Rb. Rotterdam, 03-02-2010, nr. 10/660208-09

vrijspraak van de onder 1 impliciet primair ten laste gelegde moord;

bewezenverklaring van de onder 1 impliciet subsidiair ten laste gelegde doodslag en het onder 2 en 3 ten laste gelegde;

veroordeling van de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van negen jaren met aftrek van voorarrest.

MOTIVERING VRIJSPRAAK

De onder 1 impliciet primair ten laste gelegde moord is niet wettig en overtuigend bewezen, zodat de verdachte daarvan dient te worden vrijgesproken. De officier van justitie heeft dit ook gevorderd, terwijl het eveneens is bepleit door de raadsman.

Uit het onderzoek ter terechtzitting en de onderliggende dossierstukken is niet gebleken dat er sprake is geweest van een situatie waarin de verdachte heeft gehandeld vanuit een vooropgezet plan, noch dat er sprake was van een handelen ‘na kalm beraad en rustig overleg’.

BEOORDELING VAN HET TEN LASTE GELEGDE

Feit 1

Van het volgende wordt uitgegaan.

Op 21 juli 2009 rond 7.00 uur stond de verdachte op een parkeerplaats te [plaats]. Hij had een vuurwapen in zijn hand en richtte dit op zijn eigen hoofd. Door de ter plaatse gekomen verbalisanten van politie Rotterdam-Rijnmond werd de verdachte ter zake de Wet wapens en munitie aangehouden en werd aan de verdachte de cautie gegeven. De verdachte werd in een politieauto geplaatst en vervoerd naar het politiebureau te [plaats]. Onderweg zei de verdachte tegen de verbalisant dat men maar even moest gaan kijken op de [adres] omdat hij iets heel ergs had gedaan en dat hij daar zijn vriend had doodgestoken. Hierop gingen verbalisanten van politie Rotterdam-Rijnmond op 21 juli 2009 naar de woning aan de [adres] te [plaats], alwaar zij in de woonkamer het levenloze lichaam van een man aantroffen.

Het aangetroffen lijk werd geïdentificeerd als het slachtoffer [slachtoffer] (hierna: het slachtoffer). Het stoffelijk overschot van het slachtoffer werd op 21 juli 2009 in beslag genomen en overgebracht naar het mortuarium aan de Boezemsingel te Rotterdam.

Op 23 juli 2009 werd het stoffelijk overschot van het slachtoffer overgebracht naar het Nederlands Forensisch Instituut (hierna: NFI) te Den Haag. Door dr. R. Visser, arts en patholoog, werd op 23 juli 2009 sectie verricht op het lichaam van het slachtoffer. Het lijk was van een man met een schuin overlangs verlopende huidsnede aan de linkerzijde van de hals, reikend tot in de schuine halsspier. Er was, ter hoogte van de tepellijn, een steekkanaal, verlopend doorheen botweefsel/kraakbeen en spierweefsel en doorheen het hartzakje, het hart en de rechterlong tot op de wervelkolom. Het steekletsel aan de borst ging gepaard met massale inwendige bloeding en bloedverlies in de luchtwegen. De patholoog heeft aangegeven dat het intreden van de dood op basis hiervan zonder meer kan worden verklaard. De letsels werden bij leven door een scherprandig, hard en dun voorwerp opgeleverd, bijvoorbeeld één of twee messen.

Door H.N.J.M. van Venrooij, forensisch arts, is de postmortale termijn van het slachtoffer op basis van temperatuurgegevens door middel van de methode van Henssge berekend. Op basis van die berekening ligt het tijdstip van overlijden op 20 juli 2009 tussen circa 10.03 uur en 16.27 uur. Inherent aan de berekeningsmethode betreft dit een vijfennegentig procent betrouwbaarheidsinterval.

Op 21 juli 2009 werd de verdachte, na te zijn overgebracht naar het politiebureau, gefouilleerd. Hierbij werd ondermeer zijn horloge in beslag genomen en overgedragen aan personeel van de Forensische Opsporing.

