oplegging van een (gedeeltelijke) onvoorwaardelijke gevangenisstraf van na te noemen duur passend en geboden.

De rechtbank zal aan het voorwaardelijke gedeelte van de gevangenisstraf de bijzondere voorwaarden koppelen zoals deze door GGZ reclassering Palier zijn geadviseerd.

De [benadeelde partij 1], heeft vóór de aanvang van de terechtzitting in het geding over de strafzaak bij de officier van justitie opgave gedaan van de inhoud van de vordering tot vergoeding van € 1.574,85 aan materiële en immateriële schade die de verdachte aan de benadeelde partij heeft toegebracht, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van het schadeveroorzakende feit.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de gehele vordering kan worden toegewezen en dat deze dient te worden vermeerderd met de wettelijke rente.

De officier van justitie heeft gevorderd hieraan de schadevergoedingsmaatregel te koppelen.

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat de schade die de benadeelde heeft gevorderd ten aanzien van het eigen risico niet voor toewijzing vatbaar is, wegens het ontbreken van een jaaroverzicht met betrekking tot de vaststelling van het eigen risico.

Voorts is de raadsvrouw van mening dat de gevorderde vergoeding voor de kleding alleen voor toewijzing vatbaar is, voor zover het de schade aan de broek betreft. De raadsvrouw heeft daartoe aangevoerd dat de benadeelde partij bij de politie heeft verklaard dat alleen de broek zijn eigendom was en dat de overige kleding werkkleding betrof.

Tot slot heeft de raadsvrouw zich op het standpunt gesteld dat de toewijzing van een bedrag van € 750,- aan immateriële schade in onderhavige zaak redelijk is.

Uit het onderzoek op de terechtzitting is gebleken dat de behandeling van de vordering van de benadeelde partij, met uitzondering van twee na te noemen onderdelen, geen onevenredige belasting van het strafgeding oplevert zodat deze zich leent voor behandeling in deze strafzaak.

Nu vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het hiervoor in de rubriek BEWEZENVERKLARING onder 1, subsidiair bewezen verklaarde strafbare feit, door de handelingen van de verdachte, rechtstreeks schade heeft geleden tot een bedrag van € 174,95 aan materiële schade, inhoudende de schade met betrekking tot de broek, het ondergoed en de pleisters, alsmede € 1.000,- aan immateriële schade, kan de vordering tot dat bedrag worden toegewezen. Dit bedrag moet worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 5 juni 2011.

De verdachte dient daarnaast te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak moet maken.

Ten aanzien van de gevorderde vergoeding voor het door de ziektekostenverzekeraar aan de benadeelde in rekening gebrachte eigen risico kan de rechtbank, nu het jaar 2011 nog niet is verstreken, nu nog niet vaststellen of en zo ja in welke mate het door de benadeelde te betalen eigen risico over het jaar 2011 het rechtstreekse gevolg is geweest van het hiervoor in de rubriek BEWEZENVERKLARING onder 1, subsidiair bewezen verklaarde strafbare feit.

Evenmin is naar het oordeel van de rechtbank vast komen te staan dat de gevorderde schade ten aanzien van het vest en het t-shirt het rechtstreekse gevolg is geweest van het hiervoor in de rubriek BEWEZENVERKLARING onder 1, subsidiair bewezen verklaarde strafbare feit. Weliswaar heeft de benadeelde op de terechtzitting aangegeven dat achteraf bleek dat hij die dag alleen een jas van de zaak droeg, maar de benadeelde heeft ten overstaan van de politie concreet en ondubbelzinnig verklaard dat de naast de jas, ook het t-shirt en de trui van de zaak afkomstig waren.

Naar het oordeel van de rechtbank levert de behandeling van deze onderdelen van de vordering van de benadeelde partij een onevenredige belasting van het strafgeding op.

Gelet hierop zal de rechtbank bepalen dat de benadeelde partij in dat deel van de vordering niet ontvankelijk is.

De benadeelde kan de delen van de vordering, die tot niet-ontvankelijkheid zullen leiden, desgewenst bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

De [benadeelde partij 2], heeft vóór de aanvang van de terechtzitting in het geding over de strafzaak bij de officier van justitie opgave gedaan van de inhoud van de vordering tot vergoeding van € 350,- aan immateriële schade die de verdachte aan de benadeelde partij heeft toegebracht, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van het schadeveroorzakende feit.

De officier van justitie heeft opgemerkt dat de totale vordering aan immateriële schade van [benadeelde partij 2] € 700,- bedraagt. Nu de vordering van [benadeelde partij 2] bij de veroordeling van de medeverdachte [naam] niet is meegenomen heeft de officier van justitie zich op het standpunt gesteld dat de gehele vordering van € 700,- hoofdelijk toegewezen kan worden, vermeerderd met de wettelijke rente.

De officier van justitie heeft gevorderd hieraan de schadevergoedingsmaatregel te koppelen.

De raadsvrouw heeft aangevoerd dat de benadeelde [benadeelde partij 2], blijkens het voegingsformulier heeft aangegeven slechts een bedrag van € 350,- aan immateriële schade te vorderen van verdachte. Derhalve heeft de raadsvrouw zich op het standpunt gesteld dat een bedrag van € 350,- voor toewijzing vatbaar is.

Uit het onderzoek op de terechtzitting is gebleken dat de behandeling van de vordering van de benadeelde partij geen onevenredige belasting van het strafgeding oplevert zodat deze zich leent voor behandeling in deze strafzaak.

Nu vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het hiervoor in de rubriek BEWEZENVERKLARING onder 2 bewezen verklaarde strafbare feit, door de handelingen van de verdachte, rechtstreeks schade heeft geleden tot een bedrag van € 350,- aan immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 30 april 2011, kan de vordering worden toegewezen.

In het kader van het door de officier van justitie ingenomen van standpunt over de vordering van [benadeelde partij 2], merkt de rechtbank op dat niet meer kan worden toegewezen dan door de benadeelde van verdachte wordt gevorderd, te weten een bedrag van € 350,- aan immateriële schade.