Rb. Almelo, 22-10-2009, nr. 08/720233-09

De onderstaande feiten volgen rechtstreeks uit de bewijsmiddelen en hebben bij de behandeling van de zaak niet ter discussie gestaan. Het vaststellen van deze feiten behoeft daarom geen andere motivering door de rechtbank dan een verwijzing naar de betreffende bewijsmiddelen .

Op 11 oktober 2008 speelt verdachte onder anderen samen met haar zus, tevens medeverdachte, een waterpolowedstrijd in Neede, gemeente Berkelland.

In verband met het voorgaande dient nog opgemerkt te worden dat een posttraumatische stress-stoornis (hierna: PTSS), mede gelet op het bepaalde in art. 82 Sr, tweede lid, zwaar lichamelijk letsel oplevert, zodat de rechtbank vervolgens de vraag dient te beantwoorden, met inachtneming van hetgeen hiervoor onder 5.3 is overwogen, of het voorwaardelijk opzet van de verdachte op het teweegbrengen van PTSS is gericht.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan de verdachte primair is tenlastegelegd, zodat zij haar daarvan zal vrijspreken.

De rechtbank is door de inhoud van de wettige bewijsmiddelen tot de overtuiging gekomen, dat de verdachte het subsidiair tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

zij op 11 oktober 2008 te Neede, gemeente Berkelland, tezamen en in vereniging met een ander aan een persoon genaamd [SLACHTOFFER], opzettelijk zwaar lichamelijk letsel (Posttraumatische stressstoornis (PTSS)) heeft toegebracht, door deze [SLACHTOFFER] opzettelijk — tijdens een waterpolowedstrijd — aanmerkelijk lang onder water te duwen en te houden.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan de verdachte subsidiair meer of anders is tenlastegelegd, zodat zij haar daarvan zal vrijspreken.

Door de raadsman is ter terechtzitting aangevoerd dat bij situaties in sportwedstrijden andere maatstaven gehanteerd worden dan in het maatschappelijk verkeer gebruikelijk zijn en dat onderhavige zaak in die context beoordeeld dient te worden. De raadsman voert daartoe aan dat men bij waterpolo moet accepteren dat er aan je badpak getrokken wordt, dat er onder water wordt getrapt en dat je onder water geduwd kunt worden.

De rechtbank is van oordeel dat overtreding van de spelregels ongeoorloofd is. Ook als letsel het gevolg is hoeft dit nog niet zonder meer tot strafrechtelijke aansprakelijkheid te leiden. De overtreding dient dan als het ware nog door het spel te worden bepaald of in zekere zin in dienst te staan van het nagestreefde resultaat en niet buiten de lijnen te vallen van wat in sport en spel over en weer nog te verwachten is. Wanneer het fysiek ingrijpen van de sporters redelijkerwijs niet meer geacht kan worden nog verbonden te zijn met het spel komt strafrechtelijke aansprakelijkheid weer in beeld, zoals in deze zaak het geval is.

De waterpolosport is door spelregels afgebakend. In algemene zin is het onder water duwen in een directe spelsituatie tijdens een waterpolowedstrijd niet zonder meer ongeoorloofd. Dit mag echter alleen indien in een specifiek duel de actie gericht is op de bal en deze actie niet doelbewust gericht is op een speler.

Waterpoloërs kunnen dus tijdens duels wanneer zij in het bezit zijn van de bal door de tegenstander geraakt worden, maar zij hoeven niet te verwachten dat zij klappen en schoppen zullen krijgen en evenmin dat zij onder water worden geduwd wanneer er geen sprake is van een directe spelsituatie. Het toebrengen van letsel is geen onderdeel van de sport. Het opzettelijk toebrengen van letsel ligt zozeer buiten de reguliere sport- en spelsituatie dat daarvoor dezelfde criteria als buiten het waterpolo gelden.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank, anders dan de raadsman, van oordeel dat gedragingen in het zwembad tijdens een waterpolowedstrijd niet als zodanig anders dienen te worden beoordeeld dan daarbuiten.