Tijdens het technisch onderzoek door de Forensische Opsporing van politie Rotterdam-Rijnmond werden sporen veiliggesteld, waaronder een referentiemonster bloed van het slachtoffer, voorzien van Sporen Identificatie Nummer (hierna: SIN) AABP1370NL. Op het bij de verdachte in beslag genomen en aan de Forensische Opsporing overgedragen horloge werd een bloedspat aangetroffen. Deze bloedspat werd bemonsterd en voorzien van SIN AABO9236NL. Voorts is aan de onderzijde van de horlogekast nabij een schroefje een bloedvlekje aangetroffen. Dit bloedvlekje werd bemonsterd en voorzien van SIN AABO9236NL#2. Het NFI werd verzocht een onderzoek te doen op de aanwezigheid van DNA-materiaal, DNA-profielen daarvan vast te stellen en deze te vergelijken.

Van de bloedspat, zoals aangetroffen op het glas van de wijzerplaat van het horloge van de verdachte en veiliggesteld onder SIN AABO9236NL#1 en het bloedvlekje zoals aangetroffen aan de onderzijde van de horlogekast van het horloge van verdachte en veiliggesteld onder SIN AABO9236NL#2, werden DNA-profielen vastgesteld. Onderzoek wees uit dat deze DNA-profielen overeenkomen met het DNA-profiel van het slachtoffer (AABP1370NL).

De kans dat het DNA-profiel van een willekeurig persoon matcht met deze DNA-profielen (de berekende frequentie DNA-profiel) is kleiner dan één op één miljard.

De verbalisant [naam verbalisant], werkzaam bij de afdeling Forensische Opsporing van de politie Rotterdam-Rijnmond, heeft het volgende gerelateerd: De bloedspat op het door de verdachte gedragen horloge, dat, zoals hiervoor overwogen, afkomstig is van het slachtoffer, was minder dan één millimeter groot. Het is aannemelijk dat een dergelijk fragiel bloedspoor op een gladde ondergrond aan de buitenzijde van een horloge niet lang in stand zal blijven. De massa van een bloeddruppel is direct gerelateerd aan de energie waarmee het is vervaardigd. Hoe groter de kracht uitgeoefend op een bloedbron, hoe kleiner de resulterende bloedspat. Het is een feit van algemene bekendheid dat kleine projectielen (lees: bloedspatten) door hun relatief grotere oppervlak ten opzichte van hun gewicht, onder invloed van de luchtweerstand een kleinere draagwijdte hebben dan een groter projectiel. Bloedspatten met ongeveer de afmeting als die aangetroffen op het horlogeglas bevinden zich over het algemeen binnen een straal van zo’n twee meter van de bloedbron. Op de plaats delict zijn dergelijke bloedspatten ook aangetroffen, alle in de directe nabijheid van het slachtoffer en zeker niet verder weg dan twee meter. Het horloge heeft zich dan ook in de nabijheid van het gewonde slachtoffer of in ieder geval diens bloed als bron bevonden.

De verdachte woonde in de woning van het slachtoffer, in het souterrain, aan de [adres] te [plaats]. De verdachte heeft bij de politie verklaard dat op enig moment hij aan het slachtoffer om de urn van zijn voormalige levensgezel vroeg, hetgeen het slachtoffer weigerde. Hierop werd het zwart voor verdachtes ogen. De verdachte had gedacht dat er voor hem een plaats bij De Loodds geregeld zou worden en dat hij geholpen zou worden. Dit bleek niet het geval. Het wakkerde woede aan, verder weet de verdachte weinig. Hij was opgefokt, wellicht dat hij tot ontploffing is gekomen. De verdachte is naar binnen gegaan en heeft de urn gepakt. De rest is zwart.

Tijdens het technisch forensisch onderzoek in de woning van het slachtoffer werd een in stukken gebroken mes aangetroffen, veiliggesteld en gewaarmerkt. Op de driezitsbank in de woonkamer werd, tijdens het verplaatsen van het slachtoffer een bebloed lemmet aangetroffen en veiliggesteld onder SIN AABO9528NL. Op de vloer in de keuken werd een zwart stukje kunststof heft aangetroffen en veiliggesteld onder SIN AABO9547NL. In het midden van de grote slaapkamer in het souterrain stond een tafel. Op deze tafel werd een heft van een mes met een afgebroken lemmet aangetroffen en veiliggesteld onder SIN AABO9546NL.

