Hof 's-Gravenhage, 23-12-2004, nr. BK-03/03247

In geschil is of de Inspecteur de onderwerpelijke naheffingsaanslagen terecht heeft opgelegd, welke vraag belanghebbende ontkennend en de Inspecteur bevestigend beantwoordt.

Voor de standpunten van partijen en de gronden waarop zij deze doen steunen verwijst het Hof naar de gedingstukken.

Het beroep van belanghebbende strekt primair tot vernietiging van de uitspraken waarvan beroep, alsmede tot vernietiging van de naheffingsaanslagen en de boetebeschikking en subsidiair tot vernietiging van de boetebeschikking.

De Inspecteur heeft geconcludeerd tot bevestiging van de bestreden uitspraken.

Ingevolge artikel 66, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet wordt onder algemene maatregel van bestuur te stellen voorwaarden en beperkingen vrijstelling van accijns verleend ter zake van de uitslag en invoer van minerale oliën die worden gebruikt voor de aandrijving van schepen af als scheepsbehoeften aan boord van schepen.

De hiervoor bedoelde voorwaarden en beperkingen zijn neergelegd in artikel 19 van het Uitvoeringbesluit accijns (hierna: het Besluit). Ingevolge het eerste lid van dat artikel wordt vrijstelling van accijns ter zake van de uitslag en de invoer van minerale oliën die worden gebruikt voor de aandrijving van schepen of als scheepsbehoeften aan boord van schepen verleend indien:

De hiervoor genoemde bepalingen uit de Wet en de het Besluit zijn van overeenkomstige toepassing op de nageheven brandstoffenbelasting, regulerende energiebelasting en voorraadheffing.

Vaststaat dat B voor het schip "A" niet in het bezit was van een vergunning als bedoeld in artikel 19, eerste lid, onderdeel a, van het Besluit. Reeds om die reden is ter zake van de aan hem uitgeslagen gasolie de vrijstelling van artikel 66, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet niet van toepassing. Daarenboven heeft belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur - gelet ook op de in 3.8. weergegeven feiten - niet aannemelijk gemaakt dat de aan B geleverde gasolie is aangewend voor de aandrijving van schepen of als scheepsbehoeften aan boord van schepen. Derhalve moet er vanuit worden gegaan dat de gasolie voor andere doeleinden is gebruikt en is belanghebbende ook uit dien hoofde accijns verschuldigd ter zake van uitslag (HR 6 juni 2003, nr. 35.372, BNB 2003/315). Bij het vorenstaande kan wat dat laatste betreft in het midden blijven of ter zake van de uitslag van de gasolie de eis mag worden gesteld dat de afnemer een zogeheten bunkerverklaring afgeeft en belanghebbende deze verklaring op haar juistheid controleert.

Belanghebbende beroept zich er voorts op dat, nu B - door (beweerdelijk) onjuiste bunkerverklaringen op te maken - de bepalingen van de belastingwet niet heeft nageleefd, de dientengevolge te weinig geheven belasting op de voet van artikel 20, tweede lid, tweede volzin, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) van hem moet worden nageheven. Dit betoog ziet er vooreerst aan voorbij dat blijkens het overwogene onder 6.4 reeds het ontbreken van een vergunning als bedoeld in artikel 19, eerste lid, onderdeel a, van het Besluit het opleggen van de onderhavige naheffingsaanslagen aan belanghebbende rechtvaardigt. Bovendien wordt de naheffing bij belanghebbende niet verhinderd door het feit dat belanghebbende bij de toepassing van de vrijstelling is afgegaan op de door B verstrekte bunkerverklaringen (vgl. HR 8 september 1993, nr. 29.168, BNB 1993/313).

Belanghebbendes betoog dat de thans van haar nageheven belastingen op grond van het arrest-Van de Water (HvJ 5 april 2001, BNB 2001/204) of op grond van algemene beginselen van behoorlijk bestuur hadden moeten worden nageheven van B faalt eveneens. Vaststaat immers dat de aan laatstgenoemde opgelegde naheffingsaanslagen zijn gebaseerd op een ander, zelfstandig belastbaar feit - te weten het in artikel 2f van de Wet omschreven voorhanden hebben van accijnsgoederen - dan het belastbare feit op grond waarvan bij belanghebbende is nageheven (HR 9 juli 2004, nr. 38.723).

De verzuimboete is opgelegd wegens het niet betalen van de onderhavige belastingen, welke op aangifte moeten worden voldaan. Het Hof deelt niet het standpunt van belanghebbende dat zij zich ter zake daarvan kan beroepen op afwezigheid van alle schuld. Gelet op de onder 3.5 tot en met 3.9 weergegeven feiten en omstandigheden had belanghebbende zich immers moeten realiseren, zoal niet dat zij gasolie leverde voor een ander schip dan waarvoor destijds de bunkervergunning was afgegeven, dan in elk geval - gelet ook op de in 3.8. weergegeven

feiten -, dat zij gasolie leverde die voor andere doeleinden werd gebruikt dan voor de aandrijving van schepen of als scheepsbehoeften aan boord van schepen. Door niettemin door te gaan met het - vrijgesteld - leveren van gasolie zonder een nader onderzoek in te stellen is het mede aan belanghebbende te wijten dat te weinig belasting is voldaan. Het Hof acht de boete overigens ook passend en geboden vanuit een oogpunt van norminscherping.

Al het vorenoverwogene leidt het Hof tot de slotsom dat het beroep ongegrond is, zodat moet worden beslist als hierna vermeld.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het Gerechtshof verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is vastgesteld door mrs. Sanders, Tromp en Braun. De beslissing is op 23 december 2004 in het openbaar uitgesproken, in tegenwoordigheid van de griffier.

(Van Riel)