Rb. Alkmaar, 20-05-2010, nr. 117850 / KG ZA 10-72

Ter terechtzitting van 29 maart 2010 heeft [naam 1] in conventie gesteld en gevorderd overeenkomstig de in fotokopie aan dit vonnis gehechte dagvaarding.

Zowel [naam 2] en [naam 3] als [naam 4] en [naam 5] hebben de vorderingen bestreden en, behoudens [naam 3], een eis in reconventie ingesteld. [naam 1] heeft tegen die vorderingen verweer gevoerd.

Na verder debat hebben partijen de stukken, waaronder van de zijde van [naam 1] de originele dagvaarding en van alle zijden pleitnotities, overgelegd.

[naam 1] heeft bij brief van 7 april 2010 gereageerd op de producties die van de zijde van [naam 4] zijn overgelegd, alsmede producties in het geding gebracht.

[naam 4] en [naam 5] hebben verzocht deze stukken buiten beschouwing te laten.

De voorzieningenrechter heeft dit verzoek afgewezen.

Vervolgens heeft [naam 4] bij brief van 23 april 2010 op de door [naam 1] overgelegde stukken gereageerd. [naam 5] heeft bij brief van 23 april 2010 laten weten geen behoefte te hebben om te reageren. Bij brief van diezelfde dag hebben [naam 2] en [naam 3] op de door [naam 1] overgelegde stukken gereageerd.

Heden is uitspraak bepaald.

De inhoud van alle stukken wordt als hier ingelast beschouwd.

in conventie

De rijplaten

De voorzieningenrechter zal eerst de positie van [naam 4] bespreken.

Ter zitting is gebleken dat [naam 1] en [naam 4] in het verleden met elkaar hebben samengewerkt. [naam 4] heeft betoogd dat de rijplaten tijdens die samenwerking zijn gekocht met het geld dat hij had ingebracht, zodat hij daarvan eigenaar is. In de visie van [naam 4] heeft nooit een eindafrekening van die samenwerking plaatsgevonden en uit zijn onvrede daarover heeft [naam 4] de rijplaten op 20 oktober 2009 - na overleg met De Vries & Van de Wiel - opgehaald bij het Molwerk.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is in dit geding niet aannemelijk geworden dat [naam 4] eigenaar is van de betreffende rijplaten of dat deze aan [naam 1] en [naam 4] gezamenlijk in eigendom toebehoren. [naam 1] heeft de rijplaten tot 20 oktober 2009 enige jaren in zijn bezit gehad en de bezitter wordt vermoed rechthebbende te zijn. Uit de overgelegde facturen van de rijplaten blijkt dat deze op naam van (de eenmanszaak van) [naam 1] staan en uit de overgelegde bankafschriften blijkt dat [naam 1] de rijplaten aan de leverancier heeft betaald.

[naam 4] heeft weliswaar aangevoerd dat hij grote sommen geld in de samenwerking heeft gestoken en dat daarvan de rijplaten zijn gekocht, maar tegenover de betwisting van [naam 1] is niet gebleken dat dat geld aan de rijplaten is besteed. [naam 4] heeft het hiervoor genoemde vermoeden in deze procedure dan ook niet kunnen ontzenuwen.

Daarbij komt dat in het geval [naam 4] meent dat hij (mede)eigenaar is van de rijplaten en / of nog een vordering op [naam 1] heeft uit hoofde van de voormalige samenwerking, het niet aangaat om het recht in eigen hand te nemen en de rijplaten, die op dat moment al ongeveer vier jaar door [naam 1] werden gebruikt, tot zich te nemen. [naam 4] had in plaats daarvan een gerechtelijke procedure kunnen starten om zijn vermeende rechten geldend te maken.

Ook een belangenafweging pakt naar het oordeel van de voorzieningenrechter in het voordeel van [naam 1] uit. [naam 1] oefent thans een onderneming uit die zich bezighoudt met de verhuur van rijplaten, terwijl [naam 4] dat niet doet.

Het belang van [naam 1] om over de rijplaten te kunnen beschikken is dan ook groter dan het belang dat [naam 4] daarbij heeft.

Gelet op het vorenstaande is voldoende aannemelijk dat in een bodemprocedure zal worden geoordeeld dat [naam 4] de rijplaten aan [naam 1] dient af te geven.

De vordering die strekt tot afgifte van de rijplaten door [naam 4] is derhalve toewijsbaar.

[naam 2] en [naam 5] hebben [naam 4] op diens verzoek geholpen om de rijplaten van het Molwerk te brengen naar het gedeelte van het perceel van [naam 2] en [naam 3] dat [naam 4] in gebruik heeft. [naam 5] heeft aangevoerd dat hij die hulp pas heeft geboden toen hij bij het Molwerk kwam en [naam 4] hem vroeg een handje te helpen. [naam 5] zag daar geen kwaad in.