Soucheonderzoek door het NFI wees uit dat de drie voormelde mesdelen AABO9528NL, AABO9547NL en AABO9546NL oorspronkelijk één geheel hebben gevormd. Onderzoek door het NFI naar de bemonsterde bloedsporen op het lemmet AABO9546NL, zoals aangetroffen in de slaapkamer in het souterrain van de woning van het slachtoffer - alwaar de verdachte woonachtig was - wees uit dit celmateriaal afkomstig kan zijn van het slachtoffer. De kans dat het DNA-profiel van een willekeurig persoon matcht met dit DNA-profiel (de berekende frequentie DNA-profiel) is kleiner dan één op één miljard.

Bij een nader onderzoek in de woning van het slachtoffer werd 28 juli 2009 werd in het souterrain, de verblijfsruimte van de verdachte, onder meer aangetroffen een brief gedateerd 5 april 2009, inhoudende een handgeschreven verklaring waaruit blijkt dat het samenwonen van de verdachte en het slachtoffer niet meer gaat en dat de verdachte een ander huis of een kamer zal gaan zoeken. Voorts werd in de woning van het slachtoffer een brief, gedateerd 20 juli 2009, aangetroffen waaruit blijkt dat de verdachte en het slachtoffer op het punt stonden uit elkaar te gaan.

[getuige 1] (hierna: [getuige 1]), een goede vriendin van de verdachte, wist dat de verdachte bij [slachtoffer] (rechtbank: het slachtoffer) woonde. De verdachte had haar verteld dat [slachtoffer] homo was. [getuige 1] had de verdachte op maandagochtend 20 juli 2009 (teruggerekend, zoals door de getuige verklaard) voor het laatst gezien. De verdachte had toen gezegd: “Die vuile homofiel moet zijn klauwen van me afblijven, anders maak ik hem af.” Bij gelegenheid van haar verhoor bij de rechter-commissaris zwakt zij dat enigszins af en verklaart zij dat zij de verdachte heeft horen zeggen dat hij [slachtoffer] verrot of kapot zou slaan. Die maandagochtend, heel vroeg, wilde de verdachte ineens weg. De verdachte zei tegen [getuige 1]: “Die schoft denkt toch niet dat ik buiten ga slapen, ik betaal toch huur.” [getuige 1] kon de verdachte niet tegenhouden. Toen de verdachte wegging had hij coke gebruikt, hij had hele grote ogen.

Op maandag 20 juli 2009 belde de verdachte naar [getuige 2] (hierna: [getuige 2]), een kennis van hem. Dit was rond 07.10 uur. De verdachte zei dat hij zijn pistool kwam ophalen. De verdachte was om 09.00 uur bij [getuige 2]. De verdachte gedroeg zich ziek en kwaad en zei dat hij zijn pistool nodig had, hij ging iemand kapot schieten. [getuige 2] gaf de verdachte diens pistool.

De verdachte gebruikte drugs in de woning. Rond 12.00 uur verliet de verdachte de woning van [getuige 2]. De verdachte was op dat moment boos en zei dat hij naar de Vijverhofstraat zou gaan. Hij was kwaad op zijn huisbaas. Deze had hem namelijk verteld dat hij homofiel was. Daarnaast was hij kwaad op zijn huisbaas, omdat deze een samenlevingscontract wilde laten opstellen. De verdachte zou dan honderd euro per maand voor zijn kamer moeten gaan betalen.

Onderzoek naar de historische telefoongegevens van het nummer [telefoonnnummer], in gebruik bij de verdachte, bevestigt de voornoemde telefonische contacten van de verdachte met het slachtoffer en met [getuige 2].

Gelet op al hetgeen hiervoor is weergegeven, staat vast dat de verdachte woonachtig was in de woning van het slachtoffer aan de [adres] te [plaats] en dat er tussen de verdachte en het slachtoffer kennelijk dusdanige problemen omtrent het samenwonen waren, dat de verdachte op het punt stond elders te (moeten) gaan wonen. Op 20 juli 2009 is de verdachte vroeg in de ochtend in boze toestand vertrokken bij de getuige [getuige 1]. Rond 12.00 uur heeft hij de woning van de getuige [getuige 2] in geagiteerde toestand verlaten nadat hij drugs had gebruikt. Tegen de getuige [getuige 1] had de verdachte gezegd dat hij het slachtoffer af zou maken dan wel kapot zou slaan als hij niet van hem af zou blijven. Bij de getuige [getuige 2] haalde de verdachte zijn pistool op en vertrok kwaad met de mededeling dat hij iemand kapot ging schieten.