Verdachte heeft zich samen met haar zus tijdens een waterpolowedstrijd schuldig gemaakt aan zware mishandeling. Verdachte is, nadat zij door het latere slachtoffer getrapt werd, boos op haar geworden en heeft haar, eerst alleen en later met haar zus, onder water geduwd. Dit is tijdens een zogenaamd dood spel moment gebeurd en getuigt van zeer onsportief gedrag. Het dient verdachte dan ook te worden aangerekend dat zij door het aanwenden van fysiek geweld zich agressief en intimiderend heeft gedragen tegenover het slachtoffer. Dat door de scheidsrechters de wedstrijd niet direct na het plegen van het feit is gestaakt doet niet af aan de ernst van het feit, nu, ook bij hen, achteraf pas de ernst van de situatie en de gevolgen ervan gebleken zijn. Op gewelddadigheden als de onderhavige dient in principe gereageerd te worden met een onvoorwaardelijke vrijheidsstraf. Gelet op het verhandelde ter terechtzitting alsmede de eis van de officier van justitie in aanmerking nemend, zal de rechtbank hiertoe echter niet overgaan.

De rechtbank houdt bij het bepalen van de hoogte van de straf rekening met de ernst van het bewezen verklaarde feit in verhouding tot andere strafbare feiten, zoals die onder meer tot uitdrukking komt in de wettelijke strafmaxima en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd. In het commune strafrecht betrekt de rechtbank bij haar overwegingen allereerst de vastgestelde landelijke oriëntatiepunten straftoemeting. Deze oriëntatiepunten gelden echter niet voor minderjarigen, zodat de rechtbank de strafoplegging voor soortgelijke feiten in haar overwegingen zal betrekken, waarbij de rechtbank in het bijzonder de jonge leeftijd van verdachte in aanmerking neemt. De opgelegde straffen voor soortgelijke feiten variëren van een werkstraf voor de duur van 200 uren en een voorwaardelijke jeugddetentie voor de duur van 6 maanden tot een werkstraf voor de duur van 30 uren en voorwaardelijke jeugddetentie voor de duur van 1 maand.

Daarnaast zal de rechtbank bij het bepalen van de straf en de hoogte daarvan rekening houden met het strafadvies van zowel de Raad voor de Kinderbescherming als de jeugdreclassering.

De rechtbank houdt ten nadele van verdachte voorts rekening met het feit dat zij een initiërende rol heeft gespeeld en zelf de confrontatie heeft opgezocht. Daarnaast houdt de rechtbank ten nadele van verdachte rekening met het feit dat zij zowel na het incident als ter terechtzitting geen spijt heeft betuigd, zich er niet van op de hoogte heeft gesteld hoe het met het slachtoffer was en geen verantwoordelijkheid voor haar daden wenst te nemen. Ten slotte houdt de rechtbank ten nadele van verdachte rekening met het feit dat zij zich ter terechtzitting in een slachtofferrol gepositioneerd heeft waardoor zij probeert de verantwoordelijkheid voor de escalatie sterk bij [SLACHTOFFER] te leggen en haar eigen handelen te bagatelliseren.

Voorts houdt de rechtbank ten voordele van verdachte rekening met het feit dat verdachte aan te merken is als een zogenaamd first-offender. Daarnaast neemt de rechtbank in het voordeel van verdachte in aanmerking dat zij goed heeft meegewerkt met de begeleiding door de jeugdreclassering en met het feit dat verdachte reeds tuchtrechtelijk is bestraft.

Ten slotte neemt de rechtbank in aanmerking dat verdachte lang in onzekerheid heeft verkeerd over de strafrechtelijke afdoening van het door haar op 11 oktober 2008 gepleegde feit. Op geen enkele wijze is deze vertraging aan verdachte te wijten. De rechtbank acht deze vertraging zeer onwenselijk gelet op het pedagogisch karakter van het jeugdstrafrecht. De rechtbank zal ook hier in het voordeel van verdachte rekening mee houden.

Gelet op al het voorgaande zal de rechtbank een lichtere straf opleggen dan de door de officier van justitie gevorderde straf, nu de rechtbank van oordeel is dat de na te melden op te leggen straffen de ernst van het bewezen verklaarde in het onderhavige geval in voldoende mate tot uitdrukking brengen.

Alles afwegende is de rechtbank tot het oordeel gekomen dat aan verdachte een werkstraf voor de duur van 60 uren, subsidiair 30 dagen vervangende jeugddetentie dient te worden opgelegd, met aftrek van de door verdachte in voorarrest doorgebrachte tijd. Daarnaast zal de rechtbank aan verdachte een jeugddetentie voor de duur van 2 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren opleggen om verdachte in te prenten dat een gedraging als de onderhavige uiterst kwalijk is en zij die in de toekomst moet vermijden. Mede gelet op de inhoud van de omtrent verdachte opgemaakte rapportage en het verhandelde ter terechtzitting omtrent dit punt, zal de rechtbank aan deze voorwaardelijke straf de bijzondere voorwaarde van verplicht jeugdreclasseringstoezicht koppelen.