Tegen de achtergrond van hetgeen hiervoor over de voormalige samenwerking tussen [naam 4] en [naam 1] is overwogen, kan niet worden aangenomen dat [naam 2] en [naam 5] de rijplaten hebben 'gestolen', zoals [naam 1] heeft gesteld. Aangenomen moet worden dat zij [naam 4] op diens verzoek slechts de helpende hand hebben willen bieden met het verplaatsen van de rijplaten waarvan zij kennelijk veronderstelden dat deze van [naam 4] zijn. Bovendien bevinden de betreffende rijplaten zich thans op het terrein dat [naam 4] krachtens een overeenkomst in gebruik heeft, zodat de andere gedaagden niet de beschikking hebben over de rijplaten. Zij kunnen de rijplaten dus ook niet teruggeven aan [naam 1]. Voor toewijzing van de vordering tot afgifte van de rijplaten door [naam 2], [naam 3] en [naam 5] is dan ook geen plaats.

De bedrijfsauto

Tussen partijen is niet in geschil dat de bedrijfsauto al enige jaren op het terrein van [naam 2] en [naam 3] staat, in de schuur die zij aan [naam 4] in gebruik hebben gegeven. Daarbij zijn [naam 2], [naam 3] en [naam 5] op geen enkele manier betrokken (geweest), zodat de gevorderde afgifte van de bedrijfsauto wordt afgewezen voor zover die vordering tegen hen is gericht.

[naam 4] heeft zich op het standpunt gesteld dat de bedrijfsauto tijdens de samenwerking tussen hem en [naam 1] is aangeschaft met zijn geld en dat hij daarvan eigenaar is. [naam 1] heeft evenwel een - door hem en [naam 4] ondertekende - overeenkomst overgelegd, waaruit blijkt dat [naam 1] de bedrijfsauto in het kader van de zandsuppletie 2006 aan (de eenmanszaak van) [naam 4] ter beschikking heeft gesteld tegen betaling van een vergoeding en dat [naam 4] de bedrijfsauto na afloop van de werkzaamheden op eerste vordering van [naam 1] dient terug te geven. Onaannemelijk is dat [naam 4] een dergelijke overeenkomst met [naam 1] zou hebben gesloten indien hij (mede)eigenaar van de bedrijfsauto is.

De bedrijfsauto staat bovendien op naam van [naam 1], zodat hij wordt vermoed rechthebbende daarvan te zijn. [naam 4] heeft dat vermoeden in dit geding niet kunnen ontzenuwen. De gevorderde afgifte van de bedrijfsauto is derhalve eveneens toewijsbaar.

Voorschot op schadevergoeding

Vooropgesteld wordt dat voor toewijzing van een geldvordering in kort geding slechts plaats is indien het bestaan van de vordering voldoende aannemelijk is en daarnaast sprake is van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening vereist is, terwijl in de afweging van belangen van partijen mede betrokken dient te worden het risico van onmogelijkheid tot terugbetaling.

Gesteld noch gebleken is dat sprake is van feiten of omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorzieningen vereist is. Reeds om die reden komt de gevorderde betaling van een voorschot op schadevergoeding niet voor toewijzing in aanmerking.

Bovendien is in deze procedure onvoldoende aannemelijk geworden dat in een bodemprocedure een vordering tot betaling van schadevergoeding zal worden toegewezen en zo ja, tot welk bedrag. Daartoe overweegt de voorzieningenrechter het volgende.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen, kan niet worden aangenomen dat [naam 2] en / of [naam 5] onrechtmatig jegens [naam 1] hebben gehandeld door [naam 4] te helpen bij het ophalen van de rijplaten. De stelling van [naam 1] dat [naam 2] en [naam 3] onrechtmatig jegens hem hebben gehandeld door het mogelijk te maken dat de rijplaten en de bedrijfsauto op hun erf zijn gestald, wordt eveneens verworpen. Zij hebben immers onweersproken aangevoerd dat zij een deel van hun perceel reeds sinds 2004 aan [naam 4] in gebruik hebben gegeven. Dat [naam 4] de betreffende zaken op het aan hem in gebruik gegeven deel van het perceel van [naam 2] en [naam 3] heeft gezet, kan dan ook niet tot het oordeel leiden dat [naam 2] en [naam 3] als eigenaren van dat perceel onrechtmatig jegens [naam 1] handelen. Het gevorderde voorschot op betaling van schadevergoeding wordt derhalve afgewezen voor zover dit is gericht tegen [naam 2], [naam 3] en [naam 5].

[naam 4] heeft gemotiveerd bestreden dat [naam 1] schade heeft geleden ten gevolge van het wegnemen van de rijplaten. Hij heeft aangevoerd dat De Vries & Van de Wiel de rijplaten niet meer nodig had en dat niet is gebleken dat [naam 1] zijn verplichtingen jegens anderen niet heeft kunnen nakomen, zoals hij stelt.