Voldoende is komen vast te staan dat de verdachte op enig moment op die dag naar huis is gegaan en aldaar in razernij het slachtoffer heeft neergestoken. Nadat de verdachte, kort na diens aanhouding op 21 juli 2009, had verklaard dat hij op het adres [adres] zijn vriend had doodgestoken, werd aldaar het stoffelijk overschot van het slachtoffer aangetroffen. Onderzoek wees uit dat het slachtoffer inderdaad door messteken om het leven was gekomen. In de woning werd het mes, waarmee het slachtoffer om het leven was gebracht, in drie delen aangetroffen. Het heft met het afgebroken lemmet werd aangetroffen in de slaapkamer in het souterrain, de verblijfsruimte van de verdachte. De verdachte heeft geen aannemelijke verklaring kunnen geven voor de aanwezigheid van het bloed van het slachtoffer op zijn, verdachtes, horloge. De rechtbank neemt in dat verband de conclusie van verbalisant [naam verbalisant] over dat het horloge zich in de nabijheid van het gewonde slachtoffer of in ieder geval diens bloed als bron heeft bevonden. De rechtbank gaat er dan ook van uit dat het aangetroffen bloed op het horloge bij gelegenheid van de steekpartij op dat horloge terecht is gekomen.

SALDUZ-VERWEER

Standpunt van de verdediging.

Nadat de verdachte op 21 juli 2009 was aangehouden terzake de Wet wapens en munitie, verklaarde de verdachte, in de politieauto en onderweg naar het politiebureau onder meer dat hij iets ergs had gedaan, dat men maar moest gaat kijken op de [adres], omdat hij daar zijn vriend had doodgestoken.

De raadsman heeft bepleit dat het gebruik van deze eerste, door de verdachte tegenover de politie afgelegde verklaring, in strijd is met de zogeheten Salduz-jurisprudentie. Er was immers sprake van een verhoorsituatie. Nadat de verdachte had gezegd dat hij iets ergs had gedaan, vroeg de verbalisant [naam verbalisant 2] (hierna: [naam verbalisant 2]) door naar wat hij dan gedaan had Dit gebeurde ongeveer drie keer. [naam verbalisant 2] had er op dat moment echter eerst zorg voor moeten dragen dat de verdachte bijstand van een advocaat kreeg, hetgeen niet is gebeurd. Om die reden dient voormelde verklaring van de verdachte, zoals verwoord in het proces-verbaal van bevindingen van 21 juli 2009 van het bewijs te worden uitgesloten, alsook de daaruit voortvloeiende verklaring van de verdachte van 21 juli 2009.

Standpunt van de officier van justitie.

In onderhavig geval was geen sprake van een verhoorsituatie. De verdachte werd op 21 juli 2009 aangehouden terzake de Wet wapens en munitie. Kort na zijn aanhouding begon de verdachte spontaan te verklaren over een ander feit dan waarvoor hij was aangehouden. De Salduz-jurisprudentie geldt niet voor spontaan afgelegde verklaringen. Er is dan ook geen rechtsbeginsel geschonden.

Oordeel van de rechtbank.

In de uitspraken inzake Salduz tegen Turkije van 27 november 2008 (NJ 2009/214) en Panovits tegen Cyprus (NJ 2009/215) heeft het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) geoordeeld dat het in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens het aan de verdachte voortvloeiende recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak zich ook uitstrekt tot het recht op rechtsbijstand tijdens het opsporingsonderzoek. Het EHRM heeft daarbij overwogen dat het gebruik van verklaringen afgelegd gedurende het politieonderzoek inbreuk kan maken op het recht op een eerlijk proces, indien de verdachte voorafgaand aan het afleggen van die verklaringen geen toegang heeft gehad tot een raadsman. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 30 juni 2009 de betekenis van deze uitspraken voor de Nederlandse rechtspraktijk vastgesteld (LJN: BH3079). Een aangehouden verdachte dient volgens de Hoge Raad vóór aanvang van het eerste verhoor te worden gewezen op zijn recht op raadpleging van een advocaat. Behoudens het geval dat een verdachte uitdrukkelijk dan wel stilzwijgend doch in elk geval ondubbelzinnig afstand heeft gedaan van dat recht, dan wel bij het bestaan van dwingende redenen als door het EHRM bedoeld, zal hem binnen de grenzen van het redelijke de gelegenheid moeten worden geboden dat recht te verwezenlijken. Verklaringen die in strijd met het consultatierecht tot stand zijn gekomen dienen in beginsel op de voet van artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering van het bewijs te worden uitgesloten, aldus de Hoge Raad.

