CRvB, 17-12-2013, nr. 11-3984 WWB

Appellant ontving vanaf 24 september 2008 bijstand ingevolge de WWB. Bij besluit van

25 september 2009 heeft het dagelijks bestuur de bijstand van appellant met ingang van die datum beëindigd, op de grond dat appellant gehuwd is met M.D.I. [W.] ([W.]) en niet duurzaam gescheiden van haar leefde. Deze beëindiging is bij uitspraak van heden, 12/911 en 12/912, onherroepelijk in rechte komen vast te staan.

Op 25 mei 2010 heeft appellant een aanvraag om algemene bijstand ingevolge de WWB ingediend. Bij besluit van 13 augustus 2010, gehandhaafd bij besluit van 1 maart 2011, (bestreden besluit) heeft het dagelijks bestuur deze aanvraag afgewezen op de grond dat appellant onvoldoende informatie heeft verstrekt om het recht op bijstand vast te stellen.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe onder meer overwogen dat voldoende is komen vast te staan dat appellant in staat was gebruik te maken van de rekening van zijn dochter, dat van die rekening ook [W.] en J.M. [B.] ([B.]) gebruik maakten, en dat appellant daarvoor geen plausibele verklaring heeft kunnen geven. Verder is geen helderheid gegeven over grote bedragen die periodiek van de rekening van zijn dochter zijn overgemaakt naar de rekening van [D.] ([D.]).

Appellant heeft zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant stelt zich op het standpunt dat de rechtbank niet heeft gemotiveerd waarom het gebruik van een rekening door meerdere personen onduidelijk zou zijn in materieel opzicht. Verder heeft hij reeds bij zijn bezwaarschrift duidelijkheid gegeven over het gebruik van de rekening door het overleggen van bankafschriften over de periode van november 2009 tot en met augustus 2010 en heeft de rechtbank nagelaten het materiële gebruik van die rekening te toetsen. Voorts heeft de rechtbank niet gemotiveerd waarom het dagelijks bestuur terecht vraagtekens heeft gezet bij het overmaken van grote geldbedragen aan [D.]. Appellant heeft verder diverse bankafschriften van de Rabo-jongerenrekening van zijn dochter [nr. 1] (Rabo-rekening), en van de ING-jongerenrekening van zijn dochter [nr. 2], ingezonden, alsmede diverse bewijsstukken van schulden en medische gegevens. Hij is van mening dat hij alle gegevens heeft verstrekt om het recht op bijstand vast te stellen.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Bij aanvragen om bijstand rust de bewijslast van bijstandbehoevendheid in beginsel op de aanvrager zelf. Daarbij dient de betrokkene duidelijkheid te verschaffen over onder meer zijn financiële situatie. Indien de aanvrager niet aan de inlichtingenverplichting voldoet, is dat een grond voor weigering van bijstand indien als gevolg van het niet nakomen van die verplichting niet kan worden vastgesteld of en, zo ja, in welke mate de aanvrager recht op bijstand heeft.

In het geval van appellant houdt de in 4.1 omschreven bewijslast in dat appellant aan de hand van objectieve en verifieerbare gegevens aannemelijk dient te maken op welke wijze hij in de maanden voorafgaand aan de aanvraag en in de periode van de aanvraag tot het besluit van 13 augustus 2010 in de noodzakelijke kosten van het bestaan heeft voorzien.

De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat appellant zijn financiële situatie in de in 4.2 genoemde periode onvoldoende inzichtelijk heeft gemaakt. Daarbij is van belang dat, zoals niet wordt betwist, ook [W.] en [B.] gebruik maakten van de Rabo-rekening door bijvoorbeeld hun salaris op die rekening te laten storten en van die rekening betalingen te doen, waardoor geldstromen door elkaar zijn gaan lopen en niet kunnen worden geverifieerd. Door naar deze wijze van gebruik van de rekening te verwijzen is de gestelde onduidelijkheid door de rechtbank voldoende gemotiveerd. Verder is van belang dat van de Rabo-rekening periodiek grote bedragen zijn gestort op de rekening van [D.] onder vermelding van terugstorting. Zo is in april 2010 alleen al voor een totaalbedrag van € 4.250,- overgemaakt. Uit de verklaring van [D.] blijkt dat deze bedragen weer contant aan appellant zijn teruggegeven. De rechtbank heeft, in het licht van de in dit geding te beantwoorden vraag, terecht vraagtekens gezet bij deze handelwijze, omdat ook de geldstromen van en naar [D.] door de betreffende handelwijze niet zijn te verifiëren. De overgelegde bankafschriften, noch de bewijsstukken van de schulden heffen de hiervoor geconstateerde onduidelijkheid op, en bieden derhalve onvoldoende grondslag om het recht op bijstand vast te stellen. Reeds hierom heeft de rechtbank dan ook terecht geoordeeld dat appellant onvoldoende inzicht heeft verschaft in zijn financiële situatie waardoor het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld.

Uit 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.