[SLACHTOFFER], wonende te [WOONPLAATS] aan de [ADRES], heeft zich voorafgaand aan het onderzoek op de zitting, op de wettelijk voorgeschreven wijze als benadeelde partij gevoegd in dit strafproces. De benadeelde partij vordert veroordeling van de verdachte tot betaling van in totaal € 3290,48 (tweeëndertighonderd-en-negentig euro en achtenveertig eurocent).

Deze schade bestaat uit de volgende posten:

De benadeelde partij vordert dit bedrag als voorschot. De rechtbank begrijpt dit als een vordering tot schadevergoeding van een deel van de geleden schade, met het voorbehoud dat het resterende deel kan worden gevorderd bij de burgerlijke rechter.

De benadeelde partij heeft verzocht om toepassing van de schadevergoedingsmaatregel.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering dient te worden toegewezen met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De verdediging stelt zich op het standpunt dat de reiskosten en parkeerkosten overdreven zijn, te meer nu deze niet worden ondersteund door bonnetjes. Daarnaast wordt getwijfeld aan het causaal verband tussen het incident op 11 oktober 2008 en de kosten die zijn opgevoerd. Daarnaast stelt de verdediging dat de post contributie niet voor toewijzing vatbaar is. Daartoe wordt aangevoerd dat het in de sportwereld ongebruikelijk is om een tegenstandster, die iemand geblesseerd heeft, op te laten draaien voor de contributie die men als amateursporter dient te betalen aan de vereniging waarvan men lid is. Ook is het bij sommige verenigingen gebruikelijk dat in de statuten opgenomen wordt dat een sporter vrijgesteld wordt van contributie in verband met langdurige ongeschiktheid om te spelen. Tevens dient de immateriële schadepost gematigd te worden. Daartoe wordt aangevoerd dat de verdediging van mening is dat een deel van de klachten van de benadeelde niet rechtstreeks terug te voeren is op het gebeurde op 11 oktober 2008.

Naar het oordeel van de rechtbank is de benadeelde partij in haar vordering ontvankelijk en is de vordering deels gegrond. Door de gebezigde bewijsmiddelen en de behandeling op de terechtzitting is komen vast te staan dat de verdachte door het bewezenverklaarde feit rechtstreeks schade heeft toegebracht aan het slachtoffer. De opgevoerde schadeposten zijn weliswaar betwist, maar de rechtbank acht voor de immateriële schade een bedrag van € 800,-- op zijn plaats. De materiële schadeposten zijn onvoldoende onderbouwd en onvoldoende aannemelijk geworden.

De rechtbank zal het gevorderde daarom toewijzen tot een bedrag van € 800,-- (achthonderd euro). Daarnaast zal de rechtbank verdachte veroordelen tot betaling van de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt of zal maken voor rechtsbijstand en de executie van dit vonnis. De rechtbank zal de benadeelde partij voor het overige deel van de vordering niet-ontvankelijk verklaren in haar vordering, nu zij van oordeel is dat de vordering voor dat gedeelte niet van zo eenvoudige aard is dat deze zich leent voor afdoening in het strafgeding. De benadeelde partij kan haar vordering slechts aanbrengen bij de burgerlijke rechter.

Uit het voorgaande volgt dat verdachte tegenover de benadeelde partij naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het bewezenverklaarde feit is toegebracht.

De rechtbank zal hierbij niet overgaan tot het opleggen van de door de officier van justitie gevorderde maatregel als bedoeld in art. 36f Sr, nu de rechtbank het niet noodzakelijk acht dat er aanvullende waarborgen komen dat verdachte de toegewezen vordering van de benadeelde partij ook daadwerkelijk voldoet.

Dit vonnis is gewezen door mr. J.D. Blomhert, voorzitter, tevens kinderrechter, mr. L.T. Vogel en mr. B.T.C. Jordaans, rechters, in tegenwoordigheid van mr. B.M. Hoek, griffier, en is in het openbaar uitgesproken op 22 oktober 2009.

Mr. Jordaans is niet in de gelegenheid dit vonnis mede te ondertekenen.