In het onderhavige geval kan echter niet worden gesproken van een verhoorsituatie. Kort nadat de verdachte was aangehouden voor een ander feit, namelijk het overtreden van de Wet wapens en munitie, is hem ter zake de cautie gegeven.

In de politieauto, onderweg naar het politiebureau, verklaarde de verdachte tegenover de verbalisant [naam verbalisant 2] dat hij iets ergs had gedaan. In de richting van voorbijgangers had hij zich eerder al in dergelijke bewoordingen geuit. Uit de verklaring van [naam verbalisant 2] bij de rechter-commissaris blijkt dat hij de verdachte, zonder dat hem op voorhand duidelijk was dat de verdachte een ander strafbaar feit had begaan, heeft gevraagd wat hij dan had gedaan, waarop de verdachte antwoordde: “Dan moet je maar gaan kijken op de [adres].” [naam verbalisant 2] verklaart dat hij de indruk kreeg dat de verdachte inderdaad iets ergs had gedaan en hij vroeg dan ook door, waarop de verdachte antwoordde dat hij zijn vriend aldaar had doodgestoken.

De verklaring van de verdachte kan niet anders beoordeeld worden dan als een spontane verklaring, waarop een begrijpelijke en noodzakelijke reactie van de zijde van de politie volgde. Immers, de verdachte maakte kenbaar dat hij iets ernstigs had gedaan.

Gelet op de taakstelling van de politie, die mede omvat noodzakelijke hulpverlening en bijstand, kan en mag van de politie worden verwacht dat zij op dat moment doorvraagt. Aldus is er geen sprake geweest van een verhoorsituatie, noch van een verklaring die in strijd met het consultatierecht tot stand is gekomen. Het verweer wordt dan ook verworpen. Zowel het proces-verbaal van bevindingen van 21 juli 2009, als de verklaring van de verdachte van 21 juli 2009 kunnen en worden voor het bewijs gebezigd.

OVERIGE BEWIJSVERWEREN

Ter terechtzitting heeft de raadsman namens de verdachte bepleit dat, blijkens het herziene NFI-rapport van 8 december 2009, op grond van het aantreffen van één bloedspatje afkomstig van het slachtoffer op het horloge van de verdachte veel te weinig informatie is verkregen om vast te stellen op welke wijze dit bloedspatje is ontstaan. Dit betekent dat er geen uitspraak kan worden gedaan omtrent dit bloedspatje, zoals gedaan door de verbalisant [naam verbalisant] van de afdeling Forensische Opsporing in diens proces-verbaal van 10 december 2009 (proces-verbaal nummer 2009252433, forensisch dossier [adres]). De verbalisant is immers geen wetenschapper op het gebied van bloedsporen.

Dit verweer wordt verworpen.

De verbalisant [naam verbalisant] trok zijn conclusie omtrent de op het horloge van de verdachte aangetroffen bloedspat en de bloedbron van die bloedspat, zoals eerder in dit vonnis overwogen, op basis van een feit van algemene bekendheid in combinatie met diens eigen ervaring. Niet valt in te zien waarom een dergelijke conclusie, getrokken door een op dit terrein bij uitstek deskundige verbalisant, niet door de rechtbank zou kunnen worden overgenomen. Dat deze conclusie verder strekt dan hetgeen het NFI heeft geconcludeerd, maakt nog niet dat deze conclusie als irrelevant terzijde zou moeten worden geschoven.

Ter terechtzitting heeft de raadsman namens de verdachte bepleit dat iemand anders dan de verdachte het slachtoffer om het leven heeft gebracht en dat niet uit te sluiten valt dat de verdachte in een verwarde en benevelde toestand in de woning van het slachtoffer is geweest en heeft gezien dat deze om het leven was gebracht. Alternatieve scenario’s zijn niet onderzocht. Zo is op de muur boven de driezitsbank waarop het slachtoffer lag een krasbeschadiging aan getroffen veroorzaakt door het mes waarmee het slachtoffer om het leven is gebracht. Deze krasbeschadiging liep van linksboven naar rechtsonder. De veroorzaker van die beschadiging zou om die reden linkshandig moeten zijn, de verdachte is rechtshandig.

Dit verweer wordt eveneens verworpen.

Uit het dossier en het onderzoek ter terechtzitting zijn geen aanwijzingen gebleken die wijzen op één of meer mogelijk alternatieve scenario’s. Niet gebleken is van enige omstandigheid, die zou kunnen wijzen op de aanwezigheid van één of meer andere daders in de woning van het slachtoffer. Geen sporen van braak of van een worsteling zijn in de woning van het slachtoffer aangetroffen. Evenmin is gebleken dat er goederen uit de woning zijn weggenomen.

De aanname van de raadsman dat de krasbeschadiging in de muur boven het slachtoffer door een linkshandige moet zijn veroorzaakt, slechts omdat deze krasbeschadiging van linksboven naar rechtsonder loopt, is feitelijk niet overtuigend en overigens onvoldoende onderbouwd.

Daarbij overweegt de rechtbank dat de spontane uitlatingen van de verdachte - vlak voor en vlak na zijn aanhouding door de politie - getuigen van specifieke en gedetailleerde elementen, die wijzen op daderinformatie.

Ten slotte overweegt de rechtbank dat het onderzoek het motief van de verdachte duidelijk in beeld heeft gebracht.

Feit 2

Aangezien de verdachte het onder 2 ten laste gelegde feit, zoals hierna bewezen verklaard, heeft bekend, wordt ten aanzien van dit feit volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen, te weten:

1. De bekennende verklaring van de verdachte, afgelegd ter terechtzitting;

2. Het proces-verbaal van de politie Rotterdam-Rijnmond, d.d. 21 juli 2009, nummer 2009252433-2, gekenmerkt 0907210723.AMB, zaak Pistool doorgenummerde dossierpagina’s 1 tot en met 4;

De bekennende verklaring van de verdachte, afgelegd ter terechtzitting;

Het proces-verbaal van de politie Rotterdam-Rijnmond, d.d. 17 oktober 2008, nummer 2008345367-7;

wapen(s) als bedoeld in art. 2 lid 1 Categorie III onder 1° van de Wet

wapens en munitie,

te weten een vuurwapen in de zin van artikel 1, onder 3° van die wet in de

vorm van een pistool, nl een gaspistool van het merk BLOW, model Compact,

kaliber 9 mm PAK (voorzien van serienummer 8-002483)

voorhanden heeft gehad en/of met dit wapen één of meer schoten heeft gelost

en/of

munitie in de zin van art. 1 onder 4° van de Wet wapens en munitie, te weten

munitie als bedoeld in art. 2 lid 2 van die wet, van de Categorie III, te weten

9, althans één of meer knalpatronen, kaliber 9 mm PAK

voorhanden heeft gehad;

Doodslag.

Handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III

en

handelen in strijd met artikel 26 eerste lid, van de Wet wapens en munitie.

wapen(s) als bedoeld in art. 2 lid 1 Categorie III onder 1° van de Wet

wapens en munitie,

te weten een vuurwapen in de zin van artikel 1, onder 3° van die wet in de

vorm van een pistool, nl een gaspistool van het merk BLOW, model Compact,

kaliber 9 mm PAK (voorzien van serienummer 8-002483)

voorhanden heeft gehad en/of met dit wapen één of meer schoten heeft gelost

en/of

munitie in de zin van art. 1 onder 4° van de Wet wapens en munitie, te weten

munitie als bedoeld in art. 2 lid 2 van die wet, van de Categorie III, te weten

9, althans één of meer knalpatronen, kaliber 9 mm PAK

voorhanden heeft gehad;

[art. 26 jo 55 Wet wapens en munitie}

De in deze telastelegging gebruikte termen en uitdrukkingen worden, voorzover

daaraan in de Wet wapens en munitie betekenis is gegeven, geacht in dezelfde

betekenis te zijn gebezigd;