Ten aanzien van de stelling van [naam 1] dat hij aangewezen is op andere vervoersmiddelen nu de bedrijfsauto bij [naam 4] staat, heeft [naam 4] er op gewezen dat de bedrijfsauto al jaren bij hem in de schuur staat en dat deze niet rijklaar is. Hoewel niet onaannemelijk is dat [naam 1] wellicht enige schade heeft geleden als gevolg van het handelen van [naam 4], is in dit geding - tegenover de gemotiveerde betwisting van [naam 4] - onvoldoende aannemelijk geworden waaruit die schade bestaat en wat de omvang daarvan is. Voor betaling van een voorschot op schadevergoeding is dan ook geen plaats.

Slotsom

Gelet op het vorenstaande worden de gevorderde voorzieningen geweigerd voor zover deze zijn ingesteld tegen [naam 2], [naam 3] en [naam 5]. [naam 1] wordt als de in het ongelijk te stellen partij veroordeeld in de proceskosten aan hun zijde, zoals hierna te melden. De proceskosten aan de zijde van [naam 5] worden begroot op nihil, omdat door hem slechts beperkt verweer is gevoerd en dit verweer is gerelateerd aan het standpunt van [naam 4].

[naam 4] wordt veroordeeld tot afgifte van de 216 rijplaten en de bedrijfsauto aan [naam 1]. De voorzieningenrechter zal hem een termijn van veertien dagen na betekening van dit vonnis gunnen om daartoe over te gaan. Als prikkel tot nakoming wordt een dwangsom aan de veroordeling verbonden, zij het dat de gevorderde dwangsom op de hierna te melden wijze wordt gematigd en gemaximeerd. [naam 4] wordt als de overwegend in het ongelijk te stellen partij veroordeeld in de kosten van dit geding. De gevorderde nakosten en wettelijke rente over de kosten zijn eveneens toewijsbaar.

in reconventie

Gelet op hetgeen in conventie is overwogen, is in dit geding summierlijk gebleken van de ondeugdelijkheid van de gestelde vorderingen van [naam 1] op [naam 2], [naam 3] en [naam 5]. [naam 1] wordt derhalve veroordeeld om de beslagen die hij ten laste van hen heeft doen leggen, op te heffen. Als prikkel tot nakoming wordt een dwangsom aan de veroordeling verbonden, zij het dat de gevorderde dwangsom wordt gematigd en gemaximeerd, zoals hierna te melden.

[naam 1] wordt als de in het ongelijk te stellen partij veroordeeld in de proceskosten aan de zijde van [naam 2], [naam 3] en [naam 5]. Gelet op de nauwe samenhang met de vorderingen in conventie worden de proceskosten in reconventie begroot op nihil.

Ten aanzien van de vordering van [naam 4] om de ten laste van hem gelegde beslagen op te heffen, geldt het volgende. In conventie is [naam 4] veroordeeld tot afgifte van de rijplaten en de auto. De gevorderde opheffing van het gelegde conservatoir beslag tot afgifte van die zaken wordt derhalve afgewezen.

[naam 1] heeft voorts conservatoir beslag ten laste van [naam 4] ter verzekering van de verhaalbaarheid van de door hem gestelde schadevordering. Aannemelijk is dat [naam 1] enige schade heeft geleden als gevolg van het handelen van [naam 4]. Er is derhalve niet summierlijk gebleken van de ondeugdelijkheid van de vordering van [naam 1].

[naam 4] heeft nog aangevoerd dat tot twee keer toe een verzoek van [naam 1] dat strekt tot verlenging van de termijn voor het instellen van de eis in de hoofdzaak is toegewezen op basis van onjuiste informatie, zodat het beslag om die reden moet worden opgeheven. Aan die verzoeken heeft [naam 1] ten grondslag gelegd dat partijen in onderhandeling waren. Vastgesteld kan worden dat [naam 1] en [naam 4] niet met elkaar in onderhandeling waren. Wel was [naam 1] in gesprek met [naam 2] en [naam 3] over het ophalen van de rijplaten en de bedrijfsauto door [naam 1]. Mogelijk heeft [naam 1] met de term "onderhandelingen" het oog gehad op die gesprekken. Wat daarvan zij, de voorzieningenrechter acht aannemelijk dat de verzoeken om verlenging ook zouden zijn toegewezen indien [naam 1] daarin omtrent het overleg dat plaatsvond meer specifieke informatie had verschaft. Er is dan ook geen grond om de beslagen op te heffen.

[naam 4] wordt als de in het ongelijk te stellen partij veroordeeld in de proceskosten aan de zijde van [naam 1], die - gelet op de nauwe samenhang met de vorderingen in conventie - worden begroot op nihil.

De voorzieningenrechter:

in